Vikan - 18.10.1962, Qupperneq 16

FR AMHALDSSAGAN
9. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
DAGAR liðu án þess nokkrir sér-
stakir atburðir gerðust. Um miðjan
nóvember hafði beim tekizt að safna
nægum eldiviðarbirgðum, svo að ekki
Þurfti að kvíða neinu hvað það snerti.
þótt hríðarveður stæði dögum saman.
öðru máli gegndi um matarbirgðirn-
ar. Silungurinn virtist horfinn úr ánni
og vatninu, en engu að síður héldu
þau opinni dorgvök I von um að fá
þar einn og einn fisk. Hvað kjötmet-
ínu viðvék, þá höfðu þau lifað ein-
göngu á hérum síðustu tíu dagana,
sem þó voru af skornum skammti,
því að svo var að sjá sem þeir forð-
uðust snörur þeirra. Um aðra villi-
dýrabráð var ekki að ræða, það sáust
ekki einu sinni slóðir eftir nein dýr i
snjónum. Einhæfni þessa kosts var
farin að segja til sín í vanlíðan —
máttleysi og magaveiki. Það var Ali-
son, sem fyrst gerði sér grein fyrir
hættunni og færði hana í tal. „Það er
hérasýkin", sagði hún. „Kjötið er of
magurt. Ef við fáum ekki annaö kjöt,
er dauðinn vís — og þess verður meira
að segja ekki langt að bíða“.
„Guð minn góður", sagði Dahl
skelfdur, og hét því sjálfum sér, að
hann skyldi leita bráðar á víðara svæði
næst þegar hann færi á veiðar.
„Þú ert mikið gefin fyrir hrakspár,
Alison", mælti Prowse meinlega. „Það
er eins og þér sé það beinlínis árátta
að ógna okkur með dauðanum. Jæja,
hvernig eigum við að snúast gegn
þessu — því að þú veizt alltaf ráð?“
„Alison á ekki neina sök á þessu“,
sagði Sr.rrey. ,,Það er ekki drengileg-
ur leikur r.ð konna henni um það“.
„Hver var að tala um leik?" Rödd
Prowse var hrjúf og hörð, eins og
16 VIKAN
svipurinn á holdskörpu andliti hans.
Þótt Dahl leyndi gremju sinni, gat
hann ekki að sér gert að brjóta heil-
ann um að því er virtist sivaxandi
hneigð Prowse til að veitast að Ali-
son, rétt eins og hann væri þar smám
saman að glata stjórn á skapi sínu á
vissu sviði — aftur á móti elti hann
hana stöðugt með augunum, hvar
sem hún fór og hreyfði sig. Hvers
konar árátta var það, sem lá að baki
þessum tveim andstæðu viðbrögðum?
Og nú minntist hann allt í einu augna-
ráðs Prowse, er honum varð litið inn
í tjaldið forðum, þegar Alison stóð þar
inni með nærbuxurnar sínar og stein-
inn i hendinni — girndin hafði ekki
levnt sér í augum hans þá stundina.
Og Dahl hugsaði enn með sér, eins
og þá, að það mætti ekki koma fyrir,
að Alison væri ein með Prowse nokkra
stund.
..Svona nú....“ Greatorex gamli
lyfti upp hendinni, eins og lögreglu-
þjónn, sem stöðvar unferðina. „Nú
er nóg komið, Prowse“.
„Nú er nóg komið, Prowse", hermdi
Prowse eftir honum. „Góði, gamli
mannasættirinn, sifellt reiðubúinn. ..“
Greatorex starði á Prowse opnum
munni.
Það lítur ekki út fyrir, að Prowse
treysti á starf eða stöðu hjá karli á
sumri komanda, hugsaði Dahl, og
hafði samúð með Greatorex gamla.
„Ég sagði, ef við fengjum ekki
annað kjöt“, sagði Alison þyrrkings-
lega, og var auðheyrt, að hún hugðist
ekki láta undan síga fyrir Prowse.
„Við erum því ekki í bráðri hættu
eins og stendur".
Að svo mæltu seildist hún ofan i
kassann, þar sem hún geymdi það
sem eftir var af neyðarskammtinum
úr flugvélinni, og dró upp úr honum
lítinn pappastokk með súkkulaðiplöt-
um. Upphaflega höfðu plöturnar ver-
ið tuttugu og fjórar, en nú var tutt-
ugu og ein eftir, þvi að þrjár höfðu
þau etið daginn eftir að flugvélin
nauðlenti. Alison rétti þeim eina plötu
hverjum um sig, fletti síðan silfur-
pappirnum utan af sinni plötu og fékk
sér bita.
Þetta endist okkur ekki lengi til
matarbætis, hugsaði Dahl og fór eins
að. Eins var um þær fáu dósir með
niðursoðnu fleski, smjöri og rifjabit-
um, sem enn voru eftir að neyðar-
brigðunum; sá forði mundi ekki duga
þeim lengi, ef ekki reyndist unnt að
ráðta bót á feitarskortinum á ann-
an hátt. Þegar hann hfjfði snætt
súkkulaðið, brá hann sér í loðklæð-
in góðu og tók riffilinn sér' í hönd.
„Nú er veiðimaðurinn okkaf í víga-
ham“, sagði Greatorex gamli von-
glaður. „Ef Þú felldir nú hreindýr .. .“.
„Feitan hreintarf “, bætti Prowse við.
Alison laut höfði og varir hennar
bærðust, eins og i bæn. Þegar hún
fann augu Dahls hvíla á sér, leit hún
upp, augu þeirra mættust brot úr
andrá, en svo leit hún undan, og Dahl,
sem minntist orða Greatorex gamla,
beit á vörina. Síðan hvarf hann út
um dyrnar. . . .út á hjarnið. ...
ÞAÐ var þvi líkast, sem eitthvert ó-’
skiljanlegt hugboð hefði ráðið því, að'
hann greip riffilinn og hélt á veiðar i
þetta skiptið, því að hann hafði ekki
gengið nema i stundarfjórðung, þegar
hann kom á hreindýraslóðir, ekki eft-
ir fáein dýr, heldur stóra hjörð. Slóð-
irnar lágu utan af vatninu; hann nam
staðar og hlustaði áður en hann þorði
að hreyfa sig. Þau geta ekki verið
mjög langt undan, hugsaði hann —
en þau voru þó það langt undan, að
hann hvorki sá né heyrði til ferða
þeirra.
Hann lagði af stað og rakti slóðina.
Eflaust mundi Alison kalla það bæn-
heyrslu, ef honum tækist að fella
hreindýr í þessari ferð, og hann mátti
ekki valda henni vonbrigðum. Slóðin
var ekki vandrakin, hún var eins
greinileg og ruddur vegur.
Hann rakti slóðina í .fullar tvær
klukkustundir. Þótt hann væri nú far-
inn að venjast því að ganga á snjó-
þrúgum, fann hann fljótt til Þreytu
og stirðleika, einkum í fótleggjum og
mjöðmum. Nú var komið nokkuð fram
yfir hádegið og sól tekin að lækka á
lofti, þótt birtu væri ekki brugðið.
Frost var ekki ýkja mikið, en fyrir
feitiskortinn var Dahl kulvisari en
ella, og einnig úthaldsminni. Honum
varð hugsað til hlýjunnar heima í
kofanum, og hann fann til sultar,
enda hafði hann ekki bragðað neitt
síðan snemma um morguninn.
En hann minntist bænar Alison og
lét hvorki þreytuna né hungrið á sig
fá. Hálftíma enn, hugsaði hann.
Lengra mátti hann þó ekki fara, ætti
hann að ná heim áður en myrkt var
orðið af nótt og frostið jókst. Hann
rakti slóðina Um þétt kjarr, siðan
tók við skóglaust sléttlendi. Þar stóð
hreindýrahjörðin, á að gizka í tvö
hundruð metra fjarlægð, önnum kafin
við að krafsa upp snjóinn í leit að
mosa. Dahl snarstanzaði.
Viðbrögð hans voru öldungis eins
og þegar hann komst í tæri við hrein-
tarfana tvo — hann fór að titra og
skjálfa. Hann var sér þess alltof sterkt
meðvitandi, að þarna var um að ræða
matarbirgðir, sem mundu endast þeim
allan veturinn og meir en það. Nóg
kjöt....nóg feiti....og hversu hepp-
inn sem hann yrði, mundi honum þó
ekki takast að afla nema lítils hluta
af öllum þessum mat.
Hann herti takið á rifflinum, sem
skalf í höndum hans. Smám saman
tókst honum að sigrast á veiðiskjálft-
anum. Hægur vindur stóð í áttina af
hreindýrunum, sem ekki höfðu enn
orðið hans vör. Svo hóf hann riffil-
inn I mið. Þegar hann var í þann
veginn að ná stöðvun á hann, sá hann
þess merki, að hreindýrin höfðu feng-
ið einhvern grun um hættuna. Þau
lyftu hausnum, störðu og imusuðu, og
allt í einu lagði stærsti tarfurinn af
stað og samstundis kom hreyfing á
alla hjörðina.
Nú eða aldrei....
Dahl hélt niðri i sér andanum, lagð-
ist á annað hnéð, skaut, en hæfði
ekki, skaut aftur....
Um leið var hjörðin komin inn í
kjarrið handan sléttunnar og úr aug-
sýn. Dahl hélt á eftir þeim, eins hratt
og hann komst á snjóskónum, enda
þótt hann vissi, að leiknum hlyti að
vera lokið.
En þá veitti hann því athygli, að
blóðrák var í slóðinni.
„FJANDINN hafi, ef ekki er kom-
ið niðamyrkur", varð Prowse að orði.
Hann stóð frammi við dyrnar, laut
að hurðinni og starði út um rúðuna.
Honum var, eins og Alison, farið
að lengja eftir því að Dahl kæmi aft-
hur úr veiðiförinni. „Hann sálast úr
" hungri", sagði hún með áhyggju-
hreim. „Han bragðaði ekki neitt áð-
ur en hann fór".
„Lincoln er óhætt", mælti Surrey.
„Það fara ekki allir í fötin hans".
Hann sagði þetta með annarlegri kát-
ínu; vildi leyna þau hin þvi, að hann
væri tekinn að óttast um félaga þeirra.
Greatorex gamli gekk yfir þvert
gólfið, fram og aftur, tvö skref veggja
á milli, og það brakaði og marraði í
gólfbjálkunum í hvert skipti, sem hann
steig fæti niður.
„1 hamingju bænum... .hættu
þessu bölvuðu rápi", varð Prowse að
orði, án þess að líta um öxl.
„Maður er að drepast úr kulda",
maldaði Greatorex í móinn, en stað-
næmdist og brakið hljóðnaði. Bjarm-
inn frá eldinum lék um hann frá
barmi niður á ökkla, en skugga bar á
skeggjað andlitið, svo einungis út-
línur formsins urðu greindar, rétt
eins og myndhöggvari hefði hlaupizt
frá hálfunnu verki, Hann neri saman
höndunum I sífellu. „Ég vildi að ég
vissi, hvað tefur hann", tautaði hann
í sífellu.
„Það er bara komið þreifandi myrk-
ur“, mælti Prowse enn.
Þó var ekki ýkja framorðið enn,
klukkan ekki sjö, en sólin var geng-
in undir fyrir fullum þremur klukku-
stundum. Frostið og kuldinn jókst
stöðugt eftir sólarlagið, og loks var
ekki sæmilega hlýtt nema maður
stæði rétt hjá eldinum. Loks tók Grea-
torex gamli að berja sér. „Það skyldí
Þó ekki...." tautaði hann, en þagnaðí
við, eins og hann þyrði ekki að segja
meira.
Það hefur ekkert komið fyrir hann,
endurtók Alison í huganum, og reyndi
að verjast ásókn kvíðans. Eiginlega
var það fyrst nú, að hún gerði sér
það fyllilega ljóst, hve mikilvægt það
var, ekki aðeins fyrir hana, heldur þau
öll, ekkert kæmi fyrir Lincoln.
Það var ekki laust við að henni kæmi
Það á óvart að sjá, hve mjög tilvera
þeirra allra byggðist á honum einum
Varir hennar bærðust í hljóðri bæn.
Guð minn almáttugur, gefðu að ekk-
ert hafi komið fyrir hann.
Framhald í næsta blaði.