Vikan - 07.08.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 30, 1952
5
Ný framhaldssaga: 4
H E F N D I N
ÁSTARSAGA eftir Elizabeth Peterson
Nú kom tækifæriS. Meg gamla gekk yfir að
skápnum með eitthvað af borðbúnaðinum. Á
sama augnabliki stökk Anna upp og þaut út
um gluggann.
Hún hljóp lotin niður fyrir klettabrúnina. Hún
þorði ekki að fara eftir stígnum, því að þá gat
Mikael séð hana.
Klettarnir voru brattir en ekki alveg lóðréttir.
Hún myndi áreiðanlega finna fótfestu. Hún lét
sig renna út fyrir brúnina og klifraði varlega
af stað. Nú sást hún að minnsta kosti ekki frá
húsinu. Þó þau söknuðu hennar, gæti liðið langur
tími þangað til þau fyndu hana.
Hún var komin þriðjung af leiðinni, þegar hún
rann til á steini. Hún hékk örvæntingarfull i
lausu lofti þangað til hún náði aftur fótfestu.
En þetta hafði verið hræðilegt augnablik. Máf-
arnir flugu skrækjandi kringum hana, og nú
heyrði hún annað hljóð — hást, veinandi hljóð
Meg gömlu.
Svo heyrðist fótatak — fótatak karlmanns á
hörðum klettunum — og muldrandi rödd hans:
Hamingjan góða, ef hún hefur þegar reynt ....
Anna þrýsti sér í örvæntingu upp að kletta-
veggnum, eins og til að fella sig inn í hann. En
nú heyrðist fótatakið beint yfir henni, þegar
Mikael nálgaðist klettabrúnina. Hann beygði sig
fram og koma auga á hana.
„Vertu kyrr þarna,“ hrópaði hann til hennar.
„Skilurðu það ? Þú kemst aldrei lifandi niður.
Ég skal kasta niður reipi og draga þig upp.“
Hann hvarf aftur. 1 stað þess að hlýða, hélt
Anna áfram að klifra niður. Hún taldi sér trú
um, að ef hún kæmist að stóra steininum þarna
niðri, gæti hún falið sig, og hún herti ferðina
eins og hún gat.
En skyndilega rann hún aftur. Allur þungi
hennar hvíldi nú á höndunum. Hún fann enga
fótfestu. Brátt gæti hún ekki haldið sér lengur.
Hún horfði skelfd upp á brúnina og nú sá hún
Mikael þar aftur. En nú gagnaði ekkert að kasta
reipi til hennar. Hún gat hvoruga höndina los-
að til að grípa i það.
En svo sá hún að hann kom sjálfur niður
með reipið bundið um mittið. Hann hlaut að hafa
fest það í eitthvað þarna uppi. Líklega i klett,
sem slútti fram.
Hann hreyfði sig hratt og með meira öryggi
en hún. Augnabliki síðar fann hún handlegg hans
leggjast um mittið á sér.
„Hreyfðu þig ekki," sagði hann. „Ef þú reyn-
ir það, slæ ég þig í rot og flyt þig upp á þann
hátt. Haltu í reipið."
Hún gerði það sem hann sagði henni. Það var
það eina, sem hún gat gert — bara að gera eins
og hann sagði henni, hún átti einskis annars úr-
kosta.
Hún vissi ekkert hvað gerðist þangað til hann
dró hana upp yfir brúnina, þar sem Meg gamla
stóð með opinn munninn og starandi augnaráð.
Mikael hjálpaði Önnu að rísa á fætur og leiddi
hana upp að húsinu.
Hann hélt hratt áfram upp tröppurnar og dró
Önnu með sér.
„Heldurðu að þú getir haft svona heimsku-
pör í frammi hér?“ sagði hann á leiðinni. „Þú
hefðir hálsbrotið þig, ef þú hefðir farið miklu
lengra, og hvað þá? Ætlarðu að reyna að synda
yfir, þrátt fyrir það sem ég sagði um straum-
inn? Vildirðu sogast til hafs eða upp að klett-
unum? Ég hefði að visu ekki fellt tár yfir þér,“
bætti hann við.
Nú voru þau komin upp tröppurnar og Anna
righélt sér I handriðið, en hann losaði hendur
hennar og hélt áfram með hana.
„Manstu hvað ég sagðist ætla að gera, ef þú
værir svo bamaleg að reyna að flýja? Þú get-
ur verið viss um að ég var ekki að gera að
gamni mínu. Ég ætla að sjá um að þú reynir
þetta ekki aftur. Hér inn." Hann dró hana gegn-
um dyr sem lágu inn I svefnherbergi hans. „Ég
held það liggi inniskór hér.“
Hún svaraði ekki, en hélt áfram að berjast
um. En hann lyfti henni upp og settist niður með
hana og á næsta augnabliki lá hún yfir hné
hans eins og barn.
Hann meiddi hana ekki, því hann sló ekki fast.
En þó hann hefði meitt hana, hefði hún ekki
fundið það í æðislegri reiði sinni. Sár auðmýktin
var það eina, sem hún fann nú til.
Að lokum veitti hann henni aukahögg með inni-
skónum og lét hana renna niður af hnjám sínum.
Hún sat á gólfinu, orðlaus, móð og með glamp-
andi augu. Hann reis upp, kastaði inniskónum út
I horn, hneigði sig og dró hana á fætur.
„Láttu þér svo þetta að kenningu verða?"
sagði hann með daufu brosi. Þetta bros fyllti
mælirinn og kom blóði hennar til að ólga; lét
logann blossa upp og það sem gerðist var búið
áður en hún vissi af þvi. Hún greip hönd hans
og. beit þangað til tennumar námu við beinið.
Anna áttaði sig við volgt blóðbragðið. Hún
strauk sér dauðskelkuð um munninn og leit á
hann. Hann starði á hana undrandi augnaráði og
höndin hékk máttlaus niður með hliðinni. Hann
hristi hana eins og til að losna við blóðið, en
hélt áfram að stara á Önnu.
Hún stökk á fætur og hörfaði undan honum,
örmagna af skelfingu. Hamingjan góða! Þessa
lætur hann mig gjalda, hugsaði hún.
En hann sneri sér skyndilega við og yfirgaf
herbergið án þess að segja nokkuð.
Hún sá hann ekki aftur fyrr en við miðdegis-
verðarborðið. Hún gerði allt hvað hún gat til að
forðast hann, en þar sem hún vissi að það var
ómögulegt, herti hún upp hugann til að vera
eins róleg og kæruleysisleg og hún gat.
Hann var með bindi um höndina, þegar hann
kom út úr rannsóknarstofunni, en hann tók það
af þegar hann fór að borða. Le'ngi gat hún ekki
haft augun af hendinni. Það var auðvitað hætt
að blæða, en tannaförin sáust einkennilega greini-
lega.
Þegar Anna leit upp og mætti brosandi augna-
ráði hans, varð hún dauðhrædd.
„Næst gæti ég mín betur fyrir þér, litli villi-
köttur," sagði hann rólega. „Því ef þú reynir
að flýja aftur fer ég eins að. Og þó þú ekki
getir bitið mig, skaltu hafa enn meiri ástæðu
til að gera það. Skilurðu það?“
Hún svaraði ekki, en sat kyrr og hélt að sér
höndum. Þó hún fyndi ekki til skelfingarinnar,
sem hún hafði fundið til fyrir klukkutíma, hafði
hann samt haft mikil áhrif á hana. Hún lagði
umhu^sunina um flótta á hilluna í bili.
„Borðaðu svo matinn þinn," sagði hann.
Hún lyfti hendinni til að hlýða. Annaðhvort
það eða láta hann þvinga matnum ofan í hana.
Hlýða — halda áfram að hlýða — það var það
eina sem hún gat gert. Hvenær skyldi þessari
martröð vera lokið?
Martröðin tók nýja stefnu þetta kvöld. Þegar
myrkrið var skollið á, lagði maður af stað úr
landi á sundi. Hann var ungur og fremur krafta-
legur, en samt tók það hann rúman hálftíma
að komast út í eyna, þar sem hann kastaði sér
örmagna í fjöruna.
Það leið langur tími áður en hann hafði safn-
að svo miklum kröftum að hann gat risið upp
og hálfgengið og hálfskriðið um stiginn, að hús-
inu. Hann þekkti auðsjáanlega staðhætti, þvi
hann gekk rakleitt inn í anddyrið og opnaði hurð-
ina inn í stofuna.
Mikael stóð þar við vinnu sína. Hann sneri
sér snöggt við þegar dyrnar opnuðust og gaf frá
sér undrunaróp:
„Gerald!"
Ungi maðurinn reikaði, vott hárið hékk niður
á ennið, og skyrtan og buxurnar lögðust blaut-
ar að honum. Mikael gekk til hans og hjálpaði
honum að djúpum hægindastól við eldinn. Mað-
urinn hallaði sér aftur á bak og lokaði aug-
unum.
„Góður guð, hvílíkur dagur," muldraði hann
eftir nokkra þögn. „Þeir hafa elt mig í marga
klukkutíma. En ég held að mér hafi að lokum
tekizt að hrista þá af mér.“ Hann andaði djúpt,
svo leit hann á Mikael og hélt hratt áfram:
„Mikael, þú verður að hjálpa mér. Þú ert eini
maðurinn, sem ég á að. Lögreglan er á hælunum
á mér — eltir mig eins og flækingshund. Já, ég
hegðaði mér vitleysislega. Ég trúi því næstum
ekki sjálfur núna. Ég ætlaði ekki að gera það
—- það sver ég. En þeir dæma mig fyrir þjófn-
að og fyrir það geta menn fengið tíu ára fang-
elsi.“
Mikael hlustaði eins og lamaður meðan orðin
streymdu af vörum unga mannsins. En nú, þegar
það var orðið of seint, greip hann i axlirnar
á honum til að láta hann þegja.
Það var of seint. Gerald hafði sjálfur komið
auga á hana — unga konu, sem reis upp úr
hægindastól í dimmasta horni stofunnar og starði
á hann — það var Anna.
„Hver er hún?" æpti hann. „Hvað er hún að
gera hér? Hvers vegna aðvaraðir þú mig ekki
áður en ég sagði svona mikið? Ég vissi ekki
að þú hefðir aðra hér á eynni en heyrnarlausu
kerlinguna. Hver er þetta?"
„Hún býr hér,“ sagði Mikael stuttlega.
„En hvers vegna ? Strax og hún fer héðan mun
hún ... . “
„Hún fer ekki héðan, að minnsta kosti ekki
fyrr en ég leyfi það.“
Anna stóð þegjandi og horfði af öðrum á hinn.
Þeir töluðu um hana eins og hún væri ekki við-
stödd. Mikael greip í handlegginn á manninum
og sagði:
„Ef þú hefur eitthvað að segja, skaltu gera
það — ljúka því af. Nú hefur hún heyrt það
versta."
Gerald seig aftur niður í stólinn.
„Það var peningaskápurinn í skrifstofunni,
Mike. Ég var í hræðilegum vandræðum, varð að
útvega peninga til að borga skuld. Ég var alveg
viti mínu fjær,“ bætti hann við. Nú varð hann
að vinna meðaumkun Mikaels — samúð hans og