Vikan - 31.12.1959, Síða 13

hefur
orðið
ítalir hafa unnið sér veglegan sess í
tízkuheiminum, og ítölsk föt þykja mjög
falleg. Glæsilegir litir, mjúkar linur og
langhærS efni, svo sem ullarvelour og
mohair, einkenna ítölsku vetrartizkuna í
ár. Þar sem annars staðar er þröngi kjóll-
inn með 7/8 langri kápu úr sama efni
vinsælasti klæðnaðurinn i vetur. Iíjóllinn
er aðeins nokkrum sin síðari en kápan.
Pilssíddinni er mjög stillt í hóf. Ekki er
unnt að tala um italska tízku án þess að
minnast á skóna, því að ítalir eru meist-
arar i skósmiði og framleiða vönduðustu
skó, sem hægt er að fá. Skómakaralist þeirra
stendur á gömlum merg og byggist á æva-
gömlum og margreyndum aðferðum. Bæjanöfn
eins og Perugia og Ferragamo gnæfa upp úr,
þsgar minnzt er á staði, þar sem finir skór eru
framleiddir. Þegar rætt er um góðan klæða-
burð er auðvitað fyrsta boðorðið hjá ítöi-
um að vera vel skóaðir, siðan eiga fötin
að vera vel pressuð og hrein, næst á
eftir kemur svo litaval, efni og snið.
Þar kemur til greina að þekkja
eigin persónueinkenni sin og láta
fötin vekja athygli á þeim. Það
er kúnst, sem þetta latncska fólk
kvað vera sérlega vel heima í og
taka öðrum þjóðum fram um.
Iiins og meðfylgjandi myndir
sýna, hentar hún vel þessi italska
tízka hér norður á hjara veraldar,
t. d. mohair-kápurnar hér að
neðan. Þær eru tvíhnepptar með
stórum krögum. He’ztu mohair-
litirnir eru mosagrænt, tóbaks-
brú’nt og sinncpsgult. Kjálar me?
Framhald á bls. 16.
húslö og horft stundarkorn á aðfarir Halldórs,
nú færði hann sig alveg aö presti, smeygði sér í
skyndi úr jakkanum og varpaði honum frá sér,
I-Ialldór vék þegjandi frá og lét Úlfar koma í
sinn staö. Áslaug mælti heldur ekki orö frá vör-
um, hún kraup alltaf viö hliöina á manni sínum
og gaf honum nánar gætur, jafnframt því sem
hún strauk fætur hans og reyndi að mýkja þá
og hlýja, hann virtist ekki kalinn, enda haföi
hann sennilega brotist áfram og haldið frá sér
kulda og dofa fram undir það að Diltar hans fundu
hann.
Það var auðséð á handtökum og öllum hreyf-
ingum Úlfars, aö hann kunni vel til þess, sem hann
var nú að gera og það var sem þungu fargi væri
létt af öllum, líkt og þegar næst 1 lækni, er
síðustu forvöð eru til að bjarga sjúklingnum.
Öllum var eins farið, þó að þaö tæki ekki á sig
mót skýrrar hugsunar, að þeim var sem horfinn
væri gesturinn með hinn framandlega heims-
mannssvip og hið ti-".:otta hefðarsnið, en I hans
• að væri þar kominn félaginn, vinurinn, sem allir
treystu að gerði sitt ýtrasta til þess aö bjarga
mannslífinu, sem lék á þræði í höndum hans.
„Hann andar, hann Iifir,“ sagði Áslaug. En and-
ardráttur prests var veikur og enn um stund
varð að halda öndunaræfingunum áfram unz ör-
uggt þótti að prestur væri að fullu vaknaður af
dauðadáinu. Hann mátti heita ókalinn og var eft-
ir atvikum furðu hress og drakk heitan drykk,
sem Áslaug hélt að vörum hans. Hún lét bera
hann upp í svefnherbergið, en Þar haföi áÖur
verið hitaö vel upp.
„Þú getur verið áhyggjulaus, frú Áslaug, hann
ætti aö verða jafngóður eftir þetta vos, jafn vel
og þú munt hlúa að honum.“
Áslaugu duldist ekki, aö föðurleg áminning var
í rómnum, en hún fékk sér það ekki til, Halldóri
leyfðist að tala við hana eins og hún væri barnið
hans. I |
Alllangt var liðið á nóttu, en Áslaug bað þó
Framhald á bls. 15.
VIKAN
13