Vikan - 03.07.1952, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 26, 1952
hana fyrir sér af meiri áhuga. Já, vissulega var
hún falleg . . .
,,Hef ég ekki séð yður áður?“ spurði hann
snögglega.
„Jú, herra, tvisvar eða þrisvar . . .“
,,Og þetta er fyrsta sinn sem ég hef talað við
yður,“ sagði hann sjálfsásakandi. „Það er ófyrir-
gefanleg ónærgætni. Hvernig líkar yður hérna?
Eruð þér ánægðar? Hvar vinnið þér?“
„Aðallega niðri í eldhúsinu, herra minn.“
„En það er blátt áfram heimskulegt! Við get-
um alls ekki látið eyða tímanum við þessháttar
dútl," sagði lávarðurinn. „Ég skal tala við Rawl-
ing um það. Brytinn er heimskingi . . . Ég skal
láta færa yður til, svo að þér vinnið hérna uppi.
Upp frá þessu vinnið þér í svefnherbergjunum,
góða mín.“
Hann gekk nær henni, og Mary virtist nú sjá
það um seinan af æstu augnaráði hans, að hún
hefði hagað sér heimskulega að gefa honum und-
ir fótinn. Heitur andadráttur hans lék um kinn-
ar henni, og hún hopaði undan. Hann hafði
einmitt búizt við þessari hreyfingu og hún vakti
kátínu hans svo hann hló. „Hvað er að? Eruð
þér hrædd?“
„Nei, herra lávarður," sagði stúlkan og var
aálítið skjálfrödduð. „En — ef hr. Rawling sæi
til mín ■ . .“
„Fjandinn hafi Rawlings? Hann getur haldið
sér að sínum eigin málum." Everdon iávarður
rétti út handleggina og þreif stúlkuna í fang
sér. „Vitið þér það, að þér eruð sjálfsagt fimm-
tíu sinnum fegurri en nokkur af vinkonum mín-
am hérna? Verið þér ekki sífellt að snúa yður
undan -— mig langar til að virða yður vel fyrir
mér. Ég er ekki enn búinn að sjá vel framan í
yður."
Hann fór að þukla hana, og hún byrjaði að
brjótast um.
„Látið mig í friði, kæri lávarður!" hvíslaði hún
óttaslegin.
„Ein af þessum, sem verður að dekstra?"
sagði hann hlæjandi. „Verið þér róleg — og
ekki með neina heimsku. Ég ætla aðeins að
kyssa yður. Komið með mjúku varirnar yðar."
„Ég vil ekki kyssa yður, herra lávarður."
„Þér getið ekki blekkt mig með úngmeyjar-
leikaraskap, barnið gott. Aldrei verið kysst;
jæja, þá er nú tími til kominn. Ég skal taka yður
í kennslu — og áður en yður varir, munuð þér
koma og sækja um meiri kennslu."
Hann talaði glaðlega og var liðugt um mál.
1 augum lávarðarins var þetta aðeins smávægi-
legt atvik, því hann hafði kysst allar laglegar
vinnukonur, sem starfað höfðu á lávarðssetrinu.
Meðal þjónustufólksins var mikið talað um hegð-
un lávarðarins, er vakti þar mikla gremju. I
þorpinu var lika mikið um þetta rætt . . . Hin
ríka tilhneiging lávarðarins til kossaflens við
allar þjónustustúlkur á lávarðssetrinu, — sem
stundum gat farið lengra — var megin orsök hinn-
ar almennu, gremju héraðsbúa.
„Kæri lávarður, látið mig í friði," bað Mary
og var nú orðin verulega smeyk. „Ég meinti
ekkert . . .“
Nú tók hann utan um hana og hélt henni
fastri og reyndi að kyssa hana á munninn með
valdi. Honum þótti ekki miður þótt þær streitt-
ust á móti.
„Þér meintuð ekkert, ha? Þetta var fyndið!“
sagði hann másandi og þrýsti hendinni á einn
viðkvæmasta blettiinn á líkama hennar. „Þér
áttuð ekki að gefa mér undir fótinn, ef þér vild-
uð ekki láta kyssa yður. Verið kyrrar, litli
heimskingi."
Allt í einu varð hann ofsafenginn og villtur
— hið venjulega viðbragð saurlífisseggsins.
Snerting hennar og kvenleg kynferðiseinkenni,
vöktu losta hans, og óvæntur mótþrói hennar
gerðu hann óðan. Hún rak upp skelfingaróp og
sleit sig lausa með undraverðri lagni og fimi
og hopaði úndan honum yfir þvert herbergis-
gólfið, móð og másandi.
„Haltu þér saman, litla, heimska fíflið þitt,“
itallaði hann. „Ætlarðu að láta allt fólkið hérna
heyra til þín? Ég ætlaði ekki að meiða þig . . .
Hæ, gáöu að þér! Þú dettur út um gluggann,
ef þú gætir þín ekki!"
„Þér skulið ekki koma nærri mér!“ kallaði
stúlkan ofsaæst.
Hann hrópaði upp. Hann hafði gert hana svo
hrædda, að hún veitti aðvörun hans enga athygli
-— og hún hélt áfram að hopa aftur á bak í átt-
ina að eina glugganum á herberginu, er stóð
hálfopinn. Hann stökk áfram til að grípa í hana,
en hún misskildi tilgang hans. Hún flýtti sér
undan . . . og hrataði.
„Gættu að þér!“ æpti hann óttasleginn.
Ógurlegt hræðsluvein gall við á næsta augna-
bliki, frá vesalings stúlkunni, sem hafði steypzt
aftur yfir sig út um gluggann, er náði niður
undir gólf. Everdon sá hana hverfa á snöggu
augabragði og heyrði óp hennar í fallinu inn
um gluggann.
„Guð sé oss næstur!"
Hann stökk í hendingskasti út að glugganum
og hallaði sér út . . . og í sama vetfangi heyrði
hann skvamp og hávaða neðan frá virkisgröf-
inni. Það var orðið of dimmt til að nokkuð sæ-
ist og það var enginn upplýstur gluggi á neðri
hæðinni þarna megin á höllinni.
„Hvað er að?“ kallaði hörkuleg rödd. „Buppi!
hvað hefur komið fyrir?"
Konkvest kom á hlaupum inn í língeymsluna
og var sýnilega brugðið. I-Iann hafði heyrt ópið
alla leið yfir í endann á ganginum — fyrra ópið.
Hann hafði bara yppt öxlum. En þegar síðara
ópið kom, áieit hann réttara að athuga þetta.
Hann kom að Everdon við opinn gluggann, þar
sem hann starði niður í myrkrið. Hann virtist
alveg lémagna yfir þvi sem gerzt hafði.
„Guð komi til — hvaða vein var þetta
Buppy?" spurði Konkvest reiðilega. „Hafðu vald
á sjálfum þér! Hvað kom fyrir?"
„Ég átti enga sök á því,“ sagði lávarðurinn
stamandi. „Hún . . . gekk aftur á bak út um
gluggann af slysni . . . Bölvuð stelpan. Get ég
nokkuð gert að því þó að litli heimskinginn yrði
hrædd að orsakalausu? Fjandans klipa! Það
verður óskemmtilegur sónn í vinnuhjúahíbýlun-
um út af þessu."
Neðan frá virkisgröfinni heyrðist skvamphljóð.
„Hjálp!" heyrðist kallað mjórri, óttasleginni
rödd.
„Þú ert alltaf sami, stóri fábjáninn, Buppy,"
hreytti Konkvest út úr sér reiðilega. „Hvenær
ætlarðu að læra að láta stelpurnar i friði? Og
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Lilli: Hamingjan góða, hvað þessi heimavinna er erfið, pabbi.
Hvað heitir höfuðborgin í Afganistan?
Pabbinn: A-a, þú mátt ekki trufla pabba. Ég þarf að ljúka
þessu verki fyrir skrifstofutíma á morgun.
Lilli: Mamma, viltu gjöra svo vel að segja mér hvað höfuð-
borg Afganistans heitir?
Mamman: Bíddu augnablik, Lilli — — —. Sérðu elcki að
mamma er önnum kafinn við að búa til matinn með Bertu?
Farðu frá!
Lilli: Berta, vilt þú segja mér hvað höfuð-
borg Afganistans heitir?
Berta: Skammastu þín ekki fyrir að vita
þetta ekki ? Ég vil ekki segja dreng á þinurn
aldri það. Far,ju nú.
Lilli: Nú man ég það. Ég ætla að
sýna pabba og mömmu hvað ég er
duglegur.
Berta: Ég er viss um að það er eitt af þessum borgarnöfnum,
sem ómögulegt er að bera, fram.
Pabbinn: Ég hef aldrei heyrt minnzt á þetta land, svo ég tali nú
ekki um borgina. Við skulum nú sjá.
Mamman: Mér leiddist landafræðin alltaf, þegar ég var í skóla.
Við skulum hringja í Ed frænda. Hann veit það ef til vill.