Vikan - 13.03.1952, Blaðsíða 6

6
Hann þuldi endurminningar sinar meðan hann
gekk inn um dyrnar á portinu og stóð og vermdi
sér við glóandi glóðarkerið, sem var einasti holl-
vinur og félagi Sam Peppers á hinum löngu
vökunóttum. Allstaðar umhverfis sáust stálbitar,
grjót- og sandhrúgur, steinlímspokar og allskon-
ar byggingarvörur óglöggt i skímunni frá glóð-
inni. Allt var þarna saggað og rakamettað.
Sam Pepper var nætúrvörður við byggingu
stóra steinsteypuhússins, sem verið var að reisa
við hliðina á gamla húsinu hans Matthews
Ölífants.
„Hvernig líður gamla eiturbyrlaranum í
kvöld?“ spurði Sam. „Ég sá hann ganga fram
hjá fyrr i kvöld. Svei mér ef hann þarf ekki að
setja sprungur í snjáldrið á sér til þess að geta
brosað."
Beeding settist á tóman umbúðakassa og teygði
hendurnar feginsamlega að eldinum. Hann hafði
bundist vináttuböndum við gamla manninn, síðan
hann tókst á hendur næturvarðarstarfið þarna
í nágrenninu. Beeding var, satt að segja, nokkuð
málugur og þótti gaman að.segja sögur. Framar
öllu öðru i þvi efni, féll honum vel að segja
óhróður um húsbónda sinn. Hann bar ekki kvíð-
boga fyrir að neitt af þvi, er hann sagði
Sam Pepper bærist til eyrna Ólífants.
„Þau voru í háa-rifrildi fyrir hálftíma siðan,
Sam," sagði Beeding. „Ég meina hann og unga
frænkan. Veslings stúlkan, henni er haldið inni
eins og fanga. Ég get ekki láð henni, þótt hún
geri uppreisn stundum."
„Ég hef séð hana,“ samsinnti Sam og var að-
dáunarhreimur í röddinni. „Ljómandi telpa, —
ég er ekki enn of gamall til að sjá það. — Um
hvað deildu þau í þetta skipti."
„O, eins og oftar um piltinn. Ég var víst búinn
að segja þér frá vini hennar, var það ekki? Það
er ungur blaðamaður, Gillespie að nafni, er vinn-
ur hjá einhverju dagblaðanna."
Hann fór að skýra vini sínum frá þessu síðasta
rifrildi, og eftir venju, ýkt'i hann frásögnina stór-
lega. Samkvæmt frásögn hans, höfðu þau Ólí-
fant og frænka hans deilt af mikilli heift. Sam
Pepper sat og hlustaði með athygli og hneigði
höfuðið við og við, eins og til að sýna hve vel
hann fylgdist með frásögn vinar síns. Hann
tottaði gamla pípu úr kirsiberjaviði, sem hékk
milli skemmdra tanna hans. Hann sat þarna,
rauður í framan í bjarmanum og hitanum af
glóðarkerinu, klæddur gömlum lörfum, gamall og
lotinn.
„Þetta var hatröm deila, Sam,“ sagði Beeding.
„Hún kallaði hann gamla ófreskju upp í opið
geðið og sagðist geta stútað honum með köldu
blóði. Mér var næst skapi að segja gamla fant-
inum til syndanna, Sam. En til hvers væri það?
Það er ekki svo auðvelt fyrir mann á mínum
aldri að komast í nýja stöðu, og ég get ekki
átt á hættu . . .“
„Skiljanlegt, vinur — ég skil,“ tók næturvörð-
urinn fram í. „Það er sama að segja um mig.
Verkstjórinn hérna er bölvaður fantur, en ég
þori ekki að svara honum í sömu mynt. Lífið
er enginn leikur, vinur.“
„Það er satt, og ég kemst í ónáð hjá kerlu
minni, ef ég fer ekki að komast heim,“ sagði
Beeding um leið og hann stóð á fætur. „Kvöld-
verðurinn er kominn á borðið, býst ég við. Vertu
sæll, Sam.“
Hann þræddi leiðina út úr portinu, en þegar
hann var að ganga fram hjá dyrunum á húsi
Ólífants og að kjallaradyrunum, sá hann þoku-
lega mannsmynd koma út um aðaldyrnar. Hann
stanzaði og heilsaði með lotningu.
„Eruð þetta þér, Beeding? Aðeins augnablik."
Þetta var Dr. Paul Merrival Cardew; hann
var í samkvæmisklæðnaði og hafði yfir sér
frakka yztan klæða. Hann benti dyraverðinum
að koma. Þeir fóru báðir saman inn í skraut-
lega forsalinn.
„Andstyggilegt veður, herra."
„Já, fjandi slæmt, ég vildi helzt ekkert fara
út,“ sagði læknirinn með daufu brosi á alvarlegu
en góðlegu andlitinu. „En læknirinn er þjónn al-
mennings, hvað sem öðru líður, og hann má ekki
mögla." Hann varð alvarlegur á svipinn. „Mig
langar til að spyrja yður um dálítið, Beeding.
Deilduð þið hjónin um eitthvað fyrir um hálf-
tíma ?“
„Við hjónin að rífast?" át Beeding eftir
gremjulega. „Nei, ó-nei, herra minn. Jafnvel
þótt okkur lendi saman einstaka sinnum, ■— sem
varla kemur fyrir á mánaðarfresti, — þá gerum
við slíkt ekki svo allir heyri. Það var húsbónd-
VIKÁN, nr. 11, 1952
inn, herra Ólífant." Hann beindi þumalfingrin-
um upp á við og benti óbeint til íbúðarinnar á
efstu hæð. „Hann og ungfrú Ólífant. Þau voru
í hörku-rifrildi. Verra en nokkru sinni áður.“
„Mér fellur þungt að heyra þetta," sagði Dr.
Cardew og hleypti brúnum. „Ég er málkunnugur
stúlkunni og mér hefur alltaf virzt hún einarðleg
og menntuð .... Mér líkar þetta ekki, Beeding.
Hvenær sem er, getur Ólífant gengið of langt
og neytt hana til einhverra óyndisúrræða. Stúlk-
ur láta ekki bjóða sér slíkt nú á dögum. Ég
er kunnugur ýmsu af þessu tagi, og mér lízt ekki
á þetta."
„Gætuð þér ekki minnzt á þetta við Ólífant,
herra?"
„Ég gæti það, en á því eru ýmsir erfiðleikar.
Ólífant leigir mér íbúðina og . . . já, maður vill
ógjarna skipta sér af fjölskyldumálum annarra.
Nei, þvi miður er ég hræddur um að ungfrú
Bobby verði að berjast ein sinni baráttu. Þess-
vegna er ég hugsjúkur. Þér segið, að þetta hafi
verið alvarleg deila?“
Beeding sagði nú frá deilunni í annað sinn,
er, að sögn hans, hafði verið mjög heiftarleg.
Góði, gamli húsvörðurinn gerði sér ekki grein
íyrir því, hve lausmælgi hans gat orsakað mik-
ið illt.
„Og heitaðist hún við hann?“ spurði læknirinn,
alvarlegur á svipinn. „Og seinna, í samtali við
yður, sagðist hún líka geta drepið hann með
jafn köldu blóði og rottu. Þetta er ófagurt,
Beeding. Stúlkan er sýnilega yfir sig æst, og ef
þessi unnusti hennar er ekki skyniskroppin gunga,
ætti hann að taka hana strax í burtu og kvæn-
ast henni."
„Það er einmitt það, sem gamli eiturbyrlar-
inn . . .“ Beeding áttaði sig og hóstaði. „Það er
einmitt það, sem herra Ólífant vildi helzt. Ef
ungfrú Bobby giftir sig í banni hans, missir
hún arfinn eftir föður sinn.“
„Afleitt!" sagði Dr. Cardew. „Þegar öllu er á
botninn hvolft, skiptir þetta okkur ekki, Beeding.
Við getum ekki skipt okkur af því, eins og þér
skiljið. Ólífant er húsbóndi yðar og leigir
mér.“
Hann hneigði höfuðið og gekk út í þokuna, en
Beeding fór heim til konu og kvöldverðar.
Ég ætla að byggja mér kofa!
Hr. Gústi: Vissulega — Lilli litli! Taktu þá, hvenær sem
þú vilt!
Lilli: Ég ætla að fara heim og sækja vagninn minn! En sú
umferð — ég kemst aldrei heilu og höldnu í gegn. —
Lilli: Nú datt mér snjallræði í hug! Ef Gústi Lilli: Hæ! Gústi! Á kassanum stendur DYNAMITE!
lánar mér hjólbörur kemst ég yfir götuna!