Vikan - 27.12.1962, Blaðsíða 35

rekkjugaflinn, og um leið var sem
allur annar andardráttur í baðstof-
unni hljóðnaði ...“
„Og þó lá enn margur vakinn í
baðstofunni; vakinn og beið annar-
legra, feiknþrunginna átaka með
ögrandi frýjunarorð í eyrum sér.
Aðeins tvær manneskjur vissu, að
þeirri hólmgönguáskorun hafði
þegar verið svarað. Og þær sváfu
ekki heldur.“
GAMLI presturinn seildist eftir
gullúri, sem lá á skrifborðinu og
leit á það, en lagði það aftur á sinn
stað, án þess að minnast á hvað
tímanum liði. Þess í stað dró hann
upp neftóbaksdósirnar og bætti nú
fyrir það, er hann hafði sleppt
rítúalinu síðast, og fylgdi því út í
æsar með viðeigandi hátíðleik.
„Það fer að verða skammt í sögu-
lokin úr þessu,“ sagði hann. „Ég
geri það með vilja, að fara fljótt
yfir þann kaflann, sem sennilega
mundi verða lengstur, ef einhver
tæki sér það fyrir hendur að skrifa
sögu Maríu í Skörðum. Bæði er
það að ég er kominn á þann aldur
þegar ástin verður manni afstætt
hugtak, og að orð fá ekki frekar
lýst en tjáð hreinleika og fegurð
sannrar ástar. Kannski var það ekki
hvað sizt fyrir það, að þau María
og franski pilturinn gátu ekki ræðzt
við hversdagslegum orðum, er ást
þeirra var svo hrein og fölskvalaus,
að jafnvel örlögin, sem yfirleitt eru
þó ekki kennd við tillitsemi, leyfðu
að minnsta kosti öðru þeirra að
varðveita hana þannig meðan ævin
entist ...“
„Pilturinn hresstist fljótt, eftir að
hann hafði sigrazt á sótthitanum
og svefnmókinu. Hann var ókalinn
með öllu, og mundi fljótlega hafa
verið fluttur suður, ef veðrátta, ó-
færð og vatnavextir hefði ekki
hamlað, enda fannst engum brýna
nauðsyn bera til, þegar ekki var
nema um einn mann að ræða. Hann
mun Því hafa dvalizt í Skörðum
fimm til sex vikur. Bar heimilis-
fólki þar saman um að hann væri
einkar prúður og aðlaðandi, enda
vann hugi allra, nema Torfa vinnu-
manns, sem af einhverjum ástæðum
virtist leggja á hann hatur, og það
jafnvel svo að ekki var öllum beyg-
laust, enda gerðist Torfi nú allund-
arlegur í framkomu. Álitu sumir,
að það væri af völdum Svartskeggs
gamla, þótt enginn þættist vita til
að sá gamli garpur ásækti hann, eða
gerði á nokkurn hátt vart við sig.
Hafði og dregið mjög úr ótta heim-
ilisfólksins við hann, þar eð það
vissi ekki betur en að hann hefði
látið sig frýjunarorð Torfa engu
skipta —» var jafnvel ekki laust við
að því þætti honum farast þar held-
ur ógarpslega og hefði minna álit
á honum fyrir vikið.“
„Þótt einkennilegt kunni að virð-
ast, mun enginn hér um slóðir
nokkurn tíma hafa vitað nafn Svart-
skeggs gamla. Þegar faðir minn sál-
ugi tók bráðabirgðaskýrslu af pilt-
inum varðandi strandið og aðdrag-
anda þess, kom í Ijós að hann vissi
ekki hverjir höfðu komizt af með
honum, enda mundi hann ekki til
sín frá því er duggan lenti í brim-
garðinum og þangað til hann vakn-
aði af sótthitamókinu í baðstofunni
í Skörðum. Víst þótti þó að ekki
hefði skipstjórinn verið meðal þeirra
því að enginn af þeim hafði nein
skipskjöl á sér; ekki fundust þau
heldur um borð í duggunni og munu
Þessar litlu færsluvélar
eru fyrirliggjandi.
Tilvaldar sem bókhalds-
vélar fyrir lítil fyrir-
tæki. Hentugar einnig
fyrir hverskonar
skýrslugerff, saldolista
og margt fleira.
Affstoffum viff uppsetn-
ingu á bókhaldi.
G. HELGASON & MELSTED H.F.
Rauðarárstíg 1. — Sími 11644,
þau því hafa týnzt með skipstjór-
anum. Og Svartskeggur gamli er
ekki einn landa sinna um það, að
hvíla nafnlaus í kirkjugarðinum í
skjóli jökulbungunnar."
„Ekkert vitnaðist heldur um sam-
band hans við piltinn, sem honum
hafði auðnazt að hrifsa úr kjúku-
greipum dauðans. Nema hvað ég
heyrði því einhvern tíma fleygt, að
hann hefði átt að rekast á duluna,
sem Svartskeggur hafði bundna um
höfuð sér, þegar hann kom utan
úr hríðinni inn í baðstofuna í
Skörðum. Var sagt að hræðsla mikil
hefði gripið hann, þegar hann bar
kennsl á duluna, og að hann reyndi
að gera heimilisfólkinu ljóst, að
hann hefði tíðum verið hart leik-
inn af eiganda hennar. En ekki veit
ég hvort saga sú er sönn.“
„Og svo tók dag að lengja aftur
og veturinn og nóttin hörfuðu und-
an fyrir sókn sólar og vors og fugl-
arnir hennar Maríu sáust aftur fyr-
ir sandi. Sjálf gekk hún hljóðlát
um pall með glóð vorsins í augum
og hafði enginn litið hana fegurri.
Ekki bar hún söknuðinn utan á sér,
og þóttist heimilisfólkið þó vita, að
tómlegra mundi henni finnast eftir
að franski pilturinn var farinn, eins
innilegt og verið hafði með þeim.
En hún átti þá ekki langt að sækja
það, að vera dul í skapi og flíka
lítt tilfinningum sínum. Fyrir kom
það að hún stóð úti við stafnglugg-
ann og starði út yfir myrkan sand-
inn, til hafs. Helzt ef að þær voru
einar inni, amma hennar og hún.
Og þá kom það líka fyrir að hún
roðnaði allt í einu, ef hún fann
augnaráð gömlu konunnar hvíla á
sér, og brá þá fyrir stoltri, eggjandi
reisn móðurinnar í fasi hennar og
hreyfingum, þegar hún gekk hröð-
um skrefum fram pallinn."
„Það var gamalla manna mál, að
þeim, er þjáðust af hugsýki létti
jafnan mjög í skapi, þegar lengja
tæki daginn. Ekki virtist sú ætla
að verða raunin með Torfa vinnu-
mann, þvert á móti gerðist hann
stöðugt þungbúnari og fálátari, og
tortryggnin í svip lians og augna-
ráði og öllum viðbrögðum jókst svo
að helzt mátti ætla að hann vissi
sig alltaf og alls staðar mega við
því búast að vegið yrði að baki sér.
Það þóttist heimilisfólkið merkja,
að löðrungur sá, er Sigurbjörg hús-
freyja rak honum forðum, hefði
bundið endi á alla dáleika með
þeim, og það svo rækilega, að aldrei
sást hann elta hana sínum soltnu,
gráu augum framar, er hún gekk um
pallinn. Öðru máli gegndi, ef hann
horfði á eftir Maríu; þá varð augna-
gláp hans svo gráðugt og skugga-
legt, að hrollur fór um vinnukon-
urnar ..
„Og svo gerðist það dag nokkurn,
þegar allt vinnufólk var að störf-
um úti við, en Sigurbjörg húsfreyja
stóð í búri og skar brauðhleif, að
á hana sótti slíkt magnleysi að nálg-
aðist ómeginn. Vissi hún það síðast
greinilega til sín, er því var sem
VIKAN 35