Vikan - 31.07.1958, Blaðsíða 14

EF frásögn þessa ætti að birta
í Englandi sjálfu, mundi ég
þurfa að sverja og sárt við
leggja, að hún væri einber
skáldskapur, þar eð annars
mundi ég áreiðanlega lenda í
vanda vegna hinnar ströngu
brezku meiðyrðalöggjafar. En
eftir því sem ég veit sannast,
varð einmitt ungur brezkur
læknir, sem ég hér kalla Alvan
Barach, þar eð það er ekki hans
raunverulega nafn, varð fyrir
því vafasama láni að vera þátt-
takandi í atburðum þessum.
Þegar þetta er ritað, hefur enn
ekki verið skýrt frá þessu ævin-
týri hans opinberlega, þótt tvö
ár séu liðin frá því að það gerð-
ist. Hann hafði tekið sér ferð á
hendur suður til Kent, þar sem
hann ætlaði að hitta gamlan vin
sinn, sem við getum kallað Ell-
ery Cazalet. Cazalet þessi eyddi
allflestum dögum ævi sinnar
niður á sjávarströndinni en
nóttunum í að upphugsa ráð til
að greiða erfðafjárskatt af
hrörlegu ættaróðali, sem hann
hafði erft, sér til mikillar hrell-
ingar.
Hús þetta var byggt í göml-
um enskum stíl með rauðu tígul-
steinaþaki, skreytt klukku all-
mikilli, sem á klukkustundar-
fresti hljómaði um nágrennið,
hás og hæðnisleg. Cazalet hafði
aðeins á að skipa tveimur eld-
gömlum hjúum, svo að garður-
inn, sem eitt sinn hafði verið
mjög skrautlegur var nú svo til
umhirðulaus og óx hver planta
eins og henni bezt þótti, enda
nægði honum enganveginn einn
garðyrkjumaður. Ég held ég
að vísu var ataður stórum gljá-
kvoðubletti eftir einhverja gá-
lausa ráðskonu. Þá mótaði og
fyrir dyrum, þar sem brúður
einhvers forföður Cazalets hafði
látið gera sér bænaklefa endur
fyrir löngu, og höfðu þær opn-
ast inn í svefnherbergið. Eina
Ijósið, sem hann hafði til að
lesa við, var eitt kerti og tungl-
geislarnir, sem brutust í gegn-
um vínviðarteinungana utan við
gluggana.
Þarna lagðist Barach til
svefns. Hann vissi ekki hve
lengi Hánn hafði sofið, þegar
hann hrökk upp við eitthvert
þrusk. Hann skynjaði óljóst
einhverja hreyfingu í herberg-
inu, ekki langt frá rúmi sínu.
Það tók hann stundarkorn að
greina hvaðan þruskið kom, en
loks sá hann móta fyrir álútri
veru, sitjandi í stól við dyrnar.
Það var hönd hennar, eða öllu
fremur allur handleggur, sem
hreyfðist hægt og reglubundið
upp og niður í sífellu. 1 fyrstu
kom þessi hreyfing Barach
kunnulega fyrir sjónir og þá
rann skyndilega upp fyrir hon-
um, að þetta var kona, sem sat
þarna við útsaum. Fyrst örstutt
hlé, þegar nálinni er þröngvað
í gegnum þykkan strengdan
dúkinn, síðan var höndin hreyfð
hratt og örugglega út í loftið,
um leið og þráðurinn er dregin
í gegn.
Þótt skelkuðum gestinum
virtist athöfn þessi vægast sagt
einhver sú allra meinlausasta,
sem einum draugi gæti dottið í
hug að fremja, var aðeins eitt,
sem komst í huga hans á þessu

1íti !-• I \\U I "
mnt-L
ím WKmlm

TUNGLSKIIMSSON ATA
verði að hætta á að gefa upp
raunverulegt nafn garðyrkju-
mannsins, þar eð mér er alls
ókleift að finna upp annað sem
hæfir betur. Hann hét Jón og
var auknefndur Jón Ritning.
Gamlan geðveikan föður átti
hann, sem aðstoðaði hann stöku
sinnum í garðinum, þegar geð-
veikina bráði af honum. Ann-
ars var hann venjulega lokaður
inni uppi á þaklofti.
Lækninum hafði verið boðið
að koma, þegar hann gæti kom-
ið því við, og hafði honum verið
lofað golfleikjum, löngum frið-
sælum nóttum og fáeinum
draugum, eftir því sem hann
vildi. Þessvegna skrifaði hann
vini sínum bréf dag nokkurn og
kvaðst mundu koma á tiltekn-
um degi. En þegar hann svo
loks náði á áfangastað var gest-
gjafinn víðs fjarri og var ekki
væntanlegur, fyrr en nokkrum
stundum síðar. Barach varð því
að snæða kvöldverð einn ásamt
skítugum veiðihundi og varð
sjálfur að þjóna sér til borðs.
Svefnherbergi hans á fyrstu
hæð hússins var klætt fallegum
panelviði frá gólfi til lofts, sem
andartaki. Það var að komast
út úr þessu herbergi og það sem
allra fyrst. Dyrnar út í forstof-
una komu ekki til greina, því að
þar hafði saumakonan aðsetur.
Ekki vogaði hann heldur að
skini mánans. Hann óð í gegn-
um silfurlitaða geislana utan
við sig af skelfingu og komst ó-
áreittur út í ganginn. Lengra í
burtu sá hann lampann, sem
logaði í anddyrinu og hejrrði
Óhugnanleg smásaga
eftir ALEXANDER WOLLCOTT
stökkva berfættur út í þyrni-
runnana undir glugganum.
Þriðja útgönguleiðin var svo
auðvitað baðherbergið, en hún
yrði til lítils gagns, ef hann
kæmist svo ekki þaðan. En þá
minntist hann þess, að hann
hafði séð þar aðrar dyr. Um
leið og þetta rann upp fyrir
honum, heyrði hann sér til
mikillar hugarhægðar hljóð í
bíl, sem nálgaðist húsið óðum.
Þetta hlaut að vera gestgjafi
hans að koma heim. Hann tók
undir sig stórt 'stökk ofan á
gólf og þaut inn í baðherbergið,
skellti hurðinni aftur á eftir
sér og læsti. Gólfið var baðað í
skrölta í fordyrunum, um leið
og gestgjafi hans lokaði þeim.
Þegar Barach kom hlaupandi
út úr myrkrinu til að fagna
honum, geislaði Cazalet af
hrifningu yfir slíkri óvanalegri
ástúð og þar sem hann var
svangur eftir langa og kalda
ferð, stakk hann þegar upp á
að gera innrás í matbúrið. Þar
sem læknirinn var énn hálf-
vaknaður eftir hræðsluna, sagði
hann ekkert, en fylgdist með
vini sínum. Með logandi kerti
hátt á lofti héldu þeir inn í
búrið. Cazalet opnaði matar-
skápinn og tíndi þaðan fram
kalda rifjasteik, svissneskan
ost og mjólkurkönnu. Hann var
á leið út með fenginn, þegar
hann hrasaði um eitthvað á
gólfinu. Um leið og hann bölv-
aði matráðskonunni fyrir hirðu-
leysið, beygði hann sig niður til
áð gæta að hvað hefði orðið fyr-
ir fótum hans. I skini kerta-
Ijósanna sáu þeir nú sjón, sem
mundi aldrei geta liðið þeim úr
minni. Það var lík matráðskon-
unnar. En höfuð hennar var
horfið. Á gólfinu við öxl líksins
lá blóðugt kjötsax.
„Drottinn minn! Jón gamli
ritning!“, hrópaði Cazalet og
um leið rann upp ljós fyrir
Barach. Hann dró félaga sinn
eftir myrkum ganginum til her-
bergisins sem hann hafði áður
flúið. Síðustu skrefin að her-
bergisdyrunum læddust þeir
hljóðlega og héldu niðri í sér
andanum. Sú varúðarráðstöfun
var samt sem áður óþörf, því
að heil herdeild hefði ekki get-
að truflað það, sem fram fór í
herberginu og blasti nú við þeim
í kertaljósinu. Gamli, geðveiki
maðurinn hafði ekki yfirgefið
sæti sitt við dymar. Milli
hnjánna hafði hann höfuð kon-
unnar, sem hann hafði drepið.
Hann sat þarna, hamingjusam-
ur og raulandi og plokkaði sam-
vizkusamlega gráu hárin af
höfði konunnar, hvert á fætur
öðru.
14
VIKAA