Vikan - 12.06.1958, Side 13
Fimmtudaginn, 9. febrúar, kl. 11:30 f.li.
Smitty smjattaði á rúgbrauði með skinku og skolaði því niður með
því að súpa úr könnu með dökku portvíni. Thursday hallaði sér fram
á borðið og studdi höndunum á höfuð sér.
„Hvað er að, Max?“
Hann andvarpaði og sagði: ,,Ekkert.“
Gamla konan ætlaði að segja eitthvað, en hæti við það. Angel kom
vagrandi niður stigann og gekk yfir forsalinn. Háir hælarnir á skóm
hennar hættu að glamra í gólfinu, þegar hún kom auga á Thursday. Hún
lagði rauðydda fingur á öxl hans. „Augun í þér eru blóðhlaupin.“ Tistið í
henni var biturt.
Smitty sagði kuldalega: „Bíddu þangað til sjóliðarnir koma, vinkona.
Þeir henta þér betur.“
Ljóshærða stúlkan var í gagnsæjum, gulum regnfrakka yfir blárri
rayondragt, sem var allt of þröng. 1 vinstri hendi hélt hún á örlítilli, gulri
regnhlíf, úr sama gagnsæja efninu. Munnur hennar var fúll og hún
hnusaði: „Það er aldrei.“
Angel strunsaði út á blauta gangstéttina. Smitty greip um handlegg
Thursdays. „Þetta er rétt hjá henni, Max. Það er heil hörmung að sjá þig.“
Hann lyfti höfði sínu. Andlit hans var þakið áhyggjuhrukkum. „Ég
fór illa með hana, Smitty. Ég var kominn langt á leið með Elder, en ég
lét hann fylla mig og kasta mér út. Nú 1 er búið að drepa hann. Ég
hefði verið tekinn, hefði Georgia ekki logið mig út úr því.“
Gamla konan lét skína í gullsettar tennur. „Hvað er langt síðan þú
borðaðir síðast, Max?“
„Ég veit það ekki — hef ekki haft tima til þess.“
„Þú verður að gefa mér tíma til þess.“ Hún beygði sig undir borðið
og tók upp flösku með aspiríntöflum. „Þú þarft að fá þér að borða og þú
þarft að fá þér svefn, einkum svefn.“
Thursday hristi höfuðið. „Ekki finnst mér það. Ég verð að hitta ein-
hvern."
„Hvern ?“
„Elder var hræddur við einhvern, sem hann hélt að ég kannaðist ef til
vill við. Ég hef ekki umgengist marga •— en þú kannast kannske við
þetta.“ Hann kipraði saman augun hugsandi. „Einhver, sem kallaður er
„f iskimaðurinn“. “
Smitty sagði hægt: „Max, mér finnst þú vera að reyna of mikið á
þig. Hversvegna hættirðu ekki? Það skaðar ekki að standa kyrr.“
„Hver er fiskimaðurinn ?“
Hún hristi höfuðið. Mig langar til þess að hjálpa þér, Max. En þú
þekkir mig. Mér kemur þetta ekki við.“
Stór hendi hans hélt utan um beinabera hendi hennar. „Sjáðu nú til,
Smitty," sagði hann rámur. „Ég brást henni einu sinni í gær. Nú verð ég
að hafa hraðan á. Þetta er ekki venjulegt rán, og þar að auki getur Tommy
verið veikur." Hann dró hendina að sér hægt og leit á hana áhyggjufullur.
„Eða er ef til vill einhver ástæða til þess að þú vilt ekki hjálpa mér?“
Augu Smitty loguðu. „Þú getur haldið hvað sem þú vilt.“ Síðan urðu
augu hennar aftur mjúk og brún. „Fyrirgefðu, Max. En ég læt ekki vin
minn ganga beint í hættuna."
„Ég um það. Hver er fiskimaðurinn ?“
„Við skulum semja, Max,“ sagði Smity brosandi. „Þú veizt að ég vil
eitthvað hafa fyrir minn snúð. Ég skal segja þér frá fiskimanninum ef
þú hvílir þig.“
Thursday starði á hana. Loks sagði hann. „Jæja. Þú verður víst að
ráða.“
Þrír menn í látlausum klæðum gengu inn um útidyrnar, kinkuðu kolli
til Smitty og Thursday og gengu upp teppislausan stigann. Þegar fótatak
þeirra dó út, sagði Smitty: „Nokkurn tíma heyrt talað um Spagnoletti ?“
Thursday hristi höfuðið.
„Þeir fluttu inn, meðan þú varst í burtu, geri ég ráð fyrir. Þeir eru
tveir — Rocco og Leo — bræður. Þeir eru áhrifamenn meðal Itala og
Portúgalsmanna hér. Þetta eru kaldir karlar."
„Hvað kernur fiskimaðurinn þessu við?“
„Þeir veiða túnfisk. Þeir eiga einn stærsta flotann hér. Þeir keyptu
heilan flota af döllum frá Oakland í stríðinu. Þeir eru vellrikir af þessu,
og þeir hafa aukið flotann, þótt veiðin væri léleg.“
„Hvernig?"
Smitty yppti öxlum. „Sumir segja smygl. Það held ég lika. Hún tók
um handlegg hann. „En þú mát ekki vanmeta þá, Max. Þeir eiga.marga
stuðningsmenn og þeir eru i miklu áliti. Þeir eru inni í öllum góðgerða-
fyrirtækjum, og þeir eru alltaf að halda skólakrökkum veizlur á bátunum
sínurn."
Thursday brosi lymskulega. „Vitlausir í krakka, ha?“
„Já.“ Andlit gömlu konunnar var fúllegt. „Leo — það ei' yngri bróð-
irinn — er vel við krakka, þegar þeir eru kvenkyns og stálpaðir. Það held
ég að minnsta kosti. 1 síðustu viku héldu þeir heilmikla veizlu handa
nokkrum tilkippilegum stelpum uppi á Del Mar.“
„Hvernig strákar eru þetta?"
„Leo er eitthvað þrjáíu ára, grannur, drápslegur. Kvennamaður, ef
þær eru nógu heimskar. Rocco er yfirmaðurinn. Feitur, slepjulegur. Einn
aðalmaður þeirra er Bert Frees.“
Thursday rétti úr fingrum sínum á borðinu og þrýsti hendinni niður,
þangað til húðin hljóp upp kringum neglurnar. „Hvar hafa strákarnir
bækistöðvar?" spurði hann lágt,
Það var áhyggjufull þögn. Hann hélt hún myndi ekki svara, og
velti því fyrir sér hvers vegna. En Smitty sagði: „Skrifstofur þeirra eru
F'ramhald 'á bls. 11).
ÍB ÚÐIN
Framhald af bls. 6
ég er ennþá hjá Monsieur Lenoir. vegna viltu þá endilega fara? Ég
Nú eru liðinir tveir mánuðir síðan hefi mjög góðar tekjur, þú þarft ekki
ég settist hér að og mér finnst ég að hafa áhyggjur af því.
aldrei hafa búið annars staðar. Guð Mig langaði til að segja, að úr
einn veit þó, að ég var alveg að því hann vildi hafa mig, þá hlyti
niðurlotum komin, þegar hann opn- hann énn að líta á mig sem unnustu,
aði fyrir mér, svo að ég hefði verið ja, eða eiginkonu sonar síns . . . en
fegin að fá að vera þó ekki væri ég þorði því ekki. Ég þráði það eitt
nema einn klukkutíma. að hann tæki mig í faðminn og hugg-
Ég hafði engan rétt til að sökkva aði mig eins og lítið barn, og ég
mé'r niður í dagdrauma, svo að ég ætlaði að fara að hlaupa upp um
byrjaði srax daginn eftir að leita hálsinn á honum, þegar hann fór allt
að fóstru, sem vildi gæta Sylviu í einu út úr herberginu, oý ég sá
litlu fyrir mig, að hei'bergi og að hann ekki meira það kvöldið.
vinnu, og það tókst. Þetta gekk því Daginn eftir var komið með dásam-
allt dásamlega vel, og ég var ákaf- lega litla vöggu, lítið snyrtiborð og
lega stolt yfir að geta tilkynnt Mon- gólfdúk, til hlífðar gólfinu í her-
sieur Lenoir að ég væri tilbúin til berginu mínu. Herberginu minu, segi
að fara. Hann greip fram í fyrir mér, ég, því ég er búin að vera i því í tvo
dálítið vandræöalegur, og sagði að mánuði og það sér ekki fyrir endann
frændi sinn hefði verið að láta sig á þessum dásamlega fríi rnínu. Mon-
vita að hann kæmi ekki strax, og að sieur Lenoir er fjarska góður við
. . . nú ef ég kærði mig um, þá vildi mig. Honum þykir ákaflega gaman
hann gjarnan hafa mig i nokkra að músik. Síðastliðinn sunnudag fékk
daga í viðbót. Ég skal játa það, að hann dyravarðarkonuna til að gæta
ég fór öll hjá mér, en ég hafði það Sylvíu og fór með mig á hljómleika.
á tilfinningunni að ekki væri gert Eftir kvöldmatinn hlustum við alltaf
ráð fyrir neinum mómælum, svo ég á útvarpið. Hvað þetta er allt furðu-
þáði boðið. legt! Þegar hann dregur sig í hlé
Ég hugsa að Monsieur Lenoir sé um klukkan hálf ellefu, er hann
nokkuð ákveðinn. Ég hef alveg stundum svo innilokaður á svipinn og
gleymt að lýsa honum fyrir þér, það er varla að hann býður mér góða
mamma mín. Hann hlýtur að hafa nótt.
verið ákaflega glæsilegur þegar hann Ég vona að þér líði vel, mamma
var 25 ára (nú er hann sennilega mín. Ótal kossar.
svona 43 eða 45 ára). Hann er ekkju- þín Jeanine.
maður, hár vexti, með reglulega and-
litsdrætti og dálítið kuldalegur á Bréf frá Monsieur Lenoir til Jeanine
svip, en þegar hann brosir, verður Martin.
svipur hans svo mildur þó hann sé Mulhouse, 30. júni
heldur dapurlegur. Kæra litla Jeanine,
Hann sagði að ég væri ekki þann- Þegar ég skildi við þig síðastliðinn
ig á mig komin að ég gæti farið að mánudag, sagðist ég koma aftur á
vinna. Samt fannst mér ég líta alveg föstudagskvöld eða í seinasta lagi á
prýðilega hraustlega út, þegar ég leit laugardagsmorgun. Það hélt ég líka.
í spegilinn. En ég var kyrr í nokkra En þetta bréf færir þér þær fréttir
daga í viðbót, úr því hann virtist að ég kem ekki aftur. Ég er búinn
endilega vilja það. Til allrar ham- að taka tilboði, sem eitt útibú trygg-
ingju grætur Sylvía ekki lengur á ingarfyrirtækisins gerði mér fyrir
nóttunni. Þetta er fyrirmyndarbarn. löngu síðan, en ég hef alltaf hafnað.
Maður skyldi halda að hún skildi Ég veit að þessi ákvörðun mín
hvernig ástatt er. kemur þér á óvart, kæra bam og
Það skrýtnasta er, að Monsieui' veldur þér kannski ofurlitlum
Lenoir minnist aldrei á son sinn. Ég áhyggjum. En ég bið þig um að trúa
get ekki skilið að hann, sem er undir þvi að ég tók ekki þessa ákvörðun
niðri svo mannlegur og mildur, skuli fyrr en eftir langa og nákvæma
vera svona harður við son sinn . . . yfirvegun. Þetta stutta ferðalag hef-
°S' Þó . . . ég veit ekki lengur hvað ur sett mig augliti til auglitis við
halda skal . . . Dagarnir liðu og ég sjálfan mig. Það hefur verið ákaf-
var kyrr. Loks herti ég upp hugann lega gott fyrir mig.
og tilkynnti að nú mundi ég fara Leyfðu mér nú að gefa þér gott
næsta sunnudag. Ég vildi ekki hafa ráð, sem vegna fjarveru minnar er
að hann fórnaði frænda sínurn fyrir ekki of mikil ágengni: Jeanine, gifztu
Þvi ég var sannfærð um að ekki syni mínum. Það væri ekki
það væri hann sem héldi frændanum heiðarlegt af mér að fara að skýra
í burtu. þér frá allri þeirri kvöl, sem þetta
— Ég á engan frænda, svaraði vesalings barn mitt hefur valdið
hann. Hann hafði búið sér til frænda, mér ... '•
til að hafa einhverja frambærilega Ég læt þér eftir íbúðina mína. Þér
ástæðu til að láta mig fara. Ég fellur hún vel og nún er rammi,,sem
reyndi samt að halda fast við hæfir svo ungri og yndislegri stúlku.
ákvörðun mína. Skiptu þér ekkert af fjárhagslegu
Þá lét hann mig sctjast á móti hliðinni, ég geri upp við dyravörðinn.
sér, hélt lengi um hendurnar á mér Auk þess færðu á hverjum .Arsf.jórðr
og sagði i dálitið skrýtnum tón: ungi litla ávísun, sem ég v.æri þér
Litla stúlka, þér líður ekki illa þakklátur fyrir að þiggja^ Það kemur
hérna, þú hugsar sjálf betur . um í veg fyrir að þú þurfir aðiviima fyrst
barnið þitt en nokkur fóstra gæti um sinn,
gert, þú ert ekkért fyrir mér. hvers Ég vil þó. ekki v.era eins og gam-
VIKÁN
13