Vikan - 03.07.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 28, 1952
5
Framhaldssaga:
Konkvest
18
skerst í ieikinn
Eftir BERKELEY GRAY
XII. KAPITULI.
Virkisgröfin gerir sitt gagn.
Everdon lávarður hinn áttundi var í fúlu skapi.
Flestir g'estirnir, sem þekktu lávarðinn of vel til
að bera nokkra virðingu fyrir honum, höfðu lát-
ið honum eftir að hafa ofan af fyrir sér sjálf-
ur. Þeim féll vel við hann þegar hann var kát-
ur og galsafenginn; hann gat verið skemmtileg-
ur þá, og jafnvel bara fyndinn stundum. En þeg-
ar hann var með ólund, þá var hann öllum
hvimleiður.
Nokkrir boðsgestanna höfðu farið inn í hnatt-
borðsstofuna, aðrir voru að undirbúa einhvern
galgopaskap fyrir kvöldið, enn aðrir höfðu farið
upp á herbergi sín til að skipta um föt fyrir
kvöldverðinn. En með öllum var eitt sameiginlegt
— lífsleiði.
„Bölvaður fruntinn,“ sagúi Everdon fjúkandi
reiður og hvessti augun á von Haup barón, þar
sem hann stóð fyrir framan hann á arinábreið-
unni á lesstofunni. „Mér gramdist mest, að hann
gerði mig að fífli — frammi fyrir öllum þessum
starandi afglöpum."
Norman Konkvest yppti öxlum.
„Svo! Sagði ég þér þetta ekki?“ sagði hann
fyrirlitlega. „Þú vildir ekki hlusta á aðvaranir
mínar, kæri Buppi minn. Þessir menn frá Scot-
land Yard eru seigir náungar. Þú þarft ekki
að hugsa, að þú getir villt þeim sýn og talið
þeim trú um að hér hafi verið framið rán, þeg-
ar ekkert rán hefur átt sér stað.“
„Hvernig í fjandanum vissi hann það,“ taut-
aði lávarðurinn. „Hann byrjaði ekki einu sinni
á neinum yfirheyrzlum. Guð veit, að ég skal láta
hann líða fyrir þetta, sem hann sagði við mig
í dag. Þú varst ekki viðstaddur, Rudolf. Hann
kallaði mig lygara! Auðvirðilegi lögreglusnuðr-
arinn!"
Hann var svo óvanur við að honum væri sagl
til syndanna, að þegar einu sinni kom að því, þá
gat hann ekki gert sér það að góðu. Og atvikið
í dag hafði verið blátt áfram auðmýkjandi. Hann
hafði lofað gestum sínum alveg einstöku skemmti-
atriði, en veruleikinn hafði gert hann hreint og
beint hlægilegan.
Eins og allir þeir, sem skemmtanafýsnin hefur
farið með í öfgar, var Everdon lávarður óskap-
lega leiður á öllum venjulegum skemmtunum;
hann var gersamlega áhugalaus fyrir heilbrigð-
um dægradvölum. Hann var sífellt að brjóta heil-
ann um einhverjar nýjungar í þessu efni — eitt-
hvað hjákátlegt og öfgafengið. Auðæfi hans höfðu
fært honum svo mikið af skemmtana tægi, að
hann gat ekki lengur notið neins í því efni og
var sífellt leiður á lífinu.
„í!g er hundleiður á þessu öllu saman," sagði
hann um leið og hann henti frá sér hálfreykt-
um vindlingi. „Djöfullinn sjálfur, er ekkert til að
drekka hérna. Ég rek þennan andskotans byrl-
ara. . . . Getum við ekki gert eitthvað í kvöld,
Rudolf? Eitthvað óvanalegt? Heimboðið er að
fara i hundana. Getum við ekki farið til London.“
. . . Hann þagnaði og var eins og á báðum áttum.
„Til hvers er það svo sem? Það er ekkert í
London, sem nokkurs er vert.“
Konkvest horfði á hann hugsandi.
„Ertu svona langt niðri, Buppy?“
,,Já, vissulega. Og ég er i engu skapi til að
hlusta á kaldhæðni þína.“
„En — nei, þú hefur alveg skakkt fyrir þér,“
sagði Konkvest. „Mér hefur dottið nokkuð smell-
ið í hug, —- dálítið, sem gæti vakið áhuga þinn.
Eftir kvöldverð gætum við gert nokkuð verulega
skemmtilegt, — dálítið, sem snertir þennan Wil-
liams.“
„Haltu áfram.“
„Hann er ennþá i þorpinu hérna, — mér skilst
við kvöldverð í Kóngshöfðinu. Hvernig lízt þér á
það, kæri Buppy, að við fengjum hann hingað i
liendingskasti til að rannsaka morðmál. Hann
stenzt ekki þá freistingu, þótt hann léti ekki
veiða sig með fölsku þjófnaðarmáli.“
Þessi uppástunga gerbreytti skapi lávarðarins.
„Rudolf, gamli seigur, þarna hittirðu á það,“
sagði hann glaðklakkalega og þrútið andlitið
roðnaði enn meira af æsingu. „Við getum auð-
veldlega komið þessu svo fyrir. Já . . . einn úr
bópnum felur sig og við látum sem við höldum
að hann hafi verið myrtur. Það væri kannske
betra að láta þetta vera eina af stúlkunum . . .
Við skulum láta finnast blóðdrefjar hingað og
þangað . . . og spor . . . og blóðugt morðvopn.
En sú skemmtun, Rudy! Ef ég get aðeins náð
mér niðri á skollanum honum Williams, skal
ég vera ánægður."
„Við skulum tala rækilega um þetta,“ sagði
Konkvest. „Já, við megum ekki flýta okkur um
of. Williams er slyngur. Svo verðum við einnig
að kæra til heimalögreglunnar. Þjónustufólkið
má ekkert fá að vita, svo að heppilegast er að
við ræðum málið við gestina meðan þeir drekka
vínblönduna. Segðu engum frá þessu — að svo
komnu.“
Everdon lávarður var svo yfir sig hrifinn af
þessu nýja viðhorfi, að hann vildi óðfús ræða
málið þá þegar, en Konkvest ráðlagði honum að
fara upp á loft og klæða sig til kvöldverðar;
nægur timi yrði til að ræða um undirbúninginn
við kokkteil-drykkjuna. Everdon fór í burtu hæst-
ánægður.
„Af ekki ógreindari manni að vera, er hann
óttalegur flautaþyrill," tautaði Norman hæglát-
lega um leið og hann tók upp símatólið og þrýsti
á vissan hnapp.
Hann var mjög ánægður með sjálfum sér fyrir
það hve algerlega honum hefði tekizt að ná
trausti Everdons lávarðar. Þetta var líka hreint
ekki svo lítið afrek, því lávarðurinn var enginn
heimskingi og að eðlisfari tortrygginn. Það var
auðvitað hinn sterki og ómótstæðilegi persónu-
leiki vigdjarfa ofurhugans, sem átti mestan þátt
í þessu. Á stundum hafði honum tekizt að vinna
fullt traust alveg ókunnugra martna á nokkrum
klukkustundum; við Everdon hafði hann lagt s.g
í framkróka í margar vikur i þessu skyni.
Og nú var hann trúnaðarskrifari lávarðarins
með fullu valdi . . . Jæja, að visu ekki alveg
fullu. Hann hafði ekki ennþá fengið fullt vald
yfir bankainnistæðum lávarðarins. Honum hafði
verið falin meðferð á fé til allra venjulegra
þarfa, og hefði hann kært sig um, hefði hann
getað hlaupizt á brott með nokkur þúsund pund.
En Konkvest var ekki að leika hlutverk sitt
fyrir þess háttar smáræði . . . Fyrirætlun hans
var slóttugri og róttækari. Þegar hún væri að
íullu komin í framkvæmd, skyldi fórnarlamb hans
ekki eiga afturkvæmt til fyrra hátternis síns.
Hann ætlaði að lama að fullu alla möguleika
hans I því efni.
Breytingin á Everdon var svo áberandi, að
tveir gesta hans sem mættu honum i stiganum,
urðu undrandi yfir umskiptunum.
„Halló, Buppi! Hvað hefur sópað skýjunum
frá sólinni aftur?" sagði annar þeirra undrandi.
„Þú munt verða bæði hissa og hrifin, snotra
mín,“ sagði lávarðurinn og klappaði stúlkunni
á velmálaða kinnina. „Veiztu, að það er blátt
áfram nautn að horfa á þig, tjátlan mín.“
„Líttu þá rækilega á mig,“ svaraði hún blíð-
lega, „því meira færðu ekki.“
Hann hló lágt og hélt áfram upp sttigann.
Herbergisþjónninn, sem búizt hafði við skömm-
um og formælingum, hafði aldrei fyrr hitt lávarð-
inn í jafngóðu skapi. Hann söng meira að segja
á meðan hann var að hnýta á sig hálshnýtið.
Og hlæjandi var hann, þegar hann fór út úr her-
berginu. Á meðan hann var að skipta um föt,
var hann að velta fyrir sér öllum mögulegum
ráðum og aðferðum. Þetta varð að gerast að
öllu vcl athuguðu; Williams hafði sloppið úr
fyrri gildrunni og þessi varð því að vera svo vel
gerð, að ekki yrði við henni séð. Það varð að
vera eitthvað meira en lítið freistandi til þess
að Scotland Yard-maðurinn rynni á agnið.
Konkvest hafði athugað allar aðstæður ágæt-
lega; hann vissi að Everdon var I því skani
að kæra sig kollóttan. Ef hann hefði verið öðru
vísi skapi farinn í þetta sinn, hefði hann vart
verið svona ákafur. Upplogið gimsteinarán var
nægilega alvarlegt gabb við Scotland Yard, en
uppgert morð var miklu hættulegra. Þegar sann-
leikurinn kæmi í Ijós, gat það auðveldlega leitt
af sér stranga ákæru á lávarðinn. En Everdon
lávarður lét sig það litlu skipta þetta kvöld.
Hann var i því skapi.
Þegar hann gekk fram eftir breiðum gangin-
um á leiðinni að stiganum kom hann auga á
velklædda þjónustustúlku, er var að ganga inn
í língeymsluna með nýþveginn þvott í fanginu.
Stúlkan leit hálfvegis aftur um leið og hún gekk
fram hjá og brosti til hans dálítið óskamm-
feilnislega. Þetta var nægileg uppörvun fyrir mann
eins og Everdon . . . Um leið og hún sneri
snotru andlitinu frá honum, sá hann hana depla
cfurlítið vinstra auganu.
Hann hafði tekið eftir þessari nýju stúlku í
húsinu tvo eða þrjá síðustu dagana og honum
hafði fundizt hún brosa lítillega til sín einu
sinni eða tvisvar, en þá höfðu einhverjir verið
viðstaddir. Nú voru þau alein. Þetta leit út fyrir
að vera ágætt tækifæri.
Hann stanzaði í dyragættlinni á língeymsl-
unni þegar hann kom á móts við hana. Þetta
var allstórt herbergi, með stórum skápum vi J
tvo veggi og opnar hillur við þann þriöja. Stúlk-
an var að leggja þvottinn af cér á eina hilluna.
Hún var smávaxin og grönn með fallegt rautt
hár, sem glitraíi á í birtunni frá rafmagnsliós-
inu í loftinu . . . Og Everdon lávarður var sór-
staklega hrifinn að rauðkollum.
„Svo þetta gerist hér?“ sagði hann um leið
og hann gekk inn fyrir. „Vitið þér, Judy, að ég
hef oft brotið heilann um hvað væri hérna inni.
Ég vissi ekki fyrr en núna hvað það var fal-
legt."
„Ég heiti Mary, herra," sagði stúlkan auð-
mjúklega.
En skyndilegur glampi í augum hennar sagði
annað. Everdon lávarður færði sig nær og virti