Vikan - 02.10.1958, Blaðsíða 4

SKUGGAR
FORTÍÐARIISIISIAR
Drew horfði hugsandi á hana, Síðast þegar hann var í London, hafði
hann lesið rækilega allt sem skrifað hafði vevið um sjálfsmorð Johns
Cormell. Hann var sannfærðari en nokkru sinni áður að allur sannleikur-
inn hafði ekki komið fram. Honum hafði komið sennileg tilgáta í hug. Það
skírði hvers vegna Polli og Nan höfðu svo augljósa andúð hvor á annarri.
— Nan.
— Já.
— Hvers vegna segir þú Símoni ekki að John Cornell framdi sjálfs-
morð vegna þess að Pollí sveik hann.
Nan fölnaði. Drew vorkenndi henni. Þetta var vafalaust það síðasta
sem hún kærði sig um að ræða þegar hún var úti að skemmti sér. En hann
Varð að fá vissu sina.
— Hvernig veiztu það?
— Ég hef lagt saman tvo og tvo, ég sá Polli einu sinni með John. Það
var kvöldið áður en hann framdi sjálfsmorð. Ég sagði henni það og hún
þvertók fyrir að hafa nokkurn tíma þekkt hann. Ég skildi að hún hlaut að
hafa einhverja sérstaka ástæðu til að gera það.
Hann þagði andartak og sagði síðan blíðlega:
— Hvað var það, sem gerðist, elskan?
Nan hikaði góða stund. En svo var eins og stífla brysti og orðin
streymdu af vörum hennar.
— Daginn, sem þeir fundu John, kom hún til min og grátbað mig um
að minnast ekki á sig. Lögreglan hafði fundið bréfið frá John, það hófst
aðeins á orðinu ,,elskan.“ Það gat verið til hverrar sem var. Þar stóð að
hann treysti sér ekki til að lifa lengur, fyrst hún hefði svikið hann. Það
var einnig ýmislegt annað, sem sannaði hvers konar stúlka hún var. Konan,
sem gerði hreint í ibúðinni hans sagði að bréfið væri til mín. Það var eðli-
legt. Hún hafði oft séJ okkur saman og vissi ,að við vorum trúlofuð.
Bréfin frá mér fundust í íbúðinni. Pohí hafði aldrei skrifað honum staf.
I síðasta bréfinu sem ég skrifaði honum, sagðist ég aldrei vilja sjá hann
framar, það var hræðilegt bréf, skrifað rétt á eftir að ég komst að því að
hann hélt framhjá mér með Pollí. Ég iðraðist strax og ég hafði lagt bréfið
í póstkassann. Ég veit að bréfið frá mér hafði enga þýðingu. Það var allt
Pollí að kenna.
— Hvers vegna leiðréttirðu ekki þennan miskilning?
— Satt að segja hafði ég ekki krafta til þess. Ég var svo sljó og sinnu-
laus. Og hver hefði trúað mér? Allir elskuðu og dáðu John. Það hefði
svert hann i augum fólksins.
- Vissu engir aðrir um samband þeirra?
— Jú, ég held það. En það stóð stutt og þau fórtf mjög dult með það.
John sleit ekki trúlofunni við mig. Ég veit ekki hvers vegna. En honum
hefur þótt vænt um mig á vissan hátt býst ég við. Ég veit ekki, hvers
vegna ég skildi þetta ekki strax. Hann hringdi hvað eftir annað þegar við
höfðu ákveðið að hittast og sagðist ekki geta komið. Hann var æstur og
órólegur, alveg gerbreyttur maður. En ég treysti honum fullkomlega. Mér
dall aldrei í hug að það væri nein önnur.
— En svo hefurðu komist að því?
Já. Nan hikaði. — Ég kom i óvænta heimsókn eitt kvöldið. Við höfð-
um rifist, þó ekkert alvarlega og ég vildi sættast aftur. Þau voru þar saman.
Ilún hló gletisnauðum hlátri.
— Þetta var allt andstyggilegt. Og það hafði verið ég, sem kynnti þau.
-— Veslings Nan.
Hún hristi höfuðið.
- Þao er allt í lagi. Það er svo langt um liðið nú. Ég hefði hatað hana
minna, cf hún h-fði gifst honum. En nokkrum dögum eftir að ég komst
að þessu, komst hann að dálitlu um hana. Það v'ar um hana og mann, sem
EFTIR RENEE SHANN
NAN SMITH er einkaritari Sir Reginalds Wadebridge á Highland
Hall og hún er ástfangin af syninum StMONI. Nan á sér leynd-
armál. Hún var trúlofuð ungiim manni, John Comell, sem yfirgaf
hana vegna POI.lJAK, sem var vinkona Nan. En Pollí sveik John
og hann framdi sjálfsmorð. Hann skildi eftir sig bréí, sem hófst
á „Elskan mín ...” og aUir héldu aO hann ætti viö Nan. Hún hlaut
fyrirlitningu fólks og var álitin samvizkulaus og grimm, en hún
var svo örvingluff og ráðvana aff hún sagði ekld frá hinu sanna —
— aff bréfiff hafði verið til Pollíar, — þó að hún hataffi hana.
Símon trúlofar sig og kemur með unnustu sína heim til foreldr-
anna. Það er mikið reiðarslag fyrir Nan, þegar hún kemst aff
því, aff stúlkan sem í annaff sinn hefur rænt hana hamlngjunni
er .... POLX.1.
kallaður var Bob, ég man ekki. hvað meira . . . Það kom sársaukasvipur á
andlit hennar.
— John var of veikgeðja og viðkvæmur. Hann þoldi svo lítið.
— Svo hafið þið Pollí ekki hitzt, fyrr en Símon kom með hana til High-
land Hall ?
— Nei. Og satt að segja brá mér talsvert .Polii varð hka mikið um að
sjá mig. Hún kærði sig náttúriega ekkert um að Símon og fjölskylda hans
fengi vitneskju um, að við höfðum þekkzt áður. En ég aðvai-aði Pollí.
Sagði henni, að ég myndi gara allt, sem í mínu vaJdi stæði til að hindra að
hún giftist Símoni og ylli honum eins mikilli ógæfi og John .Mér fannst ég
hafa rétt til þess. Ég elskaði Símon. Og ég held hann hafi verið hrifinn
af mér, áður en hann hitti Polli.
-— Og hvað nú ?
Nan ypptí öxlum.
— Hvað get ég gert? Polh er alvarlega slösuð og enginn veit, hvort
hún nær sér aftur. Símoni finnst hann bera aha sök. Kannski hefur hann
allt í einu uppgötvað, hvað hún er honum mikils virði. Hann er alveg frá-
vita af ótta vegna hennar.
Það þarf ekki endilega að merkja, að hann sé hrifinn af henni, heldur
finnur hann aðeins til sektar.
— Æ, ég veit ekki. Hvers vegna er ég að segja þér allt þetta, Drew?
— Hvers vegna hættir þú ekki að hugsa um Símon og giftist mér ?
Hún hikaði. Gat hún gert það? Það væri sjálfsagt bezta iausnin.
Henni þótti mjög vænt um Drew. En hún var ekki ástfangin af honum.
Og hún gat ekki gifts honum, án þess að elska hann. Drew vissi það eins
vel og hún. Hann þrjóskaðist bara við að játa það fyrir sjálfum sér og henni.
Á heimleiðinni stöðvaði hann bifreiðina skyndilega og dró hana að sér
og kyssti hana. Hún endurgalt kossa hans og fann til ólýsanlegrar vellið-
unar. En svo ýtti hún honum frá sér. Um stund horfðust þau þögul í augu.
Svo ók Drew á stað á ný.
Þegar þau námu staðar fyrir utan Highland Hah tók hann um hönd
hennar og sagði blíðlega:
Hugsaðu um það, sem ég hef sagt. Nan. Viltu lofa, að muna eftir því?
Hún kinkaði kohi.
- Já, Drew. Þakka þér fyrir í kvöld — þakka þér fyrir allt.
XI KAFLI.
Nan sat við skrifborðið þegar hún sá Símon koma akandi. Hún vissi,
að hann hafði farið að heimsækja Pollí á sjúkrahúsið. Henni datt fyrst í
hug að ganga út að ghigganum og kaha á hann og spyrja, hvernig Pollí
liði. En hún neyddi sig til að sitja kyrr. Hann gekk framhjá glugganum,
án þess að virða hana viðlits. Hann var náhvítur í framan og Nan datt í
hug að Pohí hefði versnað.
Hún herti sig upp og hélt áfrarn vinnu sinni. Hún vissi, að foreldrum
Símonar þótti slysið hörmulegur atburður, en samt hafði hún orðið þess
vör, að þau óttuðust meira, hverjar afleiðingar það kynni að hafa fyrir
Símon, ef Polli gæti ekki gengið framai'. Móður Símonar hafði aldrei fallið
við Pollí.
— Halló!
Pamela hallaði sér inn um gluggann.
—• Síðustu fréttir, sagði Pamela hátíðlega.
Nan leit upp og horfði spurnaraugum á hana.
— Hvað?
— Símon var að segja okkur, að hryggurinn hafi skaddast svo mikið
að hún getur víst ekki gengið framar.
— Sagði hann þér þetta?
— Nei, mömniu. Hún sagði mér það áðan. Hræðilegt.
•r
VTKAN