Vikan - 09.07.1959, Síða 24

IMýjung:
Chico
Amerískar uppþvottavélar sjálfvirkar, án rafmagns. Enginn
uppsetningarkostnaður, nota aðeins heitt vatn og sápulög. Nægj-
anlegar fyrir fimm manna fjölskyldu og þvo upp á 5—6 mín.
Eru léttar og hreyfanlegar og hægt með einu handtaki að tengja
og losa við kranann.
Hafa hlotið viðurkenningu og lof allra sem reynt hafa. Verð
krónur 2600.
Laugaveg 68 — Sími 18066
Jón á lilapparstígnum
Framhald af bls. 21.
en eitthvert dálítið fát hefur þá ver-
ið komið á mig, því ég var töluverð-
an tíma að bera lyklana saman, áð-
ur en ég sá, að Brandur hafði verið
með tvo lykla af sömu tegund á
hringnum. 1 speglinum í mundlaug-
inni sá ég að mér hafði hitnað tölu-
vert við förina til Zimsens (eða við
lyklabrenglið) og reyndi að leið-
rétta það með köldu vatni, en mér
sýndist það ekki takast. Mér fanst
ég vera búinn að vera óratíma í
burtu, en ég róaðist, er ég leit á
klukkuna, og sá, að það voru aðeins
átta mínútur. Þegar ég kom aftur
inn til Brands, sagði ég.
„Það urðu svei mér aukahafnir,
sem ég kom á. Ég hitti mann hérna
á götunni, og lenti með honum alveg
ofan í Hafnarstræti".
Ég hafði alveg á vörunum eitthvað
um að ég hefði lent í skömmum við
manninn, til skýringar því hvað mér
hafði hitnað. En Brandur fór að tala
við mig, án þess að líta við, svo ég
þurfti aldrei til þess að taka. Klukk-
an sex fórum við saman af skrif-
stofunni, og var Brandur þá rétt bú-
in að gleyma lykiakippunni á borð-
inu.
Ég keypti mér lyklahring hjá B.
H. B. og setti á hann þá tvo lykla,
sem ég vissi um að hverju gengu.
Um nóttina reyndi ég hina lykl-
ana í útihurð Pósthússtrætisstórhýs-
isins, sem borgarstjóraskrifstofurn-
ar eru í, og færði lykillinn, sem þar
gekk að á hringinn til hinna tveggja.
Daginn eftir náði ég mér i þjöl, og
svarf skörð í lyklana til þess að
auðkenna þá, skrifaði skýrslu um að
hverju hver gengi, og lét þá í lokað
umslag í skrifborðs-draghólf það, er
nú var orðið póstkassi Jóns á Klapp-
arstígnum, (og hafði leyst af hólmi
steininn við Ástarbolla Reykjavik-
ur).
12.
Daginn eftir að þetta skeði, var
n'.álunum lokið við John hinn vest-
urheimska, og kom ég honum af stað
með Lýru. Gekk ég þá upp á skrif-
stofu, og fann þar þau skilaboð til
mín, að ég ætti að vera kominn
klukkan tvö um nóttina niður að
Austurvelli, og vera þar við Austur-
vallagirðinguna, fram undan úti-
hurðinni, er ég hafði útvegað lykilinn
að. Ég átti að vera að reykja vindil
þar, og hafa lausar í vasa mínum
þrjár hvellkúlur. Á slaginu tvö
myndi maður koma og fara inn í
Bíla- og
búvélasa Idíl Baldursgötu 8.
Höfum til sölu flestar gerðir bíla og landbún- aðarvéla, bæði notað og nýtt. — Unnt að fá góð tæki með hagstæðum kjörum.

BÆNDUR, látið okkur sjá um sölu á jepp- ununi. — Reynið viðskiptin.
L' Bíla- og
Sími 23136 velasalan
húsið, og átti ég að kveykja með
vindlinum í hvellkúlu og henda á
völlinn, ef ég yrði var við að annar
maður færi inn á eftir honum, eða
yrði var við annað tortryggilegt.
Mér þótti satt að segja ótrúlegt,
að þessa myndi þurfa við. En þarna
skjátlaðist mér, eins og Jóni á Klapp-
arstígnum skjátlaðist í því að velja
einmitt þessa nótt til þessara fram-
kvæmda. Klukkan fimm mínútur
fyrir tvö var ég kominn á staðinn,
með langan vindil uppi í mér, og
annan til vara í vasanum.
Þegar klukkan var að byrja að
slá tvö, sá ég mann, sem var í
svartri regnkápu og með sjóhatt,
fara inn í húsið. Rétt á eftir sá ég
dauft ljós á dráttstofu bæjarverk-
fræðingsins, og þóttist ég vita, að
maðurinn væri nú búinn að draga
fram hólf það, sem stendur á Hol-
iæsi„ og er hið sjötta að ofan, þar
sem bæjarverkfræðingur geymir í
hina ýmsu uppdrætti bæjarins, og
væri maðurinn nú að gera eftirrit
það, er J. vildi fá.
Mér fannst tíminn heldur lengi að
líða þarna. Ef til vill hef ég vegna
taugaóstyrks tottað vindjlinn hraðar
en venjulega er gert, því ég reykti
hann upp allan, og kveykti í þeim,
sem ég hafði til vara. Þegar ég var
búinn að reykja þann vindil hálfan,
fór ég að leita á mér, hvort ég hefði
vindlinga, til þess að geta haldið á-
fiam púinu, ef á þyrfti að halda, þvi
ég vissi af gamalli reynslu, að oft er
illt að kveykja í flugeldum, og þess-
konar, með eldspítu. Ég fann fljót-
lega, að ég var með Fílpakka, sem
næstum var heill. En er ég var í
þessum hugleiðingum, heyrði ég há-
vaða og mannamál, og voru þar þá
komnir fjórir menn; þekkti ég þar,
þó dimmt væri, Brand Gislason.
Sjálfur stóð ég þá undan dyrunum
á Borg, en hékk fram á girðinguna
á Austurvelli, eins og ég hafði séð
fulla menn gera, og hafði ég brett
upp yfirhafnarkragann. Ég lagði nú
við hlustirnar, og heyrði að þeir voru
•ao tala um ljósið á skrifstofunni, og
að þar myndu þjófar á ferðinni. En
allt í einu fóru þeir að tala lægra,
og ég sá þá taka upp úrin sin. Síðan
sá ég þá skifta sér, og datt mér í
hug að þeir myndu ætla að fara tveir
frá Pósthússtræti, og tveir frá Aust-
urstræti, læðast upp að skrifstofu-
dyrunum, og ráðast inn frá báðum
áttum í einu.
Allt þetta flaug mér i hug á svip-
stundu, og varð mér afar órótt, því
þó ég hefði enga hugmynd um hver
væri upp á skrifstofunni, þá fannst
mér það vera félagi minn. Ég skal
ekki gera mig betri en ég er, með
því að leyna því, að ég gerði hálf-
vegis ráð fyrir að það væri Jón á
Klapparstígnum sjálfur, sem þarna
væri, og ég þóttist alveg vita, að at-
vinna min, sem mér líkaði bara vel,
Framhald í nœsta blaði.
SKAMMVIN SÆLA
Framliald af bls. 6,
verið gripinn skelfingu, eða bein-
línis martröð. Við vitum, að þannig
geta draumar tíðum verið.
Hvað hitt snertir, er örðugt að
skýra þá atburði á nokkurn skyn-
samlegan hátt. En er ekki trúlegt,
að T.O. hafi með ósjálfráðum hugs-
anaflutningi þrengt martröðinni inn í
huga konu sinnar? Hugsanaflutning-
ur milli maka er ekki óþekkt fyrir-
bæri.
En loks kemur enn ein lausnin: að
T.O. hafi búið þetta allt saman til.
Hið eina sem mælir á móti þessu er
i rauninni andlit T.O. En hverju á
maður að trúa ef ekki andlitum —
sannari spegil hefur ekki þetta ó-
ræða fyrirbæri, sem við köllum raun-
veruleika!
24
VIKAN