Vikan


Vikan - 17.03.1960, Blaðsíða 26

Vikan - 17.03.1960, Blaðsíða 26
AÍlmaylPMedí/e: nema þá sjaldan að hann víkur talinu að Hosmers Hreystigjafa.“ Hosmer tók góðlátlega undir hlátur þeirra, þótt hann væri á hans eigin kostnað. „Ekki hafði ég neina hugmynd um það,“ sagði hann, „að við ætt- um eftir að verða slikrar hamingju aðnjótandi úti í eyjunum." Lily yppti öxlum. „Ég var orðin svo þreytt á snjónum og kuldunum og hríminu á trjágrein- unum, svo mér datt i hug, að það gæti komið sér vel að eiga völ á sólskini nokkra hríð. Það er liðið rúmt ár síðan að maðurinn minn lézt — hann var skipamiðlari, eins og þér vitið." „Já, þér hafið sagt mér það,“ svaraði Hosmer og rödd hans var þrungin samúð. „Sorglegt, mjög sorglegt. En nú er engu að síður tími til þess kominn, að þér lyftið yður dálítið upp í hópi glaðra kunningja, Hvar ætlið þér að dveljast í eyjunum?" „1 Cay-Karibb gistihúsinu." „Það er skemmtileg tilviljun," varð Karen að orði, „við frændi minn ætlum einmitt að búa þar. Gaman að eiga þar kunningja ...“ Lily Lewis-Pattersen bar hendina að kverk sér, svo glóði á gimsteininn í gullbaug hennar. Hún veifaði Hosmer í kveðjuskyni af ódulinni ást- leitni, öldungis eins og það væri sjálfsagt og eini umgengnismátinn, sem til greina kæmi með karli og konu. Svo brosti hún glaðlega til Karen og hélt áfram för sinni, og hver hreyfing hennar var þrungin yndisþokka og kvenlegum töfrum. Hosmer horfði á eftir henni og hirti ekki um að leyna aðdáun sinni „Við kynntumst í sam- kvæmi fyrir nokkrum dögurn," sagði hann. „Mér er alltaf boðið í þessháttar samkvæmi nú orðið; samræðurnar snúast að mestu leyti um peninga- mál. Ég er samur og ég var og hef verið öll Þessi ár, sem mér gekk ekki neitt, en aðstaða mín í bönkunum hefur hins vegar breytzt. Við ræddum saman góða stund, hún og ég. Hver veit — ef ég hefði kynnzt slíkri konu fyrir tuttugu árum ...“ Hosmer varp þungt öndinni. Svo hækkaði hann röddina og þrumaði fullum hálsi. „Þú hefur ung- an mann, svipaðan þér að aldri, í kjölfarinu telpa mín. E'igum við að venda kvæði okkár i kross? Ég kæri mig ekkert um að þú sitjir og saknir þessa sjóliða öllum stundum. Skilurðu það, að við förum þetta ferðalag samkvæmt þinni eigin ákvörðun. Ég bað þig að koma með mér. Raunar þræti ég ekki fyrir það, að ég var svo eigingjarn, að gera mér vonir um að þú mundir koma. Það er mér einstök ánægja, að ég skuli geta veitt þér flest það, sem fáanlegt er fyrir peninga — það, sem þú hefur aldrei getað veitt þér — og ef til vill lika stuðlað að því, að hin fagra söng- rödd þín verði þeirrar þjálfunar aðnjótandi, sem hugur þinn stendur til. En fyrst og fremst vil ég gera þig hamingjusama. Og ef þú hefðir ákveðið að leita hamingjunnar með þessum náunga í Pawney Falls — sá smábær hefur þó varla upp á neitt þessu svipað að bjóða, er það?“ Karen fann að hún roðnaði í vöngum. Henni datt ekki annað i hug, en að hver einasti farþegi, sem með flugvélinni var, mundi hafa heyrt hvað frændi hennar sagði og væri nú að brjóta heil- ann um samband hennar og sjóliðans. Þrátt fyrir gnýinn frá hreyflunum fjórum, var rödd Hosmers svo sterk, að hún barst og bergmálaði um allt. Káren . var öll í föðurættina hvað það snerti, að hún vildi hafa sem hægast um sig og vera sem mest út af fyrir sig, og henni var ekki eins illa yið neitt og lausmælgi um sinn eigin eða ann- arra hag. Engu að síður var rödd hennar lág og þægileg, þegar hún svaraði: ,,Nú þætti mér vænt um að þú færir fram í setustoíuna svolitla stund, Hosmer fféendi. Ég er dálítið þreytt." „Sjálfsagt, sjálfsagt," rnælti hann enn hærra en 'nokkruysirini fyrr. Hann reis úr sæti sinu og gekk til fogru, dökkhærðu flugfreyjunnar, sem staðið hafði á ganginum um hríð og sýnt far- þegunum hvernig ætti að meðhöndla flotvestin, ef Ný, hörkuspennandi framhaldssaga, sem hefst á bls. 20. svo ólíklega tækist til að flugvélin yrði að nauð- lenda á hafinu. „Ungfrú,“ mælti Hosmer og laut henni af sömu hæversku og hún væri hertogaynja. „Frænka min er þreytt og langar til að sofna." „Vitanlega, herra minn," svaraði flugfreyjan, seildist upp í netið yfir sætinu og náði í þykka og mjúka, ljósbláa ábreiðu, sem hún sveipaði um hné og fætur Karenar og tróð svæflum báðum megin við hána, svo að hún yrði stöðugri í sæt- inu. Hosmer laut að Karen og bauð henni góða nótt með kossi. „Ekki svo að skilja, að ég noti þess- háttar sjálfur," mælti hann lágt við hana, aldrei sliku vant. „En þú ert óvön hávaðanum í hreyfl- unum. Hérna er svefntafla, gerðu svo vel — ósköp væg og öldungis skaðlaus." „Nei, þakka þér fyrir, Hosmer frændi. Ég hef aldrei notað svefnlyf, og ég hef ekki neina þörf fyrir það.“ „Vitleysa, frænka. Hún er öldungis skaðlaus. Þú gerir það fyrir mig.“ Karen stakk grænni töflunni upp i sig og gleypti hana, einungis til að koma í veg fyrir að Hosmer tæki að brýna raustina. Hann sveipaði ábreið- unni mjúkt og ástúðlega að henni. „Ég skal vernda Þig og vera þér innan handar, Haren. Sama á hverju gengur, ég verð þér alltaf innan handar." Karen brosti, hallaði sér út af í sætdnu og hagræddi sér. „Það er rétt,“ sagði hann. „Þetta er lagið.“ Karen lokaði augunum, og röddin sterka þagn- aði. Hún sagði við sjálfa sig, að Hosmer Smith hefði verið sér einstaklega góður. Hann hafði greitt hærrá verð fyrir ferðaklæðnað hennar, en faðir hennar hefði getað unnið fyrir með kennslu sinni við háskólann á heilum mánuði. Karen gerði sér Ijóst, að þessi vandaði og dýri klæðnaður krafðist þess af henni, að hún temdi sér framkomu og látbragð siðfágaðrar og mennt- aðrar heimskonu, ekki síður en háir trjónuhæl- arnir, sem hún varð að reyna að venjast og stilla göngulag sitt við þótt það gengi ekki alltaf sem bezt, og tízkuklippingin á brúngullnu og hrokknu hárinu. En - einhvern veginn fannst henni, sem hún hefði kunnað betur við búninginn sem húri bar á skógarferðum sínum og í fjallgöngunum. Og það var alltaf eins og kökkur í hálsi hennar, sem hún hafði aldrei kennt áður, ekki einu sinni þegar faðir hennar lézt. Svona nú, hugsaði hún, hættu þessum heila- brotum. Það er ekki nema hálfur mánuður siðan ég var heima í Pawney Falls, og átti ekki einu sinni það fé, sem með þurfti til að ég gæti lokið skólagöngu 'minni. Þá hafði mér aldrei komið til hugar að ég ætti eftir að ferðast i flugvél, sem þessari, ofar skýjum í skini frá fullum mána, og blikandi hafið undir. Hún slökkti á leslampanum, stillti loftdæluna Þannig að gusturinn stóð ekki beint á hana, horfði síðan út um gluggann á skýin. Hún brá nokkrum sinnum blundi um nóttina og fann, þótt furðulega syfjuð væri, hve myrkari nóttin varð úti fyrir; stjörnurnar tindruðu svo ná- lægt, að því er virtist, að maður hefði átt að geta teygt hendina eftir þeim; skýin virtust hvít- ari, hafið húmblárra. Ég hef lesið um hitabeltisskýin, en nú sé ég þau -eigin augum, hugsaði hún. Á því tvennu er reginmunur — munar hrifningunni. Hún reyndi að halda augunum opnum til þess að geta notið fegurðarinnar til fulls, en varð að gefast upp, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir. Einkenniíegt að ég skuli ekki geta gleymt ósættinni við Doug, hugsaði hún. Við höfum rifist síðan við vorum bæði smákrakkar. E’n í þetta síðasta skipti var það gersamlega ólíkt. Hvernig getur staðið á því, að mér skuli liða eitthvað svo einkennilega. Ég sé fegurðina, heillast af dul- töfrum hitabeitisnæturinnar, en samt sem áður finnst mér, að það sem fyrir mig ber, beri ekki fyrir mig sjálfa heldur einhvern annan. Þetta er furðuleg tilfinning. Og auk þess er eitthvað annað, sem ég get ekki gert mér fulla grein fyrir. Það er eins og starað sé á mig, ógnandi augnaráði. En þetta er ekkert annað en heimska mín, því 26 að allír farþegarnir eru í fastasvefni, nema þau Hosmer og Lily. Og það gæti enginn verið að horfa á mig, nema þá Hosmer frændi. Lily hafði tekið ofan litla fjaðrahattinn, þar sem hún hallaði sér aftur á bak i legubekknum inni í setustofunni, og platínuljóst hár hennar myndaði skemmtilega litarandstæðu við ryðrautt áklæðið. En í nótt gat jafnvel Lily ekki bundið athygli Hosmers Smith. Hann var með allan hug- ann hjá frænku sinni, starði bókstaflega án af- láts á hana, þar sem hún lá og svaf, og hugur hans var þrunginn sannri ástúð og um leið fullur kvíða. Hann reyndi þó að sannfæra sig um að það væri öldungis að ástæðulausu. Karen mundi ekki saka; Will Roth hafði heitið því og lagt við drengskap sinn, að ekki skyldi snert hár á höfði hennar. Og hvað sem annars mátti um þann mann segja, þá var það metnaður hans að standa við orð sín. Hitt var svo annað mál hvort Will mundi geta komið nokkru tauti við hálf- bróður sinn, kraftajötuninn. Ójú, ekki þurfti að efa það. Will var vopnaður byssu, og hann hæfði allt er hann skaut til. Þetta var eina vonin — bæði fyrir Karen og sjálfan hann. Hosmer hafði ekki verið við þessu búinn, það var allt og sumt. Honum hafði aldrei komið það til hugar, að sér gæti fallið hún svo vel i geð. Það hafði verið dálitið annað að sitja inni í skrifstofu sinni fyrir tveim vikum síðan og leggja á ráðin með Will, þegar hann hafði ekki verið farinn að sjá þessa frænku sina, frá því er hún var langur og gelgju- legur stelpukrakki á ellefta ári. En nú, þegar hún horfði á hann stórum, skærum, móbrúnum augunum, sem minntu hann á móður hennar, fullum trausti og trúnaði ... hún, sem var svo ung og gersamlega óreynd. Hosmer óskaði þess af einlægni, að hann hefði aldrei setið þennan fund í skrifstofu sinni, að hann hefði aldrei kynnzt þessum Will Roth og hann gat ekki varizt þeirri tilhugsun, að eitthvað ógurlegt væri í vændum. En það var um seinan að iðrast nú. Þeir mundu bíða hennar á flugvellinum, þegar vélin lenti. Ef hann gæti aðeins snúið rás timans við svo mun- aði hálfum mánuði ... Það hafði snjóað i New York það kvöld. Þetta kvöld fyrir hálfum mánuði síðan, þegar Hosmer Smith tók það allt í einu i sig, að snúa aftur til skrifstofu sinnar. Lyftan hafði runnið hratt og mjúklega og Því sem næst hljóðlaust upp á við. Hosmer fór úr henni á átjándu hæð, og nam staðar út við gluggann nokkur andartök; horfði út yfir Madisonstræti og virti fyrir sér hinar Framhald í nassta blaöi.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.