Vikan - 11.10.1962, Side 24

takinu á snerlinum, reyndist honum
ekki laus lófinn, svo hann rykkti á
og fann um leið snarpan sársauka,
þegar skinnpjatla rifnaði úr greip-
inni svo fleiður varð eftir. Hann veitti
því þó ekki athygli nema rétt í svip.
Úti var allt snævi hulið, það hafði
rofað til svo sólin skein og birtan
nísti augun, svo að hann varð að loka
þeim að mestu leyti.
„Hríðinni er slotað“, kallaði hann
fagnandi. Það var eins og hann lifnaði
allur við. Nú þegar lygnt var orðið,
virtist ekki neitt ákaflega kalt úti
fyrir. Þeir hinir þyrptust nú út I
dyrnar, frelsi fegnir. Dahl strauk
mjöllina af greviglerinu í hurðinni.
„Við ættum að skreppa út og höggva
við stundarkorn", sagði hann við
Prowse. „Það er okkar dagur hvort
eð er“.
Hann lokaði dyrunum, tók síðan að
leita í farangri sínum að eskimóa-
fötunum, sem hann hafði keypt
til minja um dvöl sina hér nyrðra, en
sizt af öllu komið til hugar þá, að
hann mundi nokkurn tima bregða sér
í þau — og þakka sinum sæla fyrir að
geta gripið til þeirra.
„Þið ættuð að hlýja axirnar svolít-
ið áður en þið farið að höggva með
þeim“, sagði Alison. „Ég veit þess
dæmi, að axarblöð hafa brostið við
högg í miklu frosti".
Þeir sóttu axirnar út í skýlið, sem
þeir höfðu reist undir kofaveggnum
sem geymslu, bæði fyrir matarbirgðir
og annað, sem ekki sakaði þótt frysi.
Og þegar þeir þóttust vissir um, að
þær væru orðnar nægilega vermdar,
stigu þeir á snjóþrúgurnar og héldu
af stað út í fönnina. Greatorex tautaði
eitthvað um það, að hann væri hreint
ekki viss um, að sér tækist að finna
snörurnar undir snjónum, en lagði
þó nokkru síðar af stað í humáttina
á eftir þeim, Dahl og Prowse.
Og nú, þegar þau voru orðin tvö
ein eftir, fann Surrey ekki lengur til
þess að sig langaði út með þeim hin-
um. Hann varð nálægðar Alison var
á allt annan hátt en nokkru sinni fyrr;
fann augu hennar allt í einu hvíla
spyrjandi á sér og skildi ekki fyrst í
stað hvað hún í rauninni meinti. Svo
lyfti hún andlitinu lítið eitt, og það
fóru kippir um munnvikin. Hann
þurfti ekki lengur að spyrja; hann
vissi hvað hún var að fara, betur en
þó hún hefði reynt að koma orðum
að þvi.
Hann gekk til hennar, vafði örm-
unum um heröar hennar. Kyssti hana
fast og lengi. Kossinn vakti karl-
mennsku hans af svefni í einni svip-
an, enda þótt svo kynlega brigði við,
að varir hennar svöruðu ekki vörum
hans. Hún veit ekki hvað koss er,
hugsaði hann.... hún kann alls ekki
að kyssa, en við skulum sjá... .Hann
þrýsti henni fastara að sér, öllum lík-
ama hennar, en það bar þann árangur
einn, að það var eins og varir henn-
ar kóinuðu og líkami hennar veitti
ekki einu sinni hóflega eggjandi mót-
stöðu, heldur varð algerlega hlut-
laus. Ösjálfrátt hálfhratt hann henni
frá sér, dreirrauöur í vöngum.
Þegar honum varð litið á hana aft-
ur, sá hann að hún stóð kyrr I sömu
sporum, og starði spyrjandi fram und-
an sér. „Einhvern veginn allt ann-
að....“ heyrði hann að hún hvíslaði.
Hann starði á hana stórum augum.
Ósjálfrátt vaknaði hjá honum sá
grunur, að það hefði ekki verið vegna
hans eigin áhrifamáttar eða tillits-
töfra, að hún kyssti hann, heldur
hefði eitthvað annað legið þar á bak
við. Hann reiddist í svip, en stillti sig,
vildi bíða átekta, ef vera mætti aO
hann fengi einhverja skýringu á þessu
kynlega athæfi hennar.
„Lincoln er ekki slæmur maður,
Des — eða heldurðu það?“
Spurning Alison kom svo flatt upp
á hann, að honum rann samstundis
öll reiði. Svo ókænlega spurði hún, að
engum gat dulizt hvað hún var að
fara; um leið skildi hann einnig hvað
henni hafði gengið til, þegar hún
kyssti hann. Það var þvi ekki eins og
hann hefði verið hlunnfarinn, eða
ætti nokkurs að hefna; þau gátu ver-
ið jafngóðir vinir eftir sem áður, og
hann ákvað að svara henni af sömu
einlægni og hreinskilni og hún spurði.
„Nei, því fer fjarri að hann sé
slæmur maður“.
„En kannski ístöðulítill?"
Hann hugsaði svarið, en ekki nema
andartak. „Nei, ekki heldur. En hann
á í harði baráttu á stundum". Hann
þóttist vita, hvers hún mundi spyrja
næst. „Ef þú átt við hvað því valdi, að
hann leitar á náðir áfengisins öðru
hvoru, ef hann á þess kost, þá get ég
ekki svarað því. Sennilega er hann að
reyna að flýja eitthvað. Það kemur
fyrir okkur öll, að við leggjum á
flótta, þótt við flýjum ekki öll eftir
sömu leiðum. Það er um svo margar
flóttaleiðir að velja, þótt engin
þeirra komi sennilega að haldi, þegar
til lengdar lætur.... “
Hún kinkaði kolli, annars hugar.
„Já“, sagði hún lágt og hreimlaust,
en síðan hærra og af sannfæringu:
„Já....“
Og nokkrum andartökum síðar
bætti hún við, þungt hugsi: „Það
sækja á hann slæmir draumar. Hef-
urðu ekki heyrt, hvernig hann byltir
sér á nóttunni, tautar og stynur og
jafnvel æpir upp úr svefninum? Og á
stundum hrekkur hann jafnvel upp
og getur ekki fest svefninn aftur. fyrr
en hann hefur gengið um gólf góða
stund....“
„Það er ekki margt, sem haldið
verður leyndu, þegar margir búa í
einu og sama herberginu", svaraði
hann þurrlega.
Hún virtist annað hvort ekki heyra
hvað hann sagði, eða ekki skilja það.
„Hann tautar bara svo lágt, að ég get
aldrei heyrt orðaskil", sagði hún og
það leyndi sér ekki að henni þótti það
miður.
„Það er ekki af eiginlegri forvitni",
sagði hún, „heldur vildi ég gjarna vita,
hvað það er, sem þjáir hann...." Það
brá fyrir heitri samúð í röddinni.
„Vesalings Lincoln", sagði hún; gekk
út að hurðinni, horfði út um rúðuna
og stóð þar hreyfingarlaus um hríð og
sneri baki við Surrey. Svo mælti hún,
án þess að líta um öxl: „Ég ætla að
skreppa og huga að netinu, Des. Þú
ræður því vitanlega, hvort þú kemur
með....“
Hann skildi hvað hún var að fara.
Hún vildi veita honum tækifæri til
að komast að raun um hvers hann
væri orðinn megnugur, án þess að
hann þyrfti að fyrirverða sig gagnvart
þeim hinum, eða leggja harðara að sér
en hann væri maður til, svo þeir færu
ekki að aumkva hann. Og loks vildi
hún sannfærast um það sjálf, að hann
hefði nokkurn veginn náð sér aftur.
„Auðvitað kem ég með þér“, svar-
aði hann hressilega. Hann bjó sig I
snatri, afþakkaði hjálp hennar, þegar
hún vildi spenna á hann þrúgurnar,
svo að hann þyrfti ekki að beygja sig,
og eftir andartak voru Þau lögð af
stað i slóð þeirra hinna.
„Þú hlýtur að sjá eftir því, að vera
ekki um kyrrt heima á Englandi",
sagði hún, þegar þau höfðu gengið
nokkurn spöl.
„Á stundum. Ég verð að játa, að
það var ekki beinlínis Þetta, sem ég
gerði ráð fyrir að biði min hérna",
svaraði hann. Um leið var eins og
hann yrði þess sérstaklega var, hve
hress hann var og endurnærður, þeg-
ar hann andaði að sér svölu og krist-
altæru loftinu. Og hann hafði gaman
af því að sjá, hvernig athygli hennar
virtist ósjálfrátt beinast í allar áttir
í senn. Ekkert virtist fara fram hjá
henni í umhverfinu, jafnvel þótt hún
væri að tala um eitthvað, sem ekki
kom neinu þar við. Það var ekki nema
mílufjórðungur þangað, sem netin
lágu I ánni; mjöllin var mjúk undir
fæti og Surrey fannst svo milt í veðri,
að hann furðaði sig á að hún skyldi
ekki vera farin að þiðna.
Þau voru heppin með veiðina í þetta
skiptið, yfir tuttugu silungar i netinu,
feitir og sæmilega stórir. Ef Greator-
ex gamli kæmi svo auk þess með eitt-
hvað úr snörunum, mundi þetta verða
góður dagur, þrátt fyrir vetrarkom-
una. Alison var hin kátasta, og Surr-
ey varð því fegnastur þegar heim kom,
að sjá, að gamli maðurinn var ekki
kominn enn úr sinni ferð; hafði ekk-
ert á móti því að vera einn með stúlk-
unni dálitla stund enn, jafnvel þótt
samtal þeirra, áður en þau lögðu af
stað, hefði fært honum heim sanninn
um að tilfinningar hennar beindust i
annan farveg.
„Jæja, fannst þér ekki kalt?" spurði
hún, þegar inn var komið.
„Nei“, svaraði hann. „Nei, alls ekki.
Mér fannst öllu fremur hlýtt. . .. “
Hann snakaði sér úr skjólfötunum
og hristi af þeim snjóinn. Hengdi þau
síðan á snaga skammt frá arninum.
Hann varð þess var, að hún starði
athugandi á hann.
„Komdu hingað út að rúðunni",
sagði hún og rómur hennar var hlut-
laus.
Hann hlýddi og hún athugaði and-
lit hans nákvæmlega og hreytti síðan
út úr sér: „Hlýtt....Þú ert kalinn á
nefinu! Haltu lófanum að því, meðan
það er að þiðna og stattu ekki nálægt
arninum.... “
Surrey lagði fingur á nef sér; brodd-
ur þess var tilfinningarlaus, og þann-
ig var það um hríð eftir að hann fór
að ráði hennar og lagði að Því lófana.
Svo fór hann að finna til sviða og
nefið roðnaði mjög.
„Sem betur fer er þetta ekki neitt
alvarlegt", sagði Alison. „Þig hefur
verið byrjað að kala. Þú þarft ekki
einu sinni að kvíða því að húðin
flagni“.
„Aldrei hefði mér komið til hugar,
að það væri svo mikið frost úti núna“,
mælti hann undrandi.
„Það er ekki von að þú áttir þig á
því fyrst í stað. Þegar logn er, leynir
frostið oft á sér — og það er aðalhætt-
an, að geta ekki gert sér grein fyrir
hættunni, skilurðu. Það hefur komið
FRAMHALDSSAGAN
8. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
24 VIKAN