Vikan - 23.08.1962, Blaðsíða 18

Þar sem áður var góðborgaraleg ibúð á Skóla-
vörðustig 23, eru nú salarkynni með framancli
blæ. Þar er lágt undir ioft og allir veggir klædd-
ir litlausum striga, nema endaveggir, sem end-
urspegla hvor annan og umhverfið. Á veggjum
horfast í augu íslenzkar lieimasætur torfbæja
fyrri alda og franskar hofróður úr glæstum
sölum Versála. Til að auðvelda kynni þessara
ólíku kynsystra lýsa risastórar kínverskar lugt-
ir, sem nema næstum við gólf, en nútiminn á
þarna fulltrúa í lágum bekkjum og litsterkum
sessum. Og sem sameiningartákn allra alda, eru
barna höggmyndir náttúrunnar, brimsorfnar
viðarrætur.
En Fratkland er ekki aðeins miðstöð tízk-
unnar og kvenlegs yndisþokka í íburðarmiklu
hirðlífi fyrri alda, segir frú Andrea Oddsteins-
dóttir, sem rekur tízkuskóla í bessum smekk-
legu húsakynnum. Nú á tímum kemur allt, sem
máli skiptir í tízku og snyrtingu frá Frakklandi,
og þess vegna fór frú Andrea til Parísar til að
læra það vandasama verk, að kenna dætrum
islenzku bændaþjóðarinnar franskan þokka.
— Og hver eru aðaleinkenni hans? spyrjum
við frú Andreu.
— Það hefur mörgum reynzt erfitt að skil-
greina. En hreyfingar franskra kvenna eru
þrungnar kvenlegum yndisþokka, og það er
ernmitt það kvenlega, sem ég mun reyna að draga
fram í fari nemenda minna. Öryggi er nauðsyn-
legt í hreyfingum, en það má ekki yfirgnæfa
kvenlega hlédrægni.
—• Hvað heitir skólinn, sem þér sóttuð í
París?
— La Nouvella Ecole de Mannecpiin de Paris,
en forstöðukona hans er liin heimsfræga sýn-
ingarstúlka Lucky. Á þessum skóla voru, auk
franskra stúlkna, konur frá márgum þjóð-
um. Mér var einkar vel tekið þarna, en ég tók
þátt í ýmsum greinum, þar sem ég æt'aði að
leggja fyrir mig kennslu.
_ Hvað finnst yður aðallega til lýta í fari
íslenzkra stúlkna?
— Það er auðvitað misjafnt, en margar ung-
ar ís’enzkar stúlkur hafa ekki fágaða framkomu,
það fer svo mikið fyrir þeim. Þær tala of hátt
og hreyfingar þeirra eru óheflaðar. Margar
þeirra eru lika alltof mikið máiaðar. Látum
hina miklu augnamálningu vera, það er tízku-
fyrirbæri, sem á fullan rétt á s'r. Það er auð-
vitað misvcl gert hjá þeim og þyrftu margar
þeirra að iæra betur að mála sig. En að hylja
unga og ferska lnið með þykku lagi af púðri
og þvíliku, nær engri átt. Ég nnm leiðbeina
nemendum mínum um snyrtingu, og ekki síður
benda þeim á rétta hárgreiðslu, sem fer vel
við andlit þeirra og vöxt. Ég hef fengið ágæta
unga hárgreiðslukonu til að vinna með mér,
Kristinu Þórarinsdóttur, og mun hún greiða
stúlkunum eftir minni fyrirsögn. Klæðnaður
setur líka sinn svip á konur, eins og allir vita,
en i sambandi við skólann mun starfa sauma-
stofa. Ég hef tvo einkatíma á hverju sex vikna
námskeiði, og í þessum einkatímum, mun ég m.
a. benda stúlkunum á ýmislegt, sem athugavert
kynni að vera við hegðun þeirra og almenna
man nasiði.
— Og svo ætlið þér að kenna þeim að ganga?
— Jó, það cr ekki aðeins mikilvægt að kunna
að hreyfa sig og ganga í starfi sýningarstúlkna,
heldur lika í daglega lífinu. Þegar kona kemur
inn í boð, eða vcrzlun, hefur hún allt önnur
og betri áhrif á viðstadda, ef hreyfingar hennar
eru öruggar og mjúkar. Svo er margt fleira,
sem nauðsynlegt er að læra, t. d. að ganga upp
og niður stiga, og það er líka list, að kunna að
snúa sér við.
— Hvernig þá?
— Það má ekki víxlleggja fæturna þegar snúið
er við, cða í hring.
— En haidið þér að fó k taki almennt eftir
þvi, hvort fæturnir eru i réttum stellingum í
það og það skiptið?
Andrea hefur innréttað mjög snyrtilega fyrir
skó’ann á Skólavörðustíg 23. Hér gengur hún
upp lágan stiga — eins og á að ganga upp stiga.
— Nei, en það tekur eftir yndisþokka
í hreyfingum, þótt það’ viti ekki nákvæm-
lega í hverju hann liggur.
Þetta sagði frú Andrea og nú er eftir
að vita, hvort henni tekst að gæða bless-
aðar stúlkurnar okkar þeim þokka, sem
franskar stúlkur eru frægar fyrir. Það er
meira en þjóðsaga, þetta með þær frönsku.
Þó er það hlutur, sem erfitt er að skil-
greina. Eitthvað af því er fallegt göngu-
lag og hreyfingar, en þokki þeirra liggur
þó naumast einvörðungu í þvi. Það er al-
kunnugt, að franskar stúlkur geta verið
mjög sjarmerandi, jafnvel þótt þær séu
engan veginn fallegar. Það er eitthvað,
sem þeim er meðfætt; eitthvað sem er i
b’óðinu, ef svo mætti segja.
íslenzkum stúlkum hefur verið hrósað
fyrir fegurð. Sérstaklega andlitsfegurð.
En ])að er sorglegt að sjá fallega stúlku
ganga eins og hún væri stöðugt í stór-
Framhald á bls. 40.
„Margar íslenzkar konur tala of hátt og
þær eru óheflaðar Margar eru líka of
mikið málaðar .... að h/lja unga og ferska
húð með þ/kku lagi af púðri og þvílíku,
nær ekki nokkurri átt“....
18 VIKAN