Vikan - 13.07.1961, Síða 13

5
f
Klara hljðp upp stlgann og upp á
4. hœð. Hún óskaCl, að hún gœti
grátiO ofsann úr blóði sínu og hrett
að hugsa um Ragnar. Hún hefði vilj-
að gefa mikið til, að það augnaráð,
sem hann sendi Evu, hefði verið ætlað
henni, og hún fann allt I einu til þess,
að hún var aðeins þerna i léreftskjól,
en ekki silkiklædd og dularfull kona,
sem gat baðað sig úr Chanel 5 og
fyllt herbergi sitt af rósum.
Rautt ljós fyrir ofan dyr 14. — Eve
er þá kominn upp, hugsaði Klara og
flýtti sér að bursta á sér hárið. Hún
efaðist ekki um, að Ragnar væri með
henni.
Það reyndist lika rétt. Hann sat í
sófanum og virti Eve fyrir sér, þar
sem hún sat við snyrtiborðiö og
hreinsaði þykkt lag af farða af and-
litinu.
— Ég hefði nú haldið, að hún væri
nógu dökk fyrir, hugsaði Klara og
gaf Ragnari auga. Hann virtist alls
ekki hafa veitt komu hennar athygli.
Augu hans viku ekki af litlu kon-
unni brúnu, sem sat við snyrtiborðið.
Klara reyndi að láta bakkann halda
jafnvægi á flötum lófanum, en það
gekk illa eins og venjulega. Það rann
allt til á honum, meðan hún losaði af
reykborðinu með hinni hendinni.
Eve hafði virt fyrir sér aðfarirnar
og tók hann af henni með þessum
létta hlátri, sem virtist vera eitt af
hennar sérkennum. Og Ragnar var
enn hjá Bve, þegar Klara þurfti að
fara af verði kl. hálftólf. Hún hugsaði
um hann, þegar hún gekk ein heim
um mannfáar göturnar, og þráði
hann af blíðu og sársauka, svo að
hana kenndi til.
Klara lauk við að þvo gólfið og
leit síðan yfir herbergið. Nú leit það
nákvæmlega eins út og hvert annað
gistihúsherbergi. Það var ekkert, sem
minnti lengur á gestina, sem nú voru
farnir, Klara andvarpaði með sökn-
uði, þegar hún minntist þeirra. Þeir
höfðu gert lífið að leik þennan tíma,
sem þeir dvöldust. Svolitil skima af
framandi lífi hafði borizt inn í hvers-
dagslega tilveru. Hún gekk inn á 14,
þar sem blómailmurinn lá enn í loft-
inu og hálffullt glas af Chanel 5
stóð á snyrtiborðinu. Hún ætlaði að
fara að henda því I bréfakörfuna,
þegar henni snerist hugur. Því ekki
að eiga það, eins og Eve hafði sjálf-
sagt ætlazt til. — Það var ekki henn-
ar sök, þó að Ragnar væri hrifinn
af henni, en ekki mér.
Hurðin opnaðist, og hún sneri sér
snöggt við. Ragnar stóð í dyrunum.
Hann leit yfir herbergið með svip,
sem lýsti tilfinningum hans vel, og
Klara skildi hann, þó að hennar eig-
in sársauki væri engu minni. Og ef
til vill var það einmitt þess vegna.
Hann gekk yfir að rúminu og horfði
á það um stund. Svipur hans var
næstum reiðilegur. Svo settist hann
í stólinn og leit á Klöru. Hún horfði
á móti og brosti dauflega. Hún vissi
vel, að hann átti ekki að vera þarna,
og hún hefði aldrei átt að hleypa
honum inn, en það skipti engu máli
fyrir hana. Nú var engin Eve lengur.
Hún sneri sér að snýrtiborðinu og
fór að taka af því bréfarusl og fleira,
sem hún fleygði i ruslakörfuna. Hún
fann, að augu hans fylgdu henni eftir,
og eins og ósjálfrátt sveiflaði hún
mjöðmunum til, þegar hún hreyfði
sig. Það hafði einhver seig, brún
leðja runnið út úr pappadós á borð-
inu, og henni gekk illa að hreinsa
hana upp.
Allt í einu stóð Ragnar við hlið
henni og horfði brosand á hana. —
Þú værir þokkaleg ásýndum, ef þú
færir að maka þessu framan i þig.
Hún leit upp í andlit hans, sem bar
ekki nein merki um ástarsorg að
þessu sinni. Hún sleppti meikdollunni
hennar Eve, og henni flaug í hug,
þegar hún fann heitar varir hans á
sínum, að það hefði verið heppni, að
hún var ekkl búin að sklpta á rúm-
inu.
Hún teygði sig lengra svo kjóllinn dróst upp
fyrir hné og brjóstin þöndust út og meðan
hann gekkí áttina til hennar losaði hún efstu
tölurnar á hálsmálinu á bláa þernukjólnum
VIKAN 13