Vikan - 03.07.1952, Síða 12

12
VIKAN, nr. 26, 1952
trúði því. Ef það var Wat sem sat í vagninum,
hvar varst þú þá?“
Það kom undrunarsvipur á andlit Jeds. Hann
sló út hendinni og hitti skrifborðið. Augnablik
leit hann niður og kom auga á símann. Síminn!
Þarna stóð hann svartur og gljáandi á skrifborði
umsjónarmannsins.
Varir hans sveigðust niður á við. Reiðin breidd-
ist yfir andlit hans eins og skyndilegur storm-
ur. (Hafði hann horft svona á Ernestínu?)
„Litli lygarinn þinn . . . svo þetta er gildra!
En þú skalt ekki hafa betra af þessu. Ég hefði
átt að gera þig óskaðlega fyrir löngu. Ég reyndi
þáð, og nú skaltu ekki sleppa ..."
1 einu stökki var hann við hlið hennar og þrýsti
höndunum að hálsi hennar.
Wilkins var fljótari en nokkur hinna. Hann
stökk fyrstur gegnum gluggann. Hann hafði lagt
á ráðin í skyndi, þegar það rann upp fyrir hon-
um, hver gæti verið aðalmaðurinn í frásögn Fitz.
Þegar þeir komu fram, hafði hann spurt Wat
nokkurra spurninga og sent hann inn aftur til
að segja Sue sannleikan — að maðurinn, sem
sat í vagni Jed, klæddur eins og hann, hafi
ekki verið Jed. Svo komu Wilkins og Fitz sér
þannig fyrir að þeir gætu heyrt hvað Sue og
Jed segðu. Þeir vissu að strax og Sue skildi mis-
tök sín, myndi hún leggja spurningu fyrir Jed
og svar hans myndi annaðhvort dæma hann sek-
an eða saklausan.
Á næsta augnabliki varð Sue vör við hávaða
og ringulreið í kringum sig, en svo varð allt
kyrrt. Hún stóð frammi á gangi og Woody var
hjá henni. Heitt, rakt loftið frá eldhúsinu lagði
að vitum hennar. Þjónn stjakaði við henni um
leið og hann hljóp framhjá. Þau gengu út á sval-
irnar.
Þau gengu niður steinþrepin að litlum bar.
Þar stóð einmana þjónn í hvítum jakka og flaut-
aði. „Gefið okkur tvö koníaksglös," sagði Woody.
„Það er einhver að spyrja eftir yður uppi.“
„Jæja“ það birti yfir andliti þjónsins. Glösin
voru látin á borðið og þjónninn flýtti sér burt,
„Það var gott að þetta fór svona, Sue. Hann
hefði getað . .
„Nei, þú mátt ekki . . .“
„Nei, en skilurðu þetta ekki?“
„Jú, jú,“ hún var farin að gera sér grein fyrir
mörgu, en allan tímann sá hún fyrir sér ótt-
ann, í gerfi svarts hests, sem hleypur með reið-
manninn að gili, þaðan sem hann á aldrei aftur-
kvæmt.
„Jed hélt að þú hefðir búið til fjarverusönnun
fyrir sig. Hann hélt að þú lygir af því þú elsk-
aðir hann. Þegar þú sagðir að þú elskaðir hann
ekki og vildir ekki giftast honum, varð hann
hræddur um að hann gæti ekki treyst þér. Hann
óttaðist að þú segðír sannleikann og frá því
augnabliki var hann ákveðinn i að drepa þig.
Frá því augnabliki sem Jed fór að trúa því,
að henni væri alvara með það sem hún sagði — -
Tæpum tveim tímum síðar hafði skotið komið
úr Furuskógi.
„Þú vilt ef til vill helzt vera laus við að tala
um það,“ sagði Woody.
Þau sátu lengi þögul meðan valsinum lauk i
danssalnum. Það var klappað, svo var byrjað
að spila aftur og einhver söng. Söngnum lauk
líka og tveim í viðbót, áður en Fitz kom.
„Viltu þennan," sagði Woody og rétti honum
ósnert koníakið sitt. Fitz settist. Hann leit á
Sue og tók hönd hennar í sína.
„Hamingjan góða, Sue,“ sagði Woody. „Þú
elskar hann ekki og hefur.aldrei gert það. Hann
er þorpari og . . .“
„Hún kennir í brjósti um hann,“ sagði Fitz.
„Kennir í brjósti um hanr«;,“ rödd Woodys
varð reiðileg. Fitz leit aðvarandi á hann, en
Woody gat ekki stillt sig. Hann sagði samt
dálítið mýkri á manninn: „Þegar ég hugsa um
að hann var næstum búinn að drepa þig . . .“
„Ruby og Wat fóru heim með Kamillu," sagði
Fitz.
„Vesalings Wat. Það hlýtur að vera hræði-
legt fyrir hann að hugsa um, að ef hann hefði
strax sagt sannleikann, hefði faðir hans ekki .. .“
„Það hefði ef til vill ekkert gagnað,“ sagði
Fitz. „Auk þess var hann ekki viss um að það
væri Jed. Hann vissi bara að fjarverusönnunin,
sem Sue gaf Jed, var ekki rétt."
„Fitz,“ Woody beigði sig ákafur yfir borðið,
„reiðmaðurinn, sem um eftirmiðdaginn . . .“
„Það var Jed.“
„Já, en bíddu augnablik. Læknirinn hringdi
til hans. Hann hélt að Jed væri saklaus og
Ruby hefði . . .“
„Hann hélt að Jed elskaði Sue og ætti þess-
vegna heimtingu á að vita það. En Jed hélt, að
það væri ógnun, fór í reiðföt, hringdi til Sue,
breitti röddinni og beið þangað til hann var viss
um að hún væri komin þangað — og beið næst-
um of lengi."
„Hann hélt vafalaust að hún myndi aka þang-
að. Því næst þaut hann heim skipti um föt og
kom til baka . . .“ Woody þagnaði augnablik:
„Hvers vegna? Ó, já, hann óttaðist að Sue myndi
ekki vernda hann, ef læknirinn væri ,í hættu.
Hann vildi blanda henni svo í málið, að hún skildi
að það væri bezt fyrir hana að halda sig hans
megin í málinu."
„Jed var í hættulegri aðstöðu. Hann varð ein-
hvern veginn að fjötra hana, helzt með hjóna-
bandi. Og ef það heppnaðist ekki . . . eftir skot-
ið var hann utan við sig af hræðslu við að
Sue hefði séð hann eða getið sér þess til að það
væri hann. En svo komst hann að því, að það
hafði hún ekki gert. Hún var alveg eins og áð-
ur. Hann leiddi athygli að Sam Bronson til að
koma i veg fyrir grun, borðstofuglugginn, Jere-
my og bréfið . . . Hann hlýtur að hafa álitið
Sue svo ástfangna í sér, að hún myndi aldrei
koma upp um hann.“
„Ég sagði honum þó að ég væri það ekki,“
sagði Sue. „Ég . . .“ hún þagnaði skyndilega.
„En þú reyndir samt að koma honum burt
frá húsi Luddingtons. Það hélt hann að væri, af
því þú vildir vernda hann."
„Nú, og svo reið Jed yfir um, til að komast
að raun um hvað skeð hafði. Hann sá Jeremy,
leysti hann og særði -— ég veit ekki með hverju,
einhverju úr vagninum, svo það liti svo út, að
einhver hefði riðið honum. Svo ók hann bílnum
að dyrunum og gekk beint inn . . . Fitz, grun-
aði þig Jed?“
„Nei, ekki til að byrja með að minnsta kosti,
ekki fyrr en skotið var . . . En þá byrjaði ég
að spyrja?"
„Spyrja?"
„Ég spurði sjálfan mig hver biði mest tjón,
ef Sue breytti framburði sínum. Fyrir hvern
það skipti mestu máli, ef Sue hefði skipt um
skoðun. Þá skildi ég, hve þýðingarmikið það
var fyrir Jed, ef hann væri morðinginn, að Sue
giftist honum. En samt sem áður . . .“
„Samt sem áður voru nokkrar hindranir, sem
þú varðst að vinna bug á. Bronson hlýtur að
hafa ógnað honum."
,, Auðs jáanlega. “
„Var það Jed, sem var í skóginum í dag?“
sagði Sue.
„Já, það held ég, en ég gat ekki séð hann
greinilega."
„Hvað . . .“ byrjaði Woody, en Fitz sagði:
„Það er margt, sem við fáum aldrei að vita,
Woody. En ég býst við þvi, að Henley og Wilk-
ins skýri þetta fyrir okkur í höfuðdráttum. Við
skulum ekki tala um þetta núna. Sue .. .“
Sue lyfti höfðinu og leit á hann.
„Við erum komin yfir fjöllin og gegnum skóg-
inn, Sue,“ sagði hann.
Woody nuddaði saman höndum, dálítið vand-
ræðalegur: „Ef þið viljið heldur vera ein . . .“
„Við verðum ein svo mikið sem okkur lystir,
það sem eftir er æfinnar," sagði Fitz.
Woody varð strax mjög hátíðlegur á svipinn
— og mjög barnalegur: „Þú hefur mitt sam-
þykki," sagði hann. „Við sækjum portvínið hans
Willy frænda, strax og við komum heirn."
„Karólína!" sagði Sue og stóð upp.
Framhald á bls. 14.
Neðan til vinstri: Albatrosinn er stærstur allra sjófugla. Hann hefur stærra vænghaf en nokkur annar
fugl, sém nú þekkist, og flýgur langar leiðir, þó að hann verpi eingöngu á Tristan da Cunha og þar í
námunda. Hann verpir aðeins einu eggi i senn. — Ofan í miðju: Mynd þessi er af hrúti af sauðakyni
nokkru í Nepal, Asíu. Eins og sjá má eru horn hans geysilöng og vindast saman í endann. Þau
eru meira en helmingur af lengd hrútsins. — Ofan t.il vinstri: Drepur DDT kóresku búklúsina, sem
ber taugaveiki milli hermanna í Kóreu? Svar: Nei, lúsin nærist á DDT!