Vikan - 13.07.1961, Síða 7

og í annað skipti dæmdur til fangelsisvistar . . . Við vitum allt, eins og Jm sérð.
Undrunin skein út úr svip Nikolajska. Hann var gersamlega forviða á
alvizku rannsóknardómarans. En svo breyttist furðan í átakanlegan sorgar-
svip. Hann tók að snökta og tiað um að fá að fara út til að j:\fna sig.
Hann var ieiddur brotl.
-— Færið Psekov inn! hrópaði rannsóknardómarinn.
PSEKOV VAR leiddur inn. Mikil breyting liafði orðið á ytra útliti hins
unga manns síðustu dagana. Hann bafði Iiorazt, var orðinn fiilur og saman-
kýttur, glóðin horfin úr augum hans.
— Settu þig, Psekov, mælti Tjúbikov. Eg vona, að þú bagir þér skynsamlega
í þetta sinn og látir vera að ijúga, eins og þú befur gert bingað til. Þú
hefur alltaf horið á móti' þátttöku þinni í morðinu á Klásov, enda þótt allar
sannanir mæli á móti þér. Það cr heimskulegt af þér. Játning af þinni hálfu
mundi milda refsinguna. í dag skora ég á þig i síðasta sinn: Kannastu við
sekt þína. Á morgun er það of seint. Jæja, segðu þá, hvernig þetta gcrðist . . .
— Ég veit ekkert .... Ég skil ekkert i, hvaða sannanir ]>ið getið liaft, hvísl-
aði Psekov.
segja þér það, hvernig það gerðist. A
svefnlierbergi Klásovs ög drakkst með hús-
augun á Psekov og leit ekki af honum alla
Smásaga
eftir
Anton Tsjekov
— Jæja, ekki það! Nú, þá skal
laugardagskvöldið sazt þú inni í
bónda þínum. (Djúkovski hvessti
ræðuna út.) Nikolasjka beið eftir
ykkur. Klukkan eitt sagðist Markiis
Tvanitsj ætla að fara að leggja sig.
Hann var vanur að fara í háttinn
um það leyti. Meðan hann var að
fara úr stígvélunum og segja ykkur
fyrir um vinnuna, tókuð þið
Nikolasjka húsbónda ykkar, sem
orðinn var drukkinn, og fleygðuð
bonum upp í rúmið. Settist annar
ykkar ofan á fsétur hans, en hinn
á höfuðið.
Rétt í þessu kom inn úr for-
stofunni kona, sem þið þckktuð.
Hún var svartklædd. Hafði hún
áður gert samning við ykkur um
hlutdeild þá, er liún skyldi eiga í
glæpnum. Hún tók koddann og
rcyndi að kæfa Klásov með honum.
Ljósið slokknaði i stimpingunum,
en þá tók konan eldspýtnastokk
úr vasa sínum og kveikti aftur.
Var ckki svo? Ég sé á svip þinum,
að ég fer með rétt mál. Bn höldum
áfrarn.....
Þegar þið höfðuð kæft Iiann og
fullvissað ykkur um, að hann væri
bættur að anda, rennduð þið
Nikolasjka honum út um gluggann
og lögðuð hann úti lijá hlerunum i
skemmtigarðinum. Af ótta við, að
liann kynni að koma til sjálfs sin
að nýju, slóguð þið liann með ein-
liverju bvössu ábaldi. Síðan dróguð
]>ið bann burt og földuð hann
undir sirenurunna. Þegar þið höfð-
uð hvílt ykkur um hrið og borið
saman ráð ykkar, hélduð þið á-
fram með líkið. . . . Þið lyftuð bon-
um yfir girðinguna og báruð hann
siðan fram með veginum út að
tjörninni. Þar urðiið þið varir við
strák, svo að ykkur varð eltki um
sel .... En hvað gengur að þér?
Psekov var staðinn á fætur, hann
var fölur sem nár og skalf á bein-
unum.
-— Ég kafna! sagði hann. Ég. ..
lofið mér að fara út. . . ég get ekki
annað .....
Hann var leiddur út.
Tjúbikov teygði sig þreytulega.
- Loksins! sagði hann. Hann
kom upp um sig. En ég þjarmaði
líka að honum .... Ég blátt áfram
hellti orðunum yfir hann ....
— Hann bar ekki einu sinni á móti svartklæddu konunni,
sagði Djúkovski, og hló niðri í honum strákurinn. En ég
kvelst að minnsta kosti út af þessari eldspýtu. Ég þoli ekki
þessa óvissu lengur. Vertu sæll, nú fer ég. ___
DJÚKOVSKl TÓK yfirhöfn sina og fór. Tjúhikov lét sækja
Akúliku og yfirlieyrði hana. Hún sagðist hara ekkert vita.
-— Ég hef aldrei verið i tygjum við neinn nema þig, sagði
hún,
Klukkan sex um kvöldið kom Djúkovski
aftur á sjónarsviðið og var allur i uppnámi.
Hann var svo skjálfhentur, að hann gat ekki
bneppt frá sér mussunni. Eldrauður var
hann í kinnum. Augljóst, að hann bjó yfir
stórtíðinöum.
Veni, vidi, vici, hrópaði hann, um
leið og hann kom eins og stormbylur
inn í stofu Tjúbikovs og fleygði sér
i stól. Svei mér, ef ég fer ekki að halda, að
ég sé stórsnillingur. Hlustaðu nú á! Þvi-
lik heppni! Við höfum þegar veitt þrennt,
— eins og þú veizt? Ég er búinn að kló-
festa fjórðu persónuna, -— sem lika er
kona. Og það er þá líka kvenmaður! Ég
skyldi glaður gefa tiu ár úr ævi minni
til þess að fá að snerta við öxl hennar.
En hlustaðu nú á! Ég fór heim til Klásovs
og gekk þar dálítið um i grenndinni. Ég
leit þar inn í allar búðir, knæpur og kjall-
ara og spurði alls staðar eftir sænskum
eldspýtum. Og alls staðar var sama svarið,
að þær væru ekki til. Ég var á sprettinum
alveg þangað til núna. Margsinnis gaf ég
upp alla von, og jafnmörgum sinnum kvikn-
aði hún aftur. Svona leið allur dagurinn .. .
Og loks kom að þvi fyrir einni stundu,
að ég fann það, sem ég leitaði að, i þriggja
versta fjarlægð héðan. Ég spurði, hvort
þeir hefðu sænskar eldspýtur. Þeir fengu
mér eitt búnt með niu stokkum. Hinn tiunda höfðu þeir selt. Hver keypti hann?
spurði ég. Jú, það gerði þessi og þessi. . . .Hún bað um þær af útafbreytni. Þarna
sérð þú, Nikolja Jermolaitsj, hvað hægt er að gera, ef hugur fylgir máli. Frá og með
deginum í dag ber ég lotningu fyrir sjálfum mér! Púff! En nú leggjum við af stað.
— Hvert þá?
Til hennar .... þeirrar fjórðu .... Við verðum að hraða okkur, annars dey
ég af óþolinmæði. Veiztu, hver liún er? Þú gætir aldrei getið upp á þvi. Það er ...
sýslumannsfrúin unga, Olga Pavlóvna! Hún og engin önnur. Það var hún, sem keypti
eldspýtustokkinn.
Þú ... þú ... ert ekki með öllum mjalla!
ÞETTA ER ósköp einfalt allt saman. í fyrsta lagi reykir hún, og i öðru lagi
var bún hálskotin i Klásov. Hann yfirgaf hana, þegar hann tók Akúliku, og auð-
vitað hcfur hún vlijað hefna sin. Ég minnist ])ess nú, að ég kom einu sinni að þeim
blífina i eldhúsinu. Hún sór og sárt við lagði, að hún elskaði hann,
tottaði vindlinginn og blés reyknum framan i hana. — Komdu svo,
. en fyrir alla muni undireins, annars náum við ekki þangað, fyrr
orðið.
láta piltung koma mér til
, . Þú ert drullu-
þú mig til þess.
nafni
skipti
óvörum bak við
en Klásov bara
nú förum við, .
en dimmt er
Ég hef nú aldrci orðið svo vitlaus hingað til að
þess að ónáða heiðarlegan kvenmann að kvöldi dags....
Heiðarlegan kvenmann! Ég hef nú aldrei lieyrt annað eins .
sokkur .... Ég hef aldrei þorað að gagnrýna þig, en nú neyðir
Drullusokkur. En flýttu þér nú og komdu með mér.
Rannsóknardómarinn sló út hendinni yfir þessari fjarstæðu og hló.
Ég bið þig innilega, endurtók Djúkovski, •— ekki min vcgna, heldur 1
réttvisinnar. líg grátbæni þig ... tíerðu þessa bón mína, bara i þetta eina
á ævi minni.
Djúkovski féll á kné.
Nikolaj Jermolaitsj! Vertu nú einu sinui vænn. Þú mátt skarnma mig. Þú
mátt kalla mig þrjót og þorpara, hvað sem þú vilt, ef mér hefur skjátlazt um þessa
konu. Og settu þér fyrir sjónir, hve málið er mikilsvert. Þetta verður heil skáldsaga.
Orðrómurinu berst um allt Rússland. Við verðum skipaðir rannsóknardómarar í sér-
staklega mikilvægum málaferlum....
Rannsóknardómarinn hnykklaði brýnnar og rétti höndina hikandi eftir yfirhöfn sinni.
sinni.
Við förum, sagði liann. En fjandinn hafi þig, ef.....
Það var tekið að skyggja, er vagninn nain staðar úti fyrir
dyrum sýslumannsins.
— Við erum regluleg naut, sagði Tjúbikov, um leið og
hann kippti í dyrabjölluna, — að ónáða fólk svona siðla
dags....
— Það gerir ekkert til . . . Við segjum, að það hafi brotn-
að fjöður.
DYRNAR OPNUÐUST, og tiguleg og þéttvaxin kona á þri-
tugsaldri stóð á þröskuldinum andspænis þeim Tjúbikov
og Djúkovski. Hún hafði kolsvartar augnabrúnir og þykkar,
rauðar varir. Það var Olga Pavlóvna sjálf, sem kom til dyrta.
Framhald á bls. 30.
VIXAN 7