Vikan - 27.12.1962, Blaðsíða 19

Eftir Loft Guðmundsson
4. hluti — sögulok
réttlæta návist sína, fannst henni með öllu óskiljan-
legt, að hann skyldi hafa legið þarna í meir en viku,
án þess að hún vissi í rauninni af honum, og aðeins
lágur gaflinn skipti rekkjum þeirra. Hálft í hvoru
óafvitandi var hún setzt á rekkjustokkinn hjá hon-
um og starði á hann; fór leitulum augum um dökk-
jarpt, hrokkið og svitaþvalt hárið, fölt og tekið og
framandlegt andlitið, mjúkan, rauðjarpan skegghý-
unginn í þunnum vöngunum og framstæðri hökunni;
starði á hann af hálfkenndri ákefð eins og mikið lægi
við, að henni mætti takast að festa mynd hans, skýrt
og óafmáanlega í huga sér þá naumu stund, sem gafst.
Jafnframt var hún stöðugt á varðbergi, reiðubúin
að spretta á fætur og hverfa, hljóðlaust eins og vofa,
út um baðstofudyrnar og fram í rökkrið í
bæjargöngunum, ef amma hennar rumskaði,
eða út að stafnglugganum, inn í krókinn hjá
skrifpúltinu, ef hún heyrði móður sína eða
vinnukonurnar ganga upp pallþrepin. Þann-
ig tvinnaðist örlagaívaf allra þeirra stunda,
sem þau áttu saman síðar, þessa fyrstu stund
hennar í návist hans — óvissan og óttinn,
sem freistaði til að drekka bikar hvers and-
artaks í botn í einum teig ...“
„Hún óskaði þess og kveið því í senn, að
hann opnaði augun, eins og hún vildi fá
það staðfest fyrir tilstilli hans, að hann væri
af sama heimi og hún sjálf, þrátt fyrir fram-
andlegt yfirbragð hans og þau ólíkindi, að
hann skyldi liggja þarna í rekkju undir
lágri súð. Eða kannski fyrst og fremst til
þess að það sannaði henni að þau mættu
skynja hvors annars tilfinningar, sjá bjarma
af hvors annars hugsun, þó að þeim væri
meinað að ræðast við orðum. En um leið
kveið hún því, að þá fengi hún ekki lengur
virt hann fyrir sér úr leyni, helgað sér hann
þrá sinni og draumum án vitundar hans éða
viðnáms. Á samri stundu og hún fyndi augu
hans hvíla á sér, kæmist hún ekki hjá því
að vita þau spegla hennar eigin mynd; kæm-
ist hún ekki hjá því að lesa í þeim einhver
viðbrögð, kannski eitthvað það, sem útilok-
aði að hún gæti nokkurn tíma aftur setið á
rekkjustokk hans. Kannski voru augu hans
líka grá . . . hungruð og áleitin.“
„Það fór hrollur um hana við slíka til-
hugun. Nei, hvíslaði hún, það gat ekki átt
sér stað. Ósjálfrátt varð henni litið yfir pall-
inn, yfir að rekkjunni, þar sem heimur henn-
ar hafði verið lagður í rústir forðum, að
henni sofandi; hrökk upp af draumum sín-
um með bergmálið af storkandi hæðnishlátr-
inum í eyrum sér, sá fyrir hugskotssjónum
sínum hálfnakta konu, sem reis upp við dogg,
tryllingsleg augu og flenntar varir, svarta
lokka, sem hrundu um þrútin brjóst og
heyrði lágan, hvæsandi andardrátt óvættar-
innar, sem leyst hafði verið úr viðjum. Og
án þess hún gerði sér grein fyrir, laut hún
að piltinum, lémagna af ómótstæðilegri löng-
un til að leita þar fulltingis og verndar gegn
ásókn hennar, hjúfra sig að barmi hans með
lokuð augu. í heitu ósjálfræði fann hún
mjúkan skegghýung og varmt hörund við
fingurgóma og vissi það næst til sín, að
hún stóð frammi í bæjargöngunum fyrir neð-
an dyraþrepin og lét hallazt upp að rakri og
hrjúfri vegghleðslunni í rökkrinu, án þess
að hún gæti gert sér ljóst hvernig hún var
þangað komin, eða hvort amma hennar hefði
í rauninni losað svefninn. Ög hjartað barðist
um í brjósti hennar, eins og því væri þar of
þröngt, og vangar hennar brunnu ..
„Það var nokkuð liðið á kvöld, og vinnu-
konurnar og Sigurbjörg húsfreyja teknar til
við tóvinnuna, þegar hundgá og brestir í
klakaskáninni úti á hlaðinu gaf til lcynna
að þeir, Jón bóndi og Torfi vinnumaður,
væru komnir heim frá jarðarförinni. María
sat á rekkju hjá ömmu sinni og táði ull. Hún
laut höfði eins og hún óttaðist að einhver
kynni annars að veita því athygli hve augu
hennar skinu og heitur roði fór um vanga
henni, þegar fingurgómarnir léku við mjúkt
þelið og hún hleraði eftir hægum andardrætti
hinum megin við rúmgaflinn. Ef til vill
var skynjun hennar venju fremur vökul og
næm, fyrir það rót, sem komizt hafði á til-
finningar hennar, því að um leið veitti hún
því einnig athygli hve erfiðlega móður
hennar hafði gengið að einbeita sér að spun-
anum þetta kvöld. Hvað eftir annað hafði
Framhald á bls. 32.
VIKAN X9