Vikan - 17.03.1960, Blaðsíða 6

T "
Sakamálasaga
eítir Sigurd Togeby
Vagninn nam staðar, og lítill, grannholda maður i svörtum jakka og
röndóttum buxum steig út. Hann sneri sér strax við og hjálpaði
litilli sjö ára stúlku niður.
— Svona, Ingerlise, þá erum við komin á leiðarenda, sagði hann.
— Þetta var skemmtileg ferð, Anders frændi, andvarpaði litla stúlkan.
Svale gimsteinasali hnyklaði brýnnar, begar barnið kallaði hann
Anders frænda, því að þótt hann væri skírður þessu fornafni, vildi hann
alltaf láta kalla sig Armando. Honum fannst nafnið glæsilegra á
skiltinu fyrir utan hina íburðarmiklu verzlun hans við aðalumferðar-
götuna. Hann beygði sig niður og slétti úr ljósrauðum kjól frænku sinnar.
Síðan tók hann silkivasaklút upp úr brjóstvasanum og þerraði
fingurna á Ingerlise. Þeir báru greinilega vitni um, að hún hafði
verið að borða súkkulaði og lakkrís.
Það var ófrávíkjanleg venja, að Svaie gullsmiður færi einu sinni á ári
með Ingerlise í Tívolí, og jafnvel í ár, þegar kona hans var farin
niður að ströndinni og endurbætur á verzluninni höfðu komið öliu
í uppnám um þetta leyti sumars, hafði hann haldið þessari gömlu venju.
Ásamt litlu telpunni trítlaði Svale gullsmiður yfir gangstéttina, dálítið
þreyttur og andstuttur eftir langan. örðugan dag í steikj-
andi hita.
— Nú ætla ég að segja mömmu allt um þessa ferð í. Tívolí, sagði Ingerlise
litla. — Það var svo gaman að fara í mótorbátana svona oft.
Þegar mamma og pabbi koma með, fæ ég aldrei að fara í þá nema
einu sinni. Hvenær eigum við að fara aftur í Tívolí, Anders frændi?
— Næsta ár, Ingerlise, sagði Svale angurvær. — Nú erum við
komin heim. Geturðu sjálf þrýst á bjölluna, ef ég lyfti þér?
Hann opnaði garðshliðið og gekk eftir stígnum. Þegar þau stóðu á tröpp-
unum, lyfti hann telpunni, og hún þrýsti upp með sér á hvítan
hnappinn. Bjallan ómaði inni í eldhúsiu.
— Þakka þér fyrir i dag, Anders frændi, sagði hún, og áður
en hann lét hana niður, sneri hún við höfðinu og smellti framan
í hann kossi.
Svale þrýsti henni snöggvast að sér. Það var honum mikil raun
að eiga ekki sjálfur börn.
Þegar hann lét Ingerlise aftur niður, tók hún að róta í litla veskinu sínu.
— Þú átt að fá gjöf frá mér, Anders frændi, sagði hún.
— Gjöf? endurtók hann undrandi.
— Já. Hún tók eldspýtustokk upp úr veskinu og rétti honum: — Gerðu
svo vel! Það er dálitið í honum, sem færir manni hamingju.
— Hamingju!
— Já, heilladýr. Ég veiddi það sjálf úti í garðinum í gær. Það er
maríuhæna, og ég ætlaði fyrst að gefa mömmu hana,
en nú átt þú að fá hana. Ertu ekki glaður?
— Jú, þetta er allt of mikið, sagði Svale gullsmiður og leit á
eldspýtustokkinn.
Hann ætlaði að telja Ingerlise á að eiga sjálf heillabjöliuna, en áður en
honum vannst tími til Þess að segja orð, voru dyrnar opnaðar,
og móðir Ingerlise kom út. Hún brosti glaðlega, þegar hún sá þau,
og spurði, hvernig þau hefðu skemmt sér. Ingerlise tók þegar
að segja henni frá þessari miklu skemmtan. Móðir hennar ætlaði
að bjóða Salve til kvöldverðar, en hann hristi höfuðið.
VIKAN