Vikan - 26.01.1961, Blaðsíða 7

Hún varð slegin flemtri og hrinti honum frá sér.
honum, eins og honum væri þægð I
því. Nei.
Stúlkurnar urðu sjaldan á vegi hans
á morgnana, en þá brostu þær alltaf
glaðlega til hans, tylltu sér jafnvel
á tá, kysstu hann fljótt, hlupu síðan
hlæjandi áfram. Hann hló líka með
vörunum, en bölvaði í huganum.
Héldu þær virkilega, að honum væri
þægð í þessum fíflalátum? Kannski
áður fyrr. Þá hefðu þær fundið, að
hann var maður, sem enginn stelpu-
bjáni gat ííflazt við, en núna var
hann ekkert, ekkert annað en djöfuls
hræ. En það skyldi enginn sjá hon-
um bregða. Hann hafði gert það einu
sinni, en ekki meir. Því hafði hann
heitið. En Dúa var ekki svona. Hún
var kát, en hún fíflaðist ekki við
hann. Hún var ágæt og minnti hann
á Rúnu.
Hann var aftur setztur í litlu
kompuna þeirra og byrjaður að
flokka skrárnar, þegar hún kom móð,
borsti til hans, bauð góðan dag og
settist við að vélrita. Þau töluðust
ekki mikið við, stundum eitthvað um
vinnuna. Stundum stóð hún upp og
opnaði gluggann, brosti og sagði:
„Æ, þessi fjandans pípureykur. En
hún var ekkert að rifast, bara sagði
þetta í gamni. Þannig var Rúna.
Hvað þær gátu' verið líkar.
Stundum, þegar hann gleymdi sér
og horfði á Dúu, horfði á hana gegn-
um grábláan pípureykinn, var hann
allur á valdi minninganna, horfði
þögull á þessa litlu, kviku stúlku,
fannst eins og hún mundi Þá og þeg-
ar líta upp og segja: ,,Um hvað ertu
að hugsa, Steini? Má ég geta?“
En þegar hún leit. upp, var það
ekki Rúna, heldur Dúa. Þá skamm-
aðist hann sín. Kannski hélt hún, að
hann væri að hugsa eitthvað ljótt til
hennar. Hann auminginn. Þeir hlutu
að hafa sagt henni það. Hún hafði
aldrei minnzt á fötlun hans. Hann
var henni þakklátur fyrir það. Ekk-
ert var eins þreytandi og þessar eilífu
spurningar.
Þau tóku kaffihlé hálftíu. Hún hljóp
út, líklega á kaffihús. Hann hafði
með sér kaffi og drakk það einn. Þá
langaði hann oft til að tala við ein-
hvern. Stundum kom líka skrifstofu-
stjórinn inn raulandi, spurði, hvernig
heilsan væri, hlustaði ekki á svarið,
hélt áfram að raula, athugaði nokk-
ur blöð, íór síðan út.
En þessi dagur var eitthvað verri
en hinir. Líklega var það bara veðr-
ið, sem var allt of gott til að sitja
inni í því. Miklu betra, þegar vont
var veður. Þá gat hann betur sætt
sig við að vera inni. Hann reyndi þá
að telja sér trú um, að gott væri að
þurfa ekki að fara út.
Þegar Dúa kom úr kaffinu, sá hann,
að það lá óvenjuvel á henni. Hún
var síbrosandi, meðan hún vann. Eft-
ir litla stund leit hún upp og sagði:
„Ég hætti kl. þrjú í dag.“
Hann hrökk við. „Ha, hættir al-
veg?“
„Nei, nei, bara snöggvast, i fjóra
daga. Björg verður hér á meðan."
Hann svaraði ekki. Hvað stæði nú
til? Skyndilega hitnaði honum, hann
vissi ekki af hverju. Ekki kom hon-
um það við, þótt Dúa yrði fjarver-
andi í noklcra daga.
„Kannski ég megi óska til ham-
ingju?“
„Nei, ertu frá þér. Nei, nei, — ég
ætla bara að finna systur mína.“
Samt roðnaði hún, það sá hann.
— Jæja, ástin þar. Kannski það
En hvað var hann að hugsa?
Var hann búinn að gleyma? — Tiu
gæti nú verið.
Var hann búinn að gleyma? — tiu
ár, já, nú voru liðin tiu ár siðan. —
Snögglega rifjaðist allt upp, —
brennandi húsið, konan, sem grét og
barðist um, svo að varð að halda
henni fastri, æpandi óskiljanleg orð
um börnin sin, brennandi í eldinum.
Nei, hann vildi ekki muna það,
það var of erfitt. Hann yrði of æst-
ur. En það kom samt. Ritvélarsuðið
varð eins og fjarlægur niður, her-
bergið, Dúa, allt var horfið. Hann
var aftur kominn i brunaliðið, stóð
við slönguna, heyrði konuna æpa,
hljóp að stiganum, skipaði fyrlr,
öskraði, sleit sig lausan, þegar þeir
reyndu að halda honum, fannst hann
vera að hlaupa upp stigann. Brjálað-
ur, heyrði hann sagt. Sjálfsmorð.
Húsið er að hrynja. En hann svaraði
ekki. Hann skyldi, hvað sem það
kostaði ...
Og hann náði börnunum, þótt hann
skildi ekki hvernig. Enn fann hann
logandi hitann og þykkan, kæfandi
reykinn. Sannarlega vissi hann, hvað
helvíti var. En hann náði í börnin og
henti þeim í björgunarnetið. Og þá
(Framhald á bls. 27.)
vuun 7