Vikan - 26.01.1961, Side 13

Sumir af útveggjum hússins eru framlengdir út frá þvf til
skjóls og það gefur húsinu sérkennilegan svip.
Hér sést eftir stofunni og fram í forstofuna. Til hægri sést
inn í borðkrókinn og eldhúsið.
vel í hverri stétt, án þess að til þeirra sé sáð.
Skilnaðurinn snertir lika ávallt tvö, og það er
ekki alltaf karlmaðurinn, sem æskir hans. Þvi
hljóta að fylgja nokkur vandkvæði að takmarka
frelsi prestkvenna til skilnaðar fram yfir aðrar
konur.
Samt verður því ekki neitað, að sum embætti
þola manulegan breyzkleika illa. Af presti er
framar öðrum til þess ætlazt, að hann undir-
striki trúarboðskap sinn með grandvöru líf-
erni. Það veikir traust okkar á handleiðslu
hans, ef dagleg hegðun hans er í ósamræmi
við siðakröfur þeirrar trúar, sem hann boðar.
Annað mál er það, hversu réttlát þessi krafa
okkar er. í raun má engin stétt gera kröfur
um afburða siðgæði til annarra stétta, heldur
fyrst og fremst til sjálfrar sin. Hið sama á við
um einstaklinga. Siðgæði hverrar stéttar er
venjuiega smækkuð mynd af siðgæðisástandi
þjóðarinnar í heild. Hitt er svo annað mál, að
engin stétt getur talið sig rækja trúarlegt for-
ystuhlutverk, nema hún geri strangari siðgæðis-
kröfur til sjálfrar sín en til almennings. Upp af
þessari skoðun sprettur traust yðar á blessunar-
mætti þeirra orð, sem kveða á um órofa tryggð
hjóna. Þess vegna varð yður svo mikið um
hjónaskilnað prestsins.
Óneitanlega yrðu blessunarorð hjónavigsl-
unnar áhrifameiri og öll viðleitni prestsins að
leysa lijúskaparvandamál auðveldari, ef kirkjan
liti á þau sem algerlega bindandi fyrir þjóna
sina. Það eitt væri i samræmi við líkinguna
um salt jarðar, sem ekki má dofna, af því að þá
fyndist ekkert efni til að salta j)að með. í mörg-
um löndum gerir kirkjan strangar kröfur um
liferni þjóna sinna, en hér á landi hefur stefna
hennar i þessum efnum vcrið óráðin nm skeið.
Hugsanlegt væri að heimta ólastanlegt liferni af
presti, ef hann vill öðlast rétt til embættisverka,
sem teljast mega sérstaklega viðkvæm frá sið-
ferðilegu sjónarmiði, t. d. fcrming barna og
hjónavígsla. Hórdómur, ofdrykkja og aðrar
svæsnar eiturnautnir sviptu prcst þessum rétt-
indum, án þess hann missti kjól og kail. Slík
réttindaskerðing væri hliðstæð þeim mildari
liegningum, sem kirkjan lætur þjóna sína sæta
með flestum þjóðum. Allur þorri presta, sem
óneitanlega temur sér strangt siðgæði, myndi
njóta sín betur og ná sterkari áhrifum með boð-
skap sínum undir siíku skipulagi.
„Þegar presturinn blessaði okkur, skildist mér
að þaðan í frá væri hjónaband okkar undir
guðlegri vernd. Það urðu mér mjög mikil von-
brigði, þegar þessi sami prestur skildi við
eiginkonu sína.“
Hér birtist bréf frá fráskildri móð-
ur, sem gerir hjónavígsluna að
umtalsefni. Henni finnst, að prest-
arnir verði sjálfir að ganga á und-
an með gott fordæmi og slíta ekkí
sjálfir sundur það sem guð heíur
sameinað.
VJKAM 13