Vikan - 09.07.1959, Page 20

út úr bifreiðinni, sem Geir var í, en
almenn kurteisi krafðist þess. Ég fór
þvi út, en inn fór þrent í staðinn.
Ég- fór nú með Birni að næstu
bifreið. Þar var lagleg stúlka, dóttir
Ellings, en þar var allt fullt. 1 næstu
bifreið var líka allt fullt, þar sá ég
að var dóttir Ellings, lagleg stúlka.
I þriðju bifreiðinni voru margar lag-
legar stúlkur, tvær þeirra voru dæt-
ur Ellings. En sú bifreið var einnig
alveg full. Þar var maður sem ég
þekkti, sem var svo vænn að fara að
kjafta við mig, svo ég hafði ástæðu
til þess að stanza þarna.
Ég sá Björn bakara fara bifreið
frá bifreið, allt var fullt. Ég var far-
inn að halda að ég myndi nú verða
cftir, þó ég væri einn hinna fyrstu á
vettvang, ef þá Skíðafélagið ekki út-
vegaði flugvél handa mér, eða að
minnsta kosti aukabifreið. En þá
heyri ég Björn, sem stóð við fremstu
bifreiðina hrópa sem ákafast á mig,
og veifa og pata. Ég flýtti mér til
hans, því það var auðséð að annað-
hvort var Björn búinn að finna þarna
sæti handa mér, eða hann var búinn
að útvega einhverjum sæti ofan á
mér, og leizt mér ekki nema i meðal-
lagi vel á hið síðara. En svo heyrði
ég að hann kallaði:
„Autt sæti."
Þegar ég kom að bifreiðinni sagði
hann:
„Aftari sætin, Örn minn. Autt þar.“
Á að gizka 12 ára drengur kom út
úr bifreiðinni til þess að hleypa mér
aftur fyrir sig, en ég flýtti mér inn
litist vel á kvenmann. En þarna sat
ég nú steinþegjandi við hlið Sjafnar.
Hvað fólkinu í bifreiðinni viðvék
(að Sjöfn meðtaldri), þá virtist það
ekki hafa veitt þvi neina eftirtekt
hver það var, sem bæzt hafði í hóp-
inn, eða ekki skeyta þvi, enda var ég
engu þeirra málkunnugur.
Bifreiðin brunaði áfram. Mér fannst
við í hendings kasti vera komin inn
að Elliðaánum. Ætlaði mér ekki að
verða þessi velvild hamingjudísinnar
að neinu gagni? Mér gat ekki dott-
ið nokkur skapaður hlutur í hug til
þess að hefja með umræður, og mun
nokkru hafa um ráðið, að mér var
ríkt í huga, að tal mitt í tvö skipti
inni á Borg virtist engin áhrif hafa
haft á Sjöfn, þó öllum öðrum væri
skemmt, er á heyrðu. Vantaði þessa
fögru veru alveg kímnigáfuna?
Fólkið í bifreiðinni talaði svo lítið,
að ég gat hvergi gripið fram í, án
þess að verða um of framhleypinn.
Þegar ég var loks að verða sannfærð-
ur um, að mér myndi ekkert færi
gefast á að tala við Sjöfn, spurði
hún þann er hinum megin sat við
hr.na, hvað klukkan væri orðin. Hann
vissi það ekki, en spurði þann, sem
sat fyrir framan hann, er heldur ekki
gat leyst úr því.
„Má ég segja yður það, ungfrú?"
spurði ég, án þess þó að grípa eftir
úrinu.
„Já, þakka yður fyrir," sagði hún.
„Hún er tuttugu mínútur yfir átta
í Reykjavík, en tuttugu mínútur yfir
tíu i Davos?"
Forsaga:
örn Ösland, nngur Reykvíkingnr, atvinnnlaus og félaus, svarar auglýsingu 1 bliiS-
unum, þar sem óskað er eftir liugrökkum og þagmælskum manni sem þarfnist pen-
inga. Kunningi Arnar býður bonum i kvöldverð á Hótel Borg, og þar sér örn unga
og fagra stúlku sem heitlr Sjöfn, kölluð frá Illiðarhúsum. Hún er komin frá fólki sem
átti Beykjavik, Arnarhvol og Hlíðarhúsin, en missti allt nema Hlíðarliúsin á valda-
dögum Jörundar konungs. Sjöfn er vel efnuð.
örn fær bréf frá þcim scm auglýsti, og er hann beðlnn að vcra á Hðtel Borg á
ákvcðnum tima, svo bréfritari geti séð hann . . . Og öm gengur I þjónustu bins dular-
fulla bréfritara, Jóns á Klapparstígnum. Fyrstu verkefni hans em að Ieigja skrif-
stofuliúsnæði í Mjólkurfélagshúsinu, mæla framhliðina á Mjólkurfélagshúsinu meðfram
Hafnarstræti, panta sima og skrifstofuhúsgögn, leggja siðan Iykla að liúsnæðinu
undir ákvcðinn stein hjá litlu tjörninni.
Auk þcss að annast margvislegar útréttingar fyrir Jón á Klapparstígnum, hefur
örn tíma til þess að hugsa um Sjöfn frá Hlíðarhúsum. Hann kynnist Ivari, bróður
Sjafnar fögru. Næsta sunnudag er hann árla á Kækjartorgi, ætlar með skíðafólki
upp á hciði í erlndum Jóns á Klapparstfgnum . . .
í bifreiðina, og hlammaði mér niður
a aftari sætin, og við hliðina á, að
mér heilum og lifandi, Sjöfn hinni
fcgru frá Hlíðarhúsum.
Og svo þutu bifreiðarnar af stað
upp í sveit.
Þegar ég var lítill, sá ég myndir
af hamingjudísinni, sem birtist góðu
bömunum þegar þau villast úti i
skógi (það var alltaf úti í skógi, þótt
lítið sé um skóga hér), eða færði
þeim sætabrauð, þegar hin vonda
stjúpa þeirra skrökvaði á þau, svo
þau voru lokuð inni og gefið bara
þurrt rúgbrauð. Og alltaf birtist hún
sem yndislegur Ijósálfur á stærð við
þriggja pela flösku, á síðum kjól, með
glervængjum, og með Baldurbrá í
hendinni. Þegar ég stækkaði, hætti ég
að trúa þessum æfintýrum. En hver
veit, nema að þau hafi verið sann-
leikur? Eða því ætti hamingjudísin
ekki að geta tekið á sig þessa mynd,
úr því hún þarna gat tekið á sig
mynd Björns bakara í skíðafötum,
til þess að fá tækifæri til þess að
geta rifið mig út úr þeirri einu bif-
reið, sem ég hélt ég vildi vera í, og
seíja mig þangað, sem ég nú var
kominn, og sat forviða og klumsa
af feimni eða eftirvæntingu, og ég
held næstum með dálítinn hjartslátt.
Það hefur sjaldan komið fyrir, að
að ég hafi orðið mállaus, þó mér hafi
|Ég hafði sagt í Davos, af því að
ég hafði heyrt að hún hefði dvalið
þar einn vetur. En ég var fljótur að
ljúga og svaraði:
„Mér datt það víst í hug, af því
að við erum að fara í skíðaför."
„Hengillin nokkar er ágætur,"
bætti ég við, einkum þegar fram líða
stundir, og hverahituð hótel verða
þar. En fyrst um sinn verður Davos
betra."
„Ó, það er yndislegt í Davos,"
sagði Sjöfn.
„Hafið þér kannske verið þar,"
spurði ég og reyndi að láta eins og
það kæmi flatt upp á mig. Og þegar
hún játti því, fór ég að spyrja, hvort
henni þætti ekki yndislegt þarna og
þarna, sem ég tiltók, í nági’enni Da-
vos. Loks sagði hún:
„Nú, þér hafið verið í Davos; hve-
nær var það?"
Ég rak upp hlátur og sagði henni,
hvernig stæði á bví, að ég væri kunn-
ugur í Davos. Ég hefði nýlega lesið
reyfara, sem gerðist þar, og hefði
verið í honum all nákvæm lýsing á
staðháttum. En auk þess hafði ég um
sama leyti séð þaðan kvikmynd.
Allt í einu vorum við farin að tala
um kvikmyndir, og frá þeim, skömmu
seinna, farin að tala um Wells, Shaw
og Jack London, og rétt á eftir vor-
um við komin frá rithöfundum þess-
um og farin að tala um Sturlungu.
Sjöfn sagði ég væri fyrsti maðurinn
sem hún hefði hitt, sem hefði tekið
eftir þvi, að það kæmu fyrir konur
i Sturlungu.
Mér hafði fundist bifreiðin renna
ört meðan ég hélt að ég myndi ekki
fá tækifæri til að tala við Sjöfn,
en nú fannst mér hún í einni svipan
vera komin upp fyrir Sandskeið. En
þar stöðvaði bílstjórin vagninn, fór
út úr honum, og sagði að ófært myndi
að komast lengra.
Þetta kom töluvert flatt upp á
okkur; en það hafði bæði snjóað og
fokið í skafla um nóttina. Bifreið-
arnar staðnæmdust nú hver eftir
aðra, og fólkið kom út úr þeim og
safnaðist kring um bifreið okkar,
sem var fremst. Ýmsir létu í ljósi
megna óánægju sína, sumir yfir ör-
lögunum almennt, en aðrir yfir veð-
urfari landsins og stjórn Skíðafélags-
ins.
Hvað mér sjálfum viðvék, þá
sýndust mér skaflarnir þarna þrír,
hver upp af öðrum ekki árennilegir,
en ég sá þó, að hægt myndi að kom-
ast upp yfir þá með sameiginlegum
átökum. En þarna virðist enginn ætla
at taka forustuna, en einhver þurfti
að gera það. Ég hef tekið eftir, að
það eru aðeins sára fáir menn, sem
geta fengið sig til þess ótilkvaddir,
að fara að stjórna öðrum, en ég er
einn af þessum fáu. (Ég segi frá
þessu á sama hátt, og ég myndi segja
frá því ef að ég væri örvhentur).
Ég fór því að skipa fyrir þarna (ef
til vill átti nærvera Sjafnar einhvern
þátt í því), og eftir hálftíma vorum
við búin — því kvenfólkið hjálpaði
til líka — að koma öllum bifreiðun-
um upp fyrir skaflana.
Þegar aftur var farið upp í bifreið-
arnar, voru allir komnir í fyrirtaks
skap, og hávaðinn og hlátrasköllin
glumdu eftir allri bifreiðaröðinni.
Hvað mér sjálfum viðvék, þá var
ég ekki búinn að gleyma Jóni á
Klapparstígnum, en ég var stað-
ráðinn í að svíkja hann þennan dag,
og halda mér að Sjöfn, en ekki að
bæjarverkfræðingnúm. En þaö fór
nú samt þannig, að ég sveik ekki
Klapparstíginn, því þegar við vorum
að drekka kaffi á Kolviðarhól, lenti
ég með bæjarverkfræðingnum. Fór
ég þá að tala um hvað miklum að-
finslum það sætti, að alltaf væri ver-
ið að rífa upp göturnar til þess að
leggja þar leiðslur, sem hefði mátt
sjá fyrir, að hefði þurft að leggja,
áður en gatan var malbikuð. En hann
kvað þetta mestu vitleysu. 1 viðræð-
unum, sem út af þessu spunnust fékk
ég að vita, að vatnsæðar, gasæðar og
holræsi eru sett í sama skurðinn, og
20
VIKAN