Vikan - 03.07.1952, Síða 11

VIKAN, nr. 26, 1952
11
>>
Æ veiðum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
26
„Það væri ekki fráleitt að spyrja frúna nokk-
urra spurninga," sagði Wilkins og horfði hugs-
andi á Ruby.
Ruby gaf frá sér hljóð. Andlit Wats varð
öskugrátt. Fitz sagði einkennilega æstri röddu:
„Nei, það breytir málinu algerlega, Henley.
Reyndu að hugsa þér ao frásögn Lissy Jenkins
sé rétt . . .“
„Eldabusku dr. Luddingtons ?“ sagði hann og
það kom glampi í augu hans.
„Já, hugsaðu þér, að hún hafi sagt satt og
að dr. Luddington hafi sjálfur skrifað bréfið til
Ruby — af þvi hann hafði hringt til hennar, en
ekki náð í hana. Setjum svo, að hann hafi verið
að tala við einhvern annan, þegar Lissy heyrði
til hans.“
„Og það hlýtur hann að hafa gert, ef elda-
buskan segir satt,“ sagði Wilkins stuttlega, en
hann horfði samt með athygli á Fitz.
„Setjum svo, að læknirinn hafi viljað ráðfæra
sig við einhvern, sem hann treysti og að sá hafi
verij morðinginn. Hann vildi trúa þessum manni
l'yrir leyndarmáli sínu, en af því hann talaði í
simann gat hann ekki nefnt nein nöfn. Morðing-
inn gat skilið orð hans sem aðvörun og þess
vegna flýtt sér heim til hans.“
„Já, en . . .“ byrjaði Henley.
„Reyndu einu sinni að líta á málið frá þeirri
hlið,“ sagði Fitz. „Þá hafa dr. Luddington orðið
á mistök."
„Já, hann hefur haft rangt fyrir sér,“ hrópaði
Wat, „því hann hélt að Ruby hefði gert það, en
það hefur hún ekki gert.“
„Ef maðurinn Sem kom til að tala við dr.
Luddington var sá, sem læknirinn áleit morðingja
Ernestinu, hefði hann þá snúið við honum bak-
inu og látið hann skjóta sig?“ spurði Fit.z.
„Ég er að segja ykkur, að ég skaut Ernestínu,"
sagði Jed enn við Wilkins. „Þið getið ekki tekið
Sue fasta fyrir það. Hversvegna viljið þið ekki
hlusta á mig?“
„Skauztu dr. Luddington líka? og Bronson?
Ætlarðu að ganga svo langt?“
Jed leit út fyrir að vera bæði ruglaður og
reiður: „Auðvitað ekki,“ sagði hann.
Wilkins bandaði hendinni óþolinmóður og Hen-
ley sagði: „Haltu þér utan við þetta, Baily. Það
trúir þér ekki nokkur maður. Ástæðan er alltof
augljós."
„En þið ætlið að taka Sue fasta fyrir morðið
á Ernestínu, en ekki fyrir morðið á dr. Ludding-
ton eða . . .“, hann sneri sér að Fitz. „Hvers-
vegna hjálpar þú mér ekki Fitz?“ sagði hann
reiður. „Þú sagðir að ég gæti hjálpað með . . .“
„Nú jæja, svo þið hafið komið ykkur saman
um þetta,“ sagði Henley stuttlega og það kom
glampi í augu hans. Hann tók skyndilega ofan
gleraugun og braut saman bréfið.
„Reynið þið nú að líta á þetta frá annarri hlið,
Henley og Wilkins," sagði Fitz. „Dr. Luddington
hélt að Ruby hefði drepið Ernestínu. Hann vernd-
aði Ruby meðan á rannsókn málsins stóð, af því
hún var tengdadóttir hans. Hann sór blátt áfram
falskan eið og það hefur áreiðanlega fengið mjög
á hann. Og þegar á að handtaka Sue, sér hann
fram á — eins og hann skrifar, að hann verður
að velja, svo hræðilegt sem það er. Hann gerir
það sem honum finnst rétt. Fyrst trúir hann ein-
hverjum fyrir þessu, hringir til hans og aðvarar
hann blátt áfram. Svo hringir hann til Rubyar,
til að láta hana vita. Hún er ekki heima og hann
sezt niður til að skrifa henni. Sá sem hann hringdi
SÖGULOK
til, hefur orðið hræddur og kemur — hann les
ekki þaJ sem læknirinn er að skrifa fyrr en of
seint — og skilur þá hvað læknirinn átti við.
En þessi umræddi maður skilur líka, hvers virði
bréfið getur orðið seinna — getið þið ekki skilið
þetta . . .“
„Ég skil það, en við verðum að gera skyldu
okkar og taka, þessa stúlku fasta,“ sagði Henley
uppörvandi við Wilkins.
„Segðu okkur eitt, Wat. Hefur Sam Bronson
nokkurn tíma komið til þín eða Rubyar og sagzt
hafa séð Ruby? eða þig?“
Wat vætti varirnar. „Ég beið úti á veginum
með bílinn. Ég ætlaði að stöðva Ruby. Hann
gat ekki hafa séð mig og þó hann hafi séð Ruby,
nefndi hann það aldrei. Ég segi það alveg satt,
Fitz, að ég skaut hann ekki.“
Rödd Fitz hafði einhvern veginn breytzt. Sue
gat ekki gert sér grein fyrir hvernig, en þegar
hann talaði heyrði hún að æsingin, sem kom-
inn var í röddina var öðruvísi en áður.
„Reynið að gera ykkur í hugarlund, að Ludd-
ington hafi trúað röngum manni fyrir þessu,
þeim manni, sem hann allra sízt átti að segja
nokkuð. Og setjum svo, að þessi maður hafi kom-
ið ríðandi í reiðfötum, svo að hann yrði álitinn
veiðimaður, ef einhver sæi hann. Nú vissi morð-
inginn að Sue var grunuð og ef til vill borg-
aði það sig fyrir hann, að styrkja þennan grun.
Ef þannig liggur í þessu, er simtalið, sem var
látið líta út fyrir að vera frá sjúklingi . . .“
„Já, og það blandaði mér líka í málið,“ sagði
Jed. „Ef til vill hefur Fitz rétt fyrir sér. Ég og
Sue vorum þegar grunuð og með þessu móti leit
svo út, að við værum líka . . .“
„Ég ætla ekki að fara að ráðleggja ykkur
neitt," sagði Fitz.
„Nei, það dettur mér eltki í hug,“ sagði Wilk-
ins háðskur, en nuddaði hugsandi á sér nefið.
Fitz hélt áfram. „en ég hélt að lögregluforingjan-
um þætti fróðlegt að heyra um síðustu atburðina
í sambandi við þetta mál.“
Henley leit á Wilkins, sem sagði skyndilega.
„Það hlýtur að vera sími hér einhvers staðar."
„Ég skal sýna þér hann,“ sagði Fitz fljótt..
Wilkins ætlaði að fara með honum, en stanzaði
allt í einu og sagði við Henley: „1 þínum sporum
mundi ég fara með herra og frú Luddington og
ungfrú Duval inn í lögreglubílinn. Lögregluþjónn-
inn getur litið eftir þeim.“
,,Mig!“ hrópaði Kamilla. „Mig!“
„Sem vitni,“ sagði Wilkins og gekk fram að
dyrunum. Henley hugsaði sig um augnablik, en
lét svo undan: „Ágætt, viljið þið gjöra svo vel
og koma með mér,“ sagði hann.
Þau mótmæltu, en brátt voru þau öll, Kamilla
æst og mótmælandi, Ruby þegjandi og eins og
steinrunnin, og Wat grár og tekinn, horfin út úr
herberginu. Danslagið hækkaði þegar hurðin var
opnuð. Fitz mætti augnaráði Woodys: „Er sím-
inn ekki í bakdyraganginum ?“ sagði hann.
„Jú, en það er . . .“
„Viltu vera svo góður að sýna oklcur hann.“
Woody fór með Fitz og einhver lokaði hurð-
inni. Niðurinn af röddum heyrðist gegnum hana.
„Ég lofaði þér, Sue, að þeir skyldu ekki hand-
taka þig og það skulu þeir heldur ekki gera,“
sagði Jed.
„Það gagnaði ekkert, Jed. Þeir trúðu þér ekki,“
Það var dauðakyrrð í herberginu eftir að Kam-
illa fór. Dansinn hélt áfram og tónarnir bárust
inn um svalargluggann. Wat? hugsaði Sue. Gat
það verið, að nokkur maður fórnaði föður sín-
um fyrir konuna sína? Dr. Luddington hafði tal-
að um hræöilegt val, hafði Wat átt enn hræði-
legra val? Jed sat kyrr og starði niður á gólfið.
Sue settist hægt niður og studdi hönd undir kinn.
Dyrnar opnuðust og Wat kom inn. Skarpleitt,
magurt andlit hans v'ar hræðilegt á að líta: „Þeir
sögðu mér að segja þér, að ég sat í bílnum
úti á veginum við Duvalsetrið og beið eftir Ruby.
Ég ætlaði að reyna að stöðva hana. Hún hafði
sagzt ætla þangað og tala við Ernestínu, en
mér datt ekki í hug að hún hefði farið ríðandi. Að
lokum gekk ég heim að húsinu og þá sá ég vagn
Jeds standa þar og fór upp í hann. Ég sá þig við
húsið og þess vegna steig ég út úr honum og fór
mína leið. Ég heyrði ekki skotið. Ég ók i burtu,
því þú varst þar, og þó Ruby væri þar enn, mund-
ir þú stöðva hana ef eitthvað kæmi fyrir. Ég
nefndi það ekki seinna, því ég vildi hvorki láta
blanda mér eða Ruby í málið. Ég vissi heldur
ekki, hver hafði framið morðið. En eftir að pabbi
— þetta hefur verið helvíti fyrir mig — hefði
ég sagt sannleikann, hefði lögreglan sagt, að
Ruby væri sú seka, og ég varð . . ." Það var eins
og Wat hlustaði á eitthvað frammi á ganginum.
Hann leit taugaóstyrkur yfir öxl sér og sneri við
um leið og hann sagði: „Ég var maðurinn, sem
sat i vagninum.“
Sue skildi hann ekki, en skyndilega áttaði
lmn sig, því hún stóð upp og nærri datt um vítt
pils sitt. „Wat.“
En Wat hafði lokað hurðinni: „Haltu þessu
ákveðiö fram, Sue. Þú hefur gert það allan tím-
ann. Þú hefur verið dásamleg. Haltu því áfrarn."
Iiún stóð þarna og hallaði sér upp að borð-
inu: „En, Jed, þú varst í vagninum."
Jed brosti og horfði aðgætinn á hana.
það er satt,“ hrópaði hún æst. „Ég sá
þig . . .“
,Já, Sue, þetta var rétt. Svona á það að vera.
Ég vissi, að þú myndir aldrei koma upp um
mig. Á tímabili gerðirðu mig hræddan — þegar
þú lézt sem þér þætti ekki lengur vænt um mig.
Þegar þú sagðist ekki vilja giftast mér varð ég
hræddur. Ég hélt, að þú myndir viðurkenna, að
þú hefðir búið til þessa fjarverusönnun fyrir mig.
Þú gerðir þetta svo blátt áfram og slælega og
varst svo trygg, að ég vissi að ég gæti treyst
þér.“
„Þú — Þú.“
„Þú gerðir mig kræddan, en það hefði ég ekki
þurft að vera. Ég hefði átt að vita, að ég gæti
treyst þér. Mér þótti þetta verst með dr. Ludd-
ington, en þú hlýtur að sjá hve nauðsynlegt það
var. Á ég að segja þér nokkuð, Sue,“ svipur hans
var sigri hrósandi og hann hló lágt. „Veiztu, að
þegar ég byrjaði að draga mig eftir þér, var mér
ekki eitt einasta augnablik alvara. Það var ekki
erfitt því að þú ert falleg og elskuleg, en ég gerði
það bara til að hefna min á Ernestínu. Ég vissi
að hún átti stefnumót við einhvern — og Sue,
þú hefur verið svo góð og trygg og 'logið svo
vel fyrir mig — ég held að þú munir halda
áfram að ljúga, þó það kosti þig lífið. Hvers
get ég óskað framar af konu?" Hann gekk i átt-
ina til hennar. Sue æpti: „Ég laug ekki. Ég