Vikan - 24.04.1958, Side 14

Æðsta kona Noregs.
FramhalcL af bls. 13
hinum almenna ríkisskóla í Oslo, sem
siður er að norska konungsf jölskyld-
ar. gangi í. Ennþá heldur hún sam-
bandi við þessa vini sína með þvi að
heimsækja þá á heimili þeirra og
bjóða þeim í óformleg teboð heima á
Skaugum.
En síðan hún lauk skólagöngu
sinni, hefur áhugi hennar aðallega
beinzt að leirkeragerð. Hún fékk sér
kennara, og lét koma fyrir verk-
stæði í kjallaranum á Skaugum. Þar
á hún sínar beztu stundir við að gera
nýja uppdrætti að leirmunum. Hún
fer þó ennþá til að nota þurrk-
oíninn í vinnustofu kennara
síns. Calle Kristiansens, sem er vel-
þekktur norskur listiðnaðarmaður og
býr rétt utan við Oslo.
Astrid prinsessu þótti ákaflega
vænt um afa sinn, Hákon konung
sáluga, og harmaði dauða hans sárt.
En þrátt fyrir hryggð sína og harm
hélt hún hiklaust áfram að gera
nauðsynlegar ráðstafanir vegna
þeirra sem komu til að vera viðstadd-
ir jarðarförina og margir hverjir
dvöldust í Skaugumhöll.
T. H. Harris í Daily Telegrapli
Móðurást
Framhald af bls. 6
ar var innfallið, eins og hún væri orð-
in fjörgömul, og hendurnar voru eins
cg klær, en i henni bjó samt andi
formæðra hennar. Það virtist aug-
ljóst, að Kahdosh væri um það bil
að halda til feðra sinna, og sjálf
gæti hún ekki lifað lengi, en hún
kvartaði ekki. Hún leit bara undan.
Kahdosh stanzaði hjá henni, klapp-
aði á herðarnar á henni og hélt af
stað út, til að ljúka þessu af.
Birnan var sýnilega sama sinnis,
því hún kom strax fram úr lítilli
gjá hjá hellinum og kjagaði í áttina
ti! hans.
Kahdosh skorðaði spjótsendann í
sprungu í ísnum, og hélt spjótinu
með stöðugri hendi, meðan hann beið.
Hann þurfti ekki að bíða lengi.
Skepnan stóð ofurlitla stund kyrr og
velti til frammjóu höfðinu, og rugg-
aði stóru herðunum. Svo reis hún
upp í allri sinni stærð, svo vindur-
inn náði í síðu gulleitu hárin á kviðn-
um á henni og hreyfði þau eins og
gras. Birnan kjagaði áfram, upprétt
eins og maður, með stuttu fram-
fæturna uppreidda, og hundarnir
glefsuðu í tætta feldinn hennar. And-
artak vaggaði hún fram og aftur og
í næstu andrá kastaði hún sér fram
á við, til að falla með öllum sínum
þunga á Kahdosh, þar sem hann
hnipraði sig saman, en við það sökk
spjótið í kaf í bringuna á henni.
Nú heyrðist óp, og snöggt brak í'
brotnandi viði, um leið og flykkið
féll. Veiðimaðurinn heyrði skyndilega
hátt, hvínandi hljóð, sem honum
fannst jafnvel nú láta kunnuglega í
eyrum. Svo varð allt dimmt í kring-
um hann og hann vissi ekki meira
af sér.
AÐ sem eftir er af sögunni er
bezt að taka orðrétt úr dagbók
hvalfangarans Salem, skipstjóri J.
Morse Whiting.
„Utvarpaði varaði við borgarís-
jaka á reki suðaustur frá Davíðs-
sundi. Sáum mjög stóran jaka. Þeg-
ar við sigldum hægt í kringum hann,
lieyrðum við hundgá, og komum auga
á mann liggjandi á isnum og björn,
sem stóð yfir honum. Of mikil á-
hætta að skjóta, svo við þeyttum
flautu skipsins. Við það kom önnur
mannvera skriðandi á fjórum fótum
og björninn hörfaði, eins og hann
væri særður.
Settum út bát og lentum á jakan-
um, eftir talsverða erfiðleika. Fund-
um Eskimóaveiðimann, særðann á
hálsi, síðan konu og ungt sveinbarn,
öl) að fram komin af hungri. Skut-
um björninn, sem reyndist vera
grindhoruð birna. Þegar hún var opn-
uð, fundust leifar af beinum og smá-
gerðar tennur, svo gera má ráð fyrir
að hún hafi etið húninn sinn. Tókum
manninn, konuna og barnið um borð,
til að hlynna umsvifalaust að þeim.
Nú er veiðimaðurinn kominn til
meðvitundar. Hann talar sæmilega
ensku, þar sem hann hefur farið eina
ferð á hvalfangara frá Dundee. Þau
hafa verið á jakanum allt að því þrjá
mánuði, eftir því sem næst verður
komizt. Eru öll líkust beinagrindum.
Við rannsókn fundust á líkama kon-
unnar margir litlir skurðir, lítt grón-
ir. Hún hefur sýnilega haldið barn-
inu við á sínu eigin blóði. Þau munu
öli lifa þetta gf.“
Glæpadrottning
Framhald af bls. 11.
Anne Murphy lék þernu. Þegar ungi
maðurinn frá Yorkshire birtist, var
honum vísað inn í svefnherbergi
Jennys, þar sem hún var fljót að
smokka demantshringnum af fingri
hans. Fáeinum mínútum seinna barði
Anne Murphy á dyrnar og tilkynnti
skjálfandi af hiæðslu, að maður
Jenny væri að koma heim.
Jenny lést líka verða ofboðslega
hrædd og grátbændi elskhugann að
fela sig undir rúmfötunum, þar sem
maðurinn hennar mundi naumast sjá
hann, þótt hann kæmi inn í svefn-
herbergið. En föt elskhugans, bætti
hún við, mundi hún fela í öðru her-
bergi.
Yorkshiremaðurinn gerði eins og
hann var beðinn og skreið undir
rúmfötin... en Jenny og félagar
hennar hirtu fötin hans, pyngjuna
hans, göngustafinn, sverðið, tóbaks-
closirnar og gullúrið og hurfu út í
buskann. Seinna átti hinn sárt leikni
Romeo eftir að uppgötva, að Jenny
bjó reyndar ekki í húsinu, heldur
hafði það verið tekið á leigu til einn-
ar nætur.
Lánið lék lengi við Jenny, en þar
kom að hún var staðin að verki,
handtekin og dæmd til útlegðar í ný-
lendu Breta í Ameríku. Hún beið
fjóra mánuði eftir fari og notaði
tímann, þótt í fangelsi sæti, til þess
að viða að sér allskyns varningi, sem
félagar hennar stálu og færðu henni.
Þegar hún var flutt til skips, fylgdi
henni heilt vagnhlass af vörum!
Hún lifði eins og drottning í Virg-
iníu, en leiddist Ameríka og greip
fyrsta tækifærið sem gafst til þess
að komast til baka til London.
Þar hóf hún umsvifalaust fyrri iðju
sína, en var óheppin, lenti aftur í
fangelsi, var aftur dæmd til útlegðar
og hafnaði aftur í Ameríku.
Á reiðhjóli í stríðið
Framhald af bls. 9
yfirboðara sínum í Albert
aðvart. Herforinginn í Al-
bert flýtti sér að koma hin
um geigvænlegu tíðindum
til Amiens. Og herforinginn
í Amiens þaut í símann og
hringdi til Parísar.
Stúlka í fremstu skot-
gröfunum ? Stúlka i skot-
gröfunum okkar? Stúlka í
hermannabúningi að leggja
jarðsprengjur í einskis-
mannslandi ? Þetta getur
ekki verið satt!
En satt var það reyndar,
eins og kom fram við yfir-
heyrslurnar. Ung Lundúna-
stúlka hafði laumast inn í
fremstu víglínu brezku herj-
anna þrátt fyrir allar ör-
yggisráðstafanir. Og það
sem var jafnvel verst: hún
hafði hjólað gegnum hið
umfangsmikla öryggisnet!
Hinir skömmustulegu her-
foringjar gerðu það eina
sem þeir gátu í rauninni
gert. Þeir sendu Dorothy
heim til London — og reið-
hjólið.
Svör við ,,Veiztu“ á bls. 11.
1. a) Forseti Túnis. 2. Mýragrunn austur af
Breiðamerkursandi, en Kötlugrunn suður af
Mýrdalssandi. 3. Georg McManus. 4. Greifan-
um af Monte Cristo. 5. Á æfintýri eftir H. C.
Andresen. 6. Rjúpan. 7. Örsmá rykkorn og
vatnsdropar í gufuhvolfinu gleypa í sig mik-
inn hluta af hinu bláa og fjólubláa sólarljósi,
sem verðui' þessvegna rautt en ekki hvitt.
Purpuralitur himinsins stafar líka fi'á ljós-
broti, þar eð ljósið getur breytt um stefnu og
orðið rauðbrúnt, er það snertir rönd vatns-
dropa eða rykkorns. 8. Bandaríkjamanna og
Frakka. 9. Bambi. 10. Trekt.
Með bandarískum flökkurum
Framh. af bls. S.
Fay hafði skyrtuskipti, fór í buxurn-
ar utan yfir gömlu buxurnar sínar,
smeygði sér í jakkann, hneppti haiui
upp í háls og settist við eldinn.
Hún malaði af vellíðan, þegar Gates
rétti henni bjórflösku.
„Hvar fannstu þetta?“ spurði ég og
lagði áherzlu á „fannstu.11
„Þetta er námubær," sagði hún. „Það
eru ekki til betri staðir til þess að galla
sig upp. Á laugardögum eru allar snúr-
ur fullar í úthverfunum.“
„Að þú skilur ekki skammast þín,
Fay!“ sagði ég.
Hún hló. „Svona er lífið,“ sagði hún
og saup á bjórflöskunni.
— DICK PATERSON
M O R Ð I Ð — Framhald af bls. 5
peysur og ullarnæi'föt nokkrum klukkutímum áður. Á meðan tautaði h*n
við sjálfa sig.
—- Þetta er sannarlega skrýtið .. ., ég næ þessu aldrei niður í tæka tíð
. . . Og það sem var rétt að verða þurrt . . . Hún barðist við að losa
klemmu, sem flækt var í fötunum og leit við, þegar hún heyrði einhvern
koma. Svo brosti hún alúðlega: -— Góðan daginn . . . farðu inn, þú verð-
ur alveg rennandi.
— Láttu mig hjálpa þér.
-—Æ, þakka þér fyrir . . . það er svo gremjulegt þegar allt blotnar
á snúrunum hjá manni. Ég ætti að slaka á snúrunni, en ég held að ég nái
rétt ...
•— Hérna er trefillinn þinn. Á ég að setja hann um hálsinn á þér?
Já, þakka þér fyrir . . . Kannski . . . Ef ég gæti bara náð i þessa
klemmu ...
Ullartreflinum var brugðið um hálsinn á henni og skyndilega var hert
að . . .
Ungfrú Murgatroyd gapti, en ekkert hljóð heyrðist, nema ofurlítið k»ft
kokhljóð.
Og trefillinn hertist ennþá fastar að . . .
Á kafi í krókódílum.
Framháld af bls. 10.
okkur, gat það orðið okkur að bana.
Krókódíllinn býr yfir ægilegu afli í
sporði sínum.
En lánið var með okkur. Við stóð-
um þarna ekki skemur en tíu minút-
En Jenny gafst ekki upp. Tólf
mánuðum eftir komuna til Vestur-
heims var hún komin til London á
nýjan leik og byrjuð að laumast í
vasa borgaranna.
Dag einn hrifsaði hún þrettán
shillinga af konu nokkurri, sem hún
mætti úti á götu.
En þessi kona vildi sjálf fá að eiga
sína shillinga. Hún þreif í pils Jenny
og hrópaði á hjálp.
Og fyrir þessa þrettán shillinga
var Jenny Diver, öðru nafni Mary
Young, hengd.
— HOWARD CULPIN
ur í vatni og leðju upp undir hend-
ur. Krókódílatorfan mjakaðist fram
hjá okkur með sífelldum sporðaköst-
um. Aurinn og vatnið gekk látlaust
yfir okkur. Krókódilarnir rákust
hvað eftir annað á okkur og oft mun-
aði mjóu að við misstum fótanna.
En við vorum semsagt ekki feig,
vissulega ekki. Og svo rann síðasti
krókódíllinn fram hjá okkur og við
stóðum þarna alein, holdvot — og
lifandi.
Eintrjáninginn hafði rekið upp á
eyri skammt frá okkur, og það var
fljótgert að ná í hann, rétta hann við
og koma honum á flot.
Greifynjan var hin hressasta eins
og fyrri daginn.
„Þessir krókódílar, herra veiðimað-
ur,“ sagði hún á leiðinni til mótor-
bátsins. „Eru þetta stærstu krókó-
dílarnir sem þér hafið séð?“
„Nei, að visu ekki,“ svaraði ég.
„En alveg nógu stórir eins og á
stóð.“
— J. A. HAMILTON
14
VIKAN