Vikan - 12.04.1962, Blaðsíða 36

njótið vaxandi alits ..
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöö
Þér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér finnið ekki fyrir. Bó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þá finnið þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr. 20.50.
OÍllGtt©
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
— Vera góð við hana, sagði Rose-
mary snöggt. Vera afskaplega góð
við iiana. Líta efhr henni. Ég veit
ekki ennl)á hvernig. Við eruni ekki
húnar að tala það mikið saman. En
cg æila að sýna henní, láta hana
finna ....
— Kæra mín, sagði Philip, þú
hiýtur að vera vili þinu fjær. Það
er bókstaflega ekki hægt.
— Þetta vissi ég að þú mundir
segja, svaraði Rosemary. Því ætti
það ekki að vera? Ég vil að það sé
hægt. Er það ekki nóg? Reyndar les
maður alitaf um svona hluti. Ég
ákvað . . .
— En hún er svo ólýsanlega falleg
sagði Philip liægt, meðan hann skar
framan af vindli.
— Falleg? Rosemary varð svo
hissa að hún roðnaði. Finnst þér
það? Því — því hafði ég ekki tekið
eftir.
— Góði guðl Philip kveikti á eld-
spýtu. Hún er hlátt áfrain töfrandi.
Líítu á hana, barn. Ég var alveg
steini lostinn, þegar ég kom inn til
þín áðan. En . . . ég held, að hvcrnig
sem á þetta er iitið, sért þú að gera
skyssu. Fyrirgefðu mér, vina mín,
ef ég er dáiítið harðorður. En láttu
mig vita með svolitlum fyrirvara ef
fröken Smith borðar með okkur.
—- Kjáninn þinn! sagði Rosemary
og íór út úr bókaherherginu og gekk
aftur inn til sín. Hún fór inn i vinnu-
herbergið sitt og settist við skrif-
borðið. Falleg! Töfrandi! Alveg
steini lostinn! Hjarta hennar sló
þungt eins og gömul klukka. Falleg!
löfrandi! Hún tók upp ávísana-
heftið. Nei, ávísun mundi ekki koma
að neinu gagni. Hún opnaði skúffu
og tók þaðan fimm tíupundseðla,
horfði á þá, skildi tvo þeirra eftir
og gekk inn í svefnherbergið með
hina þrjá í hendinni.
Philip var enn í hókaherberginu
þegar Rosemary kom inn hálftima
seinna. Hún var auðsýnilega að
hafa fataskipti fyrir lcvöldverðinn.
— Ég ætlaði bara að segja þér,
sagði hún, og horfði á hann svolítið
pireygð og suðræn á svipinn, að
fröken Smith borðar ekki kvöld-
verð með okkur.
Philip lagði frá sér blaðið. — Jæja,
hvernig stendur á þvi? Var hún
bundin við annað?
Rosemary gekk til hans og settist
á hné hans. — Hún vildi ólm fara,
sagði hún. — Ég gat ekki haldið
aumingja manneskjunni nauðugri!
Rosemary var nýbúin að greiða
sér, hafði dekkt augnaumbúnaðinn
og nú bar hún perlurnar sínar. Hún
strauk vanga Philips.
— Segðu, að þér þyki vænt um
mig, sagði hún, og mjúk og seiðandi
rödd hennar eggjaði hann.
— Já, auðvitað þykir mér vænt
um þig, sagði hann og þrýsti henni
að sér. — Kysstu mig.
Það var þögn nokkra stund.
Svo sagði Rosemary hugsandi: —
Ég sá dásamlega litla dós í dag. Hún
kostar tuttugu og átta guineur. Má
ég kaupa hana?
Philip vaggaði henni á hnjám sér.
Já, það máttu, litli eyðsluseggur,
sagði hann.
En í raunini var það ckki þetta,
sem Rosemary ællaði að segja.
— Philip, hvislaði hún og þrýsti
liöfði hans að brjósti sér. Philip, er
ég falleg?
Góðir grannar.
Framhald af bls. 13.
Þá eru peningarnir oftast þrotnir.
— Og þvi í ósköpunum fóruð þið
ekki eins að nú? Ég er sannfærður um
að Emilía verður komin heim aftur
að nokkrum dögum liðnum. Að því er
ég bezt veit, tók hún ekki með sér
nema hundrað dollara.
Hann glotti, en ekki eins gleitt og
áður. — Þegar það er eiginkonan,
sem hverfur og svo hittist á að vitni
heyrir ógurlegt vein þá sömu nótt,
tvö sjónarvitni segja frá undarlegri
greftrunarathöfn í mánaskini úti i
garðinum . . . þá fer okkur að gruna
að þarna kunni kannski að vera um
afbrot að ræða. Og þá finnst okkur
ekki forsvaranlegt að bíða.
Það fannst mér ekki heldur. Þeg-
ar allt kom til alls var ekki unnt
að geyma likið von úr viti. Það var
einmitt þess vegna að ég drap kött-
inn og hagaði því svo til, að sjónar-
vitni yrðu að greftruninni. En ég
sagði hins vegar dálítið háðslega: —
Og þá grípið þið tafarlaust skóflur og
haka og gereyðileggið garðinn manns
og híbýlin. En ég vara yður við . . .
ef þið gangið ekki frá öllu aftur
nákvæmlega eins og það var, fer ég
með málið fyrir dómstólana og kref
ykkur skaðabóta.
Littler lögreglufulltrúi lét það ber-
sýnilega ekki skelfa sig. — Og svo
eru það blóðflekkirnir á gólfreflinum
í dagstofunni?
— Mitt eigið blóð, það get ég full-
vissað ykkur um. Ég varð fyrir því
óhappi að brjóta glas og skera mig
á hendi. Það getið þér sjálfur séð
. . . Ég sýndi honum sárið, sem var
tekið að gróa.
Það virtist ekki hafa nein áhrif
á hann heldur. — Brella tii þess að
geta skýrt hvernig á blóðflekkjunum
stendur, sagði hann. Þér haíið sært
yður á hendinni af ásettu ráði,
Vitanlega var þetta rétt hjá hon-
um. En ég vildi einungis hafa þessa
blóðflekki í bakhöndinni, ef áður
nefndar ráðstafanir skyldu ekki nægja
til þess að fá lögregluna til að leita.
Andartaki seinna sá ég hvar Friðrik
Theeber stóð við girðinguna og fylgd-
ist með skemmdarstarfseminni í garð-
inum. Ég reis úr sæti mínu.
— Þér verðið að hafa mig afsak-
aðan rétt sem snöggvast, herra lög-
reglufulltrúi, en ég þarf að segja
nokkur vel valin orð við þennan ná-
unga.
Littler varð mér samferða út.
Ég klofaði yfir skotgrafirnar út að
girðingunni. — Þér finnst víst að þið
séuð það sem kallast góðir nágrann-
ar, varð mér að orði.
Friðrik svelgdist á munnvatni sínu.
— Þetta var ekki í neinum illum til-
gangi gert, Albert, sagði hann. Ekki
af minni hálfu. Mér kemur ekki til
hugar að þú hafir gert það, því máttu
trúa. En þú veizt hvernig hún er,
36 vifcAN