Vikan - 17.09.1959, Síða 24

Höfum ávallt til fjölbreytt
úrval af
GITURUM
Útvegum einnig og seljum
allar tegundir hljóðfæra
Hljóðfœrav. Sigríðar Helgodittuí s.j.
Vesturver — Reykjavik — Sími: 11315.
Heima vi<5 eáa á baðströndinniallstaðar njótið þér lofts og sólar best
með NIVEA
Somarliturinn er- NIVEA-brúnn.
Reglan er þessi: Takið ekki sólbað ó rakan líkamann. SniávB.niið húðirvj
við sólskinið og notið óspart NIVEAI
Jón á Klapparstígnum
Framh. af bls. 21.
gengnir framhjá. Geri ég ráð fyrir,
að þeim hefði þótt ég grunsamlegur,
ef þeir hefðu séð fátið, sem kom á
mig.
Þegar ég kom aftur ofan í göngin,
stöðvaði Sjöfn borana, þvi hún hafði
tuiðgu að gera, og við héldum ráé
stefnu. Henni hafði komið til hugar
að hætta við að sprengja; nota ein-
göngu borana, því múrinn lét miklu
hraðar undan þeim, en við höfðum
búizt við.
Ég er þeirrar skoðunar, að yfirleitt
sé bezt að halda fast við þær ráða-
gerðir, sem einu sinni eru gerðar, ef
þær eru gerðar að vel yfirlögðu ráði,
en í þetta sinn fannst mér rétt að
breyta til. Við þyrftum þá ekki að
láta hvellkúlurnar springa meðan við
værum í bankanum, en gætum látið
þær gera það nóttina eftir, og gætum
við sennilega á þann hátt villt um einn
dag, um það, hvenær farið hefði ver-
ið í bankann. Við tókum því til að
bora á ný, og eftir tæpa klukkustund
var komið gat í gegnum múrinn. Það
þarf engan að undra, þó það væri með
forvitni og ég held hjartslætti, að við
lýstum inn í gegn um það. Þegar það
var orðið nógu stórt til Þess að við
gætum farið að athafna okkur, kom
okkur saman um, að ég skyldi fara
út og njósna, hvort nokkuð grunsam-
legt sæist úti, áður en lengra væri
farið. En ég sá hvergi nokkurs staðar
mann. ,
Þegar ég kom aftur, var Sjöfn, með
aðstoð Jóns, búin að koma fyrir log-
suðuáhöldum, er við ætluðum að skera
sundur með járnhurðirnar. Við settum
upp dökk gleraugu og hófum verkið.
Sjöfn var búin að reyna þau áður,
en ég hafði aldrei tekið á logsuðu-
áhaldi fyrr.
Skurður járnhurðanna gekk vel. Við
skárum þær bak við lásana, og opnuð-
um þær, þannig að stykkin með lás-
unum stóðu eftir, og vorum við þá
komin að auðæfum þeim, er við ætl-
uðum að sækja. En það var fyrst og
fremst ein milljón, sex hundruð og
fimmtíu þúsund króna virði í mótuðu
amerísku gulli (lof sé Birni Kristjáns-
syni, sem réði því að þetta gull var
keypt), og siðan seðlar eftir því sem
við næðum í, þó án þess þeir væru í
tölusettum bögglum, því við vorum
hrædd um, að til kynni að vera skrá
yfir þá, og að þeir væru okkur því
einskis virði. Krafa Hlíðarhúsaættar-
innar var ails um sjö miljónir, sem
ekki var að furða, þar sem lóðir í
Reykjavík eru nú yfir 25 milljón króna
virði. En við náðum þarna, auk gulls-
ins, ekki nema 4 milljónum króna í
seðlum, þar af var ein milljón krónur i
seðlum sem átti að eyðileggjast, af
þvi að þeir voru orðnir svo máðir. Við
tókum þvi seðla fyrir um milljón, sem
voru í tölusettum bögglum, ef ske
kynni að bankinn vissi ekki nánar um
raðtölur þeirra og gæti því ekki aug-
lýst þá. Við fórum ekki að neinu óðs-
lega. Ég var að smá líta á klukkuna,
til þess að gá að, að við yrðum ekki
í ótíma með þetta, en klukkan varð
samt tvö, áður en við vorum lcomin
út í göngin aftur með öll okkar tæki.
Komum við nú bæði gullinu og seðl-
unum í kassana, sem við negldum aft-
ur, og ókum við þeim eftir göngun-
um og út í skúr. Við höfðum ætlað
að hafa með okkur á brott borunar-
tækin, logsuðutækin og allt annað, er
gæti orðið lögreglunni bending. En
það var töluverð fyrirhöfn, svo við
ákváðum að bera það allt saman í
þann hluta ganganna, er við ætluðum
að fella saman. Þegar við vorum búm
að þessu, datt mér i hug, að vissara
væri að ég færi aftur inn í bankann,
og gáði að, hvort við hefðum ekki
gleymt þar neinu, er gæti leitt grun-
inn að okkur. Lýsti ég þar í alla króka
og kima, og rétt þegar ég ætlaði að
fara þaðan út aftur, fann ég vasa-
hnífinn minn þar á gólfinu.
Ég skil ekkert i því, hvernig á hon-
um hefir staðið þarna, því ég man
ekkert til að ég tæki hann nokkurn
tima upp. En í þvi að ég tók hann
upp, flaug mér i hug ráð til þess að
villa lögregluna, en datt ekki í hug
þá, að ég með því væri að ieiða óþæg-
indi. og erfiðleika á saklausan mann.
Ég hafði um daginn fundið reykja-
pípu. Það var stutt merskúmspípa,
með rafmunnstykki. og var ég ennþá
með hana í vasanum. Lagði ég hana
nú þarna frá mér. Síðan byrjuðum við
á ráðstöfunum til Þess að fella niður
göngin. En þegar allt var tilbúið og
við kipptum í strenginn, og göngin
áttu að falla saman, þá mistókst það,
og stóðu þau eftir sem áður. En er við
reyndum að taka öll á í einu, varð
árangurinn sá, að við slitum strenginn.
Olli þetta okkur töluverðrar áhyggju,
því vel gat farið svo, að göngin stæðu
svona þangað til lögreglan væri að
rannsaka þau, en féllu þá saman og
græfu þarna marga menn lifandi.
Eftir að allt þetta hafði gengið bet-
ur en áætlað var, stóðum við nú ger-
samlega ráðþrota. Mér var að detta
í hug að við yrðum að reyna að nota
dýnamit það, er við höfðum ætiað
iandsbankamúrnum, en ég vissi að illt
myndi að koma því við, því lífshætta
var núi að fara inn i þennan hluta
ganganna. Eitthvað vakti líka óljóst
fyrir mér, að senda lögreglunni aðvör-
unarbréf. En úr þessum vandræðum,
sem höfðu komið svona snögglega,
rankaði ég jafn skyndilega, og ég
vaknaði upp úr þessum hugsunum
mínum við að heyra ógurlegt brak.
Framli. i næsta blaði.
f mestA blnði
*3S* Töfralæknarnir í Suður-
Afríku.
■K* Eiríkur á Brúnum.
Persónuleiki skólabarnsins.
*3í* Þrjú viðtöl.
*&• Réttir.
*&* Við götuljós, nýr þáttur
•&* Karlmannatízkan.
Leiktu þér ekki að eldinum
Framh. af bls. 7.
út úr Maríönnu, sem hafði valdið Rolf
svo miklum vonbrigðum.
Bertil hafði látið taka frá borð á veit-
ingahúsi einu, og þegar þau voru á leið
þangað eftir hljómleikana, rákust þau
á Rolf og Maríönnu, sem voru einnig
að fara út að borða. Rolf hafði ekki
látið taka frá borð, og Bertil stakk
upp á þvi, að 'þau sætu hjá þeim við
borð, Rolf leizt ekki sem bezt á þetta,
en Maríanna þakkaði boðið, og þá gat
Rolf ekki annað en látizt vara þakk-
látur líka.
Mönnum hefur líklega ekki fundizt
mikið fjör við borðið hjá þeim.
En ef nánar var að gáð, mátti
V I K A N