Vikan - 23.08.1962, Blaðsíða 15

Sennilega eru íslendingar ekki
einir þjóða haldnir ])eirri áráttu,
að klifa sýknt og'heiiagt á ])ví hve
æskunni gangi illa að feta í óað-
finnanleg fótspor eldri kynslóðar-
innar. Eflaust er æskan í dag elcki
gallalaus en þó efumst við um, að
,,hvað ætli hefði verið sagt við okk-
ur, ef við hefðum hegðað okkur
svona, ])egar við vorum að alast
upp“-setningar eigi yfirleitt rétt á
sér. Skyldi það ekki henda hina
eldri fulloft, að gleyma sínum eigin
uppvexti heldur snemma?
Næstum þvi vikulega getur að
líta rosafréttir í blöðum um hneyksl-
rnlegt framferði ungmenna í heim-
urinn-versnandi-fer-stíl. Hvort sem
],essi sifc'l di aðfinnsluhraglandi er
á rökum reistur eða ekki, ])á væri
e’-ki úr vegi að gefa æskumanni
tækifæri til ])ess að segja álit sitt
á hinum eldri. Ef til vill kærni þá
í ljós, að eldri kynslóðin er ekki
jafn dyggðum prýdd og hún telur
sig vera og siðferðispostularnir
hefðu ástæðu til að líta í eigin
barm. Eitt er allavega vist, að ó-
tímabærir uppeldisórar þröngsýnna
umkvörtunarseggja munu aldrei
þoka hinni „afvegaleiddu" æsku á
rétta braut.
Við hittum fyrir skömmu ungan
pilt, Jón Örn Marinósson, og röbb-
uðum við hann um fullorðna fólkið,
boð þess og bönn og framkomu
gagnvart hinum yngri. Jón Örn er
15 ára gamall. Hann þreytti lands-
próf síðastliðið vor og sezt í
Menntaskólann i Reykjavik i haust.
— Sjálfsagt er að láta alla njóta
sannmælis bæði unga og gamla,
sagði Jón, er við spurðum hann,
hvort honum fyndist fullorðna fólk-
ið bera af æskunni í prúðmannlegri
framkomu og umgengni. — Auðvitað
er til fjölmargt ágætisfólk á öllum
aldri, sem í engu má vamm sitt vita,
og eins er og verður ávallt til fólk,
sem er og verður næstum óalandi
og óferjandi svo að segja frá vöggu
til grafar. Hegðun æskufólks er oft
í ýmsu ábótavant, en það gildir engu
síður um hina eldri, og hræddur er
ég um, að oft sé um glerhúsaskot-
hrið að ræða, þegar hinir eldri fella
dóm yfir hinum yngri.
— Hvers vegna er fullorðna fólk-
inu svona tíðrætt um ókurteisi úngl-
inga?
— Ef til vill ber meira á slikum
aðfinnslum nú síðustu árin en áður
fyrr. Þjóðfélagið hefur tekið stakka-
skiptum á fáum árum, og við ölumst
þess vegna upp við allt aðrar að-
stæður en foreldrar okkar. Þetta
virðast margir hinna fullorðnu ekki
gera sér Ijóst eða vilja að minnsta
kosti ekki fyrir nokkurn mun kann-
ast við. Það cr þetta fólk, sem sífellt
klifar á frekju og uppivöðslusemi
unglinga og gerir ofl engan mun
á frjálslegri og óþvingaðri framkomu
og argasta dónaskap.
— Telst það þá til frjálslegrar
framkomu, þegar unglingar þúa ó-
kunnuga?
— Nei, a 11 s ekki. Ég tel þéringar
sjálfsagðar, og flestir jafnaldra
mínna. sem ég þekki, eru á s-rna
má’i. Hins vegar finnst mér þéring-
ar ekki eiga alls staðar við.
— Eins og til dæmis hvar?
— Sumir kennarar þéra nemend-
nr sfna. Það finnst mér óhæfa.
Kennarar og nemendur eiga að vera
góðir kunningjar, samstarfsmenn á
skcminfilegum vinnustað.
_ En er ekki erfiðara fyrir kenn-
arann að halda aga, ef hann kemur
GOÐI
FULLr
ORÐIÐ
VIKAN RÆÐIR VIÐ
UNGAN PILT UM
FULLORÐNA FÓLKIÐ
Jón Örn Marinósson:
„Einstrengingslegar
bannreglur
r
a
öllum
sviðum
eru
fram við nemendur sem jafningi þeirra?
— Nei, það held ég að sé misskilningur. Góður
kennari á ekki að þurfa á neinum hjálparmeðulum
eins og þéringum að halda til þess að halda bæði
góðum aga og virðingu sinni óskertri. Agi er sjálf-
sagður í kennslustofu eins og á hverjum öðrum vinnu-
stað, og kennari, sem ekki heldur aga, verður aldrei
vinsæll meðal nemenda sinna. Samt sem áður á kenn-
arinn alls ekki að þurfa að lita niður á nemendurna
eins og einhverjar óæðri verur, sem hann neyðist,
vegna vinnu sinnar, til að umgangast. Vilji kennar-
inn, að virðing sé borin fyrir sér, verður hann einnig
að virða nemcndur sína. Þetta á að sjálfsögðu ekki
aðeins við um kennara, heldur alla þá, sem umgang-
ast æskufólk — og þar liggur hundurinn grafinn.
Það kemur þvi miður alltof oft fyrir, að hinir full-
orðnu vanmeta unglingana, telja i engu mark á þeim
takandi, treysta þeim ekki til neins, líta niður á þá.
„Góði þegiðu, þegar FULLORÐIÐ fólk talar, þú hefur
hvort eð er ekkert vit á þessu“ — lætur sérlega illa
i eyrum okkar unglinganna og heyrist í tíma og ótíma.
— En getur elcki verið að fullorðna fólkið hafi
stundum rétt fyrir sér, þegar þessi setning glymur
í eyrum unglinganna?
— Ef til vill. Hitt er þó áreiðanlega miklu algeng-
ara, að svo sé ekki.
— Og hvernig bregðast unglingarnir við þessu
ranglæti heimsins?
Framhald á bls. 38.
aldrei
til
góðs“.

VIEAN Xg