Vikan - 13.07.1961, Blaðsíða 24

Éftir Potricio fcovich
Fylgist meö
frá byrjun
ÞEGAR Lísa kom heim af skrifstofunni, var
Mikki aö spjalla viö Bellu i simanum, og eftir
svip hans aö dæma var hann ekki sérlega hrif-
inn af því, hvernig samtalið snerist. Meöan Lísa
var aö fara úr regnkápunni, heyrði hún, að bróð-
ir hennar hækkaöi róminn og mótmælti sem á-
kafast:
— Nei, heyrðu nú, Bella, — þú, sem lofaðir
statt og stööugt . . .
Nú var Bella aö rifta einhverju loforöi viö hann,
hugsaði Lisa, um leið og hún sparkaði af sér vatns-
stígvélunum, sem hún hafði sporað gólfið með.
Á hillunni undir speglinum lá sendibréf til mömmu
hennar. Það var frá Brasilíu, og utanáskriftin
var: Frú Kitty Tremein, Kirkjustíg 35, Norður-
blá. Lundúnum. Frá Terens frænda, hugsaði hún
og leit fljótlega á það.
Utanáskriftin var vélrituð, og það var hún
ekki vön að vera. En hann hefði nú getað lesið
ritara sínum bréfið fyrir. Andartak velti hún því
fyrir sér, hvers vegna hann hefði farið til þess. En
af hverju lá bréfið annars þarna — óhreyft? Nú
varð henni loks ljóst, að móðir hennar var ekki
heima og þess vegna hafði enginn tekið sér fyrir
hendur að hafa til mat.
Jæja, þá lendir það liklega á mér, sagði Lísa við
sjálfa sig og gekk fram í eldhús.
Hún var að afhýða síðustu kartöfluna, þegar
Mikki kom inn til hennar í illu skapi.
— Hvað er nú með Bellu? spurði hún í sam-
úðartón.
— Hún var búin að lofa aö koma með mér á
félagsdansleikinn í kvöld, svaraði hann gremju-
lega. — Hún lofaði því fyrir viku, og nú sagð-
ist hún samt ekki geta komið.
Hann ætti að hætta við allt saman og segja
henni upp, hugsaði Lísa, en sagði ekki neitt, —
bara varp öndinni. Þaö var alltaf svo auðvelt að
ráða bót á tilfinningamálum annarra. Það voru
manns eigin vandamál, sem alltaf var svo erfitt
að leysa.
Ég verö að hætta hjá Farley, hugsaði hún á-
kveðin, meðan hún var að setja kartöflurnar yfir.
Ég get ekki haldið þar áfram með þvi að hitta
Pétur hvern einasta dag. Ég verð að leita mér
að annarri atvinnu.
— Hvað er orðið af mömmu og Marínu? spurði
Mikki. Og Lisa tók á af alefli til þess að geta
haldið sér við efnið.
— Marín er útl að borða með Adda, en mömmu
veit ég ekkert um.
— Við skulum vera eins fljót að borða og hægt
er, sagði hann óþolinmóður. — Ég sagði Bellu, að
ég ætlaði að koma með henni spölkorn út, núna
seinni partinn.
— Væri ekki betra, að . . . hóf hún máls, en
hætti við það, sem hún ætlaði að segja, þegar
útidyrnar voru opnaðar. — Mamma er að koma,
sagði hún bara.
En það var ekki Kitty Tremein, sem inn í eld-
húsið kom. Það var Marín með rauðgullna hárið
regnvott og úfið og augun svo barmafull af beizkju
að Lísa spurði ósjálfrátt: — Hvað hefur Addi nú
gert?
■— Þú ættir heldur að spyrja, hvað hann hefði
ekki, gert, svaraði Marín illspárri röddu, um leið
og hún reif sig úr votri plastkápunni. — Hann, sem
vissi, að mig langaði svo til að sjá þetta nýja
-leikrit í kvöld. Ég bað hann að ná í miöa — fyrir
mörgum dögum, —en hann segir, að við höfum
ekki efni á að fara i leikhús, eins og sakir standi.
—■ En þið fóruð nú í leikhúsið í vikunni, sem
leið, gall Mikki við með bróðurlegum skorti á
háttvisi. Það varð til Þess, að holskefla af reiði
skall yfir hans synduga höfuð.
— Og hvers vegna skyldum við ekki hafa
gert það? Aðrar manneskjur fara út og skemmta
sér. Þetta er bara af því, að Addi hefur fengið
á heilann, að hann verði að spara hvern einasta
eyri til þess að geta keypt jörð.
— Ekki fannst þér það neitt heimskulegt fyrst
í stað, rétt eftir að þið voruð trúlofuð, sagði
Mikki.
— Það er náttúrlega allt i lagi með jörðina,
svaraði Marín með semingi. — En ég hafði hugs-
að mér, að við gætum gert okkur eitthvað til gam-
ans, áður en við græfum okkur þar. Og það
verður svei mér leiðinlegt til lengdar, ef við
megum aldrei gera okkur glaðan dag, vegna
þess að Addi heimtar að leggja fyrir hvern eyri
til að kaupa þetta bölvað kot.
— Mér finnst þú bara lánsöm, mælti Lísa, en
beit svo í vörina og þagnaði. Þetta hafði hún
ekki ætlað sér að segja. Marín og Mikki vissu
ekkert um Pétur Farley annað en að Lísa hafði
orðið einkaritari hans, þegar faðir hans hætti
verzlunarstörfum fyrir nokkrum mánuðum, og svo,
að hann var nýtrúlofaður sjónvarpsstjörnunni og
söngmeynni Loraine Ellis. Lísa minntist aldrei á
hann heima fyrir, ef hjá því varð komizt.
Henni hafði komið til hugar, að ef hún gæti
stillt sig um að minnast á hann, gæti hún kannski
líka hætt að hugsa um hann. Mikki og Marin
áttu lika í svo miklu annríki við sín eigin málefni,
að þau skiptu sér sjaldan af hennar. Hún var
kjarklaus og kvíðandi.
En nú leit Marín allt i einu forvitnislega til
hennar.
— Hvers vegna finnst þér ég vera lánsöm?
— Æ, gleymdu bara þvi, sem ég var að segja,
svaraði Lisa glaðlega.
Kartöflurnar voru nú tilbúnar. Hún tók pottinn
af plötunni og bætti við: — Vertu nú svo góð að
leggja á borðið, meðan ég opna dós með ein-
hverju Það lítur út fyrir, að mamma hafi gleymt
öllu, sem heitir matur.
— Hvar er hún? spurði Marin.
Lísa svaraði, eins og satt var: — Það hef ég
ekki hugmynd um. Líklega úti að kaupa í mat.
Henni þótti vænt um að hafa getað leitt talið
inn á aðra braut.
Búrið var álíka tómt og kæliskápurinn. —
Mamma hlýtur að hafa gleymt að panta vörur
í þessari viku, sagði hún I ráðaleysi. Loks fann
hún þó eina dós með kjöti.
— Er þetta allt, sem þú hefur upp á að bjóða?
spurði Mikki. Hún hló.
— Látið liggja vel á ykkur, — ég skal útbúa
eitthvað, sem er ætt, svaraði hún til að róa hann.
Mikki treysti því, að henni mundi takast það, og
gekk aftur inn í stofu og tók að brjóta heilann
um, hve Bella væri svikul.
Marin fór á eftir honum með fullan bakka og
mælti forvitnislega: — Það er komið bréf til
mömmu frá Terens frænda. Heldurðu, að hann sé
nú loks orðinn ákveðinn í því að skreppa snöggv-
ast heim?
TERE*NS FRÆNDI.
ARA, að það væri nú svo vel, hugsaði Lísa.
Hún hafði verið fjögurra ára gömul og Mikki
sex, þegar einkabróðir mömmu þeirra fluttist
til Ríó de Janeiró. Það var rétt svo, að hún mundi
eftir honum, háum, ijóshærðum og fjörlegum
manni, sem sagði henni ótrúlegustu ævintýr með
írskum málhreim og gaf henni bláan bangsa.
þegar hann fór. Nú voru átján ár síðan.
Marín var þó of lítil til þess að muna verulega
eftir honum, en hún erfði bangsann, þegar Lisa
fór í skóla.
Og eftir því, sem árin liðu, fengu þau ágæt bréf
frá honum — með mislöngu millibili. Og i þeim
sóu þau votta fyrir dásamlegu ævintýralandi,
þar sem alltaf var sifellt sólskin og tína mátti
eins mikið af appelsínum og mandarínum og hver
vildi, þar sem glampandi, bláar öldur gjálfruðu
við gulhvíta, óendanlega sandströnd og hægt var
að baða sig árið um kring.
Síðar fluttist hann frá Ríó til Nova Friburgo,
og þá voru það fjöllin, sem hann skrifaði um:
tindur við tind, svo langt sem augað eygði. Og
hann skrifaði um ferðir á hestbaki og um dásam-
lega sundlaug frá náttúrunnar hendi, þar sem
trén teygðu marglitar greinar sínar út yfir vatn-
ið, —- því að Terens frændi hafði keypt gamla
höll uppi i fjöllunum fyrir utan Ríó og breytt
henni í dýrindis-gistihús. Þangað gátu svo rikir
Bandaríkjamenn riðið, leikið golf og synt undir
heiðum, suðrænum himni eða klifið í fjöll, ef þá
langaði til.
— Þetta er í rauninni eins konar smáparadis
hér uppi í fjöllunum, skrifaði Terens frændi með
sinni stórkostlegu rithönd, sem naumast var hægt
að lesa. Hann skírði gistihúsið Fjallaparadís eða
Monte Paraiso á portúgölsku og sendi þeim mynd-
ir af hinu dásamlega útsýni þaðan heiman að tll
sannindamerkis um, að Það bæri naín með rentu.
Enn fremur skrifaði hann, að þegar starfsemin
væri komin í fullan gang, ætlaði hann að taka
sér það frí, sem hann hefði allt of lengi frestað.
Hann ætlaði að ferðast heim til Englands og heim-
sækja systur sína og börn hennar, en það fólk var
nú hið eina, sem batt hann við föðurlandið.
Lísa hafði verið nýbyrjuð í heimavistarskólan-
um, þegar Terens frændi vakti fyrst máls á því,
að hann ætlaði að skreppa heim. Og hún hafði
alltaf kviðið fyrir því, að hann kæmi, óður en
sumarleyfi byrjuðu, þannig að hún yrði af aðal-
skemmtuninni: gjöfunum borðunum og leiksýn-
ingunum, sem hann hafði lofað þeim.
En hún þurfti ekki að kvíða því. Þegar hún
brautskráðist úr skólanum, eftir fjögur ár, gátu
þau enn hlakkað til heimsóknar Terens frænda.
Hann var enn ekki farinn að koma.
— Annað hvort kem ég nú í ár eða næsta ár,
skrifaði hann, — undireins og ég er búinn að
stækka gistihúsið.
Því að hann var Þá einmitt að stækka Fjalla-
paradís og sá ekki út úr önnum við að ráða tU
sin þjónustufólk, svo að taka mætti á móti öll-
um þeim gestum, sem hótelið rúmaði.
— Þetta verður glæsilegasta gistihús i allri
Suður-Ameríku, þegar ég er búinn að fullgera það,
stóð í bréfinu til systur hans. Það var rétt svo,
NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
24 VIKAN