Vikan - 12.04.1962, Blaðsíða 20

F R A M H 3 L D $ £ A C % N
7. HLUT1.
Hann kastaði smámynt í gluggann hjá henni og hún kom og undraðist
mjög dirfsku hans. Þetta var stórhættulegt athæfi.
EITT í einu, hugsaði Tony með sér,
þegar hann áttaði sig á því að hann
var kominn út á gangstéttina og hélt
á brott frá félagsheimilinu. Og það,
sem fyrst lá fyrir, var að komast
svo langt undan að Riff og Þeir hinir
næðu ekki til hans og tefðu hann, það
sem eftir var kvöldsins.
María hét hún — það var hljóm-
fagurt nafn, minnti hann á þann
hreim sem honum þótti fegurstur;
lágværa klukknahringingu, fuglasöng
og ástúðlega rödd móður hans þegar
hún talaði til hans, nú eftir að hann
hafði orðið sér úti um fasta vinnu.
Aldrei hafði hann séð stjörnurnar
blika eins skært og í kvöld.
Þetta, sem hann þráði, hafði fallið
honum i skaut; hann hafði fundið það,
sem hann leitaði að án þess hann hefði
þó gert sér ljóst hvað það væri.
En hún var systir Bernados. Hvað
um það? Jú, það var vitanlega margt
við það að athuga. Það var afleitt,
eins afleitt og hugsazt gat. Að minnsta
kosti gat hann ekki gert sér í hug-
arlund neitt lakara. Hann hafði að
vísu séð það í kvikmyndum, að engu
máli skipti hvað fjölskyldan sagði,
stúlkan fór alltaf sínu fram og var
jafnan á annarri skoðun. Og hann
þóttist þegar viss um að þannig væri
það einnig hvað Maríu snerti.
Hann varð að hitta hana aftur, til
þess að fullvissa sig um að svo væri.
Hún var systir Bernados, svo "hann
fór nærri um hvar hún bjó, og nú
mundi hann feginn hafa viljað gefa
tíu ár af ævi sinni til Þess að mega
ganga rakleitt að útidyrunum, hringja
bjöllunni og spyrja eftir Maríu Nunez.
Hann stóð um stund í dimmum und-
irganginum og heyrði Þoturnar fara
fram hjá í fylgd með stúlkum sínum.
Hann heyrði Snjókarlinn segja, að
þeir gætu fengið sér kaffisopa í Könn-
unni á meðan þeir biðu Þar eftir Bern-
ardo og hans fylgjurum, og hann
heyrði að Graziella spurði Riff hvort
þær stúlkurnar gætu veitt nokkra
aðstoð.
,,Við þurfum ykkar áreiðanlega
með“, svaraði Malbikarinn, á
eftir . . .“
„Og þú gerir ráð fyi'ir að hafa
krafta aflögum til Þess?“ hreytti Pál-
ina út úr sér.
„Nóga krafta til Þess að þú veinir
og biðji þér griða“, svaraði Malbikar-
inn.
Það var Tony hin mesta raun að
bíða þangað til Þau voru farin fram-
hjá. Hann beið þó þangað til þau
voru horfin fyrir hornið; þá kom
hann fram úr myrkrinu og hraðaði
för sinni að sambyggingunni, þar sem
Bernardo og f jölskylda hans bjó. Hann
vissi meira að segja nákvæmlega hvar
íbúðin var í sambyggingunni, vegna
þess að Þoturnar höfðu verið að bolla-
leggja það fyrir nokkrum vikum að
gera árás á Bernardo í hans eigin
virki.
Árásin hafði þá verið þannig hugs-
uð, að Tony færi eftir þakinu og nið-
ur brunastigann á bakhlið hússins,
brytist inn um gluggann á meðan
Riff, Diesillinn og þeir hinir kæmu inn
um aðaldyrnar.
öll húsin í þessu hverfi voru mjög
svipuð að byggingu og fyrirkomulagi;
þess vegna mátti telja nokkurn veginn
víst að glugginn, sem vissi að bruna-
stiganum, væri á svefnherbergi og
það jók á vandann. Það var ekki ó-
hugsandi að foreldrar hennar svæfu
þar — og hvað þá?
Hann varð að tefla á þá hættu,
hugsaði hann um leið og hann hélt
inn í undirganginn til þess að komast
að brunastiganum. Það var niða-
myrkt í garðinum bak við, og hann
nam staðar andartak til að átta sig
á umhverfinu.
Þegar augu hans fóru að venjast
myrkrinu, sá hann móta fyrir þvotta-
snúrunum og fataplöggunum, sem
héngu þar eins og vanalega. Þar sem
hann náði ekki upp í neðstu þrep
bpunastigans, varð hann að velta
ruslatunnunni að honum með gát og
stíga upp á hana; þar beygði hann sig
i knjáliðunum og stökk eins hátt og
hann gat, en við það valt tunnan.
Bnginn inni fyrir virtist þó veita þeim
hávaða neina athygli, þar var allt
þögult og myrkt sem fyrr; íbúarnir
áttu þeim hávaða að venjast því að
kettir og hundar háðu stöðugt orrust-
ur í görðunum bak við húsin og veltu
um ruslatunnunum í átökunum.
Hann kleif síðan af handafli upp
stigann, þangað til hnén bar við
fyrsta þrepið; þá kom hann fótum að
og eftir það var honum greið upp-
gangan. Þegar hann kom á móts við
þriðju hæðina, hægði hann á sér.
Loks nam hann staðar á járnpallin-
um úti fyrir glugganum á íbúð Nunez-
f jölskyldunnar. Um leið athugaði hann
hvora leiðina hyggilegra væri að velja
til undankomu ef með þyrfti. Færi
hann áfram upp stigann, mátti hann
gera ráð fyrir að verða króaður uppi
á þakinu. Það yrði því öruggara fyrir
hann að snúa við og láta myrkrið
skýla sér.
Sími hringdi skyndilega í einhverri
íbúðinni; köttur mjálmaði í næsta
garði, dráttarbátur þeytti eimpípu
sína úti á fljótinu, barn grét ein-
hversstaðar inni og vildi ekki huggast
láta.
Tony seildist ofan í vasa sinn eftir
smámynt, bað í hljóði og kastaði
myntinni síðan laust á gluggarúðuna.
Lágur málmsmellur kvað við þegar
peningurinn skall á glerið, hann lagði
við hlustirnar, horfði með eftirvænt-
ingu í myrkan gluggann.
„María . . .“ hvíslaði hann lágt.
„María . .
Hann ætlaði ekki að trúa sínum
eigin augum, þegar hann sá einhverja
hvítklædda veru fyrir innan; glugginn
var opnaður og það var María, sem
gægðist út. Hann nefndi enn nafn
hennar, en þagnaði við þegar hún
lagði fingur á varir sér. „Þei ...."
hvíslaði hún lágt. „Hvað heitirðu ann-
ars?“
„Tony", svaraði hann og laut að
henni. „Anton Wyzek. Það er pólskt
nafn“.
„Fallegt nafn“, hvíslaði hún. „En nú
verður þú að fara“.
„Fara? Eg, sem er að koma. Við
skulum koma þangað, sem við get-
um betur talað saman." Hann sá, að
hún var enn í hvíta kjólnum, sem hún
hafði verið í á dansleiknum, en hún
hafði leyst hárið og lokkarnir mynd-
uðu töfrandi umgerð um andlit henni.
„Við verðum að tala saman".
María hristi höfuðið. „Þú verður
að fara“, endurtók hún.
„Viltu umfram allt losna við mig?“
spurði hann.
Hann teygði arminn unz hann náði
til að leggja lófann að barmi hennar,
við hjartastað. „Þú hefur ákafan
hjartslátt?" mælti hann.
„Það verður svo að vera“, svaraði
hún. Svo leit hún um öxl inn í myrka
íbúðina. „Þú verður að fara. Ef Bern-
ardo . .
„Hann er á dansleiknum", sagði
Tony, en fann til samvizkubits, því
að hann vissi betur.
María kinkaði kolli. „Hann fylgir
Anitu þá bráðum heim“.
„Eru tilfinningar hans gagnvart
20 VIKAN