Vikan - 13.07.1961, Qupperneq 25

Trennein fjölskyldan fær bréf, sem ger-
breytir högum hennar. Þau sjá nú fram
ævintýraríkt lif undir suðrænni sól.
að Kitty Tremein fyndi ekki tii öfundar, er hún
sagði börnum sínum þetta.
— Terens hefur aevinlega lánazt allt, mælti hún.
— Hann hefur sagt, að þar kæmi, að hann græddi
mikið fé, og nú er sannarlega svo komið.
— Bara, að hann vildi nú gefa okkur eitthvað
af þvi, sagði Marín og andvarpaði. Móðir hennar
setti hógværlega ofan i við hana.
Síðan hélt hún áfram: — Hver veit, hv’að hann
kann að hafa i hyggju núna. Hann hjálpar okkur
áreiðanlega, þegar hann kemur heim, það er ég
viss um. Terens hefur alltaf verið örlátur. Hann
er einn þeirra, sem gætu gefið utan af sér fötin.
Heyrið þið bara, hvað hann skrifar hér. . .
En við það sat. „Þegar Terens frændi kemur
heim," varð eins konar orðtak innan fjölskyld-
unnar, eins og þegar aðrir miða við að vinna í
happdrættinu. Þegar frændi kæmi heim, mundi
hann án efa bjóða systursyni sínum starf við hið
mikla gistihús sitt. Og þar mundi dugnaður hans
og áhugi fá að njóta sín, og hann þyrfti ekki að
láta sér nægja leiðindagrúsk í endurskoðunar-
fyrirtæki.
Hann mundi kaupa handa Kitty skinnkápuna,
sem hún hafði svo lengi þráð, og fara með systur-
dætrum sínum á beztu skemmtistaði og gefa þeim
reglulega fín föt. Ekki var heldur með öllu ó-
hugsandi, að hann hjálpaði þeim til að borga
niður bankalánið af húsinu, -- því að hvað mun-
aði þann mann um nokkur þúsund krónur, sem
átti stærsta tizkuhótelið í Suður-Ameriku?
Það var bara þetta, að hann kom aldrei. Þau
höfðu ekki einu sinni heyrt neitt frá honum
síðan fyrir jól, bráðum tiu mánuðir síðan. Að vísu
iiafði slíkt komið fyrir áður. Ó, hugsa sér, ef það
skyldi nú standa í bréfinu, að hann ætlaði að fara
að koma, flaug 1 hug Lísu, um leið og hún fór
upp á loft.
Hún gekk út að glugganum á litla herberginu
sínu, og horfði yfir endalausar raðir af húsþökum
og regnið, sem buldi á þeim. Svo varp hún önd-
inni. Því var svo sem ekki að neita, að fjölskyldan
var illa stödd í augnablikinu. Mikki ætlaði að
drepast úr leiðindum í starfi sinu, og ekki gekk
það sérlega vel milli hans og Bellu heldur. Ef hún
vildi nú annaðhvort giftast honum eða hætta við
allt saman í stað þess að halda honum í þessari
sifelldu óvissu.
Mikki var þögull og óstyrkur allan daginn og
allsendis ólíkur þessum glaðværa yfirborðsmanni,
■sem hann hafði verið, þangað til Bella hertók
Framhald í næsta blaði.
iEFST I
ÞESSU BLAÐI
vikan 25