Vikan - 02.10.1958, Blaðsíða 12

Einn n
móti öilnm
FOK: A: Max Thursday, fyrrum leynilögreglumaður, er skil-
inn o gstur í drykkjuskap. Hann hefur ráðið sig sem löggæzlu-
mann a nrörlegu hóteli fyrir mat og gistingu. Georgia, kona hans
sem var, sem nú er gift lækninum Homer Mace, kemur þangað til
hans. Tommy, syni hennar og Max, hefur verið rænt, og hún
þorir ekki að leita til lögreglunnar. Max fer nú til samstarfsmanns
Homers, en fær þar heldur kuldalegar móttökur. Sama kvöld er
læknirinn, Elder, myrtur. Grunur fellur fljótlega á italska bræður,
að nafni Spagnoletti, sem eru alræmdir bófar. Hins vegar grunar
lögreglan Max um morðið á Elder, en Georgia kemur með rangan
vitnisburð, til þess að koma Max undan fangelsun. Max kemst nú
að þvi, að stúlka að nafni Angel, er eitthvað tengd Spagnoletti-
bræðrunum. Stúlka þessi býr á sama hóteli og h».nn. TTn.nn reynir
nú að lokka Angel til sin með perlu, sem hann hafði fundið i
skrifborði Elders læknis.-
,,Nú.“ Hann kveikti sér í sígarettunni. Georgia fann greiðuna í annarri
hendi sinni og lagði hana á kaffiborðið. Feimnisleg augu hennar litu til
Thursdays. „Ég var að greiða mér, þegar þú bankaðir. Ég held að ég hafi
ætlað í kirkju." Það fóru krampadrættir um andlit hennar, sem báðu hann
um að skilja. „Ekki vegna þess að ég get beðið betur þar en hér, en eitthvað
verð ég að gera við tímann. Þetta hús er svo tómt — en það er ekki nógu
tómt.“ Hún horfði á svart klæðið í kjöltu sér. „Ég skammast mín, Max. Ég
virðist ekki geta syrgt nóg. Ég meina, ég veit að Homer er dáinn, og ég
veit, að Tommy getur verið —“
„Nei.“ Orðið skar hranalega setningu hennar í sundur.
Georgia lagði hendi sína á þá hendi hans, sem hélt um handlegg hennar.
„Hafðu engar áhyggjur, Max. Ég sleppi mér ekki. Það er bara — ja, mér
finnst það bara ekki rétt, að maður geti ekki látið í ljós allar þær sorgir,
sem maður ber. Það kemur jafnvel stundum fyrir að ég brosi að einhverju
smávægilegu atviki. Það ætti ég ekki að gera og ég skammast mín. Ég
skil — ég veit, að Homer og Tommy koma aldrei aftur. Ég veit það! En,
Max, mér er ekki nógu — hlýtt — til þeirra. Ég gæti ekki elskað þá heitar,
en —“ Titrandi rödd hennar dó út í dimmu herberginu. Brún augu hennar
votu opin, full örvæntingar. „Max — er ég eitthvað einkennileg?“
Thursday sneri sér að henni. Georgia — hlustaðu á. Þetta er svo mikið
— þetta er þér svo mikið — að þú getur ekki tekið á móti öllu í einu. Eins
og dauðinn. Enginn trúir því í verunni, að hann eigi eftir að deyja. Þannig
er manni einnig innanbrjósts, þegar einhver náinn vinur deyr.“ Augu hans
störðu í blindi framhjá henni. „Og segðu þetta ekki með Tommy. Hann
kemur aftur —“
„Max!“ Hann þagnaði, þegar hún æpti. „Handleggurinn á mér —“
Thursday sleppti henni. „Fyrirgefðu."
Georgia neri á sér handlegginn og leit upp sorgmædd. „Nei, það er mér
að kenna. Það er verra en að ganga af göflunum — sitja hérna — í óvissu
— og láta. þig annast mig og vorkenna mér.“ Eftir stutta þögn bætti hún
Við: „Hvað hefurðu verið að gera?“ Hann var eins og dæmdur. Hún
roðnaði.
Hann reyndl að tala bliðlega. „Það var ósköp lítið. Ég er búin að fá
svar, sem er mér samt lítilsvirði. Það gagnar lítið að vilja ná í tvo náunga,
sem maður veit ekki einu sinni hvar eru.“ Hún horfði áköf framan í hann,
meðan hann sagði henni söguna, sem hann hafði sagt Smitty fyrir skömmu.
Loks hvíslaði hún: „Svo að það er búið að hegna manninum sem drap
Homer."
„Ekki nóg. Dyrnar opnuðust og Le drapst. Það var ekki nóg.“
„Nei. Það —“ Georgia reyndi að hugsa um eitthvað annað. „Ef þú held-
ur að Clapp sé að leita að þér, Max, hversvegna komustu þá hingað? Það
er haldinn vörður um þetta hús.“
„Já, maður frá héraðslögreglunni. Það er auðveldara að komast fram-
hjá honum en mönnum Clapps. Ég kom upp hæðina, gftan við húsið. Varð-
~ maðurinn hefur aðeins auga með framhlið hússins. Og bílskúrnum — til
þess að sjá um, að þú akir ekki óvarin á brott.“
„Kennir þig ógurlega til i bakinu?“ Augu Georgiu lýstu meðaumkun.
„Ekki eins mikið og þú heldur. Ég þarf bara að sofa.“
„Viltu hvíla þig dálitla stund, Max?“ Hún hikaði og sagði biturri röddu:
„Eða þér er svo kalt — kannske — viltu fá eitthvað að drekka?“
Eftir WADE MILLER
Hann hló hranalega. Þegar hann hætti, sá hann kvíðann í augum henn-
ar og sagði: „Það er ekkert í heiminum, sem mig langar eins mikið í,
elskan mín. En við skulum heldui- hafa það eitthvað matarkyns. Ég ætla
ekki að eyðileggja fyrir þér daginn.“
„Nei. Les sagðist kannske myndu koma, en það verðu ekki fyrr en
eftir hádegi. Og ég vil heldur vera hérna en að fara í kirkju.“
„Leyfðu mér að kynna mér dálítið fyrst. Hvar- er síminn?“ Hann var
á mahóníborði við hliðina á legubekknum. Georgia setti hann á kaffi-
borðið. Hann sagði: „Smitty er eflaust búin að naga á sér neglurnar upp
að olnbogum,“ meðan hann sneri skifunni.
Hás kvenrödd kom í simann. ,,Bridgway.“
„Hver heldurðu að sé lifandi.“
„Max!“ Þegar hún hafði stunið upp nafni hans, hvislaði hún: „Reyndu
ekki að koma aftur. Clapp er með sína menn héma á vappi.“
„Ég bjóst við því. Er hann búinn að koma á hótelið? Hvað sagði hann?“
„Rólegur, vinur. Ertu uppistandandi ?“
Vöðvarnir á baki hans herptust saman og hann deplaði augunum til
Georgiu. „Ég er í góðri umsjá. Er óhætt að tala, eða er Clapp búinn
að ná sambandi við símann?“
„Hann komst ekki í forsalinn.“
,,En herbergin ? Kannske er einhver manna hans i einhverju herberginu
og er nú að hlusta á samtalið.“
„Það er ekki hægt. Það er aðeins hægt að hlusta á símaborðinu. Var
farið illa með þig í gær?“
„Smávegis, en það er búið. Hvað sagði Clapp?“
„Hann þaut hingað inn fyrir eitthvað klukkutíma. Hann gerði Harvey
dauðskelkaðan og vakti mig. Rocco Spagnoletti og bílstjórinn hans virðast
hafa keyrt út af bryggju i National City í morgun. Lögreglubáturinn, sem
sigldi þarna nálægt, heldur að það hafi verið einhver þriðji maður. En eru
ekki vissir.“
„Ágætt."
„Ég hélt það, Max. Ég kom með fjárvistarsönnun fyrir þig. Ég sagði,
að þú hefðir verið nýfarinn, þegar Clapp kom, og sagði, að það væri. leið-
inlegt að þið skylduð ekki hittast. Þú getur rétt ímyndað þér hvort hann
kolgleypti ekki við þessu. Hann brosti bara, og sagðist ætla að láta nokkra
menn hérna í kring ef ske kynni að þú kæmir aftur. Hann sagðist bara
vilja forða þér frá vandræðum.“
„Hann meinar það víst vel. En ég vil ekki láta neinn hindra mig núna.
Ekki, þegar ég veit hvern ég er að elta.“
„Ein einhver gerði þetta í National City, samt. Þegar þeir náðu í bílinn,
sem var á tuttugu feta dýpi, var Bert enn í honum. Hann fékk stýrisstöng-
inga beint gegnum brjóstið. Rocco flaut upp á eigin spýtur, en eitthvað
hafði lent milli augnanna á honum. Svo að hann er í dái og verður það víst
í nokkrar vikur — ef hann raknar þá nokkurn tíma úr því. Sérfræðingarnir
eru farnir að eiga við hann uppi á Mercy spitalanum."
„Ég verð að vona það bezta.“
„Jamm. Það er eitt enn.“ Það hlakkaði í gömlu konunni. „Clapp ætlaði
að sleppa sér, þegar ég sagði honum, að Judith væri dóttir mín?“
„Sagðir þú honum það?“
„Ég gat ekki annað gert, Max. Ég held, að það hafi haldið honum i
skefjum — og hann hefði hvort eð er komizt að því. Clapp vissi, að Clifford
hafði falið sig hérna, án þess að ég vissi. Hann vissi, að Spangolettarnir
voru engir vinir mínir. Svo að ég bjó til söguna um Spagnolettana, og sagði,
að þeir hefði líklega haldið, að ég vissi, að Clifford faldi sig hérna. Svo að
þeir fóru að snuðra i kringum bankann, til þess að reyna að fá höggstað
á mér. Og að hverju komast þeir, nema því, að ég á dóttur í Del Mar?
Þessvegna lét ég Clapp hafa það, að Spagnolettarnir væru að reyna að
12
VIKAN