Vikan - 26.06.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 26, 1952
11
.1 veiðum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
25
Henley herti upp hugann og forðaðist að líta
á Sue. Hann horfði niður á stígvélin sín og sagði:
,,j£g hefi handtökuskipun, skrifaða á yðar nafn,
ungfrú Poore. Mér þykir það leitt að svona skyldi
fara . . .“
,,Leitt,“ sagði Wilkins gramur. „Þessi stúlka
hefur framið morð.“
,,Ég var ekki búinn að segja allt, sem ég ætl-
aði, hr. Wilkins," sagði Fitz. „Ég . . . Ruby,“
hann tók upp úr vasa sínum vindlingahylkið með
speglinum og lagði það á borðið, svo ljósið skein
á það — Ruby leit niður og fór að gráta: „Ég
sagði alltaf að betra væri að segja sannleikann,“
sagði hún snöktandi. „Ég sagði það — ég sagði
það — og nú get ég ekki þagað lengur.“
Andlit Wats með stóru nefinu var náfölt og
innfallið. Hann gekk til hennar og lagði hendina
á berar axlir hennar, svo lyfti hann höfðinu:
„Nú skal ég segja það, Ruby,“ sagði hann: „Þvi
er þannig varið," hann ræskti sig, „að ég hef
hegðað mér heimskulega. Ég hegðaði mér eins
og fífl. Og Ruby komst að því og . . .“
„Nei, láttu mig skýra frá þvi,“ tók Ruby fram
í og þurrkaði augun. „Þetta var allt Ernestínu
að kenna. Hún vildi fá Wat -— hún vildi ná í
hann. Hún gat ekki látið hann í friði. Hún kró-
aði hann inni í horni og lét hann tala um skiln-
að — skilnað við mig,“ kjökraði Ruby. „Hann er
maðurinn minn og ég elska hann.“
Wilkins hafði risið skelkaður á fætur og
Woody, Henley og Wat töluðu allir í einu. „Bið-
ið augnablik," sagði Fitz skipandi. „Ruby,“ sagði
hann blíðlega. „Þú sagðir Ernestínu, að nú væri
nóg komið, var það ekki? Þú sagðir henni að
þú myndir koma og tala við hana? Þú varst viti
þínu fjær . . .“
„Ég var fjúkandi reið," sagði Ruby og stóru
augun hennar skutu gneistum: „Ég man ekki ná-
kvæmlega hvað ég sagði. Ég sagði henni i sím-
anum að ég kæmi yfir að Duvalsetrinu undir
eins. Ég ógnaði henni, ég sagðist ætla að drepa
hana . . .“ Hún þagnaði skyndilega og horfði
hrædd á lögregluþjónana. „Mér var ekki alvara.
Ég drap hana ekki. Hún var með skammbyss-
una."
„Ruby, Ruby,“ kjökraði Wat.
„Nei, auðvitað var þér ekki alvara," sagði
Fitz. „En þú varst reið, þú ætlaðir að stöðva
Ernestínu . . .“
„Já, það ætlaði ég að gera,“ sagði Ruby æst.
„Hún ætlaði að taka sér margt fyrir hendur.
Hún ætlaði að búa í Washington eða ferðast um
allan heiminn, þegar henni hentaði og ýta Wat
áfram svo hann yrði mikill stjórnmálamaður —
og hún hafði næstum fengið hann til að trúa,
að hann gæti það. Og þetta ætlaði hún allt að
gera fyrir mína peninga. Mína peninga," endur-
tók Ruby og hélt fast í borðið með demant-
skreyttum höndunum.
„Hvemig," spurði Fitz lágt.
Og skýringin var algjörlega tillitslaus og í
samræmi við skapgerðir Ernestínu og Rubyar,
afleiðingin af margra ára samkeppni milli þess-
ara tv.eggja kvenna. Ruby leit upp og andlit
hennar var vott af tárum, þegar hún næstum
hrópaði: „Með því að láta mig sækja um skiln-
að við Wat.“
Fitz skildi þetta ekki vel. Og það gerðu hinir
auðsjáanlega ekki heldur. „Ég átti að skilja við
hann og ég átti að borga. Hún vissi að ég myndi
öeyja ef Wat skildi við mig og allir segðu að
hún hefði tekið hann frá mér.“
Svo þetta var sannleikurinn. Ernesttna átti
það á hættu að þessi ráðagerð misheppnaðist og
hún hafði mistekizt. Og þetta voru skilyrði Eme-
stínu, Auðsjáanlega trúði enginn, þessu algerlega
nema Sue. „Ég hefði aldrei skilið við þig,“ sagði
Wat. „Ég hefi aldrei elskað hana — ekki á
sama hátt og ég elska þig. Ég hegðaði mér
heimskulega, en ég hefði aldrei skilið við þig.
Þar að auki hefði ég ekki getað það. Þú hefur
aldrei gefið mér neina ástæðu til þess,“ bætti
hann við.
Augu Rubyar skutu gneistum. „Það hefði
kramið hjarta mitt, ef þú hefðir minnst á það.
Það veiztu, Wat. Og það vissi Ernestína líka,
en henni var alveg sama því það vildi hún ein-
mitt. Ég hefði orðið alveg niðurbrotin og það
hefði niðurlægt mig svo, ef þú hefðir gert mér
þetta — ég hefði blátt áfram gefið henni allt
sem hún fór fram á, aðeins svo fólk fengi ekki
að vita, að hún hafði tekið þig frá mér. Og þetta
vissi Ernestína."
Wilkins hristi höfuðið alveg úrræðalaus. Það
var eins og hann væri nýkominn úr baði og væri
að hrista vatnið úr eyrunum. Henley stóð hreyf-
ingarlaus. Woody sagði hughreystandi: „Wat
hefði aldrei yfirgefið þig, hann elskar þig . . .“
„Þegiðu, Woody Poore," sagði Ruby og hvessti
á hann augun. „Hún hafði líka hremmt þig.
Ernestína . . .“
„Þú fórst þangað riðandi til að tala við Erne-
stínu," sagði Fitz. „Þú sagðir henni að þú ætlað-
ir að| koma. Þú sagðir henni að þú myndir drepa
hana, ef . . .“
„Mér var ekki alvara," sagði Ruby og tók
andköf. „Það er að segja, ef til vill var mér al-
vara þegar ég sagði það.“
„Ruby!“ sagði Wat og stöðvaði hana.
„Þú reiðst stökkhestinum," sagði Fitz. „Þú
reiðst yfir engin, meðan Wat sótti Kamillu og
ók henni til mín. Til að forðast aðalinngangiin
léztu hestinn stökkva yfir girðinguna cg batzt
hann utan við blómagarðinn. Þú gekkA inn
húsið úr garðinum og Ernestína var þar . . .“
„Og hún var með skammbyssu í hendinni,"
sagði Ruby.
Aftur töluðu fjórir í einu, en rödd Fitz bar
hæzt: „Hvað gerði hún við hana?“ spurði hann.
„Hún sagði að ég skyldi ekki ógna sér, þvi hún
væri ekki hrædd við mig. Hún sagði, að ef ég
yrði æst og reyndi að gera henni illt, mundi
hún skjóta mig og að hún mundi aldrei sleppa
Wat. Hún sagði, að ég væri heppin að þau giftu
sig ekki undir eins, en ef ég tæki þessu skyn-
samlega — skynsamlega," endurtók hún með
fyrirlitningarsvip, sem'ekkert gaf Wilkins eftir.
„Ef ég tæki þessu skynsamlega, gætum við Wat
skipt eigum mínum. Hún skyldi flytja héðan.
Hún ætlaði að skilja við Jed, en ekki undir eins,
ekki fyrr en að svo löngum tíma liðnum, að fólk
áliti að ég hefði farið frá Wat, en ekki hann frá
mér. Það var þetta sem ég ekki gat afborið, að
Ernestína gæti gifzt Wat, einhverntíma þegar
henni sjálfri hentaði." Hún leit á Wat og sagði:
„Það hefði drepið mig,“ pg svo fór hún aftur
að gráta.
Wat klappaði á axlir hennar og muldraði eitt-
hvað. Woody gekk fram og aftur um gólfið. Sue
ætlaði að fara að hugga Ruby, sem var yfir-
komin af geðshræringu, þegar Wilkins strauk
ruglaður og örvæntingarfullur yfir ennið og
sagði: „Þetta breytir málinu ekkert. Ég ráðlegg
þér að ljúka þessu af og framkvæma skipan-
irnar."
„Þið getið ekki tekið Sue fasta," hrópaði
Woody, „Fitz þú verður að hindra það.“
Rödd Jeds heyrðist frá svölunum. „Opnaðu
gluggann, Woody.“
Hann hlaut að hafa heyrt allt. Henley sneri
sér reiður að glugganum. Woody tók lokuna frá,
Jed ýtti glugganum upp og kom inn.
Wilkins horfði illskulega á Jed, síðan sneri
hann sér að Henley og sagði: „Taktu hana fasta
og komdu því í verk, áður en allt bannsett fólkið
ryðst hér inn.“
„Ég skaut Ernestínu. Sue gerði það ekki. Ef
þið svo mikið sem snertið við henni . . . ég skaut
Ernestinu," sagði Jed og reigði höfuðið.
„Þetta gagnar ekki,“ sagði Henley. „Yður var
sleppt."
„Sá er riddaralegur," sagði Wilkins með fyrir-
litningu. „Förum nú með hana.“
Ruby kjökraði: „Ég gerði það ekki. Ég var
með vindlingaveskið, sem læknirinn gaf mér í
afmælisgjöf, svo hann vissi að ég átti það. Ég
reyndi að vera róleg — það gerði ég í raun og
veru, Wat ■— tók sígarettu og svo lagði ég veskið
á borðið í garðstofimni og gleymdi því þar. Hann
fann það og vissi auðvitað að ég átti það. Eftir
það vissi ég ekki hvað hafði orðið af því. Ég
bjóst alltaf við þvi að lögreglan fyndi það. All-
an veturinn, — en hann hafði fundið það og faldi
það, til að vemda mig og Wat. Og ég held að
Ernestína hafi sagt honum áður en hún dó, að
ég hafi verið þar og hversvegna og hann hefur
álitið að ég hafi skotið hana, en það gerði ég
ekki. Ég gerði það ekki — og svo var læknirinn
drepinn og þetta hræðilega vindlingaveski lá á
borðinu hans. Ég missti algerlega stjóm á mér.
Ég vicsi ekki mitt rjúkandi ráð og þessvegna
falc’i cg veskið. Seinna þorði ég ekki að sækja
þacn ég drap hann ckki — ég drap hann ekki."
Skyndilcga cag.Ti Fitz lágt við Woody:
..r>cttu clána. íyrir.“
V 'oody Uýtti cér z J Iccsa hurðinni og svo gekk
haun yiir að glugganum, en kom of seint. Kam-
illa gekk inn og gulur kjóllinn bylgjaðist um
hana. Hún leit á Sue, sem stóð við hliðina á Fitz,
svo sneri hún sér að Henley lögregluforingja
og sagði kuldalega og rödd hennar skalf af reiði:
„Það er skylda mín að segja yður dálítið, sem ég
veit.“
23. KAFLI.
Hljómsveitin lék léttan vals. Eitt augnablik
mynnti lagið á ljósa dansandi kjóla og rauða
veiðifrakka. Einhverjir gengu fram hjá hurðinni,
það var karlmaður og ung stúlka. Hann muldr-
aði eitthvað og hún hló hátt. Allt í einu töluCu
allir i einu.
„Ef þú átt við deiluna sem ég átti við Erne-
stínu, skal ég sjálfur skýra frá því. Það getur
ekki gert mér eða Sue neitt mein núna."
„Elsku Ruby, auðvitað drapstu hann ekki,"
sagði Wat.
Henley hrópaði eitthvað reiðilega til Jeds, en
Wilkins stóð upp og sagði: „Framkvæmdu skip-
unina."
„Seldirðu veiðihestinn þess vegna?" sagði Fitz
við Ruby. Woody var skyndilega kominn með
skammbyssu. Fitz hlýtur að hafa fengið hon-
um hana, hugsaði Sue undrandi. Ég fann að hann
hreyfði handlegginn við bakjið á mér meðan
Woody læsti hurðinni.
„Já, auðvitað var það ástæðan, það er enginn