Vikan - 10.08.1961, Qupperneq 18

Sakamálasaga eftir Richard Hardwick.
REG MacNeel reyndi að treina
sér drykkinn, þó að hann hefði
helzt kosið að hvolfa honum í
sig og panta sér annan. En hann vissi,
að það mundi ekki bæta úr skák, —
öðru nær. Enda þótt vínið róaði taug-
ar hans, mundi það einnig trufla dóm-
greind hans, og það vildi hann forðast,
eins og á stóð. Hann átti um tvo
kosti að velja. Annar var að hætta
við Klarissu fyrir fullt og allt. Hann
var ekki vanur að kippa sér upp við
þess háttar. Hinn var að koma Harry
Melton fyrir kattarnef. Þá gæti hann
kvænzt Klarissu og náð í alla peninga
Harrys Meltons.
Hann dreypti á víninu og litaðist
um í barnum. Hann hafði hitt han.i
hérna fyrir tæpum þremur mánuðurn.
Hún hafði gefið honum auga i spegí-
inum bak við afgreiðsluborðið. Greg
McNeel var ekkert óvanur því, að
kvenfólkið gæfi honum gætur, og
enginn, sem sá hann, gat furðað sig
á þvi. Hann hafði beint nef, péturs-
spor í höku, grá augu, svart, liðað
Iiár, fallegar, hvítar tennur. Hann var
i senn snyrtilegur og höfðinglegur.
öðrum karlmönnum geðjaðist ekki að
honum, en kvenfólkið dreymdi um
hann í laumi.
Hann vissi, að Klarissa horfði á
hann, en lét eins og hann tæki ekki
eftir því. Hann var enginn viðvan-
ingur og tók öllu með ró.
Eftir dálitla stund bar hann glasið
að vörurn sér og benti bareigandan-
um að koma til sín. Þeir voru álíka
miklar andstæður og Adonis og
Lúsífer.
— Einn í viðbót, hr. McNeel?
— Ekki strax. — Hvaða stúlka er
þetta, se .1 situr þarna og horfir á
mig?
Barney þurrkaði af borðinu, þó að
enginn blettur væri sjáanlegur á því,
og gaut augunum til hennar.
— Ljóshærða hnákan með eyrna-
lokkana og brjóstnálina? Haldið þér,
að hún sé loðin um lófana?
McNeel átti bágt með að verjast
hlátri. — Þetta var mergurinn máls-
ins. Það var auðséð, að Barney hafði
orðið margs vísari af að fylgjast með
ferli McNeels undanfarna mánuði.
— Ég veit það ekki. Ég hef að
minsta kosti aldrei séð hana áður.
— Hún er hreint ekki ósnotur.
Hvað er hún að drekka?
— Hún hefur skellt í sig hverjum
kampavínskokkteilnum eftir annan.
Það lítur út fyrir, að hún hafi orðið
fyrir einhverju mótlæti.
McNeel drakk úr glasinu og ýtti
því fram á borðið. — Gefið mér aftur
í glasið, Barney, og einn kampavíns-
kokkteil handa dömunni með kveðju
frá mér.
Bareigandinn glotti og leit aðdá-
unaraugum á McNeel. — Þér kunnið
lagið á þeim, hr. McNeel. Þessir ungu
piltar hérna eru hreinustu viðvan-
ingar í samanburði við yður. Það fer
ekki á milli mála, að hvað ungur
nemur, gamall temur.
/ Greg McNeel vissi, að hann átti
þetta hrós skilið. Hann hafði ræktað
með sér þennan hæfileika í meira en
tuttugu ár, svo að hann kunni sina
hluti, en honum gramdist bara, að
Barney si;yldi leggja svona mikla
áherzlu á orðið „gamall". McNeel var
þrjátíu og níu ára, en hann var raun-
sæismaður og reyndi ekki að blekkja
sjálfan sig. Honum var vel ljóst, að
hann var að fá undirhöku. Upp á síð-
kastið loddu alltaf fleiri og fleiri hár
við hárburstann á morgnana, og hann
varð að ganga í lífstykki til að leyna
því, að hann var að byrja að fá
ístru. Með málshættinum: Hvað ung-
ur nemur, gamall temur, — hafði
Barney minnt hann á, að nú var
tími til kominn fyrir hann að festa
ráð sitt. Bezt að gera það strax, með-
an úr nógu var að velja.
Hann gaf sig á tal vlð Klarissu, og
eftir að hann hafði gefið henni
nokkra kokkteila, sagði hún honum,
að hún væri gift Harry Melton,
manni, sem væri helmingi eldri en
hún og mjög ríkur.
Eitt kvöldið, þegar þau voru að
dansa saman í litlum veitingastað i
Jersey, sagði hún: — Ég er eins og
fugl i gulinu búri.
— Það er varla mjög vel lokað,
annars værir þú ekki hér í kvöld.
— Harry íór til Chicago í viðskipta-
erindum. Hann fer sjaldan að heim-
an, en þegar hann fer, verð ég að
komast eitthvað út til að ganga ekki
aiveg af vitlnu.
— Bnginn hefur þó þröngvað þér
til að giftast honum, sagði hann bros-
andi. — Eða var þér kannski ógnað
með skammbyssu?
Hiátur hennar var beizkjublandinn.
— Við konur erum veikar á svellinu
ef peningar eru annars vegar, og ég
féll fyrir freistingunni. — Hún snerti
varir hans með einum fingri. — En
nú skulum við reyna að skemmta okk-
ur. Við getum hugsað okkur, að ég
sé öskubuska og klukkan sé ekki orð-
in tólf. — Vonandi verður hún það
aldrei. Stöðvið allar klukkur! — Hún
hló glaðlega. — Það var auðheyrt, að
þetta er ekki í fyrsta skipti, sem þú
skjallar konu, en mér geðjast vel að
þér.
Klarissa hafði rétt að mæla, —
hann vissi, hvernig átti að umgangast
konur.
Harry Melton fór nú oft að heim-
an, og í hvert skipti hraðaöi Klarissa
sér á stefnumót við Greg. Þau hittust
á afviknum stöðum og aldrei nema
einu sinni á sama stað.
— Ég elska hann ekki, en ég dýrka
peningana hans, sagði Klarissa við
Greg. — En hún bauðst aldrei til að
borga reikninginn, enda þótt hann
gæfi henni í skyn, að hann væri
„blankur". Hún sagðist ekki vilja eyða
peningum, meðan Harry væri fjarver-
andi, því að hvernig ætti hún að út-
skýra það fyrir honum, þegar hann
kæmi heim?
Um það bil mánuði seinna leit Greg
inn á barinn hjá Barney.
— Þér eruð ekki daglegur gestur
um þessar mundir, hr. McNeel!
— Ég hef verið önnum kafinn, sagði
Greg.
Barney leit kankvíslega á hann. —
Er það litla hnákan með eyrnalokk-
ana og brjóstnálina? sagði hann og
byrjaði að blanda drykkinn. McNeel
yppti öxlum, en bareigandinn brosti
út að eyrum.
— Vel af sér vikið! Ef ég á að
segja mína meiningu, þá verða þessir
ungu strákar alltaf að láta í minni
pokann, þegar pabbi gamli er á ferð-
inni.
Enn þá hafði McNeel hugboð um,
að Barnéy væri að skensa hann vegna
aldursins, og hann sagði súr á svip-
inn: — Já, þér getið trútt um talað,
en allir höfum við einhverjar á-
hyggjur.
— Slíkar áhyggjur væru mér ekki
á móti skapi, sagði Barney og rétti
honm drykkinn. — Þær mættu gjarn-
an vera þrjár, ein Ijóshærð, ein rauð-
bærð og ein dökkhærð. Nei, hr. Mc-
Neel, ef þér giftið yður, eigum við
á bak að sjá einu mesta kvennagulli
bæjarins, á því er enginn vafi!
Barney fór að afgreiða annan við-
skiptavin, en McNeel sat icyrr og
dreypti á víninu öðru hverju. Hann
var i rauninni að hugsa um hjóna-
band. Hann hafði ekkert á móti því
að kvænast Klarissu, ef þess væri
nokkur kostur. Honum leizt reglu-
lega vel á hana, og kannski var hægt
að koma skilnaðinum í kring þannig,
að maðurinn yrði að sjá henni fyrir
sæmilegu viðurværi.
Barney kom nú aftur og tók tómt
glas McNeels og leit spyrjandi á
hann, og þegar hann kinkaði kolli, fór
hann að blanda annan Martini.
— Já, eins og ég sagði áðan, heföi
ég ekkert á móti því að hafa sams
konar áhyggjur og þér, hr. McNeel.
Eh ef svona ófrlður náungi eins og
ég reynir að koma sér í mjúkinn hjá
þessum hnákum, hlæja þær bara upp
í opið geðið á manni.
McNeel brosti, og Barney hélt
áfram: ■— Þó að undarlegt kunni að
virðast, fyrirfinnast hnákur, sem geðj-
ast vel að manni, þó að ekki sé fríð-
leikanum fyrir að fara. Ætli Það sé
ekki einhvers konar móðurást? En
það er ekki fyrirhafnarlaust að ná
vinfengi þeirra. En það er kannski
bættur skaðinn, það þroskar að
minnsta kosti heilabúið.
t •
Eitt kvöld nokkru síðar minntist
Greg þessara orða bareigandans. Hann
hafði snætt kvöldverð með Klarissu.
Siðan héldu Þau til eins þessara ódýru
veitingastaða, sem Klarissa vildi
endilega venja komur sínar á. Þau
höfðu dansáð dálítið og drukkið
nokkra sjússa.
Barney mundi aldrei deyja ráða-
laus. Hann hafði rétt fyrir sér í því,
að maður varð að Þjálfa heilabúið,
hugsaði McNeel. — Ef til vill hef
ég hjakkað of lengi á sama farinu.
— Um hvað ertu að hugsa? spurði
Klarissa.
Hann varð sér þess meðvitandi, að
hann sat með hrukkað ennið. — Það
er mikið alvörumál. Ég var að hugsa
um þig og mig, — um okkur.
Hún kinkaði kolli og fitlaði við
glas sitt. Eftir augnabliksÞögn, sagði
hún: — Harry vill, að við flytjumst
suður á bóginn.
Hrukkurnar á enni McNeels urðU
enn dýpri.
— Hann hefur verið að gera út
um ýmis viðskipti og segist vera orð-
inn svo fjáður, að hann geti tekið sér
hvild frá störfum, að minnsta kosti
að einhverju leyti. Hann vill flytjast
til Miami eða vesturstrandarinnar, ef
tii vill til Sarasota.
McNeel varð ónotalega við. Hann,
sem hafði beðið eftir Klarissu i öll
þessi ár!
— Þú getur ekki gert þetta, Klar-
issa. Við, sem elskum hvort annað.
Er það þér einskis virði?
Hún hló gleðivana. — Hvað get ég
gert? Álítur þú kannski, að ég ætti
að yfirgefa hann?
Ég ... hann þagnaði, þegar hann
sá, að hann var kominn út á hálan
ís. — Ég get ekki ætlazt til þess af
þér. E'ins og þú veizt, er ég alveg
peningalaus.
— Já, ég veit það, ástin mín. —
Hún strauk um hönd hans.
— Ef til vill hugkvæmist okkur
eitthvað, en nú langar mig til að
dansa.
Hann reyndi að tala um fyrir sjálf-
um sér. Klarissa var ekki eina konan
í heiminum, en konur, sem voru fjög-
urra til fimm milljóna virði, voru samt
ekki á hverju strái. Hann var viss
um, að Klarissa mundi giftast hon-
um og þola með honum súrt og sætt,
ef hann færi fram á það. Hann sá
þetta fyrir sér i huganum: Klarissa
og hann í þægindalausri ibúð með
bakgarði. Eftir nokkur ár yrðu þau
umkringd af æpandi krökkum, og
hinn myndarlegi Greg McNeel hlypi
í spik, þar sem hann sæti meö bjór-
glasið og horfði á sjónvarp. Hann
hryllti við tilhugsuninni einni saman.
Síðdegis næsta dag leit hann að
venju Inn á barinn hjá Bamey.
1B VI.KAN