Vikan - 21.05.1964, Blaðsíða 33

hún áfram, „aS margur vinni ill-
virki vegna peninga, eins og Júd-
as. En það eru ekki margir, sem
iðrast, eins og hann, og skila aft-
ur þeim peningum, sem þeir einu
sinni hafa fengið.“
„Þér virðist vera vel að yður
í biblíunni.“
Hún kinkaði kolli.
„’Biblían er næstum það eina,
sem ég hefi lesið um dagana.
Móðir mín var löngum heilsu-
laus, meðan ég var að vaxa upp,
og faðir minn slasaðist á öðrum
fætinum, þegar hann var að
höggva timbur. Upp frá þvi varð
ég hans önnur hönd, svo að lít-
ið fór fyrir lærdómnum, nema
það sem hann kenndi mér.“
„Og liann hefur kennt yður að
lesa biblíuna?“
„Hann lét mig læra fjölmargt
utanbókar, eins og gert var í
gamla daga, — sálma og mikinn
fjölda ritningargreina úr biblí-
unni.“
Hún reis upp og hvarf til
barnsins, skóf fimlega litlu tré-
pípuna, þar til hún var ánægð
með útlit hennar og stakk henni
svo jafn fimlega, en með mik-
illi gætni, i opið á hálsi drengs-
ins. Að því búnu sveipaði hún
ábreiðunni um barnið, tólc það i
fang sér og gekk liröðum skref-
um að bílnum og leit á livorug-
an manninn.
Liðsforinginn potaði sér í
annað sætishornið svo fjarri
lconunni og barninu er frekast
mátti verða. Hann sat teinrétt-
ur og reyndi að varast að líta á
barnið og einnig að láta á því
bera, að honum liði illa að verða
að hlusta á hryglukennt ambur
þess.
Konan veitti þessu athygli og
lét sem minnst fara fyrir sér.
Sat með auruga fæturna hreyf-
ingarlausa á gólfinu, álút i breið-
um herðum sínum yfir barnið,
og augun sem fastnegld við tré-
pípuna.
Vegurinn livarf nú niður úr
klettabeltunum og fylgdi síðan
bugðóttum læk niðnr í Chumb-
erlanddalinn.
Neðst i brekkunni óku þau
fram hjá nýræktarbletti i hallan-
um, — ekki hálfunnum, með ó-
teljandi trjárótarstubbum. Jafn-
vel í þokusúldinni og kvöld-
rökkrinu gat Gertie séð, hvernig
heysáturnar voru útlits, —
kvennalanirnar.
Og þarna framan i breklcunni
stóð lítið timburhús með tjöru-
pappa á þaki og tré stólpum
undir framhliðinni, sem minntu
á stultur.
Hálfstálpað barn kom kjag-
andi meðl'ram húsinu með fullt
fangið af brenni, og uppi á há-
um húströppunum léku sér tvö
minni börn við flelckóttan hund.
Þó að húsið stæði þeim megin
vegarins, þar sem konan sat,
litu þau bæði út um gluggann
og virtu fyrir sér þennan efsta
mannabústað í Cumerlanddaln-
um.
Þau tóku líka eftir litla fánan-
uni með bláu stjörnunni i glugg-
anum við dyrnar, — merki þess,
að einhver karlmaður úr húsinu
væri farinn í stríðið.
„Hvað framleiðið þið helzt
hér um slóðir?“ spurði liðsfor-
inginn, eiginlega mest til þess,
að eitthvað heyrðist annað en
andardráttur barnsins.
„Það er sitt af hverju.“
„En hvað aðallega?“
„Börn,“ sagði hún. ,Jíörn, sem
fara i striðið og í þessar verk-
smiðjur."
Hann leit undan, eins og hann
vildi ekki heyra meira, en næst-
um samstundis leituðu augu hans
i áttina að andliti drengsins.
Blái liturinn var smám sam-
an að dofna. Augun voru ekki
lengur eins útstæð og áður, og
það rifaði i dökk sjáöldur undir
liálfluktum augnalokunum.
„Barn yðar þarf að komast i
sjúkrahús,“ sagði hann. „Það er
bezt, að þér akið með okkur,
þar til við finnum það.“
„Næsta sjúkrahúsið, sem mundi
taka við honum með þennan
sjúkdóm, er víst i Lexington,
og það eru víst nærri 15 min-
útur þangað. Hann þarf að fá
meðul, — þessi, sem þeir gefa
við þessu, — og það fljótt. —
Það má ekki dragast.“
„Hann þarfnast súrefnis,“ sagði
maðurinn.
Það var þögn i bilnum, og
aftur var loftsogið i barninu ein-
asta hljóðið, sem heyrðist.
„Stundið þið búskap?“ spurði
liðsforinginn utangátta til þess
að yfirgnæfa hljóðið eins og áð-
ur.
„Ofurlitið.“
„Já, hér i fjallabyggðunum
hefur auðvitað hver fjölskylda
dálitið jarðnæði, eina kú og
nokkrar kindur, — eða er það
ekki?“
Konan hristi höfuðið. „Það
eru ekki allir, sem hafa jarð-
næði hér.“
„Hafið þið ekki jörð?“
Konan hristi aftur höfuðið,
hægt og þreytulega. „Við erum
leiguliðar. — Hjá Ballew gamla.
Hann fær helminginn og við
hinn helminginn."
Hún hikaði og liélt siðan á-
fram og lækkaði róminn. Það var
eins og hún væri i einhverri
óvissu gagnvart orðum sinum:
„Nú, — það er að segja ... en
... við erum að hugsa um ...
við ætlum að kaupa okkur jörð
... svona jörð, sem við eigum
alveg sjálf.“
„Það verður gaman,“ sagði
hann, — og ennþá bara til þess
að fylla út þessa óþægilegu þögn
bak við soghljóðið. „Jörð, sem
þér og börnin getið búið á, með-
an maðurinn yðar er í hernum.“
„Já,“ sagði hún. í áhyggjufull-
um augum hennar brá fyrir sama
hýra glampanum, og þegar hún
minntist á kirsuberjatrjábolinn.
„Silas Tipton flutti til Muncie
og vinnur þar i verksmiðju.
Hann vildi taka konuna og börn-
in með sér, svo að hann seldi
jörðina.
Þetta er ágætt kot. Gamalt
timburhús, vel byggt, eins og
þeir byggðu áður. Hann seldi
Ballew gamla til þess að fá upp
i kostnaðinn við flutninginn
Og Ballew hefur enga þörf fyrir
kotið. Allir synir hans eru farn-
ir.“
Hann kinkaði kolli: „Og þarna
ætlið þér að búa, meðan maður
yðar er í burtu?“
„Já,“ sagði hún og var nú mik-
ið öruggari, eins og hún hefði
með þessum bollaleggingum full-
vissað sjálfa sig um, að kotið
yrði hennar eign. „Reuben, elzti.
drengurinn minn, — hann er
tólf ára,“ hélt hún áfram með
hýra glampanum i augunum.
„Hann er hrifinn af búskap og
getur hjálpað svo mikið til.“
„Mér skilst, að slík störf eigi
nú vel við yður lika,“ sagði liðs-
foringinn og horfði á svera og
sterklega úlnliði liennar fram
undan of stuttum kápuermunum.
„Ég hefi alla tíð unnið við
búskap. Faðir minn átti nokkuð
stóra jörð, og ég lijálpaði honum
mikið, þegar ég stækkaði, því að
bróðir minn er —Hún hikaði,
og röddin varð að livísli: „Hann
var miklu yngri en ég.“
Haustmyrlcrið flæddi yfir á
stuttum tíma í þessu drungalega
veðri.
Framundan lá dimmur dalur-
inn með Ijósum hér og þar.
Einhversstaðar þeytti einhver
flautur sínar svo að undir tók
i kalksteinshellunum að baki
þeirra. Barnið hrökk við, þegar
það heyrði þetta hljóð, og kon-
an hvíslaði: „Bara rólegur,
drengurinn minn, það er öllu ó-
hætt.“
í úthverfum bæjarins við
Cumberlandfljótið sendu upp-
lýstir gluggar Ijósgeisla sína út
á milli regnvotra og laufvana
trjánna við veginn. Siðan komu
gangstéttir og flóðlýstir verzlun-
argluggar, og bílstjórinn hægði
ferðina og leit til beggja hliða.
LOXENE er fegrandi
Hún þekkir leyndarmálið
Hún veit að LOXENE Medicated Shampoo með hinni heilbrigðu
nærandi sápu tryggir henni fagurt, heilbrigt og flösulaust hár.
KAUPIÐ
lears dahdrutf
- Icaves liair
elcancr
and lovclicr
LOXENE
STRAX í DAG
TakiS eftir nýju
rauðu og grænu
umbúðunum.
LOXENE
Heildsölubirgðir:
KRISTJÁN Ó.
SKAGFJÖRÐ H.F.,
Reykjavík.
VIKAN 21. tl»l. — gg