Vikan - 18.10.1962, Side 36

Háriö verður fyrst fallegt meö
SHAMPOO
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
WHITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hinn
silkimjúki lögur gefur hárinu þægilegan ilm og
gljáandi blæfegurð — laðar fram hinn dulda
yndisþokka. Af White Rain eru framleiddar
þrjár tegundir, sem fegra allar hárgerðir —
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
Perluhvítt fyrir vertjulegt hár
Fölblátt fyrir purrt hár
Bleikfölt fyrir feitt hár
Engill úr greip guðs.
Framhald af bls. 21.
móðirin skapmikil og gustmikil; hún
brenndi eitt sinn kynstur af skrif-
uðum blöðum, sögum og ljóðum, og
þá var hann aðeins sjö ára, — og
amman: forn í skapi, skilningsrík
og langsýn, hughlý við ljóshærða
draumakollinn og heill hafsjór af
sögum, sögnum og ljóðum um líf
þjóðarinnar í þúsund ár. — Hann
lenti samt sem áður í árekstrum.
Hann átti að vinna, en hafði við-
bjóð á líkamlegri vinnu. Faðir hans
og amma hans skyldu það ekki, en
móðir hans, þó að undarlegt megi
teljast, mælti upp í honum „letina“.
Hann beitti brögðum til þess að
komast hjá því að moka flór, sækja
hesta eða taka til amboð — og hjá-
setusumarið hans, það varð aldrei
nema eitt, er „ómerkilegasta og
aumasta sumar, sem ég hef lifað.
Ég var alltaf blautur í lappimar,
oft slæmur í maganum og sí-organdi
og sí-fúll. Ég lá á maganum sunnan
undir hól og las Mirtur í vagni, Mátt
dáleiðslunnar, Hinn óttalega leind-
ardóm og Makt mirkranna". For-
eldrar hans höfðu augun opin fyrir
því, að drengurinn væri ekki eins
og önnur börn. Það var til dæmis
undarlegt, að hann var haugaletingi
þegar um líkamleg störf var að ræða,
en aftur á móti sat hann yfir stíla-
bókum og lausum blöðum eða prent-
uðu máli tímunum saman, skrifaði
viðstöðulaust og las. Það út af fyrir
sig benti til þess, að honum væri
ekki alveg alls varnað. Þaulsætni
hans með pennann og pappírinn eða
yfir bókunum, sýndi þeim og sann-
aði, að hann var ekki latur við það,
sem hann vildi sýsla við. Og þau
gáfust alveg upp við að reyna að
halda honum að líkamlegri vinnu.
Hann las í æsku allt, sem hann komst
höndum undir, ekki aðeins blöð og
argvítuga reyfara á borð við þá,
sem hann nefnir hér að framan,
heldur og betri bókmenntir. Hann
hefur sjálfur oft minnzt á Sögu
mannsandans eftir Ágúst H. Bjarna-
son, og þó að hann hafi dæmt þá
bók hart, mun hún hafa valdið hon-
um miklu hugarróti á þessum árum.
Halldór átti þegar í upphafi op-
inn hug og næman, svo næman á
litbrigði og kenndir, að slíks eru
36 VIKAN
víst fá dæmi - og snertingin við
uppalendurna: föðurinn, ömmuna og
móðurina, þroskaði þessa hæfileika,
þroskaði þá og stækkaði sjóndeild-
arhringinn. Mjög snemma mun hann
og hafa farið að leita. Dalurinn er
að vísu þröngur og luktur til allra
átta. Þó þurfti ekki að fara langan
spol til heiðar til þess að Sjá út á
blikandi sjóinn —- og geta menn
gjarba gert sér í hugárlund dreng-
inn á heiðínni að kvöldlagi urrt sum-
ar, laúgandi ásjóriu síná í sólariág-
inu við jökul. Hann sítipti skjótt Um
hugblæ, svo skjótt, að segja má, að
hann hafi kastazt stjómlaust úr
ofsagleði í örvæntingu. Maður hef-
ur hugmynd um þetta af hans eigin
orðum. Lýsing hans er frá því er
hann var sextán ára:
„Fólk sofnað á öllum bæjum,
nótt ifir öllu nema náttúrunni. Ifir
Kistufelli vóru nokkur hægfara pur-
puraskí á sveimi en vesturhiminn
skreittur gullnum dreglum, land-
norðrið skílaust og djúpt og þreij-
andi undir sólarupprásina, jörðin
fagurgræn af vakandi sumri og
frjóilmur úr sverðinum, árnar nið-
lausar og tærar. Hvílikt musteri
hugsaði ég _ Þessa nótt kom ég
ekki heim. Ég hélt austur á vit fjalla-
hringanna þar sem bjorkin vex og
sólin skín íyrst á morgnatta, sál mín
fagnaðarhaf eitt og Iofsaungur. Vof-
heimurinn og æáka mín, alt v&r eing-
ilfagUrt ljöð, ég ög náttúran eitt, ei-
lífðin líkt og horpusláttur í barmi
mér. Guð, Guð, sælan ber mig ofur-
liði, sko eingillinn, sem flígur ní-
skaptur, mjallahvítur og fagnandi úr
þinni almáttugu greip, það er ég,
þú ert ofar dagsihs eldum og ofar
heimsins sól, og ég er eingillinn þirin
í nótt . . Ég kastaði mér niður í
grösugan hvamm og fór að tala við
Drottin. Þú ert voldugur og óum-
ræðilegur, og ég, sem er ekki neitt
annað en andvarp frá duftinu, hef
þeeið dírlegar gjafir af þér, allir
mættir sálar minnar eru þegnir af
þér. Drottinn minn, íof mér að lifa
þér og deija þér. Ég vil gera stór-
virki og inna af höndum ógleiman-
legar dáðir, til dírðar þér, sem gafst
mér mátt. Drottinn minn, hve kraft-
urinn ólgar i líkama minum, hve
sál min er gagntekin af þér, sem
gafst mér máttu. Ég get spimt við
himinhvolfinu með hvirfli mínum.
Kærleiki þinn fillir sál mína svo að
hjarta mitt elskar allan heiminn og
ég segi við allt sem lifir: Bróðir
minn, sistir min. Komið hér upp að
brjósti mér, þvi að hjarta mitt er
svo ríkt. Hjarta mitt ætlar að springa
af því að það er svo ríkt. Drottinn,
ef þú kallar mig til að ifirvinna
borgir, sjá, þá er ég hér. Ef það er
vilji þinn, að ég boði mannkininu
níjan sannleika, sjá ég er hér. Ef ég
á að þola píslarvætti og brenna ifir
hægum eldi, þá kalla þú, sjá, þjónn
þinn heirir, og sjá, hann er hér. —
Nú hljóðnar þrastarsaungurinn aft-
ur og lengur bærist ei neitt í hinni
djúpu óttukirrð, en döggvar falla.
Ég þrísti vitum mínum niður í gras-
ið, niður í jörðina, þaðan sem ég á
smæð mína, en himinn Drottins míns
hvelfist ifir mig, ómælisvíður. Hve
Ijúft að minnast þessarar nætur við
brjóst móðurjarðarinnar, undir
himni Drottins míns“.
Hann var aðeins sextán ára. Hann
mun hafa átt margar slíkar nætur.
Stemmingin er mikil og sterk. Hún
er svo heit, að nálgast þjáningu.
Menn staldrí við og geri sér grein
fyrir slíkum sextán ára ungling.