Vikan - 31.07.1958, Side 7

Nan fann vinsemd þeirra og hlýju streyma til sín þegar hún gekk inn í
stofuna.
Sir Reginald tók Drew tali. Símon rýmdi til við hlið sér og Nan settist
hjá honum. Hann óskaði af öllu hjarta að hann hefði ekki séð ótætis
blaðagreinina. Hann óskaði að þetta leyndarmál, sem Nan augsýríilega
kærði sig ekki um að aðrir vissu um, hefði ekki upplýsts. Hann virti það að
fólk vildi eiga sitt einkalíf. Meðan hann horfði á hana skutu orð dómarans
upp kollinum í huga hans. Hvað var það sem Pollý hafði sagt? Að blíðan
og elskulegheitin hefðu aldrei haft nein áhrif á hana. En þau höfðu haft
áhrif á hann. Hafði það raunverulega verið m-ynd af henni, sem hann hafði
séð. Það hlaut að vera. En hamingjan vissi að hún leit ekki út fyrir að vera
sú tegund stúlkna sem sviku menn svo að þeir gripu til slíkra úrræða sem
sjálfsmorðs. Hann gat ekki ímyndað sér, hvað hafði raunverulega gerzt.
Hún missti vasaklútinn og hann tók hann upp, í einu horninu var saumaður
stafur.
— A, sagði hann. Hvers vegna A, fyrst þú heitir Nan?
— Annetta er mitt fulla nafn.
— Það er fallegt.
— Ekki finnst mér það.
Hafði John Cornell kallað hana Annette? Var það þess vegna sem henni
fannst það ekki fallegt? Af því að það minnti hana á liðna tíð?
— Ég held nú samt að ég kalli þig Annette.
— Ó, nei.
Nan heyrði óttann í rödd sjálfrar sín og óskaði að hún hefði getað bitið
úr sér tunguna. Hún sá að Símon leit undrandi á hana. Eitt hræðilegt and-
artak hélt hún að Pollý hefði sagt honum það sem gerzt hafði. Hún hafði
auðvitað skilið undan sinn þátt í sorgarleiknum. En nei, hún gat ekki hafa
sagt honum það, nema það kæmi í ljós að þær höfðu einu sinni verið góðar
vinkonur. Pollý myndi sjálfsagt ekki segja að hún og Nan væru aldar upp
saman. Það myndi alveg eyðileggja allt sem hún var áður búin að segja.
Pollý kom inn í stofuna. Hún brosti glaðlega til þeirra allra. Og sneri
svo allri athygli sinni að Drew. Þa,u sátu hlið við hlið á dívan og Drew
furðaði sig á að hve lítil áhrif þessi fallega stúlka hafði á hann. Hann leit
til Nan, sem talaði við Símon og skyndilega laust hugmynd niður hjá hon-
um. Nan hafði viðurkennt, að annar hefði tekið sæti Johns Cornell, maður
sem hún ætlaði þó ekki að giftast. Hafði hún átt við Símon? Það var
undarlegt hvað hann var viss um það.
— Ætlið þér að vera hér lengi? spurði Pollý?
— Það er undir ýmsu komið. Ég er að skrifa bók, sem mig langar að
ljúka við.
—• Og þér eruð módel? Ég er viss um að við höfum sézt áður.
— Höfum við það? Hún horfði á hann hálfluktum augum. Það er ekk-
ert sérstakt hrós fyrir mig að þér skulið ekki vera viss.
— Ég held það sé langt um liðið, tvö þrjú ár.
•— Ég held að yður skjátlist. Ef ég hefði hitt yður fyrr mundi ég muna
það.
Drew og Pollý horfðust í auga. Harin gat lesið ýmislegt úr augum
hennar - - hann þyrfti ekki annað en bjóða henni i' gönguferð þá . . .
Hvei’s konar stúlka var hún eiginlega. Hann langaði til að komast að
því. Hann hafði alltaf haft áhuga á fólki.
— Ætlið þér að vera hér lengi? spurði hann.
— Nei, ég fer til London í næstu viku. En ég býst við að koma hingað
um hverja helgi með Símoni. Vitið þér að við ætlum að gifta okkur?
— Já, ég vissi það. Hann er heppinn.
— Finnst yður það virkilega ?
Drew fannst það ekki Hann hafði bara sagt það til að segja eitthvað.
Hann sá að hún hafði ekkert á móti smádaðri, ef ekki vildi betur.
— Eruð þér giftur? spui'ði hún.
— Nei.
— Trúlofaður?
— Ekki heldur.
— Hvers vegna hitti ég yður ekki áður en Símon varð á vegi mínum,
sagði hún glaðlega.
Hann leit hvast á hana.
— Þér eruð gædd sérstökum hæfileikum, er það ekki?
—■ Þegar um karlmenn er að ræða? En vinur minn, þvi skyldi ég ekki
vera það ? Ég elska karlmenn. Ég hef ekki tíma til að hugsa um kynsystur
mínar. Eg er það sem maður kallar. „Kona manns."
— Veit unnusti yðar það ?
— Ég efast um það. Simon er indæll, en . . . hún fnæsti. 1 trúnaði sagt
kalla ég hann einfalda Símon."
Hann hristi höfuðið.
— Hann er sýnilega alltof góður handa yðui'.
— Það er öruggt. En hann er hamingjusamur. Hann tilbiður mig.
— Tilbiðjið þér hann?
— Nei, ég er ekki sú manngerð sem tilbiður einn né neinn.
— En yður sjálfa?
Hún leit á hann öskureið.
— Þetta var ekki sérlega fallega sagt.
Jenný kom til þeirra til að bjóða góða nótt.
Drew sagðist þurfa að fara.
— Verðið þér að fara strax, sagði Pollý lágt. Ég vildi óska að þér gætuð
verið lengur. Hún brosti töfrandi til hans. Kannski get ég laumast til yðar
eitthvert kvöldið - ef þér viljið. Þér mynduð ekki sjá eftir því. Ég gæti
gert yður mjög sælan . . . Og það er líka margt sem mig langar að tala
við yður um.
Framhald á bls. 18.
Islendingar!
Mælið ykkur mót í
SJALFSTÆÐISHUSINU
Drekkiö síðdegiskaffið í
SJÁLFSTÆÐISHÚSINU
Skemmtið ykkur í
SJÁLFSTÆÐISHÚSINU
Sjálfstæðishúsið í Reykjavík
VIÐ AUSTURVÖLL
SÍMI 17100 SlMI 17100
Við leitumst ávallt við að gera gestum okkar
allt til hæfis, sem unnt er.
Vinsamlegast, reynið viðskiptin.
HÚTEL BORGARNES H.F.
VIKAN
*