Vikan - 11.09.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 35, 1952
5
„Hann veit það,“ svaraði Gerald rólega.
Hún hlustaði undrandi á hvernig Mikael hafði
fundið hann hangandi á steini, hvernig hann
hafði hjálpað honum um föt og peninga og sagt
honum að byrja nýtt líf undir nýju nafni.
,,Og það hefi ég gert,“ hélt hann áfram. ,,Ég
er ekki lengur Gerald Killikk og Mikael ætlar
auðsjáanlega ekki að koma upp um mig.“
Anna fór að sjá málið í öðru Ijósi. Mikael
hafði alltaf verið að verja Gerald.
„Jafnvel þó hann segði þeim að ég sé lifandi,
mundu þeir halda að hann gerði það til að
hjarga sjálfum sér,“ hélt Gerald áfram hugsandi.
„Og þeir yrðu þá að finna mig fyrst." Hann
leit snöggt á hana. „Og þú kemur ekki upp um
mig eða er það?“ Hann brosti til hennar —
Æ, hvaS það er dásamlegt að gera ekki
neitt og hvíla sig svo á eftir. — Spænskur
málsháttur.
brosi sem gerði önnu viti sínu fjær af hræðslu.
„Þú hatar Mikael, er það ekki? Hann telur þér
trú um að þú hafir drepið mig. Hann hefur kom-
ið andstyggilega fram við þig. Þú vilt ekki hjálpa
honum, er það?“
„Ég?“ sagði hún. „Hvað um þig? Hvað sem
hann hefur gert mér, þá hefur hann verið þér
góður. Þú getur ekki horft á það að hann líði
fyrir þig, án þess að segja eitthvað. Þú verður
að gefa þig fram við lögregluna.“
„Gefa mig frarn?" endurtók hann háðslega.
y,Nei, það geri ég ekki, vina mín. Ég á of mikið
á hættu, ef ég geri það.“
„Þá geri ég það,“ sagði Anna.
Hún hljóp fram að hurðinni, en hann náði
henni og greip um úlnliðinn á henni.
„Það verður ekkert af því, væna mín — nú
var svipur hans orðinn djöfullegur — því ég hefi
því miður ákveðið að ég geti ekki látið þig fara
héðan — á lífi. Og ég hefi verið að líta í kring-
um mig til að komast að raun um hvernig ég
geti bezt gert það. En ég get vist bara notað
sokkana þína. Það er eins gott og hvað annað.“
Þá æpti Anna, en enginn sem hefði getað
hjálpað henni, heyrði það, Þau voru þrem hæðum
of hátt.
Gerald greip ruddalega í axlir hennar og kast-
aði henni á gólfið. En hræðslan veitti henni við-
bragðsflýti. Hún velti sér frá honum og stökk á
fætur.
Hún komst fram á ganginn um leið og hann
greip i hana, en náði ekki taki á henni. Hún
hljóp lafmóð eftir ganginum. Aldrei hafði hún
hlaupið svo hratt.
Við endann á ganginum var opinn gluggi.
Fyrir neðan var flatt þak.
Hún stökk út um gluggann og á hlaupunum
eftir þakinu leit hún við. Gerald var að klifra
út um gluggann, en þar tafðist hann þvi hann
var fyrirferðarmeiri og glugginn þröngur. Anna
var orðin örvita af hræðslu. Morðingi var á hæl-
unum á henni. Hann vitist ótrúlega stór þarna
fyrir ofan hana.
Aftur hlupu þau yfir þak, sem lá neðar og
svo niður járnstiga. Niður — niður — hraðar —
hraðar —
Að lokum var hún komin niður í garð fullann
af kössum og spítnabraki. Hliðið stóð opið. Góð-
ur guð, ef henni tækist bara að komast að hlið-
inu.
Hvað var þarna fyrir utan? Rauður símklefi.
Hún gæti hringt í lögregluna.
Önnu fannst lungun vera að þvi komin að
sprynga. Ef hann næði henni á síðustu stundu
. . . nei, hann hrasaði um kassa og nú var hún
komin að hliðinu.
Þetta var mjó gata, sem lá bak við húsið.
Hér sást ekki nokkur lifandi vera. Hún stökk
að simklefanum og hringdi í 999.
Hún fékk samband um leið og Gerald Killikk
kom í ljós í hliðinu, með blóðhlaupin augu og
illskulegan svip. Hún heyrði rödd í heyrnartól-
inu. Hún hækkaði röddina og ýtti hurðinni op-
inni svo Gerald gæti líka heyrt til hennar.
„Gerald Killikk er í garði nokkrum bak við
skrifstofubyggingu í Rósagötu. Ég hringi úr
almenningssímanum. Ég er kona Lárusar Field-
ing. Ef eitthvað kemur fyrir mig er Gerald
morðinginn."
Hann var á leiðinni til hennar þegar hún byrj-
aði að tala, en orð hennar stöðvuðu hann. Augu
hans skutu gneistum af hatri, þegar hann skildi
að hún var á undan honum og að nú gæti hann
ekki gert henni mein — ef þeir findu hana særða
eða dauða, mundu þeir vita hver hefði gert
það.
Hann klifraði í skyndi yfir vegginn og var
horfinn á einu augnabliki. Þegar lögreglan kom
nokkrum mínútum síðar var það of seint. Gerald
var sloppinn, í bili að minnsta kosti.
Þeir fóru með önnu á lögreglustöðina til að
láta hana gefa skýrslu. Or því Mikael hafði tek-
izt að gera fyrri frásögn hennar ótrúlega, þá
var ekkert undarlegt þó þeir væru vantrúaðir
á seinni frásögnina. Samt sem áður var hafin
leit að Gerald Killikk. Frásögn hennar var síðar
staðfest af Henry Wallace, vini Geralds, sem
hafði fyrst varpað grun á Mikael.
Hann kom fölur og skjálfandi á lögreglustöð-
ina og fullyrti að Gerald væri á lífi.
„Hann kom í íbúðina mína með andlitið hulið
og heimtaði peninga,“ sagði Henry. „Hann sagð-
ist verða að fá mikla peninga, því hann þyrfti
að múta einhverjum til að koma sér úr landi.“
„Ég sagðist enga peninga hafa, en — hann
gerði mig hræddan. Svo hræddan að ég gaf hon-
um dálitla upphæð, en hún var ekki stór. Svo lét
hann mig sverja að ég kæmi ekki upp um hann,
og ég hugsaði bara um að sleppa. Við vorum að
vísu vinir einu sinni ,en ég get ekki sofið róleg-
ur fyrr en ég veit hann undir lás.“
Nú var leytað af fullum krafti að Gerald, en
Mikael var látinn laus.
Hann varð samt ekkert hrifinn af frelsinu, því
það þýddi, að allt hans erfiði væri unnið fyrir
gýg. Hann fór af lögreglustöðinni bálreiður og
órólegur og hélt heim á litla hótelið, þar sem
herbergi beið hans.
Þar beið líka annað. Anna sat skjálfandi og
æst í anddyri hótelsins. Hún reis á fætur þegar
hann birtist í dyrunum.
„Ætlarðu að tala við mig?“ spurði hann reiði-
lega. „Það hentar mér ágætlega, því ég ætla
líka að tala við þig. En ekki hér, komdu upp.“
Hann hafði setustofu, svefnherbergi og baðher-
bergi. Hann bauð henni inn í setustofuna og lok-
aði hurðinni á eftir sér.
„Loksins tókst þér það,“ byrjaði hann reiður,
„sem ég hef haft svo mikið fyrir að koma í veg
fyrir. Þú komst upp um hann strax og þú sást
hann. Ég hefði getað séð um mig, ef þú hefðir
ekki farið að skipta þér af þessu. Þeir hefðu
fyrr eða síðar orðið að hætta eftirgrennslunum,
vegna þess að engar sannanir fengust. Þú sveikst
hann og gerðir það vafalaust til að hefna þín
á mér.“
Við þessa óréttlátu ásökun blossaði reiðin upp
í önnu og augu hennar skutu gneistum, þegar
hún sagði: „Gerald, þessi elskaði bróðir þinn,
sem þú reynir með öllu móti að vernda fyrir
lögreglunni, gerði tilraun til að hengja mig. Hann
sagðist ætla að hengja mig í mínum eigin sokk-
um. Hann . . .“
Hann stöðvaði hana með hæðnishlátri.
„Heldurðu að þú getir talið mér trú um þetta?“
sagði hann. „Ég þori að veðja um að hann hefur
ekki snert þig með litlafingri. Hann lofaði þér
meira að segja að hringja í lögregluna. Hann
Það er kannski ekki alveg svona
RÓM ANTÍSKT
en VIKAN vill vekja athygli á því, að í næstu VIKU
birtist fjöldi mynda frá starfsemi skólagarðanna í
Reykjavík. Þarna verða myndir frá „foreldradeginum“,
þegar foreldrum barnanna var boðið að koma og líta
á árangur sumarstarfsins. Þetta var talsverð veisla
og spenningurinn mikill lijá ungu garðyrkjumönnun-
um. Hér er um athyglisvert starf að ræða og þarna í
görðunum er líf og fjör, eins og allsstaðar þar sem
æskan er að verki.