Vikan - 27.12.1962, Blaðsíða 9

Hávaxin kona, svarthærð en of-
urlítið hæruskotin gekk hikandi til
móts við hann.
Poirot beygði sig yfir hönd
hennar.
,,Ég bið yður afsökunar, frú,“
sagði hann. „Ég er hræddur um að
lestinni hafi seinkað.“
„Alls ekki,“ sagði frú Chevenix-
Gore hikandi. Augu hennar störðu
ennþá á hann vandræðalega. „Alls
ekki, hr. — ó — ég heyrði ekki
vel — —“
„Hercule Poirot.“
Hann nefndi nafn sitt skýrt og
greinilega.
Einhvers staðar fyrir aftan sig
heyrði hann einhvern taka andann
snögglega á lofti.
Jafnframt varð honum ljóst, að
húsbóndinn gat ekki verið þarna
viðstaddur.
Hann mælti lágum rómi:
„Þér vissuð að mín var von, frú?“
„Ó-ó, já ...“ Framkoma hennar
var ekki sannfærandi. „Ég held —
ég á við, ég geri ráð fyrir því, en
ég er svo hræðilega óhagsýn, hr.
Poirot. Ég gleymi öllu. Málrómur-
inn var raunalegur, en þó eins og
hún hefði í aðra röndina gaman
af þessu. „Mér er sagt frá hlutunum.
Ég virðist veita því viðtöku — en
það streymir í gegnum heila minn
og er farið! Horfið! Eins og ég
hefði aldrei heyrt það.“
Svo var eins og hún rankaði við
sér, að hún ætti eftir að ljúka lengi
vanræktu skyldustarfi. Hún litað-
ist um hálf vandræðalega og muldr-
aði:
„Ég geri ráð fyrir að þér þekkið
alla.“
Auðvitað vissi hún að svo var
ekki, en þetta var augsýnilega
margþvælt orðtæki, sem hún not-
aði til þess að komast hjá fyrir-
höfninni við kynningarnar og á-
reynsluna við að muna rétt nöfn
manna.
En með ýtrustu áreynslu gerði
hún síðustu tilraun til þess að ráða
fram úr erfiðleikunum í þessu sér-
staka tilviki, og bætti við:
„Þetta er dóttir mín — Rut.“
Stúlkan, sem stóð frammi fyrir
honum, var einnig há vexti og dökk-
hærð, en að öðru leyti mjög ólík
henni. í stað hinna óákveðnu og
eins og máðu andlitsdrátta frú
En hitt var ljóst,
að enginn vissi, hvað til
bragðs skyldi taka.
Slíkar aðstæður höfðu
aldrei komið fyrir áður,
og enginn kunni að ráða
fram úr þeim.
koma okkur á óvart, býst ég við.“
„Svo þér vissuð þá ekki, að mín
væri von, ungfrú?“ flýtti Poirot
sér að segja.
„Ég hafði ekki minnstu hugmynd
um það. Eins og ástatt er, verð ég
að fresta því að ná í bókina með
eiginhandarritum mínum þangað til
cftir miðdegisverðinn."
Bjölluhljómur barst nú framan
úr forsalnum, brytinn opnaði dyrn-
ar og tilkynnti, að miðdegisverður
væri framreiddur.
Og þá, nærri því áður en hann
hafði sleppt síðasta orðinu, gerðist
mjög einkennilegur atburður. Hin
óskeikula heimilisvél breyttist, að-
eins eitt andartak, í furðulostna
mannlega veru ...
Breytingin var svo snögg og gríma
hins þjálfaða þjóns svo fljótt komin
í sömu skorður aftur, að enginn,
sem ekki hefði af tilviljun horft
á hann, hefði tekið eftir því. En
Poirot hafði af tilviljun horft á
hann. Hann varð undrandi.
2. HLITI
SAKAMÁLASAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE
SPEGILL
Chevenix-Gore, hafði hún fastmót-
að ofurlítið bogið nef og kjálkalín-
an skörp og hvöss. Dökkt hárið var
strokið aftur frá andlitinu í litla
og þétta hrokkna lokka um höfuð
hennar. Hörundsliturinn var eðli-
legur, skær og bjartur, að mestu
án fegrunarlyfja. Hercule Poirot
fannst hún með fegurstu stúlkum
er hann hefði séð.
Honum varð einnig Ijóst að hún
var ekki síður gáfum gædd en feg-
urð, og hann gat sér þess til, að hún
byggi yfir þó nokkru stærilæti og
skaphita. Þegar hún talaði, var eins
og ofurlítill semingur í röddinni,
sem honum virtist helzt að hún
gerði með vilja.
En hvað það var skemmtilcgt
að fá hr. Hercule Poirot fyrir gest.
Þar hefur pabbi gamli ætlað að
Brytinn stóð hikandi í dyragætt-
inni. Enda þótt andlit hans væri
aftur orðið sviplaust eins og vera
bar, var eins og yfir honum hvíldi
einhver eftirvænting.
Frú Chevenix-Gore mælti hik-
andi:
„Ó, góði — þetta er ákaflega ó-
venjulegt. Satt að segja, ég — mað-
ur veit varla, hvað gera skal.“
„Það sem veldur þessu einstaka
ráðaleysi okkar, hr. Poirot," mælti
Rut, er sú staðreynd, að í fyrsta
sinn í síðastliðin tuttugu ár, er fað-
ir minn of seinn til miðdegisverðar.“
„Það er alveg einstakt,“ kveinaði
frú Chevenix-Gore. „Gervase hefur
aldrei ...“
Roskinn maður, teinréttur og her-
mannlegur, gekk til hennar. Hann
hló glaðlega og mælti:
„Blessaður gamli Gervase! Loks-
ins kom hann of seint! Nú skulum
við sannarlega stríða honum. Held-
urðu að það sé ekki óþjáll flibba-
hnappur? Eða skyldi Gervase vera
ónæmur fyrir hverjum mannlegum
veikleika? “
„En Gervase er aldrei of seinn,“
sagði frú Chevenix-Gore lágt og
vandræðalega.
Það var næstum hlægilegt, hví-
líku ráðaleysi þetta litla óhapp olli.
Og þó, Hercule Poirot fannst ekkert
hlægilegt við það . .. Bak við ráða-
leysið fann hann óróleika, jafnvel
ótta. Sjálfum fannst honum það
einnig undarlegt, að Gervase Che-
venix-Gore skyldi ekki ganga fram
til þess að heilsa gestinum, sem
hann hafði gefið fyrirskipun á svo
dularfullan hátt.
En hitt var ljóst, að enginn vissi,
hvað til bragðs skyldi taka. Slíkar
aðstæður höfðu aldrei komið fyrir
áður, og enginn kunni að ráða fram
úr þeim.
Að lokum tók frú Chevenix-Gore
til sinna ráða, ef ráð skyldi kalla,
því að sýnilega var hún í mestu
vandræðum.
„Snell,“ mælti hún, „er húsbóndi
yðar ... ?“
Hún lauk ekki við setningun^i, en
leit aðeins á brytann með eftirvænt-
ingu.
Það var auðséð að aðferðir hús-
móður hans til þess að afla sér upp-
lýsing'a komu honum ekki á óvart.
Hann svaraði því samstundis hinni
óræðu spurningu:
„Hr. Gervase kom niður fimm
Framhald á bls. 41.
VIKAN 9