Vikan - 03.03.1960, Blaðsíða 9

þessi óskammfeilni piltur upp, tekur blaðið úr
hendi mér og snýr því við, því að ég var svo
spennt, að ég hafði haldið því öfugt. Og svo segir
hann: „Svona getið þér betur hlustað á sam-
talið við næsta borðið, ungfrú Forvitin!"
Ég hefði helzt vilja síga niður í jörð, svo mikið
skammaðist ég min. Hve mikil skömm fyrir leyni-
lögreglumann. Ég íór strax í burtu, og ég held,
að þér muni nægja að vita, að mér þykir hann
Friðrik þinn alveg viðbjóðslegur og að það hefur
verið sama stúlkan, sem hann hefur verið með
í gær í bíó og í dag í kaffihúsinu. Þú skalt ekki
taka það nærri þér. Karlmennirnir eru þess ekki
virði.
Og svo kemur hér reikningurinn: ísterta 15 kr.,
þjónustugjald 1,50.
E’f þú skrifar honum þrátt fyrir allt, þá ættir
þú að segja honum, að hann þurfi endilega að
láta klippa hárið á sér. Eins og er, lítur hann
alveg ómögulegur út. Auk þess er maður ekki
með rautt bindi við brún föt. Um það getur maður
lesið í hvaða dagblað, sem er.
Góða nótt, Rut. Ég ætla nú strax að fara
með bréfið í póstkassann. Á morgun skal ég
skrifa þér aftur.
Marga innilega kossa frá litlu lögreglustúlkunni
þinni Sallý.
MiSvilcudagur.
Elsku Rut.
1 morgun fékk ég bréfið þitt. Ég ráðlegg þér
að æsa þig ekki upp vegna þessarar stelpu, sem
var með Friðrik í bíó Ég mun gera allt, sem ég
get. Auk þess er hún ljóshærð. Ljóshærðar stúlkur
eru aldrei hættulegar. Það væri öðruvísi, ef hún
væri með rautt hár eins og ég. Ljóshærðar stelpur
geta venjulega ekki haldið lengi í karlmann.
Og hér hef ég sönnun fyrir þvi: Þegar ég
gekk í dag á undan honum Frissa þínum, þá
missti ég skólatösku mína, — ekki viljandi, þú
verður að trúa þvi. Hann flýtti sér til mín, en
þegar hann ætlaði að hjálpa mér að taka tösk-
una upp, þá opnaðist hún, og skólabækurnar min-
ar duttu úr henni á götuna og því miður einnig
myndin af honum, sem þú hafðir fengið mér. Ég
breiddi strax yfir hana. en hann var þegar búinn
að sjá, að það var mynd af karlmanni.
„Mikla ástin?“ spurði hann.
„Já,“ svaraði ég. „Því ekki það? Eða hafið þér
eitthvað á móti því?“
„Svona ung stúlka, nærri barn . . .“
„Það geta ekki allar verið eins gamlar og dam-
an, sem þér farið með í bíó og kaffihús." Ég
var búin að segja þetta, áður en ég vissi af því.
Á eftir hefði ég getað bitið tunguna úr mér, en
ég var svo voða reið. Ég er þó sautján ára og
ekkert barn lengur. Ég hefði getað haft 10 myndir
af 10 mismunandi karlmönnum í skólatöskunni.
Hann gaf ekkert út á það.
„Nú þekki ég yður aftur. Það voruð þér, sem
sátuð fyrir aftan mig í bíó í fyrradag,” sagði
hann.
,,Ég dáist að minni vðar.“
„Maður þarf ekki að vera sérlega minnugur,
eftir að hafa hneykslazt í tvo tíma yfir ósiðaðri
manneskju, sem skrjáfar allan timann með pappír
og etur gott.“
Mig langaði helzt að krassa augun úr honum.
„Betra er það þó að eta gott en að fara með
ókunnugri manneskju í bíó,“ sagði ég. Hann hló.
„Mig grunaði ekki, að þér gætuð haft eitthvað
á móti því.“
„Ekki ég, — en kannski einhver annar.“
„Hver þá?“
„Unnusta yðar.“
Nú var það sagt. Ég bara gat ekki annað. Fyrir-
gefðu mér, Rut, hvað ég var klaufaleg. En það
er nú bara gott, eins og komið er. Og nú verður
þú hissa. Veiztu, hverju þessi þorpari svarar mér?
„Ég á enga unnustu," sagði hann. Geturðu trúað
•þessu? Eftir aðeins þrjá daga er hann búinn
að gleyma þér og afneitar þér. Ö, þessi piltur.
Auðvitað eruð þið ekki opinberlega trúlofuð, en
eins og það er með ykkur, svo kallar maður
þetta nú ,,unnustu“. En hann bara segir: „Ég á
enga unnustu."
„Þér ættuð að skammast yðar,“ sagði ég. „Það
vill nefnilega svo til, að ég þekki unnustu yðar
og það meira að segja mjög vel.“
„Og hver ætti Þetta svo sem að vera?“
„Rut, systir mín.“
Já, Rut, þú hefðir átt að sjá hann núna. Hon-
um þótti ekkert um það. Hann fór ekki einu
sinni hjá sér. Þvert á móti, — hann dirfðist að
taka mig við handlegg sér, og svo sagði hann:
„Þá er það nú bara merkilegt, að við skulum
ekki fyrir löngu vera orðnir góðir vinir. Þá meg-
um við nú til að fara strax á kaffihús og borða is."
Ég var nærri búin að samþykkja þetta. Þú
veizt, hvað ég er spennt fyrir ís. En mér tókst
nú samt að halda mér saman.
„Ég er ekki vön að borða ís með ókunnugum
karlmönnum."
,,Æ-jæja,“ sagði hann, „því miður er það ekki
heldur hægt. Ég get nefnilega alls ekki boðið
yður, af þvi að ég hef stefnumót."
„Með dömunni úr bíóinu og kaffihúsinu?"
spurði ég.
„Einmitt með henni," sagði hann, „nema —
ég segði henni upp og færi með yður.“
Ég varð að fórna mér, systir mín góð. Þln
vegna fór ég með honum. Hann keypti fyrst ís
handa mér og þar á eftir tertu, og að lokum
gaf hann mér stóran konfektkassa. „Sem mútur,“
sagði hann og tók mig aftur við arm sér. „Og
þér megið ekki skrifa Það systur yðar.“
En ég hef sagt honum mína skoðun: að mér
þætti framkoma hans andstyggileg og að ég
mundi skrifa þér allt saman og að ég mundi gera
honum skömm, ef ég sæi hann eitt einasta skipti
aftur með þessari stelpu og að hann ætti heldur
að láta klippa sig en að daðra við stúlkur. Og
svo hljóp ég í burtu. Æ, Rut mín, það var svo
voðalega æsandi. Ég er enn dálítið rugluð.
Útgjöld voru engin í dag. Ég er afskaplega
þreytt, ég fer nú að hátta.
Góða nótt, þúsund kossa.
Þln Sallý.
PS. Konfektið er alveg fyrsta flokks, nam, nam.
Fimmtudagur.
Elsku Rut mín.
Hafðu þökk fyrir bréf þitt og peningaseðilinn
fyrir hina fyrstu fimm daga leynilögregluþjónustu
minnar. I dag get ég sent þér góðar fréttir. Friðrik
hefur lofað mér að hitta ókunnu stúlkuna aldrei
framar. Hann hefur einnig sagt, að sér þætti
leitt að hafa síðasta kvöldið komið svo illa fram
við þig. Ertu ekki ánægð? Hann er nú betri en
ég hélt. Og svo er líka hugsanlegt, að þú hafir
ekki farið rétt með hann. Maður verður stundum
að taka tillit til annarra, og þú ert alltaf fljót
að reiðast og æsast upp.
E'n lofaðu mér nú að segja frá öllu I réttri
r‘ð. Eftir það, sem skeði í gær, ætlaði ég eigin-
lega aldrei aftur að sjá hann Friðrik þinn, þvi
að nú var ekki lengur að ræða um leynilögreglu-
starf. Fyrst hann þekkti mig, — hvernig hefði
ég þá getað fylgt honum í laumi? Það var bara
hrein tilviljun, að ég hitti hann í dag. Ég var
i rauðu peysunni þinni, þessari nýju. Ég hugsaði
nefnilega, að þú héldir ekki svo mikið upp á
hana, fyrst Þú skildir hana eftir og tókst hana
ekki með þér. Hún fer mér alveg prýðilega, og
ég reyni að fara vel með hana. Og, sko, þegar
ég fór svona í gönguferð, þá vildi svo til, að
ég gekk fram hjá háskólanum. Og hugsaðu þér
tilviljunina: Einmitt þá kemur Friðrik út.
Ég læzt ekki sjá hann og flýti mér áfram. Þá
heyri ég gengið á eftir mér. En ég lít ekki við,
því að það gat bara verið hann. Ég geng enn
hraðar, auðvitað, en auðvitað ekki eins hratt og
hann. 24 ára gamall hávaxinn Iþróttamaður get-
ur gengið hraðar en 17 ára gömul stúlka, — og
svo var ég auk þess í þrönga pilsinu þínu, — ég
átti nefnilega ekkert annað pils, sem fór vel við
rauðu peysuna.
Þegar hann hafði náð mér, nam hann staðar
fyrir framan mig, horfði á mig og blístraði. Ég
skildi ekki, hvað var að. Það var peysan þín,
sem hann dáðist að. Þetta sagði hann. Veiztu,
hann er agalega frekur, hann Friðrik þinn. Ég
bara gat engu svarað. Ég bara starði á hann.
Hann var búinn að láta klippa sig, — alveg snöggt,
— bursti. Ég varð svo hissa, að ég gleymdi að
loka munninum.
„Er hárið á mér nógu stutt?“ spurði hann. Rut,
hann var svo sætur. Þessi hárgreiðsla fer honum
alveg skínandi. En auðvitað gat ég ekki sagt
honum það, karlmennirnir eru nógu montnir.
„Það var skemmtilegt, að þér skulið koma og
sækja mig,“ sagði hann.
„Hvað eruð þér að ímynda yður? Ég hef alls
ekki sótt yður. Það var ekkert nema tilviljun,
að ég kom hér fram hjá.“
„Ein á móti 14 milljónum."
„Það skil ég ekki.“
„Það eru 1440 mínútur í einum degi og hér
um bil 10 þúsund hús í þessari borg. Þetta verður
að margfalda, og þá er tilviljunin, að tvær mann-
Framh. á bls. 86.
— í dag hef ég setið um hann Frikka þinn fyrir framan háskólann.
Hann fór inn í kaffihús og hún var þar þessi sæta, í flottri dragt,
þröngu pilsi og á háum hælum. Hún lítur út eins og Gina Lollobrigida