Vikan - 31.12.1959, Síða 7

'
Iiiiii#iiiíIíii iiii;:
lll##
,
mm
ISlliiií

illiillilliili
■•■ ' ;

illiiii
,
II.I.IÍ
ÉÉÉÍ
.. . ■..
iiili

: .
•.••:•; Il.|- :ll.llilil.l ;I i-iíl

Hér segir Tenzing söguna
og hún er í mörgu ósam-
hljóða írásögn Hilarys
■svikullar snjóhengjunnar og hafa þannig dauðann
á báðar hendur.
Þarna gerðist bað, sem við höfðum báðir beðið
með nokkurri eftirvæntingu: Súrefnið þraut í þeim
geymi, sem við höfðum í tengslum, að heita sam-
timis hjá báðum. Við gátum þvi losað okkur við
helming byrðarinnar undir siðasta áfangann. Og
ekki þótti okkur siður gott, þegar við komumst
að raun um, að hjarni'ö fram undan var hart
•og fast undir fæti. Það gat ráðið úrslitum okk-
UIT í VÍl.
„Allt í lagi?“
,.Ah chah. Allt í lagi!“
Stuttan spöl hallaði litið eitt undan fæti, en
svo tók við snarbratt einstigið, þar sem okkar
beið sífellt sú hætta, að við kvnnum að stíga eða
renna út á hnjóhengjuna. Við stigum því aldrei
•skref nema annar í senn, en á meðan hélt hinn
klifnrlinunní brugðinni um skaft hakans, sem hann
hafði stungið í hjarnið eins og akkerisflaug. Það
var alltaf sama veðurbliðan, og við fundum ekki
mikið til brevtu. Hins vegar áttum við á stundum
erfitt. með andardrátt og urðum hvað eftir annað
aS nema staðar til að mylja brott klaka, sem si-
felit, myndaðist í súrefnisleiðslunum. I því sam-
bandi get. ég ekki látið hiá líða að minnast á Það,
að mér finnst Hiliarv ekki heiðarlegur I frásögn
sinni, begar hann telur mig hafa átt Þar í meiri
ö’’ðugleikum en sig, — lætur jafnvel í það skína,
að hann hafi biareað mér frá köfnun. Að mínum
dómi var þetta eins örðugt báðum og aðstoðin
gpp-nkvæm eftir föngum
En hvað um beð. Við héldum áfram förinni
um bratt oe krókótt einstigið á milli þverhnfnis-
íns oe snióhengjunnar, og loks komum við að
heim farartálma. sem virt.ist. mundu örðugastur
viðfangs á leiðinni udd á tindinn. Þetta var hamar
snarbrattur. sem lokaði einstiginu og okkur var
kunnugt um af ljósmyndum, sem teknar höfðu
verið úr flugvélum, auk þess sem við höfðum
séð móta fyrir honum, þegar við „könnuðum"
leiðina með siónaukum okkar neðan frá klaustr-
inu í Thyangboche. Nú var hað snurninein, hvort
v;ð kæmumst upd meðfram hamrinum eða vrðum
að klífa hann. og það kom f liós, að um einungis
eina ieið var að velia. ■— lóðrétta geil milli ham-
arsveggjarins og hjarnskafls. sem slútti nokkuð
Það er léttara undan fæti. En hætturnar eru hinar sömu.
frá honum. Hillary, sem fór þá á undan, kleif
upp geilina, hægt og örugglega, með því að spyrna
fótum í skaflröndina og mjaka bakinu upp með
hamrinum, en ég gekk eins traust frá línunni
og unnt var, því að sú var hættan mest, að skafl-
röndin brysti við fótspyrnuna. Hún hélt þó, sem
betur fór. Hillary komst heilu og höldnu upp á
sylluna og hélt línunni í festu, á meðan ég kleif
upp geilina.
Enn hlýt. ég, sannleikans vegna, að andmæla
frásögn Hillarys í bókinni Everest-fjall sigrað.
Hann segir, að geilin hafi verið um fimmtán metr-
ar, en að mínu viti var hún ekki yfir fimm. Siðan
kveðst hann hafa orðið að draga mig upp á syll-
una, þar sem ég hafi hlammazt niður, „örmagna
eins og stórfiskur, sem dreginn er á land eftir
harða viðureign“. Jú, ég hef fengið að heyra þessa
I svonefndu Suðurskarði við Everest. „Kaldasti
„fiskisögu", en hið sanna er, að ég kleif upp geil-
ina hjálparlaust, öldungis eins og hann, en hann
gerði ekki annað en halda línunni í festu. Um leið
og ég minnist á þetta, vil ég taka það fram, að
Hillary er vinur minn, frábær fjallamaður og
drengur góður og að ég er stoltur af að hafa
klifið Everest í félagi við hann. En mér þykir
nokkuð á skorta, að hann reynist mér drengilega
í frásögninni af lokaáfanganum. Þar lætur hann
sífellt í það skína, að mér hafi alltaf verið um
að kenna, er miður gekk, en sér að þakka annars.
Mér hefur aldrei til hugar komið að gefa i skyn,
að ég hefði getað klifið Everest einn míns liðs.
En mér finnst, að hann ætti ekki heldur að gefa
í skyn, að hann hefði verið þess umkominn, en
ég ekki. Við veittum hvor öðrum alla aðstoð, sem
_ Framhald á bls. 10.
$
og auðasti staður á jörðinni".