Vikan - 10.08.1961, Qupperneq 6

'A
ÍM
Fram að þessu hafa hugmyndir okkar um frœnku
mina frá París verið nokkuð á reiki. Við vitum, að hún
ber hið hijómfagra nafn Dorette eins og móðir hennar,
sem er frönsk. Ég fæ hréf frá foreldrum hennar á hverj-
um jólum, og stundum senda þau mér myndir af Dorette.
Eftir þeim að dæma er hún mjög snotur, en eins og
aliir vita, er ekki alltaf að marka ljósmyndir, og mér
fannst það nokkuð langt gengið, þegar Holgeir fór að
kalla hana „hina svarthærðu Marilyn Monroe.“ Kannski
gæti ég lika tekið mig sæmilega út, ef ég léti mynda mig
hálínakta í mínu finasta skarti. En ég bý i tvílyítu
húsi, sem er það langt frá bænum, að ógerlegt er að fá
íasta húshjálp, þar við bætist eiginmaðurinn (Holgeir),
sem notar gólfteppin fyrir öskuhakka og getur ekki
lundið eina bók án þess að tæma alla bókahilluna. Og
eins og allar húsmæður vita, verður ekki mikill tími
aflögu til þess að punta sig upp og fara til mynda-
smiðs.
Dorette, frænka mín, er tveimur árum yngri en ég, og
dag nokkurn fékk ég bréf frá henni, þar sem hún sagði,
að sig iangaði til að kynnast fjölskyldu föður síns og
hefði í hyggju að heimsækja Jette, frænku sina, — það
er ég. Holgeir varð frá sér numinn. Hann skrifaði strax
og bauð henni að búa hjá okkur, þvi að við hefðum
gestaherbergi. Ég varð ekki alveg eins hrifin, þvi að
svo illa hittist á, að konan, sem ég hafði loks fengið til
að aðstoða mig við morgunverkin, var með hálsbólgu,
en ég ætiaði samt að reyna að taka vel á móti henni.
Okkur Holgeir var nefnilega boðið til Parisar næsta
sumar, og 22 ára gömui stúlka hlýtur þó að geta búið um
rúmið sitt sjálf og hjálpað svolítið til, jafnvel þótt hún
liti út eins og filmstjarna.
En sú Dorette, sem við sóttum á járnbrautarstöðina,
var jafnvel enn þá fallegri en myndirnar höfðu sýnt.
Ég varð að viðurkenna, að það var langt síðan ég hafði
séð svona fallega stúlku. Hún var lítil og nett og bók-
staflega talað flaug í fangið á Holgeir (hann hafði stað-
ið með útbreiddan faðminn, frá því að hún birtist í
klefaglugganum), og föt hennar voru augsýnilega frá
Dior. Dorette frænka sönglaði dönskuna, og fólkið á
brautarstöðinni sneri sér við og horfði á eftir henni.
Hún var kurteis og alúðleg, og þó að mér sýndist hún
vera hálfgerð „puntudúkka", vonaðist ég til að geta um-
borið hana í einn mánuð.
En margt fer öðruvísi en ætlað er. Dorette vakti mikla
hrifningu meðal fjölskyldunnar, og hún hefði getað haft
Holgeir fyrir fótaþurrku, ef hún hefði kært sig um. Hún
tók til i herberginu sínu og gerði það sæmilega, þegar
tekið er tillit til þess, að hún kom með fjórar ferðá-
töskur og einhver ósköp af dularfullum flöskum og
krukkum. Hún gerði sér ekki fyllilega ljóst, hve erfitt
það er að halda svona stóru húsi í horfinu, því að eitp?
daginn lýsti hún yfir, að þetta væri „nýtizulegasta hús
í heimi, miðstöðvarhiti, ryksuga og þvottavél, — þú
hrýtur að vera eldfljót með húsverkn, Jette, og hafa
mikiun tima aflögu fyrir sjálfa þig.“
Það var alls ekki laust við, að þetta skilningsleysi
færi dálitið i taugarnar á mér. Einmitt þennan dag hafði
ég verið svo önnum kafin við að strauja, að ég hafði
orðið að hætta við að fara í hárgreiðslu. Ekki bætti það
úr skák, þegar Holgeir sagði: „Ég er viss um, að Jette
hefði alltaf nóg að gera, þó að hún hefði þrjátiu vinnu-
konur.“
Ef augnaráð væri banvænt væri ég fyrir löngu orðin
ekkja, en Dorette hló bara og sagði, að húsið heima hjá
henni væri alveg eins stórt, en ekki eins nýtizkulegt,
og samt liefði móðir hennar tima til að sauma öll föt
sín sjálf og tæki þar að auki nokkur börn í nágrenninu
i spilatíma.
Ég var nú alveg búin að fá nóg af þessu, og j>egar
líolgeir spurði mig, hvort ég vildi koma í bíó um kvöld-
ið, sagðist ég heldur vilja hvila mig, svo að Dorette
og hann fóru. Þau voru i ágætu skapi, þegar þau komu
heim, og höfðu ráðgert að halda boð næsta iaugardag.
Við vorum nýbúin að bjóða allri fjölskyldunni, svo að
ég ieyfði mér að bera fram mótmæli. En Hoigeir sagði:
„Ég á auðvitað ekki við fjölskylduna, Ég ætla að bjóða
ungu í'ólki af skrifstofunni. Við verðum að hafa það
liugfast, að Dorette er ung stúlka, sem liefur gaman af
að dansa.“
Samkvæmið fór ágætlega fram. Ég hafði aldrei séð
samstarfsfólk Holgeirs fyrr og grunaði ekki, að það væri
svona margt. Meðal þeirra voru nokkrar reglulega við-
kunnanlegar stúlkur, en þær gerðu ekki annað en dá-
sama Dorette, svo að ómögulegt var að toga út úr þeim
orð af viti.
Gestirnir fóru klukkan 2, og þegar frænka mín sá,
í>ð ég ætlaði að fara að þvo upp, varð hún alveg agn-
dofa. „En góða mín, það er sunnudagur á morgun,
og við höfum allan daginn fyrir okkur. Þá skal ég
hjálpa þér að þvo upp, og Holgeir getur ryksogið."
„Það er sjálfsagt einhver franskur siður að láta allt eiga
sig þangað til daginn eftir,“ hugsaði ég bálreið. Auk þess
hefur Holgeir aldrei snert ryksuguna, og ég lét Dorette líka
heyra það. En sú litla svaraði því til, að hann hefði bara
gott af þvi að læra það og það væri heimskulegt af mér
að vera með hreinlætisæði um miðja nótt. Ég lét eins og ég
skildi ekki sneiðina og sagði þeim að fara að hátta. Klukkan
var víst orðin 5, þegar ég fór að sofa, en þá var lika allt
hreint og fágað fyrir sunnudaginn.
Ég svaf eins og steinn, og þegar ég loks vaknaði, fannst
mér allt svo einkennilega hljótt. Dorette og Holgeir höfðu
fengið sér kaffi i eldhúsinu, þvegið upp eftir sig og skilið
eftir bréfmiða: „Vertu bara róleg. Við ákváðum að hitta Thom-
sen- og Lindhjónin, þú kannast við þau. Við ætlum í „Fugla-
búrið“ og komum heim í síðdegiskaffið."
Það var alger þögn i húsinu. Ég settist niður og hugsaði
málið. Fyrst kom mér í hug að fá mér bil til „Fuglahússins,“
sem var vinsælt sumarhótel í miðjum skóginum, og láta Hol-
geir borga brúsann, en þegar ég gáði betur að, sá ég, að það
var orðið of framorðið, svo að ég tók rögg á mig og ákvað að
taka til i herbergi gestsins okkar. En þar var allt i röð og
reglu. Ég varð þrátt fyrir allt að viðurkenna, að hún var vel
upp alin. Þau komu heim um fjögurleytið i sólskinsskapi.
’ Aðdáun Holgeirs á frænku minni jókst með degi hverjum.
„Þú ættir að láta klippa þig eins og Dorette,“ sagði hann.
'— „Þú ættir að nota meiri andlitsfarða, Jette.“ Eins og ég
hefði ekki nóg annað við tímann að gera en mála mig og
púðra. — „Langar þig ekki til að eiga rauða kápu eins og
Dorette á?“ hélt Holger áfram. (Þakka, en við erum engir
milljónarar). „Ég hef meiri þörf fyrir regnkápu og hrærivél,"
sagði ég.
FROJKA
MÍM
FRA #
PARIS
, Sannleikurinn var sá, að ég var orðin dauðþreytt á Dorette
og iðraðist þess sárlega að hafa boðið henni að dveljast hjá
ókkur einn mánuð til viðbótar. Þessi frænka mín var eins
og skrautlegt auglýsingaspjald fyrir föt og fegrunarvörur, en
ég var alltaf önnum kafin við húsverkin í þessu stóra húsi.
Við fórum líka oft út að skemmta okkur, svo að ég fékk aldrei
nægan svefn. Ég var þreytt og ergileg, og ofan á allt þetta
fékk ég bréf frá minni ástkæru föðursystur, þar sem hún sagð-
ist hafa öklabrotnað daginn, sem vinnustúlkan liennar átti
að fara í frí, — og hvort ég gseti nú ekki komið eins og
frelsandi engill og verið lijá henni í hálfan mánuð.
Ég tók ekki mikið mark á þessu englatali. Mig grunaði,
að föðursystir mín hefði útvegað sér hjúkrunarkonu og vildi
fá mig til að spjalla við sig, meðan hún lægi í rúminu með
fótinn í gipsi. Og mér veitti sannarlega ekki af þvi að hvíla
mig. Það gat ekki verið mikð verk að taka til i íbúðinni henn-
ar, sem var búin öllum nýtízkuþægindum, hugsaði ég. — Það
væri kannski ekki svo vitlaust að fara til Jótlands og láta
allt eiga sig í hálfan mánuð.
Ég impraði á þessu við morgunverðarborðið, og ef til vill
hafði ég vonazt eftir kröftugri mótspyrnu. En Holgeir sagði,
að þetta væri eins og sending frá himnum, ég væri svo þreytu-