Vikan - 15.09.1960, Side 33

Ábreiða eftir
Austurstræti
Framhald af bls. 18.
— Ég fór fyrst til sjóróðra, þeg-
ar ég var á 12. áriuu, var þá hálf-
drættingur. Fermingarvorið mitt
reri ég í veiðistöð, sem heitir Kálf-
eyri. Þegar ég kom af sjónum, fór
ég oft gangandi um tveggja tima leið
inn að Holti til spurninga hjá prest-
inum. Þegar ég var laus frá spurn-
ingunum, lagði ég svo aftur af stað
út á Kálfeyri. Var þá oft lagt á sjó-
inn um nóttina.
— Og svo kom fermingin, — hef-
ur kannski fengið hest i fermingar-
gjöf?
— Ekki svo mikið sem eitt kort.
Hafi maður fengið eitthvað betra
með kaffinu en venjulega, má víst
segja að það væri vegna þess að
þetta var á hvítasunnunni.
— Snemma hefur þú þurft að
leggja að þér með vinnu?
— iÞað var sízt að furða. Jörðin
Hóll, sem foreldrar mínir bjuggu
á, var lakasta kotið i Önundarfirði
til heyskapar, en við vorum 17 syst-
kinin. Mörg systkina minna dóu á
barnsaldri úr landfarsóttum og
barnasjúkdómum. En þau sem upp
komust hafa flest náð háum aldri.
Við erum þrjú systkinin uppistand-
andi, öll á níræðisaldrinum. Þegar
faðir minn veiktist og varð lítt
vinnufær, kom það í minn hlut
skömmu eftir ferminguna að taka
forustu heimilisins.
HANN ÓF LOKÓTT ÓG KÖFLÓTT
OG TVIST f TVIST.
— Og þá var það helzt sjórinn
með búinu?
— Fleira var það nú. Ég til dæmis
stundaði vefnað með gegningum. Á
aldrinum milli fermingar og tvítugs
óf ég meira og minna á hverjum
vetri, bæði í utanyfirföt, millipils
og í kjóla á telpur, einnig tvist í
tvist, þ. e. tvisttau. Ég óf bæði lok-
ótt og köflótt, þetta var venjulega
litað áður en ofið var. Ég komst
upp í 300 álnir á vetri og þótti nokk-
uð gott. Venjulega var borgað 20
aura á alin, mest 25 aurar.
Já, 300 álnir. Við förum að íhuga
að þetta hefur verið töluverður
spotti, sem Guðmundur hefur ofið
i hálfgildings hjáverkum. Það er
200 metra hlaup meðfram voðinni,
þegar allt var komið saman eða sem
svarar ábreiðu eftir endilöngu
Austurstræti í Reykjavik.
i i r
KOMNIR ÚT ÚR KOTINU.
Og Guðmundur heldur áfram:
•—• Um tvítugt fór ég í hákarla-
legur á skútum.
Jú, það var oft slark og erfiðleik-
ar. Við vorum t. d. einu sinni taldir
af íeinni legunni, því að við vorum
ekki komnir inn, þegar kosttíminn
var fyrir nokkru úti. Þetta var á
skonnortunni Sigríði, en skipstjóri
var Helgi Andrésson, kunnur afla-
maður og sjósóknari. Við höfðum
verið að færa okkur frá Vestfjörð-
um út og vestur og vorum komnir
út á annað hundrað faðma dýpi út
og suður af jökli. Skall þá á norðan
stórviðri og var ekki viðlit að létta,
svo að skipið dreif undan veðrinu
með drekann úti. Hélzt skipið þá
upp í sjóana og var það til bjargar,
því að annars hefði það ekki af-
— Því miður herra minn, mér kem-
ur ekkert við hvað sonur yðar hefur
gert við aðgöngumiðann.
borið þau aftök, sem héldust í hálf-
an annan sólarhring. Allan þennan
tíma urðum við að ausa lýsi í sjó-
inn til þess að verja skipið og
draga úr brotsjóunum. Alls hellt-
um við um 30 tunnum í sjóinn.
Þegar veðrinu slotaði höfðum við
verið um 4 sólarhringa á drift og
vorum komnir út úr kortinu langt
suður í haf.
Við vorum heila viku að sigla til
lands, en náðum loks lieilu og
höldnu til Önundarfjarðar. Fannst
fólki jsá sem við værum heimtir
úr helju.
Næsti túr gekk þá heldur betur.
Við vorum úti rúmlega vikutíma og
komum inn á hvítasunnunótt með
120 af lifur og þótti það dálaglegur
afli.
Guðmundur er sögumaður góður
og hefur frá mörgu að segja. Hann
er íhugull og rólegur í framkonni,
vel minnugur á fjölmarga viðburði,
sem gerðust fyrir rúmlega 80 árum.
Væri freistandi að ræða við hann
um forna atburði og hætti, en hvort-
‘tveggja er, að Guðmundur hefur
ýmsu að sinna á ferðalaginu, eink-
um að heimsækja ættingja og vini,
og blaðamaðurinn er ekki alveg
vonlaus um að geta síðar fengið
tækifæri til að dorga á jjessum mið-
um og veitt sitthvað girnilegt til
fróðleiks.
Við þökkum Guðmundi fyrir
komuna og óskum honum góðrar
framtíðar.
Þeir mega gjarnan
hafa skegg
Framhald af bls. 19.
að mér að búa úti á landi.
— Hefurðu ekkert út á strákana
hér að setja?
— Nei, ekkert sérstakt, þeir eru
auðvitað nokkuð misjafnir. Einu
strákarnir, sem ég þoli ekki eru þeir
sem ekki er hægt að tala við, þ. e.
a. s. vita ekkert meira en maður
sjálfur og geia aldrei ráðið fram
úr neinu. Það eru herrarnir sem
eiga að stjórna, þetta mega allar
rolur taka til sín.
— En ertu ánægð með þá að öðru
leyti?
— Já já, og jieir mega gjarnan
liafa skegg.
— Einmitt, þú nærð sjálfsagi i
bónda með skegg.
— Það var nú ekki ætlunin.
— Hvað mundirðu anars gera ef
þú ættir nóga peninga?
— Kaupa mér íbúð og lekkert inn
í liana, svo bíl og lifa í lúxus.
•—- Eyðirðu ekki miklum pening-
um í föt?
— Nei, yfirleitt ekki, það fer mik-
ið meira i sælgæti og smávegis.
— Hvar vinnurðu svo?
— í Lyfjaverzlun ríkisins, af-
greiði ýmiss lyf.
— Jahá, kanntu vel við j)ig?
— Já, já, það er ágætt.
—• Kannski ekkert tækifæri til að
lifa í lúxus?
— Nei, alls ekki.
— Geturðu ekki fengið þér svo-
litla sælu í pillum?
— <Nei, segir hún og hlær, ég hef
nóg með að komast í mat í hádeginu.
Dásamlegt, alltaf ung og falleg, ég nota
daglega Rósól-Crem með A vitamínl. Það
hefur undraverð áhrif á húðina, engar
hrukkur, en mjúk og falleg húð.
Það gjöra einnig tugþúsundir
annarra íslendinga. Gf þér eða
fyrirtæki yðar viljið bera fjöldan-
um fregnir af vörum yðar eða
þjónustu þá segið sögu yðar hér í
smáauglýsingadálkum VIKUNNAR.
Hringið i 35320 og fáið upplýsingar
; um verð og kjör.
Þá rekum við allt í einu augun í
mynd á skrifborðinu af myndarleg-
um pilti með skegg. — Hvað, þú
sagðist ekki vei-a trúlofuð?
— Nei, han ner á síld.
— Hvað gerir hann á veturna?
— En nú er ekki hægt að toga
orð upp úr henni. Svo við sáum
okkur ekki seinna vænna en að
hypja okkur. ★
VIKAN
33