Vikan - 07.08.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 30, 1952
11
Framhaldssaga:
22
Konkvest skerst í ieikinn
Eftir BERKELEY GRAY
Von Haupt barón, öðru nafni Norman Kon-
kvest, hló hugur i brjósti . . . Þegar hann nálg-
aðist höllina, sá hann að hann hafði verið of
skrafhreifur við Williams og eytt tímanum of
gálauslega. Það leit helzt út fyrir að eina leiðin
til hallarinnar væri lokuð. Hann var samt ekki
i neinum vafa um að hann kæmist leiðar sinnar
og hljóp af ásetningi ekki mjög hratt, svo
þeir er veittu honum eftirför, voru skammt
á eftir. Honum hefði verið auðvelt að hlaupa
hjassana af sér, ef hann hefði viljað.
Þeir, sem horfðu á þetta úr gluggunum, kom-
ust að skakkri niðurstöðu.
„Þeir ná honum!“
„Hvað ætlar hann að gera? Kasta sér í síkið?“
„Þá draga þeir hann upp úr og lúberja hann.
Veslings Rudy!“
Flóttamaðurinn hafði hlaupið fram á síkis-
bakkann. En í stað þess að kasta sér i vatnið,
eins og áhorfendurnir bjuggust við, tók hann
tröllastökk mikið fram og upp á við. Hann hló
dillandi hlátri meðan hann þeyttist yfir hið breiða
bil og fingur hans gripu traustu taki á brúninni
á vindubrúnni. Hann hélt takinu meðan brúin
smáhækkaði, en eftirsækjendurnir vörpuðu að
honum grjóti og moldarhnausum og öskruðu af
reiði og vonbrigðum.
Hann vatt sér upp yfir endann á vindubrúnni
og lét sig renna niður hallandi brúargólfið, þar
til hann stóð á jörðinni.
„Hann er kominn yfir! Hann er öruggur! Rudy,
gamli seigur!"
Tveir eða þrír ungu mannanna hlupu niður
og opnuðu hallarhliðið. Konkvest reikaði inn og
virtist bæði dauðþreyttur og lafhræddur. Hann
var dálítið móður eftir áreynsluna og áleit rétt
að sýna á sér talsverð þreytumerki. Hann hafði
aldrei búizt við því, að múgurinn færi að elta
sig. En honum hafði samt fundizt það kapp-
hlaup fremur skemmtilegt.
„Brennivin!" tautaði hann veikum rómi.
Hjálpfúsar hendur studdu hann. Þungu hurð-
inni var lokað og slánni skotið fyrir. Norman
var studdur inn í lesstofuna og gefinn einn
snar og annar hægur, er höfðu hin æskilegustu
áhrif.
„Þeir voru nærri búnir að ná mér!“ sagði hann
másandi. „En þeim tókst það ekki, og þvi er
ég hér.“ Hann yppti öxlum. „Mér fellur ekki
gangur málanna, góðu vinir."
„Hver fjandinn varð af þér, Rudy?“
„Buppy, — ég var að hjálpa Buppy að kom-
ast undan,“ anzaði hann. „Það er hann, sem þeir
eru að elta. Guð minn góður! Þeir mundu drepa
hann!“
„Það sýnist svo sem þeir væru til í að drepa
okkur líka,“ sagði Fruity.
„Nei, — ekki það; ég vona ekki,“ sagði Kon-
kvest og lézt vera að ná sér. „Þið eruð mér ekki
samþykkir?" Hann horfði í kringum sig og sá
ólundar og hræðslusvip á hverju andliti. „Þið
álítið að ég hefði ekki átt að hjálpa Bubby að
komast undan?"
„Jæja, fari kolað að þrjóturinn hefði getað
hugsað'eitthvað fyrir okkur," sagði ein af stúlk-
unum gremjulega. „Ég á við að það er lítil kurt-
eisi að skilja okkur svona eftir . . .“
„Þetta sveitafólk er ofsareitt Bubby og myndi
hengja hann án dóms og laga,“ sagði Konkvest.
„Það var hyggilegt af ykkur að draga upp vindu-
brúna. Nú fallast þeim hendur."
„Heldurðu það?“ sagði einhver. „Heyrið til
þeirra."
Reiður skrillinn hafði þyrpzt fram á bakkann
á sikinu og stóð þar í iðandi þvögu og lét í
ljós með óþvegnum orðum gremju sína yfir því
að vindubrúin hafði verið fjarlægð. Gegnum klið-
inn heyrðist öðru hverju brothljóð í gleri, er grjót-
hríðin hitti gluggarúðu.
„Þetta er allt Everdon að kenna, fjandinn hafi
hann,“ sagði Fruity grimmdarlega. „Við erum í
fjandans klipu. Þessir bölvaðir ruddar þarna úti
fyrir eru að brjóta gluggana með grjótkasti.
Hvað gera þeir næst? Ég yrði ekkert hissa þótt
þeir kveiktu í höllinni?"
„Ég skal tala við þá,“ sagði Konkvest með
drembnissvip.
Hann gleymdi ekki eitt augnablik að leika hlut-
verk sitt. Framkoma hans benti til þess að hann
stæði í þeirri meiningu, að hann þyrfti aðeins
að yrða á óróaseggina, er þá mundu tvístrast
og hverfa í burt. Með sjálfum sér hafði hann
allsterka von um að persónuáhrif sín mundu geta
komið þessu til leiðar. En persónuáhrif hafa ekki
mikil skilyrði til sigurvinninga við þær aðstæð-
ur sem þarna voru, og hinn bjartsýni og víg-
reifi ofurhugi varð fyrir miklum vonbrigðum.
Um leið og hann birtist í glugga einum á efri
hæðinni, laust upp miklu reiðiöskri.
„Bíðið!“ æpti Konkvest. „Lofið mér að tala.
Everdon er ekki hérna . . .“
En hann hefði alveg getað sparað sér þessa
fyrirhöfn; kall hans kafnaði alveg í þrumurödd
múgsins. Hinn mikilúðlegi persónuleiki hans hefði
alveg eins mátt byrgjast niðri í skjóðu.
„Jæja-jæja,“ tautaði hann vandræðalega.
Hann sannfærðist strax um að gersamlega
þýðingarlaust væri að reyna að koma viti fyrir
skrilinn og eyddi því ekki tíma sínum eða þreki
í frekari tilraunir i þá átt. Hann sá að önnur
ráð þyrfti, ef duga ætti. Hann viðurkenndi gegn
vilja sínum, að Williams þekkti betur sitt „heima-
fólk“, þegar um skríl var að ræða. Þessi æsta
mannþyrping þarna úti fyrir var miklu hættu-
legri en Norman hafði gert sér í hugarlund.
Meðfram öllu sikinu við framhlið hallarinnar
stóð mannfjöldinn í þéttum röðum. Nokkrir
héldu á logandi blysum, en aðrir báru hina ólík-
legustu hluti að vopni. Nýr liðsstyrkur var á
leiðinni gegnum trjágarðinn. Norman virtist sem
allir íbúar Surrey úr margra mílna fjarlægð
hefðu safnazt á þennan stað. Merkið hafði verið
gefið og fólkið reis upp. Everdonhöllin var I
umsátri.
1 hálfdimmunni að baki framsveitanna sást
óljóst mikill fjöldi kvenna — er nokkuð hafði
slegið á kjarkinn hjá, þegar draga virtist til
einhverra stórtíðinda. Flestar þeirra voru aðeins
áhorfendur.
Stöðug grjóthríð var inn um gluggana og rúð-
urnar í flestum gluggunum á neðri hæðinni voru
mölbrotnar. Nú beindist grjótkastið meira að efri
hæðinni, og Konkvest var í nokkurri hættu að
verða fyrir þessum sendingum. Hann beygði sig
fimlega um leið og tveir steinar flugu yfir höf-
uð hans.
„Við skulum ná i þig, útlenda óféti!“ kallaði
einn umsátursmannanna digurbarkalega. „Þú ert
engu betri en lávarðsskrattinn -— og ef til vill
verri!“
„Við skulum fara með þig eins og við fór-
um með Everdon lávarð!" öskraði Tom Purkiss
og ruddist fram úr fylkingu hinna æstu manna.
„Við hengdum hann, — það gerðum við! Viö
skulum líka hengja þig, útlenda úrþvætti!“
Undrimar- og felmtursóp, er gullu við frá
sumum þeim er næst stóðu, gáfu til kynna and-
úð þeirra á þessum fréttum. Þótt þessir menn
væru nú harðir og ósvífnir, þá voru þeir ekki
morðingjar og höfðu ekki í huga að hengja
neinn.
En Konkvest gat ekki heyrt fleiri köll manna,
því grjóthríðin varð nú svo áköf, að hann varð
að hopa úr skotmáli. Þetta var ef til vill í fyrsta
sinn á ævinni sem hann varð að viðurkenna, að
hann hefði færzt meira í fang en geta var til.
Fólkið vildi ekki hlusta á hann. Hann var vin-
ur Everdons -— meira að segja „uppáhald'1 Ever-
dons — og sú staðreynd nægði til að gera múg-
inn honum fjandsamlegann.
Aftur kom i ljós að Williams hafði haft rétt
fyrir sér; fréttin um að Everdon hefði verið
hengdur verkaði eins og kröftugt æsilyf á flesta
óróaseggina, alveg eins og hann hafði spáð.
Æsing manna jókst með hverju augnabliki; þeir
æptu upp að gera áhlaup á höllina og fleygja
gestum Everdons út. Verstu óróaseggirnir — og
flokkur þeirra stækkaði óðum — vildu ólmir kom-
ast inn i höllina til að ræna og rupla lausamun-
um lávarðarins. Þegar því væri lokið, mátti
kveikja í höllinni. Everdon lávarður var dauður
og nú var um að gera að eyðileggja heimili
hans.
Rán og ikveikja var það eina sem fullnægt
gat forgöngumönnum æsingamannanna úr þessu.
Það er eitthvað undarlegt og voðalegt við múg-
æsingar; stiilingar- og friðsemdarmenn verða
eins og drukknir af æsingu og kæruleysi hvers
annars, svo að þeir eru albúnir til verknaðar,
sem þeim mundi hrjósa hugur við undir venju-
legum kringumstæðum. Þessir vanaföstu og af-
skiptalitlu landbúnaðarverkamenn kærðu sig koll-
ótta. Þeir höfðu verið æstir svo upp, að veruleg
hætta gat stafað af þeim. Þeir höfðu ekki minnstu
hugmynd um alvarleik þess verknaðar, sem þeir
voru að fremja,, eða þess verknaðar, sem þeir
höfðu í hyggju. Eyðileggingarfýsnin var þeim efst
í huga. Aðeins hið kalda, djúpa vatn í hallar-
síkinu kom í veg fyrir að eyðingarbrjálæðið
brytist fram.
Engin alvarleg tilraun var gerð til vamar höll-
inni eða íbúum hennar og það litla sem gert var
í þá átt, jók aðeins á gremju múgsins. Nokkrir
hinna óttaslegnu ungu manna fundu upp á því
,,snjallræði“ að safna að sér vænum kolamol-
um og kasta þeim yfir sikið og inn í mann-
þröngina. Þetta var heimskulegt tiltæki, því það
hellti aðeins olíu á reiðibálið, sem áður brann
nógu ákaft. Reiðiöskur kváðu við frá manngrú-
anum og sannkölluð skæðadrífa af grjóti dundi
inn um gluggana. Nokkrir köstuðu logandi blys-
unum yfir síkið svo að neistarnir flugu í allar
áttir. Tilgangurinn var sá, að hæfa opnu glugg-
ana og kveikja á þann hátt í gluggatjöldum eða
húsgögnum. Til allrar hamingju hæfðu þessar
sendingar aldrei mark sitt og féllu í sikið og
slokknuðu.