Vikan - 12.02.1959, Blaðsíða 5

fc BORN GOTUNNAR
Frá störíum kvenlögreglunnar
A skrlfstofu kvenlögreglunnar í Reykjavík.
m/ ■ .n Lögreglukonan og
B%1. 10E.4U unga stúlkan sitja
í aftursæti lög-
reglujeppans. Það er slæmt veður,
norðan hvassviðri og sn jókoma.
Lögreglukonan horfir út undan sér
á andlit stúlkunnar. Það er fölt,
þögult og meitlað. Og hana tekur
sai't til hennar.
Lögreglumaðurinn sem ekur bíln-
um, tekur skyndilega að raula. Rödd
hans er djúp og falleg. Andlit stúlk-
unar tekur engum breytingum, hún
horfir jafn þögul út i myrkrið.
— En hvað þessi sviði er undar-
legur, hugsar hún. Svo sár og knýj-
andi. Hún þekkir þennan sviða, hann
kemur á undan gráti. En hún græt-
ur ekki.
m/. 4M MÓÐIRIN liggur
IVl. 01.49 vakandi og hlustar
á vindinn, sem
■ólmast reiðilega fyrir utan lokaðar
dyr. Það er heitt í herberginu, en úti
er kuldlnn og barnið hennar einhvers-
staðar úti í snjókomunni.
Hvernig hefur þetta farið svona?
Utan úr myrkrinu berst veikur grát-
ur ungbarns. Þannig grét hún fyrstu
nóttina, svo sárt og skerandi. Og í
myrkrinu sér hún lítið þrútið og
grettið barnsandlit. Þá var lífið svo
fagurt og gott. Þá voru þau ham-
ingjusöm með börnin tvö. Þá brosti
maður hennar.
Og nokkur ár liðu. Þau eignuðust
fleiri börn, en þá var hann hættur að
brosa.
Honum hafði löngum þótt sopinn
góður, en allt hafði verið í góðu hófi,
og hann var venjulegast glaður við
skál. En smátt og smátt gerðust
dagarnir daprir, hann varð illur með
víni og hafði oftar en áður áfengi
um hönd. Og sameining fjölskyld-
unnar gliðnaði.
ikepnum föður sins. Hundurinn var
,’inur hans. Stundum fann hann
rýni hans við kinn sér. Það vin-
.ttumerki var honum mikils virði,
>ví að frá foreldrum sínum fékk
íann sjaldan slík vináttumerki. Fað-
r hans horfði þó stundum blíðlega á
íann, en það var alltaf eitthvað
aunaiegt í svipnum.
Þrusk. Hann heyrir að faðir hans
;engur hratt úr rúminu, framhjá
íonum og svo fellur hurð að stöfum.
htla hjartað í brjósti hans berst
im. Hann þorir ekki að bæra á sér,
n svo ræður hann ekki við sig, hann
•ekur upp hljóð og grætur, eins og
iðeins lítið hrætt barn getur grátið.
lann hylur andlit sitt í sænginni og
>rjóst hans titrar af þörf til að gráta
friði. Hann hefur ekka og getur
kki bælt hann niður, og svo er vera
tomin að rúminu og andlit beygir
,ig yfir hann. Það er andlit sem
íann gjörþekkir, andlit sem segir
ionum að þegja, frítt andlit en
rörkulegt. Andlit dóttur hans. Nei,
>að getur ekki verið, það á að vera
mdlit móður hans, það verður að
/era andlit móður hans. Svo hverfur
pað í myrkrið.
UNCA shúlkan i
IVI. Ul.47 lögreglujeppanum
hugsar heim. Og
bað er einkum móðirin sem hún sér
fyrir sér. Fínleg kona, með þreytu-
hrukkur hjá augum, og örlítið farin
að grána í vöngum. Henni. þótti
vænt um þessa konu, og þykir eins
vænt um hana og henni gat nú þótt
vænt um nokkurn.
Andlit hennar er svo laglegt, nema
þegar óttasvipurinn er á því. Og
hann er oft. En hún var ailtaf góð
við þau systkinin þegar pabbi var
úti. Góð á þennan sérkennilega
hrædda máta.
Og nú er hún á heimleið. Hún er
ekki hrædd. Aðeins kalin á hjarta.
Heim. Þetta orð lætur hlálega i
eyrum. Hún hefur aldrei átt neitt
heimili. Hún hefur aðeins dvalist i
húsi.
Og nú á að láta hana dveljast þar
áfram, kannski um eilífð. Timinn
þar líður svo hægt. Maður er svo
einmana. Fólkið er ekki lifandi, það
hvílir yfir því skuggi. Skuggi föð-
urins. Það er merkilegt, því skugg-
inn hans er svo lítilfjörlegur.
Og nú á hún að fara heim. Til þess
að láta berja sig meira, láta kalla
sig hóru, og fleygja sér á dyr.
Ilenni er sama. Hann pabbi má
gera hvað hann vill. Barsmíðar valda
henni ekki lengur áhyggjum, höggin
hljóma einhvernveginn í sál hennar.
eins og fjarlægt bergmál einhvers ó-
viðkomandi, því i sál hennar rúmast
ekki meiri sársauki.
Svo fói' hann að hafa allt á horn-
um sér. Hún fór að óttast hann og
börnin litu liann hornauga. Og næst
elsta dóttirin varð oftast fyrir barð-
inu á honum.
Skorti hana það sem skáldin hafa
tekið til meðferðar í ljóðum og sög-
um, móðurástina. Kannski ekki, en
hún var of huglaus. Hún man að
eitt sinn sagði hún honum hug sinn
allan. Hún fann enn sviðan undan
kinnhestinum, sem var svar hans. Og
kinnhestarnir urðu fleiri og fleiri.
FAÐIRINN, sem
Kl. 01.46 við hlið hennar,
átti erfiðá drauma.
Svitaperlur voru á andliti hans og
brjóst hans gekk upp og niður eins
og hann væri að erfiða. Draumurinn
var í fyrstu þokukenndur en skýrðist
brátt . . .
Hann lá lítill drengur í hjónaher-
berginu og vakandi. Það var myrk-
ur, máninn hulinn skýjum, hvergi
ljósglætu að sjá. Hann lá með opin
augun og bærði ekki á sér. Umhverf-
is hann titraði myrkrið af hvíslandi
röddum. Röddum foreldra hans. Hann
berst við að reyna að skilja merk-
ingu orðanna en tekst ekki, en
hreimur raddanna er reiðilegur, og
hann skilur það, þótt lítill sé. Það var
rödd móðurinnar sem var sterkari
og hvassari.
Litli drengurinn horfði til hliðar,
út að glugganum. Hann sá ekkert
fyrir myrkrinu, en þarna úti var
sveitin hans, heimurinn hans. Hann
var skelfing fallegur, heimur-
inn. Á vorin voru lítil lömb, og hann
lék sér löngum i nálægð þeirra.
Hann kunni ósköpu vel að meta lit-
auðug blómin á vellinum. Þá var
heimurinn góður. Og hann sjálfur
var góður. Þá lét hann blíðlega að
Lögreglukonan á eftirlitsferð í samkomuluisum bæjarins.
VIKAN
5