Vikan - 27.12.1962, Blaðsíða 16

SMÁSAGA EFTIR
R. J. J. THEAKSTON
STÝRIMAÐURINN HLJÓP ÚT.
„ÞEIR SJÁ OKKUR“ KALLAÐI
HANN. „ÞAÐ MÁTTI EKKI
SEINNA VERA“.
Fyrsti stýrimaður slökkti IjósiS í klefanum sín-
11 m, en leit fyrst á klukknna. Hana vantaði tvœr
mínútur í fjögur. Hann ýtti dyratjaldinu til hliðar
og gekk eftir ganginum út á dekkið að brúnni.
Itokið mœtti honum með ofsakrafti og þeytti
með sér regni eða sjávarroki, hann vissi elcki
hvort var. Sjálfsagt hvorl tveggja, hugsaði hann
með sér. Nokkrar stjörnur á stangli lýstu frá næst-
um alskýjuðum himninum, en framundan lireyfðist
gulur bjarmi framsigluljósanna upp og niður með
skipinu.
Stýrimaðurinn brauzt út að brúnni og stóð þar
litla stund og horfði fram. Ekkert var sjáanlegt
nema daufar útlínur skipsins í myrkrinu og hvít-
fyssandi öldutopparnir. Eins og annars hugar setti
liann á sig áttina og vindhraðann áður en hann
gekk í gegnum stýrishúsið inn í kortaklefann.
Annar stýrimaður stóð boginn við að skrifa leið-
arbókina. Hann rétti úr sér þegar fyrsti stýrimað-
ur kom inn. „Góðan daginn, lierra.“
„Góðan daginn.“ Hann gat aldrei fengið sig til
að segja meira en nauðsyn og kurteisi krafðist
þetta snemma morguns. Hann hellti sér te úr könnu,
sem var skorðuð í eitt hornið á bekknúm, fékk
sér sykur og niðursoðna mjólk út i, meðan hann
reyndi að lialda jafnvæginu í ölduganginum.
Annar stýrimaður þuldi upp næturatliuganirn-
ar. „Stefnan 190°, allt i lagí með áttavitann. Ékkert
framundan. Vindur virðist vera suðvestan G. Dá-
lítil rigning.“ Hann greip leiðarbókina, sem var
að renna út af borðinu. „KalJinn vill láta kalla á
sig, ef einliver verulegur sjógangur verður.“
„Er fjórði kominn uþp?“
„Já, hann er úti i stýrishúsi. Ég legg þá af stað
í eftirlitsferðina.“
Fyrsti stýrimaður umlaði eitthvað.
Honum leið strax betur af hcilu
teinu og fékk sér nú brauðsneið
meðan hann las fyrirskipanir slcip-
stjórans. Svo leit hann á siðustu
veðurfréttir: Lægð í suðri fór
minnkandi, önnur nálgaðist. Þessi
hluti Kyrrahafsins var alltaf sjálf-
um sér líkur í september, hugsaði
liann. Það yrði sannarlega gott að
koma til Nýja Sjálands og losna
við þennan bölvaðan velting og
hristing.
Þegar annar stýrimaður kom aft-
ur, var hann kominn inn í stýris-
luisið til fjórða stýrimanns. Grænt
ljós áttavitans bar daufa birlu á
andlit þeirra.
„Allt i lagi, herra,“ sagði annar
stýrimaður.
„Þökk fyrir. Nokkurt lífsmark
með farþegunum?“
Það logaði ljós í nokkrum klef-
um, en enginn var á ferli.“ Hann
bjóst til að fara. „Góða nótt,“ sagði
hann.
„Góða nótt.“ Kaldan vindgust
lagði inn um dyrnar, þegar hann
fór, og svo skullu þær harkalega
aftur.
Klukkan var að verða fimm, ])eg-
ar aðstoðarloftskeýtamaðurinn kom
þjótandi inn í stýrishúsið. Hann
snarstanzaði eins og ljósið blind-
aði hann. „Er fyrsti stýrimaður
hér?“ spurði hann og rödd hans
skalf af geðshræringu.
„Já, hérna, loftskeytamaður,“
sagði stýrimaðurinn og gekk frá
glugganum, sem hann hafði verið
að liorfa út um. Hann tók um axlir
loftskeytamannsins og leiddi hann
inn í kortaklefann. „Ilvað er að?“
„Ég er í sambandi við flugvél í
nauð. Þeir vilja vita hvar við erum.“
Augu hans voru stór og starandi
og hann var náfölur af æsin.gi.
Fyrsti stýrimaður fann livernig
maginn herptist saman. Fjárinn
hafi það, hugsaði hann, endilcga
þurfti þetta að koma fyrir t sliku
veðri. „Farðu bara aftur fram 1
Ioftskeytak1efann,“ sagði hann. „Ég
skal koma með staðarákvörðunina
eflir augnablik. Hcfurðu látið Bernie
vita?“ spurði hann um leið og pilt-
urinn fór. Bernie var aðalloftskeyta-
máðurinn um borð. Hann mundi
hafa nóg að gera.
„Nei, en ég ætla að gera það
núna.“ Hann flýtti sér út og skellti
hurðinni á eftir sér.
Fyrsti stýrimaður þreif sjókorlin
og pappír. Hann vann út frá stöð-
unni, sem hann hafði fengið upp-
gefna i gær, og svo tók hann eftir
þvi að hann var að skrifa með