Vikan - 18.10.1962, Síða 15

SAGA EFTIR SR. SIGURÐ EINARSSON í HOLTI
VEGURINN lá í gegnum tíguleg
skógargöng. Þráðbeinir stofnar
trjánna teygðust til himins í
reglulegum röðum eins og súlur
í gotneskri kirkju, en grænt
limið myndaði fagurb''ggðar
hvelfingar efra. Það var unaðslega svalt
og kyrrt inni í skóginum. Þannig ókum
við um tveggja km leið. Þá blasti hótelið
allt í einu við sjónum. Það stóð á græn-
um völlum við bláa víkina umgirt há-
tignarlegum skógi. Úti fyrir blá sund og
urmull af skógivöxnum eyjum. Hingað
og þangað út í frá voru baðhús hótelsins,
tennis og badmintonvellir, bátabryggjur
þess og bátanaust við yndislega voga,
skógur á milli og mjóir friðsælir stígar.
Ég hafði ekki dvalizt þarna lengi, þegar
mér varð það ljóst, að imaðslegri staður
til sumarhvíldar og hressingar varð ekki
fenginn.
Gráhærður, vingjarnlegur herra tók á
móti mér á skrifstofu hótelsins. Þegar ég
hafði skráð mig og gert grein fyrir mér
svo sem honum þurfa þótti, mælti hann:
— Svo þér eruð frá fslandi, — ég minn-
ist þess ekki, að við höfum áður haft gest
frá íslandi. Þér eruð hjartanlega velkom-
inn. Og ef það er eitthvað, sem yður van-
hagar sérstaklega um, þá snúið yður til
mín. Elias Saarinen, — alltaf til reiðu,
herra, hvenær sem yður þóknast. Því næst
hringdi hann á þjón og lét vísa mér til
herbergis míns.
Ég fékk þægilegt herbergi á þriðju hæð
hússins, svalir móti suðvestri þar sem séð
varð út um sundin og eyjarnar, þægileg-
ur stóll til að liggja þar og móka í sól-
skininu, snoturt skrifborð úti við einn
vegginn, rekkja við annan, lágt borð og
þægilegir stólar, leslampi. Ég var harð-
ánægður. Ég ákvað að taka upp bækur
mínar og föt, búast um, hvíla mig, skrifa
bréf og liggja á svölunum, fara ekki nið-
ur fyrr en til miðdegisverðar kl. 6, en
láta færa mér síðdegishressingu upp á
herbergið.
Þegar ég hafði skipt um föt og búizt
um að vild, hringdi ég á þjón, bað um
að láta færa mér upp te, smurt brauð og
ost. Hann tók við pöntuninni. Að því búnu
spurði hann:
— Og það er ekkert annað, sem við get-
um gert fyrir herrann? Ekkert sérstak-
lega?
Hann sagði þetta svo einkennilega, að
mér fannst eitthvað felast í þvi meira en
almenn hótelkurteisi. En áttrði mig ekki
á, hvað það gæti verið. Allt í einu minnt-
ist ég þess, að það var vínbann í Finn-
landi. Ég þekkti það mæta vel að heiman,
hundaskammtafarganið, smyglið og
bruggið, og hafði lesið rosasögur í finnsku
blöðunum um vínsmygl. Þau fullyrtu, að
vínið flæddi um landið án þess, að rönd
yrði við reist, jafnvel viðurkennd hótel
hefðu tök á að veita gestum sínum vín
og létu sér það vel sæma, þrátt fyrir
bannlögin. Það hljóp í mig galsi. Ég hafði
lifað spart og verið algjör bindindismaður
mánuðum saman. Nú var ég kominn í frí.
Hví ekki að gefa sér ofurlítið lausan taum-
inn, ef þess væri kostur. Svo ég leit á
piltinn og sagði:
— Eitthvað sérstaklega? Hvað ætti það
að vera? Það væri þá helzt, ef þér gætuð
UJFI/Hfcfært mér glas af góðu koníaki með teinu.
j|:j;— Með ánægju, herra!
H' • ' v-l Þar með fór hann.
. j Nú, þetta var þá svona auðvelt. Það
leit út fyrir, að bannlög væru í svipuðu
áliti hér, eins og heima á íslandi.
IJú, hann kom með koníakið, það bar
ekki á öðru, bar það á bakka sínum ásamt
teinu, snyrtilega þakið undir samanbrot-
inni servíettu.
— Óskar herrann að greiða strax, eða á
að setja þetta á reikninginn?
— Ég greiði nú þegar. En segið mér,
setjið þér þetta líka á reikninginn? Ég
6enti á koníaksglasið.
Hann hneygði sig og brosti undirfurðu-
lega:
— Við setjum diverse á reikninginn.
Herran þarf aðeins að kvitta fyrir á nótu.
Jæja, þarna var ég þá allt í einu kom-
inn inn í leyndardóm hinna fínu vínvið-
skipta. Varan hét bara diverse og svo
var ekki meira um það. Ég gerði mér
lítið fyrir og lét piltinn færa mér fulla
flösku af koníaki til að eiga hana í fórum
mínum og grípa til, ef mig langaði í
hressingu, eða ég kynntist einhverjum,
sem ég vildi bjóða glas. Og það var svo
langt frá því, að ég hefði slæma samvizku.
Ég þóttist þvert á móti hafa komið mér
æði vel fyrir og vera fær í flestan sjó.
III.
Stóri borðstofusalurinn var orðinn ná-
lega fullur af fólki, þegar ég kom niður.
Vera má, að það hafi verið koníakinu að
þakka, en ég var í einhverju undarlegu
hátíðaskapi. Það var í mér einhver ó-
venjuleg lyfting, djúp ánægja með um-
hverfið og líðandi stund pg kyrrlát, gleði-
blandin eftirvænting, sem ekki beindist
að neinu sérstöku. Ég var í stuttu máli
ákaflega vel fyrirkallaður, rólegur, en
viðbúinn hverju, sem var. Jafnsáttur við
einveru og félagsskap manna, ef svo vildi
takast.
ggaa jng|ÉR var vísað að litlu borði
1% ÉrWf nálægt miðjum sal. Við
| ■ borðið fyrir framan mig
Jh Jf bH| sutu unSur maður og ung
kona. Hún horfði beint við
mér, hann sneri við mér
Íbaki. Öðru hvoru sá ég þó vanga hans,
er hann leit við. Þau voru einstaklega
þekkileg við fyrstu sýn, vel klædd, prúð-
mannleg, og auðsýnilega mjög ástfangin.
ÍÞau virtust helzt ekki geta litið hvort af
öðru. Ég sá hana betur en hann. Hreyfing-
ar hennar voru eins og ástaratlot, sem
umluktu þennan unga mann, án þess að
hún kæmi við hann. Hún var dökkhærð,
Íhafði þyrilkoll og stuttskorið hár, hörund-
ið gullbrúnt af sól. Hendur hennar minntu
mig einhvern veginn á blóm á ruggandi
stilkum. Þær voru aldrei kyrrar, en hver
hreyfing þeirra var þrungin af sérkenni-
legum unaðarþokka. Hún geislaði öll. En
hún geislaði ekki ljósi, heldur myrkum,
Íheitum krafti, seiðandi lífi, dragandi
straumi. Ég verð að játá það, að frá því
að ég leit á hana, var einhvern veginn skipt
um mig. Ég var ekki fyllilega með sjálf-
um mér. Jæja, það var bezt að borða. Ekki
nema það þó! Ást við fyrstu sýn! Og
stúlkan annað hvort trúlofuð eða gift og
i
<
i
<
i
f
*
Í
i
1
*
I
i
*
1
<
i
t
i
ég harðgiftur maður! Ég hafði hlegið öll
ósköp að sögum um slík skyndiskot og
gerði nú drjúgum grín að sjálfum mér. Þú
ætlar þó ekki, karlinn, að fara að láta
þetta stelpuskott velgja þér undir stakki,
sagði ég við sjálfan mig. Og borðaði mat í
minn með setningi og ró. Ég reyndi að
virða fyrir mér hitt fólkið í salnum, en
athyglisgáfa mín, ef nokkur var, virtist
einhvern veginn fjötruð. Ég hafði engan
áhuga á því.
Ég var í þann veginn að standa upp og
fara. Þá verður mér enn litið á grannkonu
mína við næsta borð. í sama bili lýtur
hún áfram og leggur höndina á öxl félaga
síns. Þau mælast eitthvað við. Hún réttir
sig upp og virðist vera í þann veginn
að sleppa af honum hendinni, en hikar
við og lítur beint á mig yfir handlegg sér
og brosir.
i
<
EG GET ekki lýst því brosi. Það >
féll yfir mig eins og foss, snart •
mig, gagntók mig án þess að eiga <
erindi við mig. Ég var ekki aðili '
þess, þó að það skini á mig, átti 5
ekki hlutdeild í því, þó að það
ljómaði yfir mig. Það var hamingjubros, *
sem spratt upp eins og kristalslind í dýpstu
grunnum allrar veru hennar. Hún var
eins og kampavínsbikar, sem flóir og
freyðir yfir barma. Þetta bros, sem ljóm-
aði andartak á mig var útstreymi af ofur-
gnótt, sem hún rúmaði ekki í sjálfri sér.
Einhvem veginn skildi ég þetta, þó að ég ;
væri grænjaxl. Kannski sá hún mig ekki
einu sinni. Ég stóð snögglega á fætur og j
gekk til dyra, gat ekki verið þarna inni
lengur. Fór upp á herbergi mitt. Ég sár-
bölvaði sjálfum mér fyrir heimaalnings-
háttinn. Hann ætlaði að enda bærilega
fyrsti frídagurinn minn í Punkaharju. Ef
þessu héldi áfram yrði þess ekki langt
að bíða, að ég yrði mér til skammar. Ég
greip til koníaksflöskunnar, fékk mér |
vænt glas. Svo náði ég í mynd af konunni
minni niðri í ferðatösku og setti hana 1
á skrifborðið. Héðan af skyldi ég ekki
líta á þessa þyrilkollu. Hún kom mér
ekkert við, var ekki einu sinni sérlega
falleg þrátt fyrir brosið. Sennilega heimsk.
Auðvitað var það aðeins heimskt fólk,
sem gat verið svona fáránlega hamingju-
samt og brosað heiminn í agnið. Og strák-
urinn sennilega ennþá vitlausari. Ég fann,
að ég var alveg sannfærður um það.
Þegar ég hafði slegið þessu blýföstu
með sjálfum mér, fékk ég mér ofurlítið \
meira koníak og sló því ennþá fastara.
Síðan fór ég út á langa kvöldgöngu með-
fram vatninu. Ég hitti tvær sænskar kerl- ■
ingar og ræddi kumpánlega við þær, sló }
þeim gullhamra og hrósaði Svíþjóð, var I
upprifinn og alúðlegur. Síðan hitti ég \
danskan kennara og gerði honum sömu
skil. Ég skyldi ekki fara einangra mig i
hér í innvortis vesöld og móðursýki. Nei, *
ekki hann Hallgrímur Ólafsson! Síðan
gekk ég mig til herbergis míns og fór að
sofa. En mig dreymdi ekki vel. Mig '
dreymdi þyrilkollu. Við gengum einhvers- '
staðar í heitu myrkri— gengum og leidd-
umst ... Og á móti okkur komu tvö augu
æðandi utan úr þessu heita myrkri, star-
andi og æðandi, og smugu inn í okkur, [
Framhald á bls. 39.
TIKAN 15