Vikan - 18.10.1962, Síða 27

Dauði í dulargervi.
Framhald af bls. 11.
maður og götulögreglumaður.
„Halló, læknir“, sagði lögreglu-
maðurinn alvarlegur. „Það lítur út
fyrir, að þér fáið meira en yðar
venjulega skammt af drukknum
ökumönnum í þetta sinn“. Bond lög-
regluþjónn var aðalóvinur drukk-
inna ökumanna. Sonur hans hafði
slasazt af völdum eins slíks.
Sullivan læknir gekk að sjúkling-
unum. Hann laut yfir þá og lyktaði.
Svo sagði hann hægt: „Þetta fólk er
ekki drulckið, það er yeikt, lögreglu-
þjónn".
Bond hvessti á hann augun.
„Heyrið mig nú, læknir", sagði hann
rólega. „Ég ber auðvitað mikla virð-
ingu fyrir þekkingu yðar, en þessi
maður ók eins og drukkinn maður.
Ég ákæri hann fyrir það“.
„Og ég legg þau inn á einangrun-
ardeildina — vegna virus X“, sagði
læknirinn ákveðinn.
Lögregluþjónninn varð vandræða-
legur. „Ég hef heyrt einhvern ávæn-
ing. Hvað er um að vera, læknir?
Hvað er virus X?“
„Ef við vissum það, gætum við
losað níutíu og fjögur rúm“.
„Aðeins níutíu, læknir", sagði
hjúkrunarkonan. „Fjórir hafa lát-
izt frá því um miðnætti".
Bond lögreglumaður stakk blí-
antinum bak við hægra eyrað. „Bið
yður afsökunar, læknir", sagði hann.
Sullivan læknir skoðaði sjúkling-
ana og fyrirskipaði sömu meðferð
og áður.
Aftur lagði hann af stað út í eld-
húsið í kaffileit, en í þetta sinn var
það forvitni út .af Ijósi frá rann-
sóknarstofunni, sem tafði hann.
Hann gat fundið, hve þvingað and-
rúmsloftið var um leið og hann kom
inn. Fincannon læknir var niður-
sokkinn í lækningabók, Wittaker
læknir blaðaði ákafur í spjald
skránni, og Skinner læknir merkti
við ýmsa staði í Norður Florida á
stóru korti. Þeir voru allir rauð-
eygðir og órakaðir.
Kook Hwai Lee læknir var róleg-
ur og kurteis eins og alltaf, hann
stóð upp os hneigði sig lauslega.
„Góðan daginn. Sullivan læknir,
herra minn“, sagði hann. „Við verð-
um að vinna í alla nótt. Við lokum
mörgum röngum hliðargötum, en
samt finnum við ekki réttu leiðina".
„Setztu. Dennis“, sagði Fincann-
on vingjarnlesa, en þreytulega. „Við
erum búnir að fara yfir nærri fimm-
tíu tilfelli af virus X. en höfum ekki
komizt að neinni niðurstöðu".
Lee læknir sagði glaðlega. „Nú
vitum við betur hvað virus X er
ekki, en enn vitum við ekki hvað
hann er“.
Skinner læknir hristi höfuðið.
„Aldrei skuluð þér tala við blaða-
mann, Lee“, sagði hann. „Ég sé
fyrir mér fvrirsagnirnar — þeir
vita hvað það ekki er, en þeir vita
ekki hvað það er!“
„Lee læknir meinar", sagði Fin-
cannon með þolinmæði, „að við höf-
um útilokað margar tilgátur. Það
eru ótal sjúkdómar, sem við höfum
látið okkur detta í hug, mjög marg-
ir, Dennis".
Sullivan læknir reis á fætur og
gekk hægt að borðinu, þar sem
margar og fullkomnar smásjár stóðu
í röð.
„Hvað sjáið þér þarna, Lee lækn-
ir?“ spurði hann um leið og hann
leit í eina þeirra.
„Ég sé ýmislegt. Þessi veiki hag-
ar sér mjög svipað hjá öllum. Rauðu
blóðkornin eyðast og blóðleysi
fylgir. Magakvalir og taugaveiklun,
svefnleysi, taugabólgur. Nýrun sýkj-
ast og svo koma krampar og lam-
anir“.
Skinner læknir sagði: „Það verð-
ur að kalla saman borgarstjórnina
og heilbrigðisyfirvöldin. Það er eng-
inn efi á því, að þetta er farsótt.
„Nei, svo langt tel ég ekki rétt að
ganga“, sagði Sullivan læknir á-
kafur. „Við getum talað við heil-
brigðisyfirvöldin — en að fara að
kalla saman allsherjarfund á þessu
stigi málsins, nei, það nær engri
átt!“
Fincannon læknir spurði: „Eruð
þér að hugsa um áhrifin á almenn-
ing, læknir?"
„Það er margt, sem kemur þarna
til greina“, sagði Sullivan. „Við
munum allir ástandið, sem skapaðist
hér, þegar fregnirnar um Asíu-in-
flúenzuna komu í forsíðufréttum
dagblaðanna. Allir móðursýkissjúkl-
ingar borgarinnar komu hlaupandi
hingað. Það er of fullt hér núna af
dauðveiku fólki, þó að það bætist
ekki við“.
Fincannon sagði róandi: „Við er-
um allir þreyttir og ergilegir. Það
er mjög skiljanlegt. Ég held, að það
væri rétt, að við reyndum allir að
fara að sofa. Við hittumst aftur —
segjum um hádegisbilið — í skrif-
stofu minni“.
Þeir fóru sitt í hverja áttina, en
enginn þeirra fór -að sofa. Sullivan
komst loks til að ná í kaffið og tók
það með sér til Bette í einangrunar-
deildina.
„Hvernig hefur Linda það?“ spurði
hann.
„Hún er mikið veik, Dennis", sagði
hún alvarlega. En svo reyndi hún að
sýnast glaðleg og bætti við. „Við
Linda röbbuðum heilmikið saman.
Ég hefði gaman af að vita, hver hún
er, þessi Lucy, sem þú ætlar að ann-
ast“.
Læknirinn leit á klukkuna. Ég
skýri það út fyrir þér seinna. Hye-
nær geturðu losnað úr þessum
eymdardal?"
„Bráðum“. sagði Bette. „Morgun-
vaktin byrjar klukkan sex“.
„Hittu mig á eftir f biðstofunni.
Við skulum fara í ferðalag upp í
sveit“.
inum hjá Mandarin, frá diskunum
hennar og hundinum.
„Þangað vil ég gjarnan fara“,
sagði lögregluþjónninn. „Ég á frí á
morgun, og það er ágæt veiðiá þarna
nálægt, sem ég gæti samið um leigu
á við Ed Hodges“.
„Ég er yður ákaflega þakklátur",
sagði læknirinn.
Lögregluþjónninn brosti. „Við
skrifum það bara sem innborgun á
það, sem þér gerðuð fyrir Jimmy“.
Brátt sátu þau öll þrjú í framsæt-
inu á lögreglubílnum á leið út úr
borginni.
Þau óku gegnum skógi vaxið land
og komu loks að lítilli benzínstöð.
Ed Hodges kom út í olíuslettóttum
vinnufötum og heilsaði þeim glað-
lega. „Ég bjóst við því, að þú færir
að koma, Jim“, sagði hann við lög-
regluþjóninn. „Fiskurinn hleypur
upp um alla á. Á ég ekki að fylla
bílinn?“
Lögregluþjónninn leit á benzín-
mælinn og svaraði. „Það væri ágætt.
Þú getur um leið skrifað mig fyrir
bát á morgun, Ed“.
Ed Hodges fyllti tankinn og sagði:
„Hvað segirðu um svolitla gjöf
handa konunni, Jim? Það eru kjara-
lcaup í þessum diskum. Með hverj-
um fimm gallon af benzíni færðu
matardisk, salatdisk, bolla og undir-
skál. Mjög snoturt, gullkantað.
Kostar aðeins þrjátíu og fimm cent
aukalega".
„Það lízt mér vel á“, sagði Bond.
„Láttu mig hafa eitt sett, Ed — en
hvar er annars Prescott búgarður-
inn?“
„Tvær mílur hér fyrir sunnan.
Sandvegurinn til vinstri.
Ed Hodges fór inn á stöðina og
kom aftur með diskana. „Sé þig á
morgun, Jim“, sagði hann.
Þegar þau voru komin af stað,
fékk lögreglubjónninn Bette disk-
ana. „Það er bezt að þér eigið þá,
frú Sullivan". sagði hann glottandi.
Á Prescottbúgarðinum var ungur
maður ber niður að mitti önnum kaf-
inn við að færa kjúklingum í búr-
um mat. Brúnn og hvítur hundur,
með viðkvæm augu og glaðlegt
skott hljóp með honum og hirti þá
mola, sem duttu hjá honum.
„Góðan daginn“, sagði Bond lög-
reglumaður. „Ert þú hér í vinnu,
drengur minn?“
Ungi maðurinn þurrkaði sér um
hendurnar á buxnaskálmunum og
kom að bílnum. „Ég er Les Mickler.
Ég hljóp undir bagga hér, þegar
Prescotthjónin veiktust. Ég er nábúi
þeirra“.
„Er þetta Lucy?“ spurði lögreglu-
þjónninn og benti á hundinn. Les
Mickler leit undrandi á hann. „Já,
þetta er ágætur veiðihundur -— en
hún hefur hræðilega matarlyst. Hún
er óseðjandi“.
„Við komum til þess að ná í disk-
ana hennar Lindu“, sagði lögreglu-
þjónninn.
Les benti á húsið. „Dyrnar eru
opnar. Herra Prescott skildi lyklana
eftir hjá mér.
Lögregluþjónninn fór á undan
heim að húsinu. Bette og læknirinn
fylgdu honum inn í eldhúsið. Það
var lagt á borðið fyrir þrjá. Það
glampaði á diskana á borðinu —
„Fleiri diskar frá Ed Hodges",
sagði lögregluþjónninn.
Sullivan læknir starði á diskana.
Þegar hann loks tók til máls, var
rödd hans hrjúf. „Skyldi vera sími
hér? Ég þarf að hringja á sjúkra-
húsið — núna strax“.
„Það er auðvelt“, sagði lögreglu-
þjónninn. „Það er hægt að komast
í samband við það í gegnum talstöð-
ina í bílnum.
Læknirinn tók minnstu diskana og
bar þá varlega út í bílinn.
„Ég hef náð sambandi. Við hvern
viljið þér tala?“
„Fincannon lækni“, sagði Sullivan.
„Eða Lee lækni, eða Wittaker. Hvern
sem er af þeim“.
Eftir stutta stund kom Whit-
taker læknir í símann.
„Al!“ kallaði Sullivan og virtizt
mjög feginn. „Ég ætla ekki að fara
út í nein smáatriði rlúna, en ég held
að við séum að komast á spor virus
X. Gerðu rannsóknarstofunni að-
vart. Láttu Lee lækni taka ný blóð-
sýnishom. Láttu fara fram nýja alls-
herjar athugun, — en fljótt. Fylg-
istu með?“
Whittaker læknir gat varla dulið
Framhald á bls. 42.
„Jæja“, sagði Bette. „Kemur Lucy
kannski með okkur?“
„Ég vona, að Lucy bíði eftir okk-
ur þar“.
„Það væri ráðlegra fvrir hana, að
vera ekki lióshærð. Ég gaeti sýnt
henni i tvo heimana".
Læknirinn þvoði sér og rakaði síg.
hafði fataskipti og drakk t.vo bolla
af svörtu kaffi. Við dymar á slvsa-
stofunni rakst hann á Bond lög-
reelumann.
PHVAÐA ST7ERD ÞARFTTT?
Númer á miöunvm . . 88 ko k? kk kfí 48
Baklened í cm . 40 41 42 42 42 42
Brióstvidd . 86 88 92 98 104 110
Mittisvídd . 64 66 70 78 84 90
Miaðmatidd . 92 96 100 108 114 120
Sídd á pilsi .... 70 í ölium stærðum 4- 5 cm í fald
„Eru þeir búnir að setja yður á
ugluvakt?“ spurði lögreglubiónninn.
„Hvernig er það með vður siálf-
an?" sagði Sullivan, „farið þér aldr-
ei heim?“
Bond lögregluþjónn yptti öxlum.
„Eg var að koma með einn viðskipta-
mann enn til ykkar. Það er benzín-
solumaður á stöð, sem hefur opið
alla nóttina. Hann féll niður með-
an hann var að fylla einn bílinn".
Læknirinn varð aftur dapur.
„Heyrið þér, læknir", sagði lög-
regluþjónmnn, „þér eruð dauð-
þreyttur. Ég er að hætta að vinna
nuna, get ég ekki gert eitthvað fyrir
yður? Ekið yður eitthvað?“
Læknirinn sagði honum í stuttu
máli frá Lindu og kjúklingabúgarð-
i' „ÍRIS“.
I Sendið mér í pósti sniðna dragt, sam-
! kvæmt mvnd og lýsing:u í jiessu blaði. Sem
I trvjí.uin^u fvrir skilvísri greiðslu sendi ée
* hérmeð kr. 100—
Stærð....... Litur ...................
a
S Ef sá litur kynni að vera búinn, sendið mór þá:
I Nafn .....................
| Heimilisfane .............
! Saumtillegg. Já □ Nei □
VIKAN 27