Vikan - 09.03.1961, Qupperneq 27

Farbeg-mn í aftursætinu.
Framhald af bls. 5.
hún rödd læknisins fyrir aftan sig
ok veik til hliðar, til bess a8 lækn-
irinn pæti komizt ati. Hann dró tepn-
ið varleEca til hliðar og rannsakaði
sárin á lemstrnðum likama barnsins.
Þegar hann að lokum opnaði töskur
sínar. stóð hann andartak kvrr.
— Frú! saeði hann lám-' röddu, —
mér bykir leiðinlegt að burfa að við-
urkenna bað, en ég verð að biðía
yður að vfiruefa herbergrið, bví að
nðvist yðar p;erir mig óstyrkan.
Hún drúpti höfði og andvarpaði.
Enn taldi hann hana vitskerta, og
hann óttaðist hana meira að segja.
— Guð veri með yður í starfi yðar,
iæknir, saeði hún lágmælt og fór.
Meðan hún gekk rnður stigann,
hevrði hún skrafið í vinnukonunum,
sem voru að drekka kaffi 5 eldhús-
inu. — Gamli iæknirinn var hérna
fyrir stuttu, hevrði hún eina konuna
segia. — en hann varð að fara í
s.iúkrnvitiunina, og hann taldi. að hún
mundi ekki lifa bað af Dauðinn
kemur áreiðanlega í kvöld, sagði
hann raunalega. begar hann fór.
Himinninn var dimmur, en heið-
skír. begar hún kom út og heyrði
skyndilega klið í bifhióli. sem nálg-
aðist bæinn frá bióðveginum. og í
tunglsskininu sá hún bifhiðl, sem
þaut á fleygiferð eftir vegarálmunni
að bænum.
Hún hrökk við. Hún hafði séð þetta
skærrauða bifhjól fyrr, já, — fyrir
hálftíma við gatnamót Bosby og
Halsted. Hjólreiðamanninn þekkti
hún líka aftur, ungan mann, klædd-
an svörtum, flakandi möttli og með
andlit sem nár.
Hún várð máttlaus af skelfingu.
Dauðinn! Á leið til önnu litlu! Hún
þaut ailt í einu af stað yfir hlaðið
og út um hliðið. Hún greip skóflu,
sem stóð upp við hvitkalkaðan haug-
hússvegginn, lyfti henni ógnandi, um
leið og mótorhjólið var stöðvað rétt
hjá henni.
Með svarta möttulinn þétt vafinn
um sig gekk Dauðinn löngum, Þung-
um skrefum til hennar.
■— Gott kvöld, frú. Ég skil ekki
enn, muldraði hann, að þér skulið
geta séð mig. — Hann yppti öxlum
og hélt áfram og brosti dauflega með
blóðlausum vörunum: — En auðvitað
eru engar reglur óhrekjanlegar, og
fyrr eða síðar kemur fram undan-
tekning.
— Hingað inn fáið þér ekki að
komast, sagði hún og varnaði hon-
um vegarins. Áköf þrjózka skein úr
augum hennar, og hún lyfti skóflunni
ógnandi.
— Hingað inn! sagði dauðinn háðs-
lega. — Ég ætla alls ekki inn fyrir,
frú. — Hann hló skyndilega, hásum,
viðbjóðslegum hlátri. — Ha-ha. Þér
virðizt algerlega hafa misskilið er-
indi mitt, hló hann.
— Erindi yðar er að sækja aum-
ingja litlu dóttur mína, sagði hún
biturt.
— Mitt erindi. sagði hann stuttur
í spuna, — er að sækja yður!
Hún hörfaði ósjálfrátt undan þess-
ari ógnandi staðhæfingu, og um leið
gekk Dauðinn fram og reif skófluna
fimlega úr höndum hennar og kast-
aði henni aftur fyrir sig.
— Já, ég er kominn til að sækja
yður, frú, hló hann, — og samkvæmt
áætlun minni á þaö að verða eftir
eina minútu, i garðinum við stein-
vegginn þarna.
Hún sneri sér snöggt við og hljóp
gegnum hliðið, yfir hlaðið og áfram
fyrir fjárhúsin. Tryllingslegt óp henn-
ar bergmálaði i djúpri kyrrð nætur-
innar, og hún horfði frávita af skelf-
ingu á Dauðann vefja kápunni þéttar
um sig og fylgja henni eftir. Hún
hljóp af stað aftur, fyrir horn hlöð-
unnar og áfram eftir troðningi, sem
lá út í garðinn. Hún æpti aftur og
leit af fyrir sig, en dauðinn sást
ekki lengur. Hún stanzaði örmagna
af þreytu og geðshræringu og stóð
ráðvillt og leit í kringum sig. Þá
heyrði hún skrjáf rétt hjá sér, og
Dauðinn stóð aftur rétt fyrir framan
hana, hár. þögull og ógnandi. Frakka-
löfin bærðust í vindinum eins og blæ-
vængir, og hann benti án þess að
mæla orð frá munni á stað tveimur
metrum fyrir aftan hana. Hún fylgdi
bendingu hans með augunum og sá,
að hún var stödd beint fyrir framan
steingarðinn. En hún sá samtímis
ijá, sem hékk I neðstu graininni á
visnu plómutré rétt hjá, og hún
stökk samstundis þangað, greip ljá-
inn og sveiflaði honum kringum sig
í örvæntingu.
—- Komið, ef þér þorið, hvæsti hún
milli samanbitinna tanna. — Komið
þér bara. — Sú hugsun, að hún væri
ekki aðeins að berjast fyrir eigin
lífi, heldur einnig fyrir framtið og
hamingju Önnu litlu, gaf henni auk-
inn þrótt. Eftir tiu eða fimmtán ár,
þegar Anna þarfnaðist umhyggju
hennar og ástar ekki lengur, mátti
dauðinn koma til hennar, og þá
mundi hún hlýðin beygja sig undir
kröfu hans, — en ekki núna, — ekki
núna!
Dauðanum, hinni háu, Þöglu veru,
var brugðið, þegar hann sá glampa
á egg ljásins í fölu tunglskininu, og
hann hörfaði aftur á bak. Úr andliti
hans skein sama hræðslan sem ein-
mitt hafði hrakið hana gegnum garð-
inn og hingað. Hann stóð þegjandi
um stund. Svo tók hann eitt skref
fram á við.
— Frú, sagði hann í viðvörunar-
tón, — eftir tíu sekúndur slasið þér
yður & þessum ijá, og eftir fimmtán
sekúndur beygi ég mig yfir yður og
slekk á kerti lifs yðar. Eina leiðin til
að bjarga lífi yðar er að sleppa lján-
um strax.
En hún kreppti hendurnar enn
fastar um handföng ljásins.
Hann lýgur, hugsaði hún. Hann
lýgur. Á sama augnabliki og ég
sleppi ljánum er aftur á móti úti um
mig. Ljáinn, einmitt ijáinn hræðist
hann, tákn hans um vald og mis-
kunnarleysi um margar aldir.
Hún lagði sig alla fram við að
valda og sveifla hinum þunga ljá,
og hún fylltist hamslausri gleði og
stolti, þegar hún sá, að dauðinn hop-
aði.
Þegar þessar fimmtán sekúndur
voru liðnar og hún stóð enn í sinni
þrjózkufullu baráttu með ljáinn á
lofti, leit Dauðinn á úr sitt, vafði
möttlinum um sig og kveikti sér í
vindlingi. Hann mælti ekki orð af
vorum, en af hinum bitru, hörðu
dráttum sem léku um bleikar, blóð-
lausar varir hans, mátti sjá, að hon-
um var skapraunað, þar sem hann
varð að viðurkenna, að hann hafði
eytt dýrmætum tima sínum til einsk-
is. En hún sá, að hann kunni að taka
ósigrinum. Hann brosti íbygginn út
í annað munnvikið, um leið og hann
lyfti hattinum og bjóst til að fara.
— Allt í lagi, frú. Við eigum eftir
að sjást síðar. Það var mjög fróðlegt
að fá að kynnast yður. -— Hann
stanzaði og sneri sér við. — Mér þyk-
ir það leitt, en áætlun mín fyrir
næstu ár er svo aðkallandi, að það
líður víst langur tími, þangað til
við sjáumst aftur. Lifið heil þangað
til, frú. — Því næst hvarf hann út
í dimma nóttina.
Þegar hún gekk reikulum skrefum
að húsinu, kom Markús bóndi hlaup-
andi á móti henni. — Hvað hefur
eiginlega komið fyrir, frú Dóra? Af
hverju æptuð þér? Hinn dauðskelk-
aði maður snarstanzaði, þegar hann
sá ijáinn í höndum hennar, og saup
hveljur. — Einn enn, hugsaði hún,
sem heldur, að ég sé gengin af göfl-
unum.
Hún hætti við að skýra út fyrir
honum, hvað gerzt hafði, rétti að-
eins bðndanum, sem stóð eins og
þvara, ljáinn og hélt leið sinni áfram
upp að húsinu til þess að spyrjast
fyrir um líðan barns sins.
— Anna kemst yfir þetta heilu og
höldnu, frú, sagði læknirinn, þegar
hann kom kortéri síðar út frá barn-
inu. •—■ Hún sefur núna. ■— Ungi
læknirinn þrýsti hönd hennar blíð-
lega. — Og nú ættuð bér að sofna
sjálf, frú, og hvila þreyttar taugar
yðar.
Þegar hún var lögzt fyrir og hafði
tekið töflurnar inn, sem læknirinn
hafði gefið henni, lét hann ofan í
töskur sínar og b.ióst til farar. -—
Góða nótt, frú. Ég kem aftur á
morgun. — Hann þrýsti útréttar
hendur hennar hughreystandi.
— Og verið þér nú ekki óróleg,
þótt taugarnar hafi gert yður svo-
lítinn grikk i kvöld Svona nokkuð
kemur stundum fyrir. begár válégir
atburðir koma fyrir. Þér getið verið
allsendis róleg. Þetta kemur varla
fyrir aftur, því að það er engin ástæða
til að óttast lengur um liðan önnu
litlu.
— Þakka yður fyrir, læknir. Hún
brosti fjarrænu brosi, meðan svefn-
inn var að yfirbuga hana, hamingju-
sama og fullkomlega rólega.
heinz
VARIETIES
BJK RNAMATUR
í glösum 09 pökkum
HEIIVZ merkið trvggir
yður fyrsta flokks
vörugæði
... allir þekkja
*3f
HEINr
VARIETIES
ViKAN 27