Vikan - 01.03.1956, Síða 14

HE IMIL IÐ
RITSTJÓRI: ELÍN PÁLMADÓTTIR
Nú er tækifærið
Sitt ór hverri áttinni
JÆJA, STÚLKUR, í dag er
29. febrúar og samkvæmt
góðum og gömlum sið mega
einhleypar stúlkur biðja sér
eiginmanna. Og nú er um að
gera að nota tækifærið, því
það líða fjögur ár þangað
til slíkt tækifæri býðst aftur
— og þá verðum við allar
orðnar fjórum árum eldri.
Því miður er karlmönnmn
hér á landi vízt algerlega í
sjálfsvald sett hverju þeir
svara, en í Skotlandi eru til
lög frá 1288, sem hljóða svo:
„Hérmeð er það lögfest að
á hverju svokölluðu hlaup-
ári er sérhverri piparmey
frjálst að biðja hvaða manns,
sem hún kann að kjósa sér,
og ef hann neitar að taka
hana sér fyrir konu, þá skal
hann greiða í sekt eitt pund
eða minna, eftir því sem
fjárhagur hans leyfir. Ef
hann getur sýnt fram á það
að hann sé heitbundinn ann-
arri konu, þá skal sektin
niður falla.“
Það virðist ekki ósann-
gjarnt að ofurlitlar sárabæt-
ur fáist fyrir hryggbrotið.
Hætt er við að sumir Skot-
arnir hafi hugsað sig um áð-
ur en þeir létu sektina.
Þó siðurinn virðist vera
innfluttur, er hann ekki verri
fyrir það. Og það leikur eng-
inn vafi á því að hann er
gamall. Að minnsta kosti er
til skriflegt bónorð, frá forn-
egypzkri konu til mannsins,
sem hún hafði valið sér. Það
hljóðar svo:
„Það er ósk mín að verða
eiginkona þín og taka að mér
stjórnina á öllum þínum eign-
um.“
Stutt og laggott bónorð!
En ég held nú samt að þær
sem ætla að biðja sér eigin-
manns á þessu hlaupári ættu
ekki að nota orð þessarar
kynsystur sinnar óbreytt —
það er ráðlegra að sleppa að
minnsta kosti þessu um eign-
irnar. Karlmenn eru orðnir
svo viðkvæmir nú á dögum
— síðan þeir komust í varn-
arstöðu.
Vel á minnzt. Er ekki kom-
inn tími til að færa út kví-
arnar og láta þennan hlaup-
árssið gilda á hverjum degi
— það er að segja ef bón-
orðin eru ekki alveg komin
úr tízku? Nokkrar konur
þekki ég, sem segjast bók-
staflega hafa orðið að biðja
eiginmanna sinna „þeir hafi
aldrei ætlað að hafa sig að
þessu“ og ekki hafa hjóna-
bönd þeirra reynzt ver fyrir
það.
Um matargeymslu
Noklair giklnr bóndi bjó,
átti góða aura,
þar moð féð á kvikum kvist,
fæðu mikla maura,
og hugðist vel að geyma.
Læsti hann sína matar maura,
vegna vargs og frosta,
inni í einum læstiun skáp,
þar . átti hann marga osta,
og hugðist vel að geyma.
Þar átti hann marga osta 1,
ekki er það til gátu.
Mýslur komust í skápinn inn
og skarð í ostinn átu,
og þá tókst ei að geyma.
•
Atu þær skarð og átu þær tvö,
átu þær þrjú og fjögur.
Þá bóndinn sá nú frágang þeirra
orð hans voru ei fögur,
honum tókst ei að geyma.
Orð hans voru ei fögur,
i svo felldan máta:
„Ekki skulið mig svo Iengi
þær gráu mýslur skjáta.
Ég skal betur geyma.
Þær gráu mýslur skulu ei
skjáta mig,
ég skal búa þeim prisu.
Fer og lauk upp matarskáp
og læsti þar inni kisu,
og hugðist betur geyma.
En þá kisa þar var læst
mýslur kunni hún drepa;
eftir á át hún ostinn upp,
og lét hann ekki sleppa,
og tókst þá ei að geyma.
Það er satt sem talað er,
vitið er verði betra,
sumir verða aldrei hyggnir hér,
þótt séu þeir sextíu vetra,
og kunna aldrei að geyma.
Á það lítt við karlmannslund,
að fara með matarmaura.
Oft á tíðum ber það við,
að það hefur farið í gaura.
Látum konumar geyma.
• Tilraunir sanna að drepa má
bakteríur í matvælum með geislun
og geyma þannig fisk, grænmeti,
kjöt og önnur matvæli um óákveð-
inn tíma, þó ekki séu þau fryst.
Ef þessi aðferð verður fullkomn-
uð, á hún eftir að valda byltingu
í matvælaiðnaði framtíðarinnar.
Þetta hefur vafalaust vakið sér-
staka athygli þeirra húsmæðra
sem sóttu Kjarnorkusýning-
una, sem haldin var í Listamanna-
skálanum fyrir skömmu.
• Blað nokkurt í Englandi hafði
skoðanakönnun meðal lesenda
sinna um það hvaða heimilis-
störf væru verst þokkuð af hús-
mæðrum og hvaða störf þeim
féllu bezt.
Illræmdustu störfin reyndust
vera: uppvaskið (í lang mestum
meirihluta), þvotturinn, glugga-
hreinsun, hreinsun á eldavél, stopp
í sokka, uppbúningur á rúmum
og afþurrkun.
Vinsælustu hússtörfin voru:
matargerð, fægingar og strau-
ingar.
Það er annars undarlegt að
nokkur stúlka skuli giftast og
gera heimilisstörf að æfistarfi
sínu, eftir því að dæma hve
meinilla öllum konum virðist vera
við slík störf.
• Konur eru oft í mestu vand-
ræðum með að finna hvaða stærð
af brjósthöldurum þær nota.
Mestum vandræðum virðast bók-
stafirnir A, B og C, sem venju-
lega standa aftan við stærðar-
númerin valda. Þessir stafir sýna
hve stórar kúpurnar eru.
Með venjulegu málbandi á að
vera hægt að finna réttu kúpu-
stærðina. Fyrst er tekið mál yfir
brjóskassann, yfir þann stað þar
sem hlírabandið kemur í brjóst-
haldarann. Síðan er tekið mál
yfir brjóstin, þar sem þau eru
stærst. Ef mismunurinn milli
þessara tveggja staða er innan
við 2 % sm., þá er A rétta kúpu-
stærðin. Ef mismunurinn er und-
ir 4 sm. þá er kúpa B hæfilega
stór, en ef mismunurinn er meiri,
þá er rétt að taka númer C.
Þannig eru þessar stafamerk-
ingar að minnsta kosti hugsaðar,
hversu nákvæmlega sem brjóst-
haldaragerðirnar fylgja þeim.
• Nú er hinn áhrifamikli tízku-
kóngur Christian Dior byrjaður
að undirbúa nýju vortízkuna, og
hefur lýst því yfir að línurnar
eigi að minna á ör í þetta sinn.
Ekki fylgir sögunni, hvort örin
á að visa upp eða niður, en það
gerir ekki svo lítið strik í reikn-
inginn. Dior virðist nú vera bú-
inn að fá nóg af stafrófinu, enda
var hann kominn aftur í Ý, þegar
síðast fréttist.
• Við rannsóknir, sem háskól-
inn í Birmingham í Englandi hef-
ur gert varðandi það hvað fjög-
urra, fimm og sex ára börn tali
um sín á milli, hefur það komið í
ljós að krakkar á þessum aldri
eru ekki eins græn og fólk gerir
yfirleitt ráð fyrir. Þau tala sem-
sagt ekki eingöngu um mat og
drykk, húsdýr, leikföng o. s. frv.,
heldur þekkja þau alls kyns erfið
og sjaldgæf orð, eins og t. d.
„smámunasemi," „ringulreið,“
„slettirekuskap" og fleira af slíku
tagi.
Nýstárleg barnagæzla
Svona geta mæður gætt barna
sinna, þar sem sjónvarp er til.
„Myndavélina“ má hafa úti í garði,
eða hvar sem er, og sýningartjald-
ið í eldhúsinu, í stofunni hjá ná-
grannakonunni, sinni eigin stofu
o. s. frv.

14