Vikan - 12.02.1959, Side 25

Af hverju sjórinn er saltur
BARNAÞRAUT
Iþorpi einu í Noregi ekki langt
frá sjó voru fyrir- mörgum,
mörgum öldum bræður tveir,
og var sá eldri þeirra vellauðug-
ur.
Hann átti stóra bújörð, f jölda
fjár og víðáttumikið skóglendi.
Hinn var aftur á móti svo fá-
tækur, að hann átti ekki til
næsta máls, svo að það kom oft
fyrir, að hann og kona hans
urðu að fara svöng í rúmið á
kvöldin.
En þrátt fyrir tátækt sína
var ynðri bróðirinn alltf i góðu
skapi og gladdist yfir velgengni
annarra, þar sem hinn var svo
ágjarn og vondur í sér, að hann
unni engum góðs. Ekki einu
sinni á stórhátíðum, þegar allir
nábúarnir settu grautarskál út
fyrir bæjarvegginn handa fugl-
unum, kom honum ekki til hug-
ar að láta neitt af hendi rakna.
Það var eitt aðfangadags-
kvöld jóla, að fátæki bróðirinn
kom til hans og bað hann að
hjálpa sér um eitthvert lítilræði,
svo að hann og kona sín gætu
einu sinni borðað sig södd.
Eldri bróðirinn varð æfareið-
ur og sagði: ,,Ef þú gerir það,
sem ég heimta af þér í staðinn,
skaltu fá heilt svínslæri, sem
hangir uppi í eldhúsinu."
Nú var hangikjöt uppáhalds-
réttur mannsins, svo að hann
gat ekki stillt sig um að lofa
þessu, með því líka að hann
ímyndaði sér, að ekkert gæti
verið varhugavert við það.
Bræðurnir gengu nú báðir í eld-
húsið, og sá eldri tók ofan stórt
svínslæri og fékk hinum.
„Taktu við,“ sagði hann, lær-
ið er vel reykt og svo stórt, að
þið 'getið oft fengið saðningu
ykkar af því, ef þið neytið þess
í hófi. En nú heimta ég af þér,
að þú farir og sýnir risanum í
Harrungerf jöllum lærið áður en
þú ferð heim með það, því að
þú mátt ekki borða það, fyrr en
hann er búinn að sjú það.“
Þegar fátæki bróðirinn heyrði
þetta, féll honum allur ketill í
eld, því að það var enginn leik-
Saga
barnanna
ur að hætta sér upp í Harrung-
erfjöllin. I stórum helli bjó þar
risi einn alræmdur go illþýði
hans. Það var enginn í því
yggðarlagi, er þorði að leggja
einn upp til fjallanna.
Hinn illgjarni bróðir hélt, að
sá yngri mundi falla í hendur
risanum og aldrei eiga aftur-
væmt og hann sjálfur ekki
framar hafa þyngsli af honum.
Fátæki bróðirinn skildi undir
eins hvar fiskur lá undir steini
og varð fölur af ótta, en áleit
skyldu sína að efna loforðið.
Hann svaraði því hiklaust.
„Ég hef lofað að ganga að
kostum þeim, er þú settir mér
og mun efna það loforð, en
verði ég fyrir einhverju slysi,
er þér um að kenna.“
„Láttu þig það engu skipta,
ég mun sjálfur bera afleiðing-
amar,“ sagði hinn hæðnislega,
„en hafði þig nú sem fljótast á
burt!“
Yngri bróðirinn tók nú lærið
og labbaði af stað án þess að
líta við eða segja meira. Hann
bar þá von í brjósti að geta
með hyggindum leikið á óvætt-
ina, svo að hún ynni sér ekki
mein. Nú gekk hann leigi um
hæðir og hóla, hraun og hrjóst-
ur, þangað til hann kom að
sjálfum Harrungerfjöllum.
Hjá einu f jallinum stóð gam-
all maður með grátt skegg sítt
og hjó við.
„Hvaðan kemur þú, og hvert
ætlar þú?“ spurði hann hinn
þreytta vegfaranda.
„Mig langaði til að sjá einu
sinni Harrungerfjöllin, eru
þetta þau?“
„Já, þetta eru þau,“ svaraði
karlinn. „En í hellinum þarna
er tröllkarl einn mikill og hyski
hans. Er það illt viðureignar,
og skalt þú fara varlega."
„Því miður get ég ekki kom-
izt hjá því að heimsækja tröll-
in,“ svaraði hinn fátæki maður,
„en eftir er að vita, hvernig
mér tekst að komast úr klóm
þeirra.“
„Mér geðjast vel að þér,
mælti öldungurinn, „og ég mun
reyna að hjálpa þér, svo að þú
verðir ekki óvinum mínum að
bráð. Þegar þú kemur inn í
hellinn, munu þeir fala af þér
svínslærið, því að hangikjöt er
uppáhaldsfæða þeirra. Það er
mitt ráð, að þú látir þeim eftir
kjötlærið, en heimtir eitthvað
að launum.“
„Hvað ætti ég að heimta í
staðinn? Láti ég lærið í burtu,
verð ég og konan mín að deyja
úr hungri.“
„Risinn tekur heldur ekki við
gjöfum,“ segir karl, því að
hann er drambsamur og mikil-
látur. Hann mun segja þér að
kjósa eitthvað að launum fyrir
kjötið, og skalt þú þá kjósa
gömlu kvörnina, sem stendur á
bak við hurðina. Eg skal svo
síðar kenna þér að nota hana.
„Þú mátt trúa orðum mínum,
kvörnin er mikils virði, og ég
get ekki vitað hana í eigu þessa
illþýðis, sem mér er svo mikil
skapraun að.“
Fátæki maðurinn gekk nú að
hellinum sem leið lá og hitti
Hve fljótt getiirðii farið riddara-
gang um allan flötinn, sena hérfylgir,
með því að snerta hvern reit einu-
sinni? Ef þú liefur gleymt, hvernlg
riddaragangur í skáJk er, þá er hann
einn reitur skáhalt, t. d. er Á tO C
og A til J riddaragangur.
Byrjaðu hvar sem er & fletinum,
bókstaflrnir eru aðeins til að merkja
reitina.
Lausn á bis:. 26.
Hvar eiga hvolparnir heima?
Hvar eiga þessir litlu hvoipar heima? 1 borg, sveit eða út við sjó?
Dragðu línu milli stafanna frá A til Z, og þá færðu svarið. — A eftir
skaitu lita myndina eins og þér sýnist bezt.
Hvaða dýr vantar á myndina?
tröllin, sem þyrptust að honum
til að skoða svínslæríð og vildu
óðara fá það hjá honum.
En hann svaraði djarflega,
að það væri ekki svo gott fyrir
sig að láta lærið, því að hann
væri á leiðinni með það heim
til sin að gefa konunni sinni það
til jólanna.
„Eg ætlast ekki til að fá það
fyrir neitt,“ sagði risinn, „við
erum engir betlarar, en okkur
Hvaða dýr vantar á
myndina ? Hér er ráðn-
ingin: 26 stafir eru not-
aðir til að mynda útiin-
ur dýrsins. Til að finiut
það skaitu draga stryfc
milli stafanna í stafrófs-
röð frá A til 'l.
hefur svo lengi langað í hangi-
kjöt. Hvað viltu fá fyrir Iærið.“
„Or því að ykkur er þetta
svo mikið áhugamál," . sagðí
hinn fátæki, „held ég, að ég
v.erði að láta ykkur lærið eftir_
Ég heimta ekki annað í staðinn
en gömlu handkvörnina, sem
stendur þarna á bak við hurð-
ina. Konuna hefur lengi langað
að éiga slíka kvörn, ég' get
Framhald á blsi 26.
VIKAN
25